ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΩΣΤΑ - ΟΜΑΔΑ ΠΑΛΑΙΟΚΩΣΤΑ 0-2

Αν πιαστεί ποτέ ξανά μην τον βάλετε στην φυλακή... Στείλτε τον κατευθείαν στην Βουλή! Τουλάχιστον αυτός από ότι κλέβει κάτι δίνει...και σε όσους πεινάνε!

ΟΛΑ ΚΑΙ ΟΛΑ

Αρχίζω αυτό το ποστ χωρίς θέμα. Χωρίς άξονα. Χωρίς λόγο. Έτσι για να περάσει η ώρα. Αντί να δω τηλέοραση. Αντί να βγώ έξω. Αντί να μουλιάσω στην μπανιέρα χαϊδεύοντας τον εαυτό μου. Τώρα που είπα για μπανιέρα...Θυμήθηκα την διαφήμιση της εφημερίδας "ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ" με Μάκη και Θέμο να πλατσουρίζουν παρέα και παράλληλα την πρώτη σκέψη που πέρασε από το μυαλό μου...στο επόμενο πλάνο ποιός θα πνίγει ποιόν, άραγε; Πάντως από την αρχή είχε φανεί. Αν θέλετε την γνώμη μου... Η εφημερίδα, από τα αρχικά των δύο εκ των εκδοτών της, ονομάστηκε ΘΕΜΑ και όχι ΜΑΘΕ...που θα ήταν επίσης πιασάρικο. Συμπέρασμα πρώτο, ο Θέμος με το καλημέρα έκανε το πρώτο του καπέλωμα. Κατέλαβε αμέσως - αμέσως περισσότερο χώρο στην μπανιέρα. Θα σας εκμυστηρευτώ -και ας μην αρέσει καθόλου αυτό στον Μάκη- ότι το μηχανάκι της AGB μας - κυριολεκτικά είχαμε αυτό το μπλιμπλικάκι, η γιαγιά μου για την ακρίβεια- περισσότερη τηλεθέση χάριζε στις εκπομπές του Θέμου, παρά στην εκπομπές του συνάδελφου Δημοσιογράφου με Μ κεφαλαίο. Με τον έναν έσκαγε το χειλάκι μου κανένα χαμογελάκι...με τον άλλο με έπαιρνε ο ύπνος πριν κλείσει η εκπομπή, εκτός και αν επρόκειτο για επιτυχίες τύπου Βαβύλη. Εδώ ο Βαβύλης, εκεί ο Βαβύλης, παραισθήσεις είχα πια - παντού έβλεπα τον Βαβύλη, νάσου τον ντυμένος Παπάς... με τον Μάκη ο Βαβύλης! Για να μην θυμηθώ την περίπτωση ενός τρελαμένου που είχε αρπάξει ένα λεωφορείο με Γιαπωνέζους, αφού είχε πυροβολήσει γυναίκα και πεθερά... Έπειτα από 6-7 ώρες στους δρόμους και αφού μας έκανε πάμε μέχρι την Ερμιόνη (φίδι έμοιαζε να σχηματίζει η ουρά των οχημάτων, περιπολικών, ασθενοφόρων, τηλεοπτικών συνεργείων...που ακολουθούσαμε το λεωφορείο...) Που πήγε λέτε ο τρελός; Στον ΜΑΚΗ! Τότε ήταν στον ALPHA. Του έδωσε συνέντευξη και παραδόθηκε στην αστυνομία. Το ίδιο βράδυ ο δράστης έπεσε από ένα παράθυρο στην ΓΑΔΑ και σκοτώθηκε. Ο Μάκης δεν έπαιξε ποτέ την συνέντευξη του νεκρού. Όσο και αν με έτρωγε η περιέργεια να μάθω τί του είπε και πως δικαιολογήθηκε ο τρελός, ομολογώ πως αυτό που έκανε ο Μάκης ήταν δεοντολογικό. O Θέμος όμως ήταν πάντα η τηλεοπτική αδυναμία μου! Πόσο μάλλον το παιδί της ένωσής Θέμου - Μάκη. Ισχύς εν τη ενώσει...ψυχή μου! Το Θέμα...