ΕΚΠΑΙΔΕΥΩ ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΑΙΔΕΥΩ

Η οργή μου για το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, δεν είναι άνευ λόγου και ουσίας.

Είναι αποτέλεσμα βιωματικής εμπειρίας.

Στο Γυμνάσιο του μεγάλου μου γιου, η δυσλεξία, που έχει το παιδί, αντιμετωπίστηκε σαν λέπρα.

Από διευθύντρια και καθηγητές. Ο μαθητής με δυσλεξία ήταν  για αυτούς  ανεπιθύμητος στο σχολείο, γιατί οι ίδιοι δεν γνώριζαν πως λειτουργεί ο εγκέφαλός του και φυσικά δεν ήθελαν να εκπαιδευτούν καταλλήλως. Δύο χρόνια τον άφηναν μετεξεταστέο τα καλοκαίρια, με τεράστιο ψυχικό και οικονομικό κόστος για όλη μας την οικογένεια. Έκανα καταγγελίες παντού. Έφτασα μέχρι και στο υπουργικό γραφείο, για να πάρω την απάντηση:

"Έχετε απόλυτο δίκιο, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.

Δεν μπορούμε να αγγίξουμε τους εκπαιδευτικούς. Υπάρχει περίπτωση διευθυντή , που έχουν υπογράψει  οι 199 από τις 200 οικογένειες που πάνε τα παιδιά τους στο συγκεκριμένο σχολείο κατηγορώντας τον ότι είναι βίαιος και παλαβός και δεν μπορούμε να τον παύσουμε..."!

Αυτοί που αξιολογούν τα παιδιά μας μέχρι σήμερα δεν μπορούν να ελεγχθούν από κανέναν.

Παιδεύουν αντί να εκπαιδεύουν, δουλεύουν ελάχιστες ώρες την ημέρα και απολαμβάνουν τις μεγαλύτερες διακοπές.

Η ΟΡΓΗ μου ξεχείλισε την περασμένη Παρασκευή, όταν έπρεπε να μιλήσω για το απολυτήριο του Γυμνασίου, (που φέτος μετά από πάρα πολύ κόπο εξασφαλίσαμε από τον Ιούνιο ) με την διευθύντρια. Ήθελε μάλιστα να της δώσω το τηλέφωνο του ειδικού συμβούλου, να τον καλέσει για να διαμαρτυρηθεί.

ΓΙΑΤΙ;

Γιατί λέει από Σεπτέμβριο ετοιμάζονται να της φέρουν στο σχολείο ένα παιδί...ΑΥΤΙΣΤΙΚΟ!

Σε ποια το είπε;

Την άφησα να ολοκληρώσει την σκέψη της, μήπως και καταλάβω το πρόβλημά της... πριν την στείλω στον Διάολο.

"Αν είναι δυνατόν να μας φέρουν στο Γυμνάσιο παιδί με αυτισμό! 

Να το στείλουν σε ειδικό σχολείο, μαζί με τα άλλα καθυστερημένα!

Σιγά μην μπορέσει να μάθει μαθηματικά και Αρχαία αυτό το παιδί.

Άσε που θέλουν να έρχεται και με δικό του δάσκαλο στην τάξη...Από που και ως πού;"

Η αντίδρασή μου ήταν για άλλη μια φορά εκρηκτική...

"Κυρία Κ. είτε σας αρέσει, είτε δεν σας αρέσει, αυτό ορίζει ο νόμος. 

Δεν έχετε δικαίωμα να απορρίπτετε ή να πολεμάτε μαθητές με μαθησιακές δυσκολίες. 

Δυσλεξία ή αυτισμός δεν έχει σημασία. 

Προφανώς δεν ξέρετε τίποτα για τον Αυτισμό, όπως δεν ξέρατε τίποτα και για την Δυσλεξία. 

Αν οι ειδικοί κρίνουν πως το παιδί μπορεί να παρακολουθήσει κανονικό Γυμνάσιο, είστε υποχρεωμένοι να το δεχτείτε, να το αγκαλιάσετε και περισσότερο από να το διδάξετε...

 να κοιτάξετε να διδαχτείτε από αυτό. Μόνο να μάθετε μπορείτε, γιατί ΕΣΕΙΣ εκεί έχετε

 ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ! Ο νόμος λέει πως μπορεί να έχει δίπλα στο θρανίο του τον ειδικό δάσκαλο, 

και ας μην σας αρέσει καθόλου να υπάρχει ένας ενήλικας μέσα στην τάξη που θα κρίνει τόσο τον τρόπο διεξαγωγής του μαθήματος όσο και την συμπεριφορά των καθηγητών σας". 

Ο τόνος της φωνής μου και η προφανής ευαισθησία μου επί του θέματος την έκαναν να μασήσει τα λόγια της και να κάνει μια στροφή 180 μοιρών.

"Δεν με καταλάβατε, δεν έχω πρόβλημα... εγώ το παιδί να βοηθήσω θέλω..."

Άρχισε τα σάπια...η απόλυτη υποκρισία!
Για να ακούσει και τον επίλογο.

"Κυρίως...σταματήστε να δημιουργείτε θέμα από τώρα, διότι αντί να ενσωματωθεί το παιδί ομαλά τον Σεπτέμβριο, με την φήμη -που ήδη βγάζετε- θα ψάχνουν όλοι, με το που θα ανοίξουν τα σχολεία, ποιο είναι το ΑΥΤΙΣΤΙΚΟ".

Μέσα από αυτό το blog δηλώνω και κάνω την καταγγελία δημοσίως. Αν το αυτιστικό παιδάκι αντιμετωπίσει οποιοδήποτε πρόβλημα τον Σεπτέμβριο στο 2ο Γυμνάσιο Π, από την συμπεριφορά της διευθύντριας Ξ. Κ και των υπολοίπων καθηγητών είμαι στο πλευρό των γονιών του, αλλά και στην διάθεση της δικαιοσύνης.
Επωνύμως, χωρίς φόβο ή πάθος.

Αυτοί , με τα μυαλά που έχουν... 
σίγουρα δεν εκπαιδεύουν...ΠΑΙΔΕΥΟΥΝ.

Και κάποια στιγμή θα πρέπει να πληρώσουν την άγνοια και τον ρατσισμό που δείχνουν απέναντι σε όποιον διαφέρει...
Να τιμωρηθούν...
Παραδειγματικά
ή να συμμορφωθούν - μορφωθούν
Επιτέλους!

Οι Φευ-Γάτοι...

Στην αλυσίδα των κρίκων που σχηματίζουν οι στιγμές μιας ζωής,

όλα συνδέονται. Με αρχή, μέση και τέλος.

Αιτία και αποτέλεσμα.

Συνήθως εκ του αποτελέσματος αναζητούμε τα αίτια.

Στην πράξη καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα.

Όσο ιδανική ή μη και αν είναι αυτή.

Και ας μην υπάρχει για όλα απάντηση στο "Γιατί;"

Η ζωή μαζί με τις χαρές,

έχει και μια σειρά από πληγές,

ενίοτε ανεξίτηλες.

Για όσους με γνωρίζουν καλά,

η σιωπή δεν αποτελεί αρετή μου.

Την επέλεξα συνειδητά, ένα χρόνο πριν...

Όταν συνειδητοποίησα πόσο ανίσχυρη ήμουν τελικά

να προστατεύσω ότι πιο πολύτιμο στην ζωή,

το ίδιο το παιδί μου.

Έκανα τα πάντα και δεν πέτυχα τίποτα.

Το άδικο μας έπνιξε.

Για ένα ζήτημα όπως η Δυσλεξία του,

το ελληνικό δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα

αντί να μας συμπαρασταθεί...

μας τιμώρησε,

αλύπητα.

Το Ελληνικό γυμνάσιο αποδείχτηκε

χάσιμο χρόνου, χρήματος, ψυχικής και σωματικής υγείας.

Για όλους μας στην οικογένεια.

Πρωτίστως, στην δική του εφηβική ψυχή.

Διαβάζοντας συνεχώς για θέματα μαθησιακών δυσκολιών,

αφυπνίστηκα. Οι ενδείξεις ήταν εκεί.

Τα κομμάτια του πάζλ, περίμεναν να ενωθεί.

Και ο μικρότερος μας γιός ήρθε και το συμπλήρωσε.

Αν η Δυσλεξία μας φάνηκε βουνό...

στην στροφή μας περίμενε ακόμα μια μεγαλύτερη έκπληξη!

Το είχαμε υποψιαστεί,

αλλά από την υποψία έως την επιβεβαίωση...

μεσολαβεί πάντα η ελπίδα...

"Μπορεί το παιδί να είναι χαρισματικό"

λέγαμε μέσα μας,

"...Δεν είναι δυνατόν δεκαοκτώ μηνών να ξέρει την αλφάβητο απέξω και ανακατωτά,

να μετράει τα πάντα...σε ηλικία 2 ετών να αναγνωρίζει και να λέει χρώματα, σχήματα, ακόμα και τους πλανήτες...σε δύο γλώσσες!"

ΑΛΛΑ...

Υπάρχει πάντα ένα αλλά...

Να μην μπορεί να πει το όνομά του.

Να μην μπορεί να απαντήσει σε απλές ερωτήσεις.

Να μην σε κοιτάει στα μάτια.

