ΤΟΛΜΩ...

Τολμώ, 
να ταράξω
την ισορροπία του σύμπαντος;
Να αφεθώ σε ποταμούς συναισθημάτων;
Ή να πατήσω στην στείρα λογική;
Να αφήσω πίσω ότι αγάπησα,
μα και όσα με πόνεσαν;


Τολμώ;


Να απογυμνωθώ,
Να απομονωθώ, 
Να κλάψω,
Να γελάσω,
Να αγαπήσω,
να φιλοσοφήσω
και να ξεχάσω;


Μπορώ;


Να ξαναγεννηθώ;
Να ξεριζωθώ,
να σκοτώσω,
ότι όμορφο
μα και όσα όνειρα
έγιναν εφιάλτες...
μέσ΄ το μυαλό;


Μπορώ;


Τον κόσμο να αλλάξω;
Σαν ενέργεια να πετάξω,
πάνω από τα σύννεφα
το δειλινό;
Μέχρι τα άστρα και το φεγγάρι
σαν έχει πανσέληνο;




Ένα, φιλί. Μια αγκαλιά. 
Γύρω από την υδρόγειο.
Μια κλεφτή ματιά
κάτω από την ζώνη
του Ωρίωνα...
Ένα ερωτικό παιχνίδι 
Αφροδίτης  Άρη,
Αχ, Πως κοιτάζει 
πάντα το Ερμή,
ο Δίας με καμάρι...


Μπορώ!
Όλα τα Τολμώ!
Δεν θέλω...
Δεν θέλω,
Αν δεν έχω μαζί μου
ότι Αγαπώ.


Ότι με έκανε ότι είμαι
και δεν μπορώ να μοιραστώ.
Τις αλήθειες , τις συνήθειες
τις στιγμές αδυναμίας,
της δεδομένης ευτυχίας,
μιας αβέβαιης επιτυχίας,
ή της ολοκληρωτικής αποτυχίας.


Όλα είναι εδώ,
έτοιμα να σκορπίσουν 
σε χαμένους ορίζοντες.
Παράπλευρες απώλειες
ενός ηθικού πολέμου.
Πίστη και προδοσία.
Λέξεις με βαριά σημασία.
Ανοιχτές πληγές
χωρίς αναισθησία.




Τολμώ.

Μπορώ!

Δεν θέλω...

Δεν θέλω,

Αν δεν έχω μαζί μου

ότι Αγαπώ.

Ένα 
πληγωμένο σκυλί,
πεταμένο στην άκρη του δρόμου
Ανίκανο να γλύψει τις πληγές του.
Ένα ακόμα παιδί, που μπορεί
να μεγαλώσει μόνο.
Πιστεύω πως η αγάπη μπορεί,
να γιατρέψει αληθινά κάθε πόνο.

LOVE...AGAIN

May you fill a river 

of tear,

in the rain,

once again...

Over a lost fortune

of fate,

in the drain,

and again...

Find the way

to the safest hideaway

There,

awate...

Free senses

without sense.

Hear...

Take a deep breath...

open your eyes...

Feel the chill

on your skin...

And taste pure energy.

May the thrill

be unknown,

over a mind

ready to explode,

once again...

A boost,

a kiss,

a miss,

a look,

a touch,

a need.

A need for love,

so boundless...

Greater than life,

greater than death.

Love ...

Again,

and again,

and again...

copyright:) spitogata

ΣΤΙΓΜΕΣ ΑΔΡΑΝΕΙΑΣ

Στιγμές αδράνειας Στιγμές σιωπής. Στιγμές περισυλλογής. Με τι ταχύτητα ταξιδεύει σκέψη; Με τι τρόπο αποτυπώνεται σε λέξεις; Εικόνες. Διάλογοι. Ήχοι χώρου. Πώς ανοίγει μια καρδιά; Πως την αποτυπώνει η τέχνη; Στιγμές… Φευγαλέες. Ασήμαντες. Τόσο σημαντικές…

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ...

