HELENA'S MAD SECRET CONCERT

Ώρα 4. Το τηλέφωνο χτυπάει. Με ενημερώνουν τελευταία στιγμή για την τοποθεσία και την ώρα της μυστικής συναυλίας της Έλενας Παπαρίζου στο πλαίσιο των MAD SECRET CONCERTS. Ώρα προσέλευσης 8. Διεύθυνση, Βασ. Σοφίας 112. -Τι ακριβώς είναι εκεί; Ρωτάω. -"Ένα εγκαταλελειμμένο μεταλλικό κτήριο..." μου αποκρίνονται... -"Το γνωρίζω, ευχαριστώ πολύ". Η αλήθεια είναι ότι πάντα ήθελα να εξερευνήσω αυτό το χώρο, που μεγαλεπίβολα προοριζόταν για εμπορικό κέντρο με κινηματογράφους. Τα συμφέροντα της περιοχής όμως... (νοσοκομεία, Αμερικανική πρεσβεία, άλλοι κινηματογράφοι, κάτοικοι και μαγαζάτορες της περιοχής) αντέδρασαν. Κατέφυγαν στο Συμβούλιο Επικρατείας και το κτίριο έμεινε μισοτελειωμένο να θυμίζει φάντασμα. Ακόμα και αν δεν τρελαινόμουν για την μυστική βραδιά της Παπαρίζου, με έφαγε η περιέργεια για τον χώρο. Πήγα, με την ευχή βέβαια να μην πέσει κανένας σωλήνας στο κεφάλι μας. Ο χώρος είναι δίπλα στο Ιπποκράτειο νοσοκομείο, από την πλευρά που βρίσκετε το εκκλησάκι του Αγίου Λουκά. Ένα σεπτό προσευχητήριο. Η αναμονή στην είσοδο του γκρι πολυχώρου, ήταν αντιστρόφως ανάλογη του κόσμου. Λίγος κόσμος, μεγάλη αναμονή. Περιέργως. Όση ώρα περιμέναμε πάντως, τίποτα το ιδιαίτερο δεν συνέβη. Ούτε διαμαρτυρίες, ούτε εντάσεις. Μπαίνουμε μέσα. Εσωτερικά, οι βαριές εργασίες έμοιαζαν ολοκληρωμένες, αλλά το γκρι που επικρατεί σε γιαπί κυριαρχούσε και εκεί. Το μόνο χρώμα, η λίγη ζωή, είχε προστεθεί για τις ανάγκες της συναυλίας. Μετά τις 9 ανεβαίνει στην σκηνή η Έλενα. Το καλό με αυτές τις συναυλίες είναι πως οι performers δεν παρουσιάζουν δικά τους έργα. Αλλά, διασκευές. Αγαπημένων σε εκείνους και σε όλους τραγούδια. Προσπαθώ να ανεβάσω μικρά βίντεο από της συναυλίας, να απολαύσετε και εσείς την καταπληκτική φωνή της Έλενας σε τραγούδια όπως το wicked game ή το Zombie, αλλά κάνει δέκα ώρες το blogger. Δεν ξέρω καν αν θα ολοκληρωθεί η φόρτωση. Ας ελπίσουμε... Η Έλενα ήταν πολύ καλή. Και ανέδειξε όχι μόνο άλλες πτυχές του αδιαμφισβήτητου ταλέντου της, αλλά και νέα ανερχόμενα αστεράκια. Δύο μπάντες που δεν είχα ξανα-ακούσει και με εξέπληξαν ευχάριστα. Άπαντες. Οι De Niro αν κατάλαβα καλά τον όνομα και οι 15-50 (Σαν target group μου μοιάζει αυτό...) Με την αδέσμευτη συνοδό μου είχαμε συνωμοτικά συμφωνήσει... Μόλις τον είδαμε! Πολύ πριν ανέβει στην σκηνή... πως ο τραγουδιστής των De Niro είχε κάτι το ελκυστικό. Αδέσμευτη είπαμε είναι η κοπέλα... Το μόνο κακό στο όλο θέμα της "μυστικής συναυλίας" ήταν ο ήχος. Δεν ακουγόταν καθόλου καλά. Για να μην πω σχεδόν καθόλου σε ορισμένα σημεία στο μπαλκόνι. Ίσως να διαχεόταν στους διάφορους ορόφους τους εμπορικού κέντρου φάντασμα, πάντως σε εμάς καλά καλά δεν έφτανε. Αν δεν ήσουν μπροστά στα ηχεία δεν έννοιωθες την μουσική να σε δονεί. Αυτή βεβαίως ήταν η άποψή μου. Διότι όπως πληροφορήθηκα σήμερα...έξω από τον χορό...έτριζαν λέει τα κόκκαλα του Όσιου Λουκά! Τα οποία τυχαία τα είχαν φέρει με κάθε τιμή, δίπλα, στο σεπτό εκκλησάκι... από την Θήβα για ολονυχτία. Άκουσον. Άκουσον! Τώρα ποιος άκουσον και τι άκουσον δεν ξέρω ακριβώς... Ποιος θα το περίμενε! Πάντως η Έλενα πολύ - πολύ σεμνά, στην ώρα επάνω, έκλεισε την συναυλία, περί της 10 και μισή. Λέγοντας πως πλησιάζει ώρα κοινής ησυχίας και είναι δίπλα νοσοκομεία. Είναι πάντα τόσο γλυκιά. Προσωπικά, θα ήθελα μια τέτοια κόρη. Το σεβαστήκαμε όλοι και αποχωρήσαμε άνετα και ωραία, αφού ακούσαμε και το εθνικό μας Number One σε rock version και σόλο ηλεκτρικής κιθάρας στο σημείο της Λύρας. Ούτε και αυτό το βλέπω να ανεβαίνει για να σας κεράσω βιντεάκι . Πάντως αν θέλετε την ταπεινή μου άποψη... Δεν έγινε τίποτα το ανόσιο. Και αν ακουγόταν λίγο μπιτ από δίπλα, την ώρα της λειτουργίας, δεν νομίζω πως ο Όσιος θα είχε καμία αντίρρηση. Στην θέση του θα ήθελα να είμαι δίπλα , με την Έλενα, να ακούσω κάτι διαφορετικό και να ευλογήσω μια νέα χαρισματική ύπαρξη. Αν όντως έτριζαν τα κόκαλα όπως υποστήριξαν ορισμένοι θερμοί, μάλλον ήταν γιατί άρχισαν τον χορό!