Να περιμένει ΕΣΥ να καταλάβεις τον κόσμο του,

γιατί Αυτός, ως Αυτιστικός, δεν μπορεί να στον εξηγήσει...

Όταν η υποψία , επιβεβαιώνεται...

αναγκαστικά πεθαίνει η ελπίδα!

Εκείνη η πρώτη...η αρχική.

Την ακολουθεί η γνώση.

Η επίγνωση.

Η δύναμη που ξαφνικά πρέπει να βρεις

για να αντιμετωπίσεις τα νέα δεδομένα.

Αν η Δυσλεξία είναι βουνό...

τί ακριβώς είναι ο ΑΥΤΙΣΜΟΣ;

Μέσα στην πρώτη απόγνωση...

μια νέα ελπίδα αναδύεται.

Στο worst case senario

είμαστε στην best case πλευρά.

Υψηλής λειτουργικότητας,

πιθανότατα σύνδρομο Asperger.

Τον κοιτάζω...

είναι τόσο όμορφος.

Στα μάτια μου...

απλώς μοναδικός,

ξεχωριστός,

τυχερός,

γιατί μεγαλώνει με αγάπη.

ΑΛΛΑ...

Πάντα αυτό το αλλά...

Πως είναι δυνατόν να προσφέρεις σε ένα παιδί τόσο ξεχωριστό...

Την εκπαίδευση που του αξίζει ΕΔΩ.

Όταν με την Δυσλεξία δυσκολεύεσαι να τελειώσεις Γυμνάσιο.

Όταν δεν κατανοούν, πως είναι να έχει κάποιος διαφορετικό νου.

ΑΔΥΝΑΤΟ.

Μας έτρωγε μέσα μας καιρό...

Μια ανάγκη για φευγιό...

Ώρα να το κάνουμε πράξη.

Ένα νέο κεφάλαιο αρχίζει στην ζωή μας.

Αρχίζουμε πάλι από το Α.

Από την αρχή.

Να εξερευνήσουμε έναν νέο κόσμο.

Με την ελπίδα πως κάπου εκεί

υπάρχει μια κοινωνία αρκετά ανεκτική.

Άνθρωποι που θα μπορέσουν να αγκαλιάσουν την ιδιαιτερότητά μας

και ειδικοί που θα καθοδηγήσουν σωστά εμάς και τα παιδιά μας.

Φεύγουμε από την Ελλάδα.

Το συντομότερο.

Άραγε υπάρχει δικαίωμα στο όνειρο ή μόνο αληθινοί εφιάλτες;

Αν δεν ακολουθήσεις την ροή της ζωής φτάνεις στο τέλμα της.

Φευ-γάτοι...

Οικογενειακά...

post song: Love me two times - The Doors.

I SAY IT OUT LOUD - I'M A MUM AND I AM PROUD!

Ημέρα της μητέρας σήμερα και καταλαβαίνω πολύ καλά γιατί μας αξίζει να έχουμε αυτή την τιμή. Η γυναίκα που δίνει ζωή, αγάπη, στοργή, φροντίδα, αρχές και αξίες δεν είναι τυχαία. Είναι μόνο μία για κάθε ύπαρξη. Είναι Η Μητέρα! Η μοναδική που βάζει στην άκρη τις δικές της ανάγκες, για να οδηγήσει το παιδί που έφερε στην ζωή έως το σημείο που μπορεί να σταθεί άξια ακόμα και χωρίς αυτήν. Είμαι μητέρα και είμαι περήφανη. Θεωρώ πως τα παιδιά μου είναι ότι πιο αξιόλογο έχω κάνει στην ζωή μου και ότι πιο δύσκολο μαζί. Την πρώτη φορά που έφερα ένα ανθρωπάκι στην ζωή ήμουν μόνο 20 χρονών. Ακρίβως! Λίγο μετά τα εικοστά γενέθλιά μου. Παιδί και εγώ, παιδί και ο Κωσταντίνος μεγαλώσαμε μαζί. Κάθε μέρα μαθαίνει από μένα και κάθε στιγμή μαθαίνω από αυτόν. Τον Λατρεύω! Είναι ο καλύτερός μου φίλος και όσο περίεργο και αν ακούγεται από το στόμα του ακούω μεγάλες σοφίες! "Από μικρό και από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια λένε" και δεν έχουν άδικο. Είναι πάντα το σημείο αναφοράς μου. Ο πιο αντικειμενικός συνομιλητής. Ο πιο σκληρός κριτής. Συζητάμε τα πάντα και έχουμε πετύχει να είμαστε όχι απλοί εξ αίματος συγγενείς, αλλά αληθινά φιλαράκια! Και πάνω που άρχισε να υπολογίζει κάπως περισσότερο από την "μαμά" τα άλλα, τα κανονικά φιλαράκια... Πριν έξι μήνες ήρθε στην ζωή μας και ο μπέμπης! Ο δεύτερος γιός! Άργησε, αλλά άξιζε η αναμονή. Είναι μαγεία να χάνεσαι στο άρωμά του, την αγνότητά του, το χαμόγελο, την αγκαλιά του. Πάνω που ο μεγάλος άρχισε να διεκδικεί την ανεξαρτησία του, ήρθε ο μικρός να με κάνει να νιώσω και πάλι "χρήσιμη μητέρα". Πως ένα πλάσμα με έχει απόλυτη ανάγκη. Να μου θυμίσει πόσο όμορφη είναι η αθώα ματιά, που εξερευνά τα πάντα για πρώτη φορά. 13 χρόνια διαφορά είναι πολλά. Η εξέλιξη της τεχνολογίας και η χρήση του Ιντερνετ στο μεταξύ, απλοποίησε εκατομμύρια θέματα που έχουν να κάνουν με την ενημέρωση των μαμάδων. Τόσο κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης, όσο και μετά ένα πράγμα είχα και έχω σαν Βίβλο. Το babycenter! Τι είναι αυτό; Ένα αγγλικό site, στο οποίο εάν εγγραφείς και δηλώσεις τις ευτυχείς ημερομηνίες σε ενημερώνει ανά εβδομάδα για την εξέλιξη του μωρού σου, από την κοιλιά, την αγκαλιά έως και την προ-εφηβεία! Το δώρο μου λοιπόν σε όλες τις υποψήφιες ή νέες μητέρες ή και γιαγιάδες... είναι η διεύθυνση του www.babycenter.com Ο τέλειος οδηγός για την μητρότητα σε απλά αγγλικά. Θα μάθετε τόσα πολλά, που θα ξαφνιάζετε με τις γνώσεις σας τόσο τον γυναικολόγο σας, όσο και τον παιδίατρο. Θα γνωρίσετε μέσα από αυτό γυναίκες από όλον τον κόσμο με κοινές ανησυχίες και προσδοκίες. Θα σας βοηθήσει έως και στην επιλογή ονομάτων, εάν δεν θα το βαπτίσεται παραδοσιακά. Θα σας κάνει να νιώσετε σιγουριά. Σε όποια κατηγορία "Μητέρας" και εαν ανήκετε. Φυσική ή θετή. Με σύντροφο ή μόνη. Μεγάλη ή μικρή. Όποια γυναίκα μεγαλώνει με αγάπη παιδιά αξίζει να λέγεται ΜΗΤΕΡΑ! ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΠΟΛΛΑ αγαπημένες μου! Μας αξίζουν οι καλύτερες ευχές...για εμάς και όλα τα παιδιά του κόσμου! Να μοιραζόμαστε αγάπη και ζουμερά φιλιά! Τα πιο αγνά... τα πιο υπέροχα! Υ.Γ Και επειδή παιδιά χωρίς αντρική συμβολή ακόμα δεν έρχονται, αλλά και άντρες χωρίς μητέρες δεν γεννιούνται...το τραγούδι THIS IS A MAN'S WORLD που επέλεξα να συνοδεύσει αυτή την ανάρτηση, έρχεται να χαιδέψει τα ολίγον ριγμένα αυτήν την ημέρα ΑΝΤΡΑΚΙΑ ΜΑΣ! Μην μείνουν παραπονεμένα!

FLY ME TO THE MOON

Ίσως το μεγαλύτερό μου όνειρο... Ένα ταξίδι στην Σελήνη... Πόσο όμορφη θα φαντάζει η μάνα Γη... Πόσο μικρή και πόσο εύθραυστη.

7 DEADLY SINS

Μετά από πρόκληση του Lockheart ανασύρω μόλις επτά αθεράπευτα ελαττώματα από το συρτάρι της ψυχής μου που κρύβονται χιλιάδες. 1. ΖΩ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΟΥ. Έναν μικρό κόκκο σκόνης στον άνεμο του σύμπαντος. 2. ΑΜΝΗΜΩΝ. 3. ΤΑΛΑΝΤΕΥΟΜΕΝΗ. 4. ΔΕΣΜΙΑ ΤΩΝ ΑΙΣΘΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΙΑΙΣΘΗΣΕΩΝ. 5. ΛΑΤΡΗΣ ΤΩΝ ΠΑΡΑΙΣΘΗΣΕΩΝ. 6. ΕΝΕΡΓΟ ΗΦΑΙΣΤΕΙΟ ΜΕ ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΕΣ ΕΚΡΗΞΕΙΣ. 7. IKANH ΓΙΑ ΟΛΑ. ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ.