το τίμησα. Ως αναγνώστρια. Συνέπως, κάθε Κυριακή. Στον πάκο των εφημερίδων, μπήκε και αυτό. Ζαχαριάδης και Αλιάγας έδιναν ρέστα. Η υπόλοιπη εφημερίδα διαβαζόταν. Τουλάχιστον την διάβαζα μέχρι που Μάκης και Θέμος τα έσπασαν. Τότε την έβγαλα από τον πάκο. Όχι για τα όσα συνέβησαν μεταξύ τους, αλλά για τον παρασκηνιακό και άνανδρο τρόπο που πολλές φορές χειρίστηκε ο Θέμος το όλο θέμα. Την υπόθεση Ζαχόπουλου, τα εκατομμύρια κάτω από το τραπέζι και τα dvd σε κοινή θέα... Αν ήταν στην θέληση τους νομίζω πως θα μοίραζαν όλο το ερωτικό φύκι-φύκι δωρεάν με την εφημερίδα. Αλλά υπάρχουν και νόμοι βλέπετε. Μέχρι εκεί που θα ικανοποιηθεί το περίεργο μάτι έδειξαν και πάλι κάτι προστιμούλια πλήρωσαν. Και σαν λαός φημιζόμαστε για την περιέργειά μας... Πάντως με Όλα αυτά κατάφερε ο Θέμος μέχρι και μένα που ήμουν φανατική τηλεθεάτρια του και παρ' ολίγον συμπαρουσιάστριά του μία περίοδο, να με συγχύσει. Το έκοψα το Θέμα έκτοτε. Αλλά... "Όλα 1,2,3,4,5,6,7,8,9" έβλεπα. Όχι φανατικά πιά, αλλά κυρίως για τα αστεία βιντεάκια που παίζουν ενδιάμεσα. Το εμπάργκο χαλάρωσε πριν λίγες Κυριακές όταν υπέκυψα ξανά στο Θέμα για την ταινία Bladerunner, την ήθελε ο καλός μου πολύ, θα του χάλαγα χατίρι; Έδινε μαζί και ένα CD του Νταλάρα, στον οποίο για να είμαι ειλικρινής δεν έχω καμιά ιδιαίτερη αδυναμία. Όταν τον είδα μάλιστα και καλεσμένο στην εκπομπή ΟΛΑ 9 του Θέμου, να περιαυτολογεί ακατάπαυστα μου ήρθε απελπισία. Για να μην βγει ο Νταλάρας μάλιστα ανάμεσα σε καμία Πετρούλα και την Έφη Θώδη...επιστρατεύτηκαν για την περίσταση ο Κιμούλης, ο Μάνος Ελευθερίου και η Τατιάνα. Όχι...Όλα και Όλα Θέμο μου... Δέν κρύβονται τα πάντα πίσω από ένα σαρκαστικό χαμόγελο. Ούτε πάντα ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Τώρα βλέπω Μάκη. Δείχνει συγκριτικά τις τιμές των Σούπερ-μάρκετ σε Ελλάδα και Γερμανία. Οι Γερμανοί που αμοίβονται πολύ καλύτερα από μας πληρώνουν έως και 400% φθηνότερα τα ίδια προιόντα. Δηλαδή εμείς τα πληρώνουμε 400% ακριβότερα! Ακόμα και αυτά που παράγονται κατά παράδοση στην Ελλάδα. 1 ευρώ το λίτρο λέει φεύγει το λάδι από τον παραγωγό και 5,5 μίνιμουμ το πληρώνουμε στο S/M. Όπου S σημαίνει Super εκμεταλευτές και Μαζοχιστικά θύματα οι καταναλωτές. Γιατί κύριοί μου τέτοια κλοπή; Στην Ελλάδα τα λεφτά που βγάζει ο περισσότερος κοσμάκης ίσα - ίσα φτάνουν για τα βασικά έξοδα του στο σούπερ - μάρκετ. Κάντε κάτι. Θα γίνει ο κλέψας του κλέψαντος σε λίγο. Μόνο με σωστούς ελέγχους και δίκαιη κατανομή κέρδους - κόστους θα υπάρξει αξιοπρέπεια στην αγορά. Αλλά για ποιά αξιοπρέπεια μιλάμε... ΌΛΑ ΚΑΙ ΌΛΑ... Post song: Φτάσε στον πάτο - Ζακ Στεφάνου ΑΣΠΡΟ ΠΑΤΟ...