Από σύμπτωση, Δαιμόνια παρά τυχερή, -το παρελθόν- αντηχεί στην πόρτα. Με νέα μορφή, Οικεία μα απόμακρη, -Απωθημένων- πρόβολη στο τώρα. Μια ζωή, φιλί και φυγή -Πεπραγμένων- τρομερή η ώρα. Μια στιγμή, ψυχρή και θερμή -παρόντων- προβλημάτων μπόρα. Καρδιά άνοιχτή, δύση και χαραυγή -Μελλούμενων- ορμή και φόρα.

ΓΕΜΙΣΜΑ

Γέμισα. Σαν το φεγγάρι με Πανσέληνο... Χωρίς εκλείψεις, δίχως ελλείψεις! Με γέμισες... ελπίδες όνειρα Έρωτα... Χωρίς ενόχες δίχως αναστολές! Λουσμένοι στο φως της Σελήνης μες την απόλυτη απλότητα της φύσης Γεμίσαμε ΑΓΑΠΗ χωρίς αναβολές! Τυλιγμένοι τα αρώματα της ζωής... Γίναμε ΕΝΑ Χωρίς υπερβολές...

BLOODY MOON

Ανάμεσα στη Δύση της Πανσελήνου... και την Ανατολή του Ήλιου... Η Στιγμή της Αμαρτίας... Η Απελευθέρωση της Ηδονής!

ΓΕΦΥΡΑ

"Δε μας εξευτελίζουν οι μικρές ανάγκες μας αυτές μας σώζουν μαλιστα, μας δίνουν ένα έδαφος πάλι να πατήσουμε, να μείνουμε όρθιοι, να δουλέψουμε, κι η γνώση τους κι η αποδοχή τους είναι η νέα αδελφοσύνη μας, είναι η αρχή της βαθειάς ελευθερίας μας, είναι η αγία εκείνη ειλικρίνεια η πρώτη και ύστατη του ανθρώπου, τόσο που κάποτε μπορείς να κλάψεις από τρυφερότητα γι' αυτή σου την ομολογία, γι' αυτή σου την ταπεινοσύνη". Γιάννης Ρίτσος Ποιήματα Γ' "Η Γέφυρα" Ιούνιος 1959

EMPTY MOON

Empty moon dark, as a soul without love!

ΜΙΣΗ ΑΛΗΘΕΙΑ

Μισή, η αλήθεια ματώνει. Στα αυλάκια της το ψέμα φρουρός μιας ανείπωτης υποκρισίας. photo from: www.unspeakabletruth.org/

ΑΝΟΗΣΙΑ

Σε βλέπω... Να ποθείς, ότι δεν σου ανήκει. Να τρέμεις, από ελπίδα και λαχτάρα. Να θέλεις, μια ζωή που έχει αλλού δοθεί... Σε νιώθω... Να παλεύεις, με τις Ερινύες σου. Να βυθίζεσαι, στο σκοτάδι της απελπισίας σου. Να ψάχνεις, αντίδοτο στην υποκρισία σου... Σε ακούω... Να ουρλιάζεις, από απόγνωση. Να φωναζεις, για κατανόηση. Να εκλιπαρείς, για λίγη σημασία... Σε ξέρω... Να θυσιάζεις, Θεό στον βουρκωμένο βωμό Να πουλάς, ψυχή για λίγη ηδονή. Να σβήνεις, το φως για να ξεγυμνωθείς στο σκοτάδι. Σε θέλω... Να αφανιστείς, από προσώπου γης. Να εξαφανιστείς, από τους δαιδάλους της ζωής. Να σβηστείς, απ' τον λαβύρινθο της σκέψης μου. Μπορείς, Πριν σε καταλάβει άλλος κανείς, και αντιληφθεί το μέγεθος της ανοησίας σου.