ΣΟΦΙΑ

Όταν η ψυχή μου ασάλευτη στων παθών μου τα πελάγη προσπαθούσε να σωθεί πιο βαθειά στο βούρκο χωνόταν. Κι΄όταν αποφάσιζα κάτι με μυαλό πολύ θολωμένο εκ των προτέρων δεν ήταν σωστό. Δεν προσπάθησα ίσως ποτέ μου να ξεφύγω από την λάσπη την λάσπη εκτός μου την λάσπη εντός μου... Δεν είχα την τόλμη τότε. Ίσως δεν είχα την πείρα. Μα ωστόσο ήταν τα νιάτα, επομένως είχα κάτι τότε. Οι πιο μάταιες πράξεις, άδικα όνειρα ψευτοφτιαγμένα, στηριζόντουσαν πουθενά, στον αέρα, ώσπου και γκρέμισαν όλα μια μέρα. Μια απέραντη θάλασσα σκέπασε τα πάντα και μένα. Αλήθεια, γιατί του ονείρου το γκρέμισμα σαν τούτο ψεύτικο βγει... αργά , τόσο αργά, μα σταθερά πάντα η απογοήτευσης θ΄ακολουθεί; Γιατί δεν είχα την θέληση για τίποτα; Ναι, για τίποτα. Η ζωή κυλούσε έξω, όπως πάντα. Μέσα σταματημένη για μένα και ζούσα μόνος στο σκοτάδι ξεχνώντας πως έξω ήταν μέρα. Το βαρύ πέπλο της νύχτας π'άσχημα μ' είχε τυλίξει δεν ήρθε μονομιάς κάποιο φως να το διαλύσει. Πρώτα ήταν μια σπίθα μια σπίθα τόση δα μετά μια αχτίδα. Ίσως αύριο η φωτιά, που θα σκεπάσει τον πόνο μέσα σε μια ματιά. Η πείρα αργεί να έρθει και χρειάζεται χρόνια να γίνει σοφός Κι όταν πια την αποκτήσω την σοφία που τόσο ζητώ αναρωτάω τον εαυτό μου και λέω πολύ σκεπτικά Είναι η σοφία άραγε αυτό που ζητώ; Ή μήπως επιθυμώ να καλύψω της ψυχής μου το απέραντο κενό; Δημήτρης Π. 1/2/1967

S.O.S ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ!!!

Άκουγα για τον χιονιά που έρχεται και μέσα μου χαιρόμουν. Τι καλά, σκεφτόμουν, έξω θα κάνει παγωνιά και μέσα η Σπιτόγατα με τον Γάτο και τα γατάκια τους θα χουχουλιάζουν στην ζεστασιά. Κάτι τέτοιες μέρες καθόλου δεν με νοιάζει να είμαι κλεισμένη στο σπίτι. Από το κρεβάτι, στον καναπέ και από εκεί στην πολυθρόνα δίπλα στο τζάκι. Ζεστά παπλώματα, ζεστά ροφήματα, στα ζεστά γενικά. Διάβασμα, υπολογιστής, ταινίες, ειδήσεις… Ειδήσεις, γιατί αναφέρω τις ειδήσεις άραγε; Από επαγγελματική διαστροφή; Ίσως. Ειδικά τέτοιες μέρες πάντως, καλό είναι να ενημερώνεσαι. Πήρε το αφτί μου τις ιστορίες με το πετρέλαιο. Άνοδος τιμών, ασυνεννοησία πρατηριούχων – κυβέρνησης, άρνηση διανομής, σύστημα «Ήφαιστος» και στο μυαλό μου ήρθε η ρήση : «Των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν». Εμείς, ούτε πριν μήνα δεν βάλαμε πετρέλαιο. Λιγότερο. Την ώρα που έκανα αυτές τις σκέψεις, χτύπησε την πόρτα ο διαχειριστής. -«Παιδιά, μείναμε από πετρέλαιο», μου λέει… «Το καίτε πολύ, τελείωσε». -«Εεεε, με μωρό παιδί, τι να κάνουμε, πρέπει να έχουμε σταθερή θερμοκρασία 21-22 βαθμούς στο καλοριφέρ για να πιάνει 19-20 σε όλο το σπίτι. Πότε θα μας φέρουν καινούργιο;» ρώτησα αφελώς. -«Την Δευτέρα, αλλά έως τότε δεν πρέπει να το ανάψετε καθόλου, είναι στον πάτο, μην τραβήξει αέρα…» Κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό… -«Την Δευτέρα, ποια Δευτέρα; Η Κυριακή θα είναι η πιο κρύα μέρα του χειμώνα και την Δευτέρα μπορεί να μην φτάνουν εδώ τα βυτία από τον παγετό και τα χιόνια, μας δουλεύουν;» …Άρχισα να ανεβάζω στροφές… -«Εγώ έκανα ότι μπορούσα. Ούτε ο δικός μας πετρελαιάς, ούτε κανείς άλλος φέρνει νωρίτερα. Τώρα αν ξέρετε εσείς κανέναν άλλο, πάρτε τηλέφωνο, εγώ φεύγω!». ‘Εμεινα με το στόμα ανοιχτό να κοιτάω την πλάτη του και να νιώθω το αίμα να ανεβαίνει στο κεφάλι μου. Μάλιστα. Πρέπει τώρα να φανώ ψύχραιμη. Είναι Παρασκευή βράδυ, η πιο δύσκολη Παρασκευή για να βρεις πετρέλαιο και έχεις επείγουσα ανάγκη να βρεις, τι κάνεις; Πήρα τηλέφωνο στην ΕΡΤ, για να μου δώσουν το νούμερο για τα συμβεβλημένα με το πρόγραμμα «Ηφαιστος» πρατήρια. Αυτά που σύμφωνα με το ρεπορτάζ έχουν και παραδίδουν. Η Έρση, η πλέον γλυκιά και εξυπηρετική γραμματέας των ειδήσεων με ενημέρωσε πως είναι το 8011008808. Αγενέστατη εγώ, της το έκλεισα στα μούτρα της κοπέλας μήπως και βγάλω άκρη. Καλώ, ένας βαριεστημένος κύριος απαντά: -« Εμπρός;». Όχι πίσω πάμε πάλι, στην εποχή των παγετώνων ήθελα να του πω, αλλά κρατήθηκα. -«Αυτό είναι το νούμερο για το πετρέλαιο;» Ρωτάω. -«Ναι». -«Θέλω να βρω για αύριο, στην περιοχή του Παπάγου». -Ποιος είναι ο ταχυδρομικός σας κωδικός;» ρωτάει, λες και του ζήτησα να μου στείλει γράμμα… -«15669». -«Χμμμμ…Δεν έχουμε κανέναν στην περιοχή σας». -«Τι εννοείται δεν έχετε κανέναν;» -«Κανέναν κυρία μου που να έχει δηλωθεί σε αυτόν τον κωδικό…» -«Και τι ρόλο παίζει ο κωδικός;» -«Έτσι είναι το σύστημα, με ταχυδρομικούς κωδικούς. Μου λέτε τον δικό σας και βλέπω αν είναι κανείς στην περιοχή σας». -«Μα τι μου λέτε, στου Παπάγου περιμένετε να βρείτε; Εδώ είναι σχεδόν αποκλειστικά κατοικίες κύριε μου. Παραδίπλα στην Μεσογείων ίσως και να βρούμε κάποιον. Χολαργό, Αγία –Παρασκευή, Αμπελόκηπους, Ψυχικό…δεν έχει κανέναν;» -«Ά…δεν ξέρω, έχετε τους κωδικούς;» Βρε κόλλημα ο άνθρωπος με τους κωδικούς. Ούτε στα ΕΛΤΑ να είχα τηλεφωνήσει. -«Μα που να ξέρω τους κωδικούς όλων των δήμων… του δικού μου και λόττο. Εσείς δεν μπορείτε εναλλακτικά να γράψετε κάπου στο σύστημα Αγία Παρασκευή και να σας τα βγάλει;». -«Όχι, μόνο με ταχυδρομικό κωδικό». Έκλεισα το τηλέφωνο αποφασισμένη να βγω νικήτρια στην ανίχνευση ταχυδρομικών κωδικών μέσω της ασφαλέστερης οδού. Τον τηλεφωνικό κατάλογο. Μάζεψα καμιά δεκαριά σε ακτίνα 10 χιλιομέτρων και επιχείρησα εκ νέου κλήση στο 8011….Αυτή την φορά ευρέθησαν σχεδόν ισάριθμοι πολυπόθητοι κάτοχοι του χρυσού πετρελαίου, τους οποίους και επιχείρησα να καλέσω μήπως και χαμογελάσει η καλή μας η τύχη. Οι μισοί δεν απάντησαν ποτέ. Ένα γεροντάκι κάτι μου ψέλλισε πως κακώς τους έβαλαν στο σύστημα και τώρα προσπαθούν να βγουν άρον- άρον. Ένας άλλος με παρέπεμψε στα κεντρικά και άλλο 801…το οποίο δεν απαντούσε. Κορυφαιότερος όλων όμως ήταν ένας βαρύς τύπος που μου φούρνισε την ατάκα: «Από εμάς παίρνετε συνήθως εσείς; Όχι, χα,χα,χα,χα…» και μου το έκλεισε στα μούτρα. Ούτε να ικετεύσω δεν με άφησε. Να του πω πως έχω μωρό και παιδί άρρωστο, δεν είναι δυνατόν να μην βρούμε λίγο πετρέλαιο… στην ανάγκη να το πληρώσουμε -που θα το πληρώσουμε- παραπάνω. Ούτε να ανοιγοκλείσω το στόμα μου δεν πρόλαβα και η γραμμή ήταν ήδη κλειστή. Εναλλακτική…μπιντόνια και γέμισμα. Χμμμ, πόσα άραγε θα φτάσουν; Πως θα μεταφερθούν; Πριν προλάβω να κάνω την πράξη, χτύπησε το τηλέφωνο και ήταν ο Γάτος. Αυτοκίνητο καπούτ. Μηχανή – πρόβλημα. Θέλει αλλαγή. Μπαίνει συνεργείο…Αχ να είχα ακόμα το δικό μου… Τα ξύλα τελειώνουν, το χειριστήριο του αιρ – κοντισιον τώρα βρήκε να χαθεί…ποιος μας μούντζωσε…έρχεται χιονιάς, άραγε θα αποκλειστούμε και από τα χιόνια; Για να ξέρω αν θα έχουμε πετρέλαιο την Δευτέρα - με την προϋπόθεση πως θα μας βρούνε ζωντανούς- ή αν θα πρέπει να φυγαδευτούμε εγκαίρως στο εξωτερικό για να επιβιώσουμε από το κακό που βρήκε την χώρα μας και μας. S.O.S ΠεΤρ-ΕΛΛΑΣ! Τί ζήταμε σε μια πολιτισμένη χώρα; Προσπαθώ να θυμηθώ την μαντινάδα του Γιάννη, για να πάρω κουράγιο. Πρέπει να πάει κάπως έτσι: "Δεν την ενοιάζει την κόρφη, όσο και αν ρίχνει χιόνι, γιατί είναι φτιαγμένο από νερό΄, και όπως - όπως λιώνει..." ΚΑΛΟ ΧΕΙΜΩΝΑ!

ΚΥΝΗΓΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ!

Aπό τότε που θυμάται τον εαυτό της φαντασιωνόταν τον έρωτα. Με ποιά μορφή θα ερχόταν, σε πιο πρόσωπο θα τον συναντούσε, τί λόγια θα της ψιθύριζε, τι αισθήματα άραγε θα της γεννούσε; Έπλαθε ιστορίες στο μυαλό της με πρωταγωνιστές την ίδια και τους κατά καιρούς παιδικούς, πλατωνικούς ήρωές της. Το πρώτο της δωράκι για την ημέρα των ερωτευμένων το βρήκε να την περιμένει στο θρανίο της όταν ήταν στην πρώτη Γυμνασίου. Της το είχε αφήσει ο Ανδρέας, που ήταν κρυφά και παράφορα ερωτευμένος μαζί της. Το έφηβο αυτό αγόρι ήθελε να τα "φτιάξουν". Ήταν πανέμορφος. Της άρεσε και εκείνης πολύ και το αγόρι και το δώρο. Δέχτηκε το νεανικό ερωτικό κάλεσμά του. Ελπίζοντας να ζήσει τον πρώτο της μεγάλο έρωτα. Εκείνος όμως ήταν τόσο ντροπαλός, που το «φτιάξιμό του» δεν διέφερε καθόλου από την απλή συμμαθητία τους. Σχεδόν δεν της ξαναμίλησε. Καθόλου δεν έμοιαζε αυτός ο έρωτας με τον Έρωτα που λαχταρούσε στο μυαλό της. Πολύ σύντομα του έδωσε πίσω και το δώρο και την υπόσχεση αγάπης, έχοντας βιώσει την πρώτη της ερωτική απογοήτευση. Κάμποσα χρόνια μετά, παντρεμένη πια, περίμενε με νάζι και λαχτάρα τον σύζυγό της να γιορτάσουν παρέα με ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί και μια πίτσα που είχε φτιάξει η ίδια σε σχήμα καρδιάς, την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου. Εκείνος έφτασε πολύ αργά, χωρίς να της κρατάει τίποτα, ούτε ένα μικρό δώρο, ούτε ένα ρόδο. Απογοητεύτηκε ξανά, σαν εκείνη την πρώτη φορά. Η απογοήτευση έγινε απελπισία όταν επτά χρόνια μετά, περίμενε μάταια για μια τελευταία φορά, να την προφτάσει στον σταθμό ο αγαπημένος της. Να την σταματήσει πριν πάει στην Θεσσαλονίκη. Πριν παραλάβει την λύση του γάμου τους. Το χαρτί που επισημοποιούσε το διαζύγιό τους. Ήταν 14 του Φλεβάρη όταν πνιγμένη στα δακρυα, δέκα η ώρα το πρωί, εκεί σε ένα μαγαζάκι έξω από την αρχιεπισκοπή,έκανε με κονιάκ την κηδεία του πρότερου έγγαμου βίου της. Δεν περίμενε το βραδινό τραίνο για γυρίσει πίσω. Πήρε το λεωφορείο. Στην διαδρομή θρηνώντας πίστεψε πως ήταν καταδικασμένη όταν οι άλλοι Ερωτευμένοι γιορτάζουν, εκείνη να πενθεί. Δύο χρόνια μετά. Καινούργιο σπίτι. Νέα ζωή. Μπροστά στις φλόγες της αναμμένης εστίας, ένας αληθινός πρίγκηπας εμφανίστηκε, σαν μέσα από τα παραμύθια. Την κοίταξε στα μάτια, με το φως των δικών του. Άγγιξε την ψυχή της και της φόρεσε ένα υπέροχο δαχτυλίδι στο χέρι. Την φίλησε γλυκά και της θύμισε πως ποτέ δεν είναι αργά να πραγματοποιηθούν τα όνειρα. Η καρδιά του αγνή, σαν την πέτρα που στόλιζε το δαχτυλίδι, την ήθελε για σύντροφο, παρά το διαζύγιο της και το παιδί ενός άλλου πατέρα, που θα έπρεπε να μεγαλώσει σαν δικό του. Τα μάτια της πλημμύρισαν από δάκρυα χαράς και αφέθηκε και πάλι στα φτερά του έρωτα. Με την ευχή να βρεθεί εκεί που κατοικεί η η αληθινή αγάπη. Τι και αν η πείρα την δίδαξε πως ο έρωτας σε ανεβάζει ψηλά και σε αφήνει να πέσεις χωρίς αλεξίπτωτο. Θα πίστευε σε αυτόν ξανά. Ήταν 14 Φεβρουαρίου όταν γιορτάζοντας την επέτειό τους παρασύρθηκαν, παθιάστηκαν έκαναν έρωτα ξανά και ξανά. Σαν ακόρεστα ερωτευμένα πλάσματα. Από αυτήν την ένωσή τους αυτή, γεννήθηκε το παιδί τους. Ένας μικρός μα τόσο αληθινός Έρωτας! Κόντρα σε κάθε απογοήτευση η ζωή συνεχίζει να ζει και ο έρωτας πάντα θα είναι το άρμα της.

BLOWING CANDLES!

Φυσάω τα όνειρα που απέκτησαν ζωή και αυτά που στην πορεία έσβησαν Κάθε κερί και μια γιορτή ημέρες, μήνες και χρόνια που πέρασαν Σε κάθε στροφή μια νέα αρχή έως το τέλος που παραμείνει άγνωστο με κάθε ανάσα και εκπνοή χτυπάει η καρδιά σαν άλογο Φυσάω τα χρόνια του Χριστού όσα έζησε ο Αλέξανδρος ο Μέγας μα ακόμα βλέπω μέσα από μάτια μωρού την λάμψη στα χρώματα της μέρας Σβήνω τα λάθη της ορμής τα γρήγορα δοξασμένα όνειρα κρατάω την γλύκα της στιγμής αυτή που ΕΝΑ μου κρατάει αιώνια.

ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ...