HOMO INTERNETICUS

Αυτές τις ημέρες που είχα αποκλειστεί από το internet, λόγω αδυναμίας του παρόχου να με εξυπηρετήσει, συνειδητοποίησα πόσο εξαρτημένη είμαι από το διαδίκτυο. Χρειαζόμουν πληροφορίες, ήθελα να επικοινωνήσω, ήθελα να εργαστώ, να εκφραστώ και όμως αδυνατούσα. Δεν ντρέπομαι να ομολογήσω πως εμφάνισα συμπτώματα στέρησης. Στερητικά σύνδρομα ονομάζονται. Κάποιο υποκατάστατο ήταν η τηλεόραση, έστω και παθητικό. Παρακολουθώντας λοιπόν την εκπομπή της ΕΤ1 "Ψηφιακή Ελλάδα" είδα τον φίλτατο παρουσιαστή Νίκο Βασιλάκο να φοράει ένα T-shirt με το logo: HOMO INTETRNETICUS! Τότε μου ήρθε μια αναλαμπή...Πόσο δίκιο είχε ο Νίκος, αλλά και όσοι ήδη από το 2000 είχαν συνειδητοποιήσει πως η γενιά μας ξεχωρίζει και χαρακτηρίζεται από αυτό ακριβώς το στοιχείο: Την χρήση ή και την κατάχρηση του INTERNET. Ώρες - ώρες απορώ πως ζούσαμε, πως λειτουργούσαμε, χωρίς το διαδίκτυο. Χωρίς google, yahοo, e-mail, blogs, facebook, my space και τόσες άλλες ιστοσελίδες, οι οποίες μας λύνουν τα χέρια, μας βοηθούν να εργαζόμαστε, ενημερωνόμαστε, επικοινωνούμε, αλληλοεπιδρούμε και εκφραζόμαστε. Η γενιά μας και ακόμα περισσότερο αυτή που εκφράζει τα παιδιά μας είναι απόλυτα ταυτισμένη με το νέο μέσο. Όποιος δεν ξέρει να το χρησιμοποιεί, απλώς δεν ξέρει τι χάνει και όσοι ήδη έχουν ανακαλύψει τις χάρες του απλώς δεν πρόκειται να ζήσουν ολοκληρωμένοι χωρίς αυτό, ποτέ ξανά. Ναι λοιπόν, ανακάλυψα έστω και αργά που ανήκω. Όχι πολιτικά, ηθικά ή φιλοσοφικά, αλλά ουσιαστικά. Είμαι Homo Interneticus και είμαι περήφανη! Όπως κάποιοι άλλοι λένε είμαι η Άννα και είμαι αλκοολική... Post song: Imagine-John Lennon...Ίσως ο κόσμος που ονειρευόταν να ήταν ο σημερινός κόσμος του διαδικτύου...