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΩΣΤΑ - ΟΜΑΔΑ ΠΑΛΑΙΟΚΩΣΤΑ 0-2

Αν πιαστεί ποτέ ξανά μην τον βάλετε στην φυλακή... Στείλτε τον κατευθείαν στην Βουλή! Τουλάχιστον αυτός από ότι κλέβει κάτι δίνει...και σε όσους πεινάνε!

Ο ΓΟΛΓΟΘΑΣ ΕΝΟΣ ΠΑΙΔΙΟΥ ΜΕ ΜΑΘΗΣΙΑΚΕΣ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ ΣΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΧΑΟΣ

Ο μεγάλος γιός μου γίνεται αυτές τις ημέρες 15 ετών και είναι μαθητής της δευτέρας γυμνασίου. Ήδη από το δημοτικό είχαμε διακρίνει πως έχει δυσκολία στην κατανόηση σύνθετων εννοιών, αφόρητη εώς αδιόρθωτη ανορθογραφία και περιορισμένη μνήμη. Στοιχεία που τον ακολουθούν μέχρι και σήμερα. Όλα αυτά δεν σημαίνουν πως το παιδί είναι χαζό ή ανίκανο, τα τεστ εφυίας άλλωστε έχουν δείξει πως έχει IQ λίγο παραπάνω από τον μέσο άνθρωπο. Οι κάκιστες επιδόσεις στον Γυμνάσιο όμως, παρά το εντατικό διάβασμα και τα ιδιαίτερα μαθήματα μας έκαναν να αναζητήσουμε την γνώμη ειδικών. Ήδη από πέρυσι τον Ιούνιο και αφού έμεινε μετεξεταστέος σε δύο μαθήματα της πρώτης Γυμνασίου (μαθηματικά και γαλλικά) απευθυνθήκαμε στο ΚΔΑΥ, το εξειδικευμένο κέντρο διάγνωσης μαθησιακών δυσκολιών του υπουργείου Παιδείας. Πήραμε αριθμό πρωτοκόλου και μας ζήτησαν να επικοινωνήσουμε μαζί τους κατά τον Δεκέμβριο, όπου καλώς εχόντων των πραγμάτων θα έφτανε η σειρά εξέτασής του. Μέχρι και σήμερα παρά τις επανηλλημένες οχλήσεις μου η απάντηση είναι ίδια:¨προτεραιότητα έχουν τα παιδιά του Λυκείου που είναι να δώσουν εξετάσεις για τα πανεπιστήμια, καλέστε μας ξανά σε δύο μήνες΅. Στο μεταξύ, έπειτα από έναν καλοκαίρι γεμάτο εντατικά μαθήματα, πέρασε τις εξετάσεις και προήχθη στην δευτέρα τάξη. Όμως και πάλι οι βαθμοί του φέτος πάνε από το κακό στο χειρότερο. Στα περισσότερα μαθήματα ίσα ίσα πιάνει την βάση, στα αρχαία έπεσε κάτω από αυτή. Όταν παίρνει κανένα 15 κάνουμε οικογενειακό πάρτυ! Ενώ είναι πανέξυπνος, πανέμορφος, με ιδιαίτερο χιούμορ, ένα παιδί υπόδειγμα μέσα στο σπίτι και κυρίως ένας εκπληκτικά υπεύθυνος μεγάλος αδελφός απέναντι στο 15 μηνών αδελφό του, στο σχολείο είναι αυτό που λέμε περίπτωση κακού μαθητή. Περιμένοντας την σειρά μας για την εξέταση στο ΚΔΑΥ, δεν μείναμε με σταυρωμένα χέρια. Απευθυνθήκαμε σε ιδιώτες ειδικούς. Ο πρώτος ήταν ένας παιδοψυχολόγος με σπουδές και μεταπτυχιακά στην Αμερική, ο οποίος μετά από τέσσερις πέντε συναντήσεις με το παιδί και εξαντλητικά τεστ κατέληξε στο συμπέρασμα πως έχει το