Όταν διάβασα πριν από κάτι μήνες σε ένα σχόλιο, την πρόταση του ARTBOMBER για συμμετοχή σε ένα εκδοτικό εγχείρημα, πέταξα από χαρά. Μου έφτιαξε η μέρα μου. Ένοιωσα πως για πρώτη φορά κάποιος είχε αναγνωρίσει ένα ψήγμα ταλέντου στα γραπτά μου. Δεν χρειάστηκε να ψάξω πολύ, ούτε να προβληματιστώ ιδιαίτερα. «Χρόνο έχω» σκέφτηκα, άρα δεν υπάρχουν και δικαιολογίες, «φαντασία έχω», γιατί όχι. Το ζητούμενο ήταν να πάρουμε μια έτοιμη, κοινή για όλους, εισαγωγή και να την αναπτύξουμε σε τρεις σελίδες. «Ξύπνησε και έτρεξε αμέσως να ανοίξει τον υπολογιστή. Σε λίγη ώρα θα ήξερε τα πάντα». Απλούστατο σκέφτηκα. Το deadline, η ημερομηνία παράδοσης ήταν σε περίπου έναν μήνα. Αναβλητικότητα στην αναβλητικότητα, που πυροδοτούσε και η νωχελικότητα της εγκυμοσύνης, έφτασε να απέχει μόνο μια εβδομάδα και από κείμενο τίποτα. Για κάθε δυο αράδες που έγραφα, έσβηνα πέντε. Πάλεψα με την δημιουργικότητά μου και εκείνη επέμενε πεισματικά στο να μην αποδίδει! Τελικά είναι πολύ δύσκολο πράγμα να γράψεις μια ιστορία. Έστω και σε τρεις σελίδες. Για ένα θέμα τεράστιο. Τους υπολογιστές που αν μη τι άλλο, έχουν αλλάξει την ζωή μας. Η θεά έμπνευση όμως, με είχε εγκαταλείψει. Δεν έσταζε στάλα, όσο και έστυβα το συγγραφικό μου δαιμόνιο. Στο τέλος σκότωσα μέσα μου την ελπίδα πως θα καταφέρω να γράψω το μοναδικό αριστούργημα, που θα αλλάξει τον ρου της ιστορίας…και είπα τουλάχιστον να γράψω κάτι…αξιοπρεπές. Μια ιστορία βγαλμένη στην στιγμή, για την στιγμή. Αυτή την μια στιγμή που συνειδητοποιείς πως αλλάζει τα πάντα. Του φόρεσα και τον τίτλο «Τυφλή εμπιστοσύνη» και το έστειλα να βρει τον δρόμο του. Ένοιωσα μεγάλη έκπληξη όταν με ειδοποίησε η Ιφιγένεια, που επίσης έστειλε την δική της εκδοχή, πως τα πονήματά μας έχουν ήδη εκδοθεί, (προλάβαμε και το δίσεκτο) και κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Κάθονται στα ράφια μεγάλων και μικρών βιβλιοπωλείων, μυρίζουν βιβλίο και ξεφυλλίζονται. Τυλίγονται, αγοράζονται, δωρίζονται και διαβάζονται. Τα φαντάζομαι όλα αυτά, γιατί ακόμα δεν έχω βγει στα μαγαζιά να ψάξω. Κάνει κρύο και προτιμώ να χουχουλιάζουμε με τα γατάκια μου δίπλα στο τζάκι, γλύφοντας τις γούνες μας. Θέλω πολύ να πιάσω αυτό το βιβλίο, που από την σφαίρα της φαντασίας, απέκτησε υπόσταση. Να διαβάσω τι έγραψαν και οι υπόλοιποι. Η Κοπτοραπτού για παράδειγμα που προσωποποιεί την τηλεόραση. 25 Bloggers, καταθέτουν το μακρύ τους και το κοντό τους. Μαζί τους και εγώ. Όλοι μαζί στο βιβλίο «Bloggers Ιστορίες διαδικτύου». Τώρα το τι ιστορίες είναι αυτές…είπαμε είναι τόσο διαφορετικές όσο είκοσι πέντε διαφορετικοί άνθρωποι και τόσο κοινές, όσο η μια κοινή αρχή. Σκοπός, να ενισχύσουμε με μέρος των εσόδων το «Αναπηρία τώρα» και το σπίτι μας με τα υπόλοιπα. Γιατί άμα δεν στηρίξεις το σπίτι σου, θα πέσει να σε πλακώσει. Εδώ που τα λέμε, μήπως να σας παινέψω λίγο το δίήγημά μου; Χμμμ, πάμε από την αρχή... "Σε μιά έκρηξη έμπνευσης, έγραψα το "Τυφλή εμπιστοσύνη..." Μπορείτε να κρυφοκοιτάξετε το δημιούργημα στο http://artbomber.com και να αναζητήσετε το βιβλίο (βιβλίο, ακόμα δεν το πιστεύω!) από τις εκδόσεις ΣΟΚΟΛΗ και όλα τα βιβλιοπωλεία. ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΒΙΒΛΙΑΡΑΚΙ ΜΑΣ, ΚΑΛΟΞΕΦΥΛΛΙΣΜΕΝΟ ΝΑ ΕΙΣΑΙ! ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ

MERRY ORGASMS

Ήρθε, όπως κάθε χρόνο τέτοια εποχή, στην Ελλάδα. Η ξαδέλφη μου η Έλσα βλέπετε, σπουδάζει στην Γερμανία και έρχεται πίσω μόνο για γιορτές και διακοπές. Συνήθως πάει στους γονείς της στο χωριό, αλλά αυτή την φορά ήθελε να περάσει μερικές μέρες στην Αθήνα και μας ζήτησε να την φιλοξενήσουμε. Ήθελε να δει και το μωρό…δεν μπορούσα να της το αρνηθώ. Χτες βράδυ λοιπόν, κάποια στιγμή, σηκώθηκα να πιω νερό. Μέσα στην νύστα μου, άκουσα έναν περίεργο θόρυβο να βγαίνει από το δωμάτιο που κοιμόταν η Έλσα. Κάτι σαν ξυριστική μηχανή και πριόνι μαζί. Βζζζζζζζζζζ, Μπζζζζζζζζζ, Βζζζιιιιιιννννγγγκκκκ, Μπζζζζιιιιιιννννκκκκ… Τρόμαξα, μήπως έπαθαν βραχυκύκλωμα τα χριστουγεννιάτικα φωτάκια και βρίσκαμε την ξαδέλφη ψητή το πρωί. Όρμηξα μέσα στο δωμάτιο να την σώσω…και τι να δω στο ημίφως… Να σου η ξαδέλφη ξαπλωμένη, με ανοιχτά τα πόδια…και ανάμεσά τους ένας υπερμεγέθης δονητής! Χίλια συγγνώμη της ζήτησα και κατευθύνθηκα στην κουζίνα. Να πιω και το νερό, μήπως και συνέλθω από το σοκ! Στην τρίτη γουλιά, ήρθε και η Έλσα… -«Γατούλα μου γλυκιά, τρόμαξες;» μου λέει… -«Έ… στην αρχή που άκουσα τον θόρυβο, αλλά μετά ντράπηκα που σε έκοψα», της απάντησα… -«Μην σε νοιάζει, κανένα πρόβλημα, είχα ήδη τελειώσει όταν μπήκες και απλώς έπαιζα λιγάκι ακόμα, με τον έρωτά μου». -«Ποιον έρωτα μωρέ, δονητής δεν ήταν;» ρώτησα, χωρίς να περιμένω απάντηση. -«Δεν κατάλαβες, αυτός είναι ο μεγαλύτερος έρωτας από όλους. Διαθέσιμος όλες τις ώρες, αποτελεσματικός και ασφαλής 100%. Εγγυημένος οργασμός σε ένα μόλις λεπτό και child proof. Ούτε κίνδυνοι εγκυμοσύνης, ούτε αφροδίσια νοσήματα, ούτε εξαρτήσεις από αρσενικά, για να μου ρυθμίσουν τα επίπεδα των ορμονών μου…» -«Σιγά βρε κορίτσι μου, που σου εγγυάται οργασμό ένα πλαστικό πουλί…Είχα δοκιμάσει στο παρελθόν και δεν είχα νιώσει το παραμικρό…» -«Δεν είχες δοκιμάσει το δικό μου…» -«Μπλιάααχχχχ! Όχι και το δικό σου! » -«Δεν έχεις νιώσει το άγγιγμα του κούνελου, για αυτό το λες…Είναι τρελή καύλα»! -« Ποιον κούνελο, τι είναι αυτά που λες;» Ακολούθησε μια λεπτομερής περιγραφή για το πώς ο συγκεκριμένος δονητής, έχει και ένα κουνελάκι που εξέχει. Αυτό δονείται με επτά διαφορετικούς ρυθμούς επάνω στην κλειτορίδα, μέχρι που την κάνει να τρέμει από ηδονή. Παράλληλα το πλαστικό πέος έχει ενσωματωμένες μπίλιες που το κάνουν να περιστρέφεται και να δονείται…όσο γρήγορα και όσο δυνατά θέλεις… Μα τι ιστορίες άκουγα νυχτιάτικα! -«Και έχεις οργασμό κάθε φορά;» Ρώτησα την Έλσα. -«Μια και δύο και τρεις φορές την μέρα. Όχι τον ψεύτικο οργασμό, αυτό που απλώς αναστενάζεις, αλλά τον αληθινό, αυτόν που σε κάνει μούσκεμα. Τον συνδυασμό κλειτοριδικού και κολπικού οργασμού! Όχι, πες μου εσύ ποιος άντρας μπορεί να σου προσφέρει τόση ικανοποίηση! Εγώ ξαδέλφη έχω τρελαθεί να ρίχνω χυλόπιτες, γιατί μόνο στην ιδέα ότι με περιμένει ο rabbit στο σπίτι…λέω που να μπλέκω τώρα με τον κάθε μαλάκα…» -«Δεν ξέρω Έλσα μου, φοβάμαι πως έτσι χάνεις την ανθρώπινη επαφή. Τον έρωτα, το ζευγάρωμα…Τίποτα δεν είναι τόσο καλό, όσο το αληθινό…» -«Κοιτά, εσύ που έχεις άντρα μπορείς να το χρησιμοποιείς μαζί του ως ερωτικό βοήθημα, αλλά και ως υποκατάστατο όταν ο αληθινός «δουλεύει» ή «λείπει» πολύ!» Μπα σε καλό της, βάλθηκε να με κολάσει η Ξαδέλφη… -«Το πρόβλημα των γυναικών στις μέρες μας δεν είναι η έλλειψη επαφής, αλλά τα τρία «Α». -«Και ποια είναι αυτά τα τρία «Α» παρακαλώ»; Την ρώτησα… -«Αγάμητες, Ανικανοποίητες, Ανοργασμικές. Έτσι είναι οι περισσότερες γυναίκες στις μέρες μας, ελεύθερες ή δεσμευμένες. Γεμάτες καταπιεσμένο ερωτισμό. Εξαρτημένες από το κάθε αρσενικό, μήπως και δεήσει να τις ικανοποιήσει. » -«Μην με βάζεις μέσα σε αυτές παρακαλώ…Εγώ και άντρα έχω και παράπονο δεν έχω». -«Τώρα! Θέλω να σας δω μετά από 20, 30 ή 40 χρόνια…Πάντως γατούλα μου εγώ λυπάμαι όλες εσάς τις γυναίκες που δεν το έχετε νιώσει. Αφού σκέφτομαι να πάρω έναν rabbit δώρο στην γιαγιά. Είναι κρίμα να μας φύγει η γυναίκα, χωρίς να έχει…» -«Α, σε παρακαλώ, έως εδώ! Μην κάνεις κανένα κούνελο δώρο στην γιαγιά και την στείλεις πριν την ώρα της! Εγώ πάω για ύπνο» -«Και εγώ πάω για άλλον έναν γύρο…» -«Τι άλλο να ακούσω και τι άλλο να σου πω»! «Merry orgasms, ξαδέλφη, Merry orgasms»!