...AND A LIE

Είπα να αρχίσω χειμερινή κολύμβηση για να βρω την φόρμα μου. Από την μία... το πιάσιμο από το πολύ χουζούρι, από την άλλη... τα εξαίσια γεύματα που έχουν παραφουσκώσει την κοιλίτσα μου και την έχουν κάνει να μοιάζει με κουμπαρά... Να 'μαι ξανά στα γαλάζια ύδατα! Η Πρόσκληση είναι ανοιχτή... Και οι γατούλες χαδιάρες! Post song: Erotic mix - Dead can Dance + Bjork

ARE YOU CERN?

photo: cern. ΗΜΕΡΑ ΕΝΑΡΞΗΣ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΣ! Ο Άνθρωπος θέλει να βρεί το σωματίδιο του "Θεού". Πιστεύει πως μπορεί να αναπαραστήσει την Δημιουργία του κόσμου. Το BIG BANG! Σε συνθήκες εργαστηρίου... Χιλιάδες επιστήμονες από όλον τον κόσμο και δισεκατομμύρια σε χρήμα κατατίθενται στον βωμό μιας θεωρίας, που ακόμα και ο εμπνευστής της στοιχηματίζει ενάντια στην αλήθεια της. Κάποιοι ήδη φοβούνται πως ένα λάθος μπορεί να φέρει την καταστροφή. Για όλους μας, σε μια στιγμή... Μια κοπέλα αυτοκτόνησε σήμερα στην Ινδία φοβούμενη την συντέλεια του κόσμου. Γιατί; Γιατί δεν περίμενε τουλάχιστον να την δει; Αν μέναμε στο ΠΙΣΤΕΥΕ ΚΑΙ ΜΗ ΕΡΕΥΝΑ ο άνθρωπος δεν θα είχε πάει στο φεγγάρι. Δεν θέλω να πιστέψω πως κάποιος σατανικός νους υλοποιεί το κατατροφικότερο σενάριο για τον πλανήτη μας. Πως από την μια στιγμή στην άλλη μια Μαύρη ή Άσπρη τρύπα θα μας καταπιεί... Αν κάτι τέτοιο τελικά συμβεί θα είναι η απόδειξη της απληστίας του Ανθρώπου και της ανυπαρξίας ενός προστάτη Θεού. ARE YOU CER-TAI-N AFTER ALL?