ΠΟΙΗΣΗΣ ΗΜΕΡΑ

Κ. Γ. Καρυωτάκης Μπαλάντα στους άδοξους ποιητές των αιώνων Από θεούς κι ανθρώπους μισημένοι, σαν άρχοντες που εξέπεσαν πικροί, μαραίνονται οι Βερλαίν• τους απομένει πλούτος η ρίμα πλούσια και αργυρή. Οι Ουγκό με «Τιμωρίες» την τρομερή των Ολυμπίων εκδίκηση μεθούνε. Μα εγώ θα γράψω μια λυπητερή μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που ’ναι Αν έζησαν οι Πόε δυστυχισμένοι, και αν οι Μπωντλαίρ εζήσανε νεκροί, η Αθανασία τούς είναι χαρισμένη. Κανένας όμως δεν ανιστορεί και το έρεβος εσκέπασε βαρύ τους στιχουργούς που ανάξια στιχουργούνε. Μα εγώ σαν προσφορά κάνω ιερή μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που ’ναι. Του κόσμου η καταφρόνια τούς βαραίνει κι αυτοί περνούνε αλύγιστοι και ωχροί, στην τραγικήν απάτη τους δομένοι πως κάπου πέρα η Δόξα καρτερεί, παρθένα βαθυστόχαστα ιλαρή. Μα ξέροντας πως όλοι τούς ξεχνούνε, νοσταλγικά εγώ κλαίω τη θλιβερή μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που ’ναι Και κάποτε οι μελλούμενοι καιροί: «Ποιος άδοξος ποιητής» θέλω να πούνε «την έγραψε μιαν έτσι πενιχρή μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που ’ναι;» (Από τη συλλογή Νηπενθή, 1921) ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ ΣΗΜΕΡΑ... και επέλεξα αυτό το χαρακτηριστικό έργο του Καρυωτάκη... ο οποίος παρά το άδοξο τέλος του... (αυτοκτόνησε εν είδη τιμωρίας της σύγχρονής του κοινωνίας) καθόλου "άδοξος" δεν έμεινε. Οι σύγχρονοί μας ποιητές, ίσως και σήμερα να μην έχουν συναίσθηση της διαχρονικότητάς τους. Γράφουν για να εκφραστούν και δημιουργούν ασυναίσθητα ή ενσυνείδητα την τόσο υποτιμημένη ποίηση της εποχής μας. Μπορεί να μην την εκδίδουν καν... ή ορισμένα μόνο ποιήματά τους να εκδίδονται ήδη. Κάποιων όμως τα έργα είμαι σίγουρη πως θα διαβάζονται μελλοντικά όχι μόνο από τους μελετητές της νεοελληνικής λογοτεχνίας αλλά, από όλους τους κρίκους της ανθρώπινης ιστορίας. Υποκλίνομαι στην Μαρία Νικολάου για την αισθαντική της ποίηση. Εξερευνήστε την σε κάθε της έκφραση, xaiku, θεατρική ποίηση, μόνη ή με σύμπραξη για μένα αποτελεί μια συγκλονιστική και όχι μόνο ηλεκτρονική Αποκάλυψη!

ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ

Κοίτα με με βλέμμα τρελού παράφορα παθιασμένου. Μύρισε με σαν άγριο θηρίο έτοιμο να με κατασπαράξει. Άγγιξέ με σφίξε με, στίψε με... Γεύσου τους χυμούς του κορμιού μου. Γλυκούς, αλμυρούς και ξινούς. Άκου τις κραυγές μου όταν σε εκλιπαρώ να εισβάλλεις μέσα μου! Ξύπνα τις αισθήσεις σου πριν ανοίξεις τα μάτια και δεν με ξαναδείς. Εμπνευσμένο από την ερωτική ποίηση της Υβόννης...