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΛΙΤΣΑ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΤΣΑ

Πέρασαν περίπου σαράντα ημέρες…από την ημέρα που ήρθε στην ζωή το δεύτερό μου παιδί. Το μωρό μας. Βγήκε από την κοιλίτσα και πέρασε στην αγκαλίτσα. Η γέννησή του δεν θύμισε σε τίποτα την πρώτη φορά. Τότε, 12 χρόνια πριν, είχα γεννήσει φυσιολογικά, με όλους τους πόνους και τις οδύνες. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την κραυγή που συνόδευσε την έλευση του μεγάλου μου γιου στην ζωή. Νόμιζα πως πρέπει να με άκουσε όλη η Αττική. Τη στιγμή που τον είδα όμως, που τον κράτησα στην αγκαλιά μου, που μέθυσα με το άρωμα της απόλυτης αγνότητας, εκείνα τα πρώτα δευτερόλεπτα ζωής, με έκαναν να αναφωνήσω ΑΓΑΠΗ μου, αγάπη μου, αγάπη μου…και να πω Άξιζε… Αυτή την φορά, ήταν εντελώς διαφορετικά. Έσπασαν, όπως λένε, τα νερά και οι επιπλοκές που ακολούθησαν τελικά με οδήγησαν σε γέννα με καισαρική. Έκλεισα τα μάτια, κοιμήθηκα και όταν ξύπνησα κρατούσα ήδη στην αγκαλιά μου το παιδί. Ούτε εγώ, ούτε ο μικρός νιώσαμε πόνο ή ταλαιπωρία. Το συναίσθημα της μάνας όμως δεν άλλαξε. Μόλις τον αντίκρισα, κατακλύστηκα από ΑΓΑΠΗ! Απόλυτη αγάπη. Όταν με ρωτάνε ποια γέννα ήταν καλύτερη, προβληματίζομαι. Η ένταση του φυσιολογικού τοκετού, σου δίνει μια αίσθηση δυναμική. Η αντοχή σε τόσο πόνο, σε κάνει να νιώθεις τελικά δυνατή. Ανθεκτική. Η καισαρική είναι περισσότερο παθητική. Δεν πονάς, δεν οδύρεσαι. Χάνεις βεβαίως τις πρώτες στιγμές στην ζωή του παιδιού σου, αλλά γλυτώνεις την ταλαιπωρία και εσύ και το παιδί, που δεν στριμ΄χνεται να βγεί από το λαγούμι. Υπάρχουν και στις δύο περιπτώσεις υπέρ και κατά. Τα προβλήματα με την καισαρική αρχίζουν μετά, όταν συνειδητοποιείς το τραύμα. Όταν νιώθεις κάθε μέρα πόνους στην τομή και δεν μπορείς να κινηθείς. Όταν δυσκολεύεσαι ακόμα και να σηκώσεις ένα μωρό τεσσάρων κιλών. Πέρασαν οι σαράντα μέρες και ακόμα πονάω. Δεν έχω συνέλθει για να είμαι ειλικρινής. Στην πρώτη γέννα, ήδη ετοιμαζόμουν να επιστρέψω στην δουλειά. Τώρα και μόνο στην σκέψη αυτή, λιποθυμάω. Δεν έχω δύναμη, αντοχή, ούτε κουράγιο. Ας είναι καλά η άδεια μητρότητας, θα επιστρέψω στην επαγγελματική μάχη μετά το καλοκαίρι του 2008. Όπως η κάθε γέννα είναι διαφορετική, έτσι και το κάθε παιδί είναι μοναδικό. Ο μεγάλος ήταν πολύ ήσυχος, μπήκε σε πρόγραμμα αμέσως, δεν ξύπναγε τα βράδια, δεν έκλαιγε και δεν ήθελε πολλές – πολλές αγκαλιές. Ο μπέμπης μας τώρα είναι αλλιώς. Σαν Σκορπιουδάκι που είναι, είναι πολύ ευαίσθητος. Έχει ανάγκη την αγκαλιά, συνέχεια. Κάθε τρεις με τέσσερις ώρες, σαν καλοκουρδισμένο ρολόι ζητάει να φάει. Μέρα – νύχτα, δεν έχει σημασία. Ο ύπνος δεν τον συγκινεί ιδιαίτερα, προτιμάει να είναι ξύπνιος και να απαιτεί, προσοχή, χάδια και φιλιά. Ανιχνεύει τους χώρους γύρω του και λατρεύει την φασαρία. Αν τον αφήσεις σε ησυχία ανησυχεί. Πολλές φορές μόλις τον παίρνει ο ύπνος στην αγκαλιά μου και τον ακουμπάω απαλά – απαλά στο κρεβάτι του, ξυπνάει. Αν αποπειραθείς δε να τον αφήσεις να κλάψει, κλαίει όντως με μαύρο δάκρυ, σπαρακτικά, παρότι λένε πως τα μωρά εκκρίνουν δάκρυα μετά τον τέταρτο μήνα. Δεν σου πάει η καρδιά να τον αφήσεις. Και ο χρόνος κυλάει. Ώρες – ώρες νιώθω πως οι στιγμές από τον έναν θηλασμό στον άλλο παιρνούν σαν δευτερόλεπτα. Δεν προλαβαίνω να κάνω και πολλά ενδιάμεσα. Κυρίως προσπαθώ να κοιμάμαι τις ώρες που κοιμάται το μωρό και αυτό με χρονόμετρο. Χθες βράδυ κοιμήθηκα τέσσερις ώρες συνεχόμενα και μου φάνηκε σαν θαύμα. Ξεκουράστηκα, είδα όνειρα…Θαύμα. Όπου να ‘ναι θα ξυπνήσει πάλι. Είναι η ώρα του να με ρουφήξει. Η καλύτερη στιγμή πάντως είναι όταν νιώθει ικανοποιημένος, γεμάτος αγάπη. Τότε, νομίζω συνειδητά, μου χαμογελάει. Ε...Αυτό το χαμόγελο, δίνει νόημα στην ζωή μου και με κάνει να χρειάζομαι και εγώ πάνες…από την χαρά μου! <

SIMPLE HU-MAN

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ Ο ΗΧΟΣ ΚΑΙ Ο ΣΤΙΧΟΣ ΦΕΡΝΟΥΝ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΔΑΚΡΥΑ ΧΑΡΑΣ! Αυτό γιέ μου είναι το πρώτο τραγούδι που σου αφιερώνω ολόψυχα. Όπως το αφιέρωσα και στον μεγάλο άδελφό σου. Είμαι σίγουρη πως θα σας συντροφεύει για πάντα... Mama told me when I was young Come sit beside me, my only son And listen closely to what I say. And if you do this It will help you some sunny day. Take your time... dont live too fast, Troubles will come and they will pass. Go find a woman and youll find love, And dont forget son, There is someone up above. (chorus) And be a simple kind of man. Be something you love and understand. Be a simple kind of man. Wont you do this for me son, If you can? Forget your lust for the rich mans gold All that you need is in your soul, And you can do this if you try. All that I want for you my son, Is to be satisfied. And be a simple kind of man. Be something you love and understand. Be a simple kind of man. Wont you do this for me son, If you can? Boy, dont you worry... youll find yourself. Follow you heart and nothing else. And you can do this if you try. All I want for you my son, Is to be satisfied. And be a simple kind of man. Be something you love and understand. Be a simple kind of man. Wont you do this for me son, If you can? LYnard Skynard (gary rossington - ronnie vanzant

ΠΑΜΕ ΓΥΜΝΑΣΙΟ

Τα σχολεία άνοιξαν πλέον για τα καλά. Ο γιός μου, ο μεγάλος, είναι πρωτάκι στο Γυμνάσιο.

Στο ίδιο σχολείο που πήγαινα και εγώ. Θυμάμαι πολύ καλά πως είναι να πηγαίνεις για πρώτη φορά Γυμνάσιο. Να είσαι πάλι το μικρό μέσα σε έναν κόσμο εφηβικό. Να αποκτάς ξαφνικά, διαφορετικό δάσκαλο για κάθε μάθημα. Να διευρύνονται οι γνώσεις που πρέπει να προσλάβεις και παράλληλα να φουντώνει η διάθεση για σκανδαλιές. Μοιάζει σαν πέρασμα, σε αυτή την ζωή. Διασχίζεις μια γέφυρα και μεταπηδάς από την παιδική αθωότητα, στην ενήλικη πίεση.