BLOGGERS - ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ

«Ξύπνησε και έτρεξε αμέσως να ανοίξει τον υπολογιστή. Σε λίγη ώρα θα ήξερε τα πάντα». Μέχρι να ανοίξει το σύστημα, από το μυαλό της πέρασαν μύριες εικόνες. Οι περισσότερες, μέσα από τις τελευταίες 24ώρες. Ώρες μονάχα. Κρίσιμες ώρες... Χθες το πρωί ήταν που ξύπνησαν αγκαλιά. Μια καρδιά. Ένιωθε ασφάλεια στα χέρια του, απόλυτη αγάπη και αποδοχή. Αυτός έφερε μέσα του την φλόγα της πάλαι ποτέ Περσίας και εκείνη, την δροσιά του Ατλαντικού ωκεανού. Οι διαφορετικές ρίζες τους συναντήθηκαν πριν δύο χρόνια, όταν στην πανεπιστημιακή κοινότητα, μάχονταν και οι δύο για τα δικαιώματα των μεταναστών. Ερωτεύθηκαν αμέσως. Αυτός μελαμψός και αινιγματικός. Εκείνη αέρινη και φωτεινή. Εκείνος, μεγαλωμένος μουσουλμάνος. Αυτή χριστιανή. Οι θρησκείες τους παραδόξως, δεν στάθηκαν εμπόδιο στην ένωσή τους, ούτε στον ταχύτατο γάμο τους. Επέλεξαν μια λιτή, πολιτική τελετή και παντρεύτηκαν. Πολλοί «δικοί» της άνθρωποι, άφηναν να εννοηθεί πως ο γαμπρός την χρησιμοποίησε, προκειμένου να εξασφαλίσει την παραμονή του στην χώρα. Πόσο μικρούς και φοβικούς τους έβλεπε. Άλλωστε ο καθένας τους κρινόταν από αυτά που υποψιαζόταν. Εκείνη ήξερε τον άνθρωπό της και μαζί του ήταν απολύτως ευτυχισμένη. Τουλάχιστον μέχρι χθές... Το ζευγάρι, απολάμβανε την ηρεμία του σπιτιού τους. Εκείνη απορροφημένη σε πανεπιστημιακά συγγράμματα. Εκείνος, περνούσε απλώς την ώρα του στον υπολογιστή. Χαμένος ως συνήθως μέσα σε αραβουργήματα επικοινωνούσε με τα «αδέλφια» του. Είχε πολλά αδέλφια, σε Πακιστάν, Αμερική, Ευρώπη. Μεγάλη οικογένεια. Η γυναίκα του δεν είχε γνωρίσει παρά ελάχιστους συγγενείς του. Κυρίως άντρες. Διακριτικές παρουσίες, που σπάνια έκαναν αισθητή την εμφάνισή τους. Επικοινωνούσαν μεταξύ τους, κυρίως μέσω διαδικτύου, στα αραβικά. Ήταν μόλις πέντε το απόγευμα, όταν κάτι σημαντικό συνέβη. Το πληροφορήθηκε από τα αδέλφια του. Έμοιαζε εξαιρετικά επείγον. Σηκώθηκε βιαστικά από τον υπολογιστή. Την πλησίασε στο κρεβάτι. Της είπε πως έπρεπε να την αφήσει. Για λίγο. Σφράγισε το στόμα της με ένα φιλί και έφυγε να συναντήσει τον «αδελφό», που έιχε άμεσα ανάγκη την βοήθειά του. Ένα περίεργο συναίσθημα αγωνίας την κατέκλυσε. Σαν εκατομμύρια ψύλλοι να είχαν μπεί στο αίμα της και να χοροπηδούσαν ανεξέλεγκτα. Ήταν άραγε φλόγα ζήλιας; Ανασφάλεια; Ο αγαπημένος της δεν έφευγε συχνά από το σπίτι, πόσο μάλλον τόσο άξαφνα. Ποια να ήταν άραγε αυτή η ανάγκη, που τώρα τον οδηγούσε μακριά της; Κάθε λεπτό, με την απουσία του, φαινόταν αργό. Κάθε στιγμή της ώρας, η απορία γινόταν βασανιστική. Προσπάθησε να αποβάλλει από το νου της, κάθε νευρωτική σκέψη. Πάλεψε να συνεχίσει το διάβασμα , μα μάταια. Δεν μπορούσε να ησυχάσει. Δεν της ήταν δυνατόν να σταματήσει το μυαλό της, από το να οργιάζει. Άνοιξε την τηλεόραση, με την ελπίδα πως όλο και κάτι θα της αποσπούσε την προσοχή. Το πρώτο κανάλι που άνοιξε, μετέδιδε απευθείας