ΣΟΦΙΑ

Όταν η ψυχή μου ασάλευτη στων παθών μου τα πελάγη προσπαθούσε να σωθεί πιο βαθειά στο βούρκο χωνόταν. Κι΄όταν αποφάσιζα κάτι με μυαλό πολύ θολωμένο εκ των προτέρων δεν ήταν σωστό. Δεν προσπάθησα ίσως ποτέ μου να ξεφύγω από την λάσπη την λάσπη εκτός μου την λάσπη εντός μου... Δεν είχα την τόλμη τότε. Ίσως δεν είχα την πείρα. Μα ωστόσο ήταν τα νιάτα, επομένως είχα κάτι τότε. Οι πιο μάταιες πράξεις, άδικα όνειρα ψευτοφτιαγμένα, στηριζόντουσαν πουθενά, στον αέρα, ώσπου και γκρέμισαν όλα μια μέρα. Μια απέραντη θάλασσα σκέπασε τα πάντα και μένα. Αλήθεια, γιατί του ονείρου το γκρέμισμα σαν τούτο ψεύτικο βγει... αργά , τόσο αργά, μα σταθερά πάντα η απογοήτευσης θ΄ακολουθεί; Γιατί δεν είχα την θέληση για τίποτα; Ναι, για τίποτα. Η ζωή κυλούσε έξω, όπως πάντα. Μέσα σταματημένη για μένα και ζούσα μόνος στο σκοτάδι ξεχνώντας πως έξω ήταν μέρα. Το βαρύ πέπλο της νύχτας π'άσχημα μ' είχε τυλίξει δεν ήρθε μονομιάς κάποιο φως να το διαλύσει. Πρώτα ήταν μια σπίθα μια σπίθα τόση δα μετά μια αχτίδα. Ίσως αύριο η φωτιά, που θα σκεπάσει τον πόνο μέσα σε μια ματιά. Η πείρα αργεί να έρθει και χρειάζεται χρόνια να γίνει σοφός Κι όταν πια την αποκτήσω την σοφία που τόσο ζητώ αναρωτάω τον εαυτό μου και λέω πολύ σκεπτικά Είναι η σοφία άραγε αυτό που ζητώ; Ή μήπως επιθυμώ να καλύψω της ψυχής μου το απέραντο κενό; Δημήτρης Π. 1/2/1967

BLOWING CANDLES!

Φυσάω τα όνειρα που απέκτησαν ζωή και αυτά που στην πορεία έσβησαν Κάθε κερί και μια γιορτή ημέρες, μήνες και χρόνια που πέρασαν Σε κάθε στροφή μια νέα αρχή έως το τέλος που παραμείνει άγνωστο με κάθε ανάσα και εκπνοή χτυπάει η καρδιά σαν άλογο Φυσάω τα χρόνια του Χριστού όσα έζησε ο Αλέξανδρος ο Μέγας μα ακόμα βλέπω μέσα από μάτια μωρού την λάμψη στα χρώματα της μέρας Σβήνω τα λάθη της ορμής τα γρήγορα δοξασμένα όνειρα κρατάω την γλύκα της στιγμής αυτή που ΕΝΑ μου κρατάει αιώνια.

ΗΔΗ ΚΑΠΟΙΟΙ ΦΕΥΓΟΥΝ...

Ήδη κάποιοι φεύγουν... Φίλοι απ΄τα παλιά. Άνθη πλήθος πέφτουν. Σαν τα δάκρυα. Μαυροφορεμένοι μέσ΄τα μάρμαρα... Κάποιοι φίλοι φεύγουν, κάπως πρόωρα. Ήδη κάποιοι φεύγουν... Εμείς, ανήμερα κρύβουμε τα μάτια και το βούρκωμα. Ήδη κάποιοι φεύγουν και εμείς, εδώ, ακόμα παιδιά... Άραγε όταν φεύγεις... πώς νa 'ναι από ψηλά; 26.7.2006 "Λίλη - Ερμίνα"

ΤΙ ΘΕΛΩ?

Τι θέλω; Αλήθεια... Τι θα ήθελα πολύ; Φήμη, δόξα, χρήμα ή Έρωτα, αγάπη και οικογενειακή ζωή; Τι θέλω; Αλήθεια... Κάποτε ήθελα τόσα πολλά... Μα τώρα πια δεν ξέρω καν, αν θέλω τίποτα. Στέρεψε η φλόγα, σβήσαν οι δυνάμεις ξέχασα τι θέλω ...αν θέλω ακόμα τίποτα. Όλοι κάτι θέλουν. Εσύ τι θες; Υγεία, ευτυχία, ευδαιμονία ή εξουσία, τύχη και εραστές; Όλοι πολλά θέλουν. Κάτι θα θες και εσύ. Ταξίδια, παιδιά, λεφτά, δουλειά; Όλα ή τίποτα; Δεν ξέρω πια τι θέλω. Σαν να κουράστηκα. Τον κόσμο που γεννήθηκα ποτέ μου δεν τον άλλαξα. Δεν ξέρω τι θέλω, αλήθεια. Δεν θέλω καν να ψάξω να το βρω. Δεν ξέρω τι θέλω, μα νομίζω πως δεν θα ησυχάσω, αν δεν το αποκτήσω.