Η εκπαίδευση των παιδιών οφείλει όπως και στην Αρχαία Ελλάδα να περιλαμβάνει τις επιστήμες των γραμμάτων, μουσική παιδεία και αθλητισμό. Ώστε να καλλιεργούν υγειώς το νου, την ψυχή και το σώμα. Στο σχολείο σήμερα διδάσκονται πολλά μαθήματα, μεταξύ των οποίων Αρχαία - ευτυχώς όχι από μεταφρασμένα κείμενα. Αλλά δυστυχώς και χωρίς, μετάφραση...

Παράλληλα εισέρχονται, σιγά - σιγά, στις αίθουσες διδασκαλίας οι επιστήμες της εποχής μας. Πληροφορική, τεχνολογία , βιολογία. Όχι πρακτικά ή πειραματικά, αλλά έστω σε θεωρητικό επίπεδο. Από μόνα τους τα παιδιά βεβαίως είναι ήδη πολύ μπροστά σε όλα τα multimedia.

Μουσική και "παιδοτρίβες" αν θέλουν, αφιερώνουν εξωσχολικό χρόνο για να διδαχτούν. Και εμείς, οι γονείς, αρκετό χρήμα.

Τέλος, όμως και το πιο σημαντικό, τα παιδιά, όπως και όλοι μας, χρειάζονται χρόνο για ξεκούραση. Να γεμίσουν τις μπαταρίες τους. Να χαζέψουν. Να παίξουν.

Προσπαθούμε αυτές τις ημέρες, να βρούμε τις νέες ισορροπίες μας. Όσο ώριμος και αν είναι ο μικρός, θέλει επίβλεψη για να μην τεμπελιάσει. Να αφομοιώσει την γνώση. Να μην τα χάσει. Χαίρομαι, που μπορώ και είμαι στο πλευρό του. Αυτή την εποχή οι προτεραιότητες μου, άλλωστε, έχουν αλλάξει. Είναι η εποχή που η τίγρης ηρεμεί και φροντίζει την οικογένειά της. Όλα τα άλλα μπορούν να περιμένουν.

Άλλωστε το μεγάλο τιγράκι, για λίγο καιρό ακόμα θα την έχει ανάγκη.

Ήδη το ερωτικό στοιχείο έχει αρχίσει να τον κατακλύζει και να του φουντώνει τη διάθεση να κατακτήσει...τον δικό του κόσμο.

Τι όμορφο ταξίδι στον χρόνο...

ΚΑΛΠΑΖΟΥΣΑ ΦΑΝΤΑΣΙΑ

Όταν για πρώτη φορά αναρωτήθηκα σοβαρά, τι θέλω να γίνω στην ζωή μου, η απάντηση μου βγήκε αβίαστα. Να γίνω Συγγραφέας!

Καθόμουν στο βαρύ γραφείο του πατέρα μου, από σκαλιστό ξύλο, προσπαθώντας να διαβάσω Γεωγραφία. Το μυαλό μου όμως δεν συγκεντρωνόταν με τίποτα. Για κάθε χώρα που διάβαζα, φανταζόμουν ότι την διάβαινα. Πατούσα στις υψηλότερες κορφές και βρεχόμουν στα μακρύτερα ποτάμια. Ήταν σαν να τα έβλεπα. Όμως, όταν την επόμενη μέρα έπρεπε να θυμηθώ τα ονόματά τους, δεν μπορούσα. Μου έμενε η αίσθηση, όχι η γνώση. Στα διαγωνίσματα πολλές φορές περιέγραφα με εικόνες, τις έννοιες που λησμονούσα. Τελικά οι δασκάλες, κάτω από τον βαθμό, σχεδόν πάντα συμπλήρωναν: "Καλπάζουσα φαντασία". Αυτό το καλπάζουσα, δεν μπορούσα να το καταλάβω. Όταν φοιτούσα στην Αγγλία έγινε: "Vivid Imagination". Ζωηρή φαντασία. Περισσότερο κατανοητό.

Μάλιστα, πως θα μπορούσα λοιπον αυτό μου το ελάττωμα, να το μετατρέψω σε προτέρημα; "Μα, με το να γίνω συγγραφέας", μου άναψε η ιδέα. Ήμουν εννέα. Στην Τετάρτη Δημοτικού.

Αμέσως άνοιξα το πιο όμορφο τετράδιο, για να αρχίσω να γράφω το πρώτο μου βιβλίο. Στην θέση των κενών σελίδων, οι φαντασιώσεις μου έπρεπε να γονιμοποιηθούν. Να σχηματιστούν, να γεννηθούν. Σύντομα, σκέφτηκα το μέγεθος ενός βιβλίου και αποκαρδιώθηκα.

"Πως θα γράψω, εγώ τόσα πολλά";

"Δεν έχω τόση εμπειρία από την ζωή".

"Για να γίνει κανείς συγγραφέας", ξανασκέφτηκα,

"θα πρέπει να έχει πολλές εμπειρίες και κατασταλαγμένες απόψεις".

"Τί ξέρω εγώ από την ζωή; Τίποτα."

Έτσι, ανέβαλα την έναρξη του πρώτου μου βιβλίου και την πιθανότητα να γίνω παιδί - θαύμα στα 9. Το μόνο που έγραψα ήταν κάτι απειλητικά γράμματα. Προς εμένα! Φανταζόμουν ότι τα έγραφε ένας κακός και άσχημος, που ζήλευε την ευτυχία μου και ήθελε να με καταστρέψει. Τα απειλητικά γράμματα πήγαιναν κάπως έτσι:

" Αν νομίζεις πως θα μου ξεφύγεις, είσαι γελασμένη. Θα σε κάνω δική μου και κάθε μέρα θα υποφέρεις".

Υπογραφή :

Ποντικο-ουράς.

Με το τελικό ς τραβηγμένο, ώστε να μοιάζει με ουρά ποντικού. Κάποια μέρα ο πατέρας μου ανακάλυψε ένα τέτοιο γράμμα, κλεισμένο σε φάκελο, μέσα στο γραμματοκιβώτιο, με το όνομα μου γραμμένο με μαύρα γράμματα. Προφανώς από περιέργεια το άνοιξε. Ω! Ποια έκπληξη τον περίμενε... Σε αυτό το γράμμα ο Ποντικο - ουράς απειλούσε ότι θα σκοτώσει τους γονείς μου! Ήταν η πρώτη φορά που με έτρεξαν οι γονείς μου σε ψυχίατρο και η τελευταία.

-"Το παιδί, έχει πολύ ζωηρή φαντασία'', μας είπε .

Τίποτα καινούργιο δηλαδή.

Στο Λύκειο άρχισα να γράφω ποιήματα. Ο Έρωτας μαλλον μου ξύπνησε κάποια ευγένεια ψυχής. Η σελήνη, τα άστρα και οι ουρανοί, έγιναν πρωταγωνιστές στις μεταφορές μου. Κάθε φορά που βασανιζόταν η ψυχή μου, αλλά και όποτε βασάνιζα αυτούς που με αγαπούσαν, κατέφευγα στα κατάστιχα. Κρυφό ταλέντο στην ομοιοκαταληξία δε. Ίσως κάποτε αξιωθώ να τα αφήσω να ταξιδέψουν στο διαδίκτυο.

Ακόμα όμως οι εμπειρίες μου δεν ήταν αρκετές. Δεν μπορούσαν να δώσουν στα γραπτά μου την αίγλη...μιας αληθινής ιστορίας. To Based on a true story, που λέμε. Έτσι αποφάσισα να γίνω κυνηγός εμπειριών. Να ζήσω. Να πάθω. Να μάθω. Να ταξιδέψω. Να χαρώ. Να πονέσω. Και μετά...μετά να γράψω.

Το μόνο επάγγελμα που μου τα εξασφάλιζε όλα αυτά και θα αποτελούσε και ένα καλό σκαλί προς την συγγραφή, θεώρησα πως είναι η δημοσιογραφία. Θεώρησα. Τώρα δεν το θεωρώ πια. Τώρα μετά από 14 χρόνια στα "μέσα".

Η Δημοσιογραφία είναι μια καθημερινή εμπειρία. Κάθε μέρα και μια νέα. Βιώνεις καταστάσεις, που άλλοι δεν έχουν την ευκαιρία. Απομυθοποιείς πρόσωπα, γεγονότα. Αγγίζεις όσα θαυμάζεις. Σε αγγίζουν περισσότερα από όσα αντέχεις. Δεν έχεις όμως ποτέ αρκετό χώρο ή χρόνο να τα εκφράσεις. Βαθειά, ουσιαστικά και αληθινά. Πάντα περιορίζεσαι από τις συμβάσεις, τις γραμμές και τα όρια. Λυπάμαι που το ομολογώ, αλλά από τις 100 πληροφορίες που μαθαίνω κάθε μέρα, μόνο ένα 10% βγαίνει στον αέρα. Όχι γιατί λογοκρίνεται, αλλά γιατί πρέπει πάντα να επιλέξεις αυστηρά την ουσία, ώστε να μην γίνει συνουσία. Ο χρόνος είναι χρήμα στις μέρες μας. Ειδικά ο διαφημιστικός.