εξελίξεις, σε έκτακτο δελτίο. Breaking news. Η παρουσιάστρια εμφανώς προβληματισμένη, έδινε το στίγμα της είδησης. «Βομβιστική επίθεση στον κεντρικό σταθμό του Μετρό. Δεκάδες νεκροί, σε εκατοντάδες υπολογίζονται ήδη οι τραυματίες». Ρεπόρτερ, όλων των μέσων ενημέρωσης είχαν καταφθάσει στον χώρο έξω από τον κεντρικό σταθμό. Ασθενοφόρα και περιπολικά έβαφαν κόκκινη την νύχτα. Ουρλιαχτά απελπισίας και απόγνωσης έσκιζαν τον αέρα. Από απόσταση ασφαλείας ο δημοσιογράφος του καναλιού προσπαθούσε να περιγράψει όσο το δυνατόν πιο ψύχραιμα τα γεγονότα, που είχαν προηγηθεί. «Ήταν λίγο μετά τις επτά, εδώ στον κεντρικό σταθμό του Μετρό, όταν σημειώθηκαν εκρήξεις στον συρμό, που εκτελούσε το δρομολόγιο Κέντρο – Αεροδρόμιο. Δυστυχώς, τα βαγόνια ήταν γεμάτα επιβάτες. Δεκάδες άνθρωποι έχουν χάσει την ζωή τους. Ανυπολόγιστος είναι ο αριθμός των τραυματιών, ενώ στον σταθμό υπάρχει και μεγάλος αριθμός εγκλωβισμένων». Ακούμπησε τις παλάμες στα μάγουλά της. Χαρακτηριστική, ανθρώπινη αντίδραση, στο άκουσμα δυσάρεστων γεγονότων. Άραγε να πήρε και ο άντρας της το μετρό; Δεν της είχε πει λεπτομέρειες για το που θα πήγαινε. Στο κέντρο απέφευγε να χρησιμοποιεί το αυτοκίνητο. Λόγω ελλείψεως θέσεων πάρκινγκ. Προτιμούσε να περπατάει και να παίρνει το τραίνο. Να απολαμβάνει την διαδρομή. Πήγε μέχρι το γκαράζ. Το αυτοκίνητο ήταν εκεί. Άθικτο. Οι παλμοί της ανέβηκαν και άλλο. Σήκωσε το ακουστικό και τον κάλεσε στο κινητό τηλέφωνο. Μόνο να ακούσει πως είναι καλά ήθελε. Τίποτα άλλο. Η ιδέα της ξαφνικής και αναπάντεχης τραγωδίας, την είχε αναστατώσει ακόμα περισσότερο. Είχε κάθε λόγο να τον αναζητήσει. Όσο περίμενε στο ακουστικό, η σιωπή την έκανε να ανατριχιάσει. Κανένα σήμα. Ούτε καν προώθηση. Μονάχα μια βουβή, απόλυτη σιωπή. «Τα πρώτα ευρήματα στον τόπο της τραγωδίας, οδηγούν τις αρχές στο συμπέρασμα πως πρόκειται για τρομοκρατική επίθεση. Πιθανών, επίθεση αυτοκτονίας. Οι βόμβες τοποθετήθηκαν σε πέντε διαφορετικά βαγόνια και πυροδοτήθηκαν ταυτόχρονα». Η έκτακτη μετάδοση ενισχυόταν συνεχώς με νέες πληροφορίες. Μα δεν είχε την ψυχραιμία να παρακολουθήσει τις εξελίξεις. Καλούσε ξανά και ξανά τον αριθμό του. Κάθε φορά με μεγαλύτερη αγωνία. Περισσότερη ένταση. Μεγαλύτερη προσμονή. Το αποτέλεσμα όμως ήταν πάντα το ίδιο. Σιωπή. «Συγγενείς ή άλλοι ενδιαφερόμενοι παρακαλούνται να μην προσεγγίζουν στον χώρο του σταθμού. Όσοι έχουν χάσει επαφή με δικά τους πρόσωπα, παρακαλούνται να παραμείνουν σπίτια τους, να κρατούν ελεύθερες τις τηλεφωνικές γραμμές και να περιμένουν ενημέρωση». Δεν ήθελε ούτε να φανταστεί πως ο άντρας της μπορεί να βρίσκεται ανάμεσα στα θύματα της επίθεσης. Η ιδέα και μόνο την άφησε μουδιασμένη. Την παρέλυσε. Σαν να μην ένοιωθε το αίμα της να κυλά στις φλέβες της. Κρατώντας σφιχτά το τηλέφωνο στο χέρι, κάπου ανάμεσα στον καναπέ και την συσκευή της τηλεόρασης, λιποθύμησε. Μέσα στην παραζάλη της φώναζε το όνομά του. Η εικόνα του ερχόταν στο μυαλό