Πέρυσι τέτοιο καιρό, μετά από ένα ταξίδι στο Παρίσι, αποφάσισα ότι ήρθε πλέον η ώρα, να βάλω μπροστά. Όχι για παιδί, αλλά για πνευματικό παιδί. Να γεννήσω επιτέλους το βιβλίο μου. Γνώρισα μια πανέμορφη κοπέλα σε μια Brasserie. Ήταν μόλις 23 χρονών και ήδη ζούσε από τα βιβλία της. Περι Hip Hop μουσικής για το MTV, ήταν το πρώτο, αλλά με τα χρήματα που της εξασφάλισε, έκλεισε μια καταπληκτική Loft με θέα στον Σηκουάνα, για πέντε χρόνια.

Της άνοιξα την καρδιά μου. Της είπα το απωθημένο μου. Πως θέλω και εγώ να γράψω. Να γίνω επιτέλους συγγραφέας. Αλλά το αναβάλλω, εώς ότου θεωρήσω πως έχω αποκτήσει πια αρκετές εμπειρίες και κατασταλαγμένες απόψεις. Η κουβέντα μας κράτησε 4 ώρες, στο τέλος μου είπε: ''Αν είχα τις μισές από τις εμπειρίες σου θα είχα γράψει ήδη πέντε βιβλία".

Αυτό ήταν. Γύρισα πίσω και άρχισα να γράφω μετά μανίας. Τι; Mια ιστορία φαντασίας. Το based on a true story, το νοιώθω πολύ προσωπικό. Το υποτιθέμενο βιβλίο, ακόμα στα σπάργανα είναι. Δεν ξέρω αν θα τελειώσει ποτέ. Μπορεί και το όνειρο να γίνω συγγραφέας, να είναι και αυτό της φαντασίας μου.

Πριν λίγο καιρό ενέδωσα στα blog. Εδώ τουλάχιστον μπορώ να γράφω ότι θέλω. Να εκφράζομαι όπως θέλω. Να πειραματίζομαι. Να μην περιορίζομαι. Να συνδυάζω λόγο, μουσική και εικόνα, χωρίς να πληρώνομαι για αυτό. Άρα και χωρίς να λογοδοτώ.

Θα προτιμούσα τα blog να μπορούν να διαβάζονται και ανάποδα. Να γράφεις ένα κεφάλαιο και την επόμενη μέρα να μπορείς να συνεχίζεις το επόμενο. Να διαβάζεται σαν βιβλίο. Και να βλέπεις άμεσα τις αντιδράσεις των αναγνωστών. Αν συμφωνούν, αν διαφωνούν, αν θέλουν άλλη εξέλιξη στο σενάριο. Ίσως έτσι, να μην χρειαστεί να τιθασεύσω την αχαλίνωτη φαντασία μου, μόνο να αφήσω και άλλους να καλπάσουν μαζί της.

ΜΕΤΡΟ ΣΥΓΚΡΙΣΗΣ

Το 1986 ο Fatheroulis μου πήρε μετάθεση στην Αγγλία. Ήμουν πρώτη Γυμνασίου τότε. Ανάμικτα συναισθήματα πλημμύρισαν την οικογένεια. Δυσφορία για τα όσα αγαπημένα αφήναμε πίσω, λαχτάρα για όσα θα συναντούσαμε μπροστά. Φτάσαμε Αγγλία τα Χριστούγεννα, αλλαγή χρονιάς, αλλαγή ζωής. Στα εκατομμύρια φωτάκια των βιτρίνων, γυάλιζαν οι ευχές και στις νιφάδες του χιονιού, οι ελπίδες. Το νέο μου σχολείο λεγόταν Collingwood college.

Βρισκόταν στη πόλη Camberley, του Surrey. Την πρώτη μου μέρα εκεί όλος ο περίβολος είχε καλυφθεί από χιόνι. Μπορούσες όμως να διακρίνεις, πως το τέλος του περίβολου δεν διακρινόταν πουθενά. Χάθηκε το βλέμμα μου, περιπλανήθηκε στις χιονισμένες καστανιές, αλλά μάντρα ή τέλος δεν υπήρχε πουθενά. Σε αυτό το αχανές σχολείο έμεινα δύο χρόνια. Έμαθα τέλεια Αγγλικά. Αρίστευσα, αν και μαθήτρια από την Ελλάδα. Κάναμε και Γαλλικά και πιάνο. Είχαμε οργανωμένο μάθημα μουσικής. Πλήρως εξοπλισμένο γυμναστήριο. Εξωτερική πισίνα (στην Αγγλία!). Χημείο, όπου κάθε μαθητής εκτελούσε τα πειράματα στον πάγκο του. Βλέπαμε το πείραμα να εξελίσσεται και μαγευόμασταν. Δεν γυρίζαμε απλώς σελίδα σε ένα βιβλίο, που περιέγραφε το πείραμα! Ακόμα, είχαμε εργαστήριο γλυπτικής και ζωγραφικής. Όσο για την τάξη...

Η τάξη μας, ήταν το Άβατο. Κανείς δεν έμπαινε μέσα, αν δεν είχε λόγο. Την στολίζαμε με τις εργασίες μας, που ενίοτε σήμαινε να την μεταμορφώσουμε ολόκληρη σε μοναστήρι. Κάθε ένας από εμάς τους μαθητές, είχε δικό του γραφείο (όχι θρανίο), με ασφαλές συρτάρι για τα τετράδια, τα βιβλία και τα προσωπικά αντικείμενα. Ήταν το προσωπικό μας συρτάρι. Με κλειδί. Διότι όλη η γνώση που χρειαζόμασταν έμενε εκεί. Δεν ταξίδευε σπίτι - σχολείο - σχολείο - σπίτι, στριμωγμένη σε μια τσάντα, κρεμασμένη στην πλάτη μαθητών - γαιδάρων. Το μάθημα διαρκούσε έως τις 4 το απόγευμα. Τότε το συρτάρι κλείδωνε. Την υπόλοιπη μέρα είμασταν ελεύθεροι. Ότι ήταν να μάθουμε το είχαμε μάθει στο σχολείο. Δεν μπορώ να περιγράψω πόσο ΔΕΝ μου έλειψε το homework.

Αλλά, σαν γνήσια Τίγρης και "λιχούδω", δεν μπορώ να μην περιγράψω και το εστιατόριο του σχολείου. Σαν και αυτά που βλέπουμε στις αγγλικές ταινίες. Το ιδανικό διάλειμμα μέσα στην μέρα, η οποία περιελάμβανε προσέλευση στο σχολείο στις 9. Δεκαπεντάλεπτο break στις 11 και ένα ωριαίο Lunch break στη 1. Το φαγητό στο εστιατόριο , ήταν το μόνο που πλήρωναν οι γονείς μου, για να μπορώ να φοιτώ σε αυτό το σχολείο. Ήταν Δημόσιο. Public. Με Δ ή P κεφαλαίο. Έκλαιγα με μαύρο δάκρυ, όταν έπρεπε να γυρίσουμε Ελλάδα. Μόνο που σκεφτόμουν τις κρύες αίθουσες, τα χιλιομουντζουρωμένα θρανία, τα σπασμένα παράθυρα και τους βαριεστημένους καθηγητές, μου ερχόταν να το σκάσω από τους γονείς μου και να μείνω πίσω. Δυστυχώς, γύρισα πίσω. Στον τόπο, τον χρόνο, τον πολιτισμό μας! Μια ανώμαλη προσγείωση, ούτε καν γείωση.

Σήμερα ο γιός μου πάει έκτη δημοτικού. Πάει στο ίδιο δημοτικό που πήγαινα και εγώ. Ανάθεμα και αν έχουν αλλάξει καρέκλες από τις μέρες μου. Χτες πήρε βαθμούς. Δεν αρίστευσε. Με δυσκολία γράφει μια έκθεση και αυτή με λάθος ορθογραφία. Η σύσταση της δασκάλας ήταν να διαβάζουμε περισσότερο μαζί του, στο σπίτι. "Πρέπει να διαβάζεται πιο πολύ, να είστε μαζί του, να τον ελέγχεται", είπε.

Βυθίστηκα σε σκοτοδίνη. Γύρισα πίσω στον χρόνο. Στο δικό μου μέτρο σύγκρισης. Το Δημόσιο σχολείο της Αγγλίας. Άνοιξα τα μάτια και είδα την δασκάλα να με κοιτάζει επικριτικά, μέσα στην κενή και κρύα αίθουσα. Η απάντηση μου ήρθε αυθόρμητα. "Μα κυρία μου τα παιδιά σας τα στέλνουμε σχολείο, για να μάθουν γράμματα. Όχι, για να τα στείλετε πίσω στο σπίτι και να τους τα διδάξουμε εμείς, οι γονείς!" Εις ώτα μη ακουόντων!

Λυπάμαι αλήθεια, που δεν έχω ακόμα καταφέρει να προσφέρω στο παιδί μου το είδος της παιδείας, που έτυχα έστω και για λίγο εγώ. Επιφυλάσσομαι όμως να το κάνω. Έστω, δραπετεύοντας στο εξωτερικό. Θα κοστίσει φθηνότερα από τα "Ιδιωτικά κολλέγια" της Ελλάδας και ακόμα λιγότερα από τα καταναγκαστικά ¨φροντιστήρια " της Δωρεάν Παραπαιδείας!