της, δίχως να είναι ξεκάθαρο αν πρόκειται για όνειρο ή εφιάλτη. Τον έβλεπε εκεί που καθόταν πάντα. Στον υπολογιστή του. Μα ξαφνικά η οθόνη μάτωσε. Τα χέρια του γέμισαν αίμα. Γύρισε την κοίταξε στα μάτια για μερικά δευτερόλεπτα και έπειτά…το κορμί του τινάχτηκε, έγινε χίλια κομμάτια. Ξύπνησε και έτρεξε στον υπολογιστή. Η αναμονή μέχρι να ανοίξει της φάνηκε αιώνια. Ήθελε να ψάξει να βρει το μήνυμα που έλαβε ο άνδρας της. Αυτό που τον έκανε να φύγει. Ίσως και να μην ξαναγυρίσει. Μπορεί να μάθαινε τον τόπο συνάντησης, να απέκλειε τουλάχιστον το ενδεχόμενο να ήταν στον κεντρικό σταθμό. Έπρεπε να μάθει τα πάντα. Πληκτρολόγησε τον κωδικό του μα…ήταν άκυρος. Τον είχε αλλάξει. Το πότε δεν είχε τόση σημασία. Τώρα όμως, δεν είχε τρόπο να μπει στα αρχεία ή στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο του. Χτύπησε το χέρι στο γραφείο και ξέσπασε σε κλάματα. «Οι αρχές μελετούν καρέ – καρέ τις κασέτες από τις κάμερες ασφαλείας του σταθμού. Ήδη έχουν εντοπίσει πλάνα με τους πιθανούς δράστες της βομβιστικής επίθεσης. Πληροφορίες αναφέρουν πως και οι πέντε καμικάζι αυτοκτονίας, ανήκουν σε εξτρεμιστική ισλαμική οργάνωση». Το κανάλι είχε εξασφαλίσει αποκλειστικά πλάνα, από τις κάμερες ασφαλείας, που πιθανόν κατέγραφαν τις κινήσεις των υπόπτων. Επεξεργασμένα τεχνικά, ώστε να μην διακρίνονται πρόσωπα. Η ματιά της στάθηκε στο καμηλό παλτό, ενός εκ των υπόπτων. Της φάνηκε πως αναγνώρισε το δώρο που είχε κάνει στον άντρα της, φέτος στα γενέθλιά του. Σκούπισε νευρικά τα δάκρυα από τα μάτια της και γονάτισε μπροστά στην οθόνη της τηλεόρασης. Δεν είχε δει καλά. Έπρεπε να περιμένει την επανάληψη των πλάνων, για να βεβαιωθεί. Πέρασε τα χέρια μέσα από τα μακριά μαλλιά της και τα άφησε να κρέμονται εκεί. Μια κραυγή ξεπήδησε αυτόματα από μέσα της. Ήταν εκεί. Στον σταθμό. Τον έβλεπε. Τον αναγνώρισε. Από το περπάτημά του. Το ανάστημά του. Το πρόσωπο ήταν θολό. Αλλά πέρα από αυτό ήταν σίγουρη. Ο άντρας της ήταν στο μετρό. Ανάμεσα στους νεκρούς ή τους τραυματίες άραγε; Μήπως ήταν ακόμα εγκλωβισμένος; Μα γιατί να του συμβεί αυτό; Ποια κακιά στιγμή τον έφερε στον πυρήνα της έκρηξης; Που έπρεπε τώρα ως γυναίκα του να απευθυνθεί; Ο ειρμός της διακόπηκε απότομα, από τα απανωτά χτυπήματα στην πόρτα. «Αστυνομία, ανοίξτε, έχουμε ένταλμα». Άνοιξε, πνιγμένη και κατακόκκινη από τα αναφιλητά. «Αναγνωρίζεται αυτόν τον άνδρα, κυρία μου;» Ρώτησε ένας ένστολος, με την φωτογραφία του συζύγου της στο χέρι. «Ναι! Είναι ζωντανός;» Μπόρεσε μόνο να ψελλίσει. «Όχι μόνο δεν είναι, αλλά οδήγησε στον τάφο τουλάχιστον άλλους 156 αθώους...» ΣΠΙΤΟΓΑΤΑ ΤΟ ΔΙΗΓΗΜΑ ΑΥΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟ ΤΟΥ 2007 ΣΤΟ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΕΡΓΟ "BLOGGERS-ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ" ΜΙΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ARTBOMBER ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΟΚΟΛΗ

FLESH AND BLOOD

EVERYTHING YOU MAY POST MIGHT BE USED AGAINST YOU!

Η Ανάγκη για έκφραση και επικοινωνία οδήγησαν στην σημερινή έξαρση της κοινωνικής διαδικτύωσης. Sites όπως το Facebook και το My Space αποτελούν πλέον τόπο προσωπικής - εννίοτε και πολιτικής προβολής. Έχουν τόσο διαδωθεί, που αν δεν είσαι στο Facebook, δεν υπάρχεις! Αν υπάρχεις όμως και εκεί...μπορεί να καταδικαστείς... Ο 20χρονος Τζοσουα Λίπτον αναγκάστηκε να πληρώσει με δύο χρόνια φυλάκιση την "προσωπική του προβολή". Τα πειστήρια που τον έστειλαν πίσω από τα κάγκελα της φυλακής, είχαν απλώς αναρτηθεί στο Facebook. Οδηγώντας μεθυσμένος προκάλεσε τροχαίο και τραυμάτισε βαρύτατα μια γυναίκα. Λίγες ημέρες αργότερα και ενώ εκείνη χαροπάλευε στο νοσοκομείο, ο Λίπτον αποφάσισε να γιορτάσει το Αμερικάνικο Χαλοουίν ντυμένος φυλακισμένος και το σλόγαν "Jailbird" - "Φυλακόβιος" φαρδύ πλατύ μπροστά του. Μετά το πάρτι, ένας καλός του φίλος ανάρτησε τις φωτογραφίες στο Facebook, ονομαστικά με tag. Οι φωτογραφίες αυτές παρουσιάστηκαν στο διαδεδομένο site , τις είδαν οι φίλοι του και γέλασαν... Τις είδαν όμως και οι αρχές... στην δίκη για το τροχαίο που είχε προκαλέσει ο Λίπτον και δεν γέλασαν καθόλου. Social networking sites are just another way that people say things or do things that come back and haunt them," said Phil Malone, director of the cyberlaw clinic at Harvard Law School's Berkman Center for Internet & Society. "The things that people say online or leave online are pretty permanent." Ο δημόσιος κατήγορος εμφάνισε την κατάλληλη στιγμή τις φωτογραφίες, παρουσιάζοντας τον φοιτητή ως έναν αμετανόητο και άμυαλο νέο, ο οποίος δεν είχε κανένα σεβασμό ούτε για τις αρχές, ούτε για το θύμα του... που νοσηλευόταν την ώρα του πάρτυ. Ο δικαστής πίστεψε στις 1000 λέξεις της φωτογραφίας, όχι στα απολογητικά λόγια του νεαρού και καταδίκασε τον Λίπτον σε δύο χρόνια φυλάκιση... ΤΟ ΤΙ ΕΠΙΛΕΓΕΙ ΝΑ ΕΚΘΕΤΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΘΕΜΑ ΑΣ ΕΧΟΥΜΕ ΟΜΩΣ ΠΑΝΤΑ ΚΑΤΑ ΝΟΥ... ΑΝΥTHING YOU MAY POST... MIGHT BE... AND WILL BE... USED AGAINST YOU!

DIRTY QUESTIONS - HONEST ANSWERS

ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΤΟΛΜΗΡΟ; ΜΙΑ ΕΡΩΤΗΣΗ Ή ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣH;

H YOGA ΤΗΣ ΜΑΜΑΣ!

Ο ΜΠΕΜΠΗΣ ΜΕΓΑΛΩΣΕ... ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΒΡΩ ΤΗΝ ΦΟΡΜΑ ΜΟΥ... ΕΙΠΑ ΝΑ ΑΡΧΙΣΩ ΠΑΛΙ YOGA... KAT'OIKON...