σύνδρομο ΔΕΠΥ(Διαταραχή Ελλειματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας) με συμπτώματα δυσλεξίας. Αυτό σημαίνει πως κάποιες συνδέσεις στον εγκέφαλο του παιδιού που ελέγχουν την προσοχή, την κατανόηση και την μνήμη δεν λειτουργούν. Μας σύστησε εξέταση από παιδοψυχίατρο ο οποίος θα συνηστούσε με την σειρά του φαρμακευτική αγωγή, δηλαδή ένα χάπι την ημέρα για να τον ηρεμεί και να του αυξάνει την προσοχή ή συστηματική θεραπεία ΝΕΥΡΟΑΝΑΔΡΑΣΗΣ BIOFEEDBACK. Στην πρώτη περίπτωση της φαρμακευτικής αγωγής τα αποτελέσματα είναι θεαματικά από την αρχή της λήψης του χαπιού. Όμως τα χάπια δεν λύνουν το πρόβλημα, απλά το καταπολεμούν για μερικές ώρες, επιφέροντας σοβαρότατες επιπτώσεις στην υγεία του παιδιού που φτάνει μέχρι και την αναστολή της ανάπτυξης. Εκτός συζήτησης λοιπόν. Η δεύτερη μέθοδος, αυτή της νευροανάδρασης, μιας σύγχρονης μεθόδου εξάσκησης των ελαττωματικών περιοχών του εγκεφάλου, έχει μεν μόνιμα αποτελέσματα, ωστόσο είναι χρονοβόρα και πανάκριβη. Χρειάζονται περίπου δύο χρόνια θεραπείας, τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα και το κόστος της κάθε επίσκεψης ξεπερνά τα 100 ευρώ την ώρα. Λόγω και της δημοσιογραφικής μου ιδιότητας δεν μου αρέσει να μένω στην γνώμη ενός ειδικού, αναζητήσαμε λοιπόν και δεύτερη άποψη. Αυτή την φορά από έναν διάσημο Έλληνα ψυχολόγο ' λογοθεραπευτή. Αυτός μας έβγαλε πως το παιδί έχει βαριά μορφή σύνθετης δυσλεξίας και πρότεινε να ακολουθήσουμε την δεύτερη μέθοδο της νευροανάδρασης σε συδυασμό με λογοθεραπεία. Οι δύο γνωματεύσεις διέφεραν αρκετά και έτσι φτάσαμε πάλι στο σημείο εκκίνησης. Χρειαζόμαστε απαραιτήτως και επειγόντως την επίσημη θέση του κρατικού φορέα, αυτή των ΚΔΑΥ. Όσο είμαστε σε αναμονή ενημέρωσα την Διευθήντρια του σχολείου του γιού μου, αφήνοντας της μάλιστα και αντίγραφα των ιδιωτικών γνωματεύσεων. Εκείνη με την σειρά της μου εξήγησε πως δεν μπορεί να τα λάβει επισήμως υπόψην, ώστε να αλλάξει και η μέθοδος εξέτασης του παιδιού, αλλά θα έδειχναν ως σχολείο μια κατανόηση μέχρι να έρθει και το επίσημο πόρισμα του ΚΔΑΥ. Παράλληλα ενημέρωσα και τους καθηγητές των βασικών μαθημάτων του γιού μου, ζητώντας τους ευγενικά να μην εξαντλούν όλη την αυστηρότητά τους πάνω σε ένα παιδί που πασιφανέστατα αντιμετωπίζει θέμα μαθησιακών δυσκολιών. Οι περισσότεροι όντως έδειξαν κατανόηση και συμφώνησαν πως δεν πρέπει να στήνουν το παιδί στα 2 μέτρα, επειδή έχει δυσκολία να εκφραστεί κυρίως στα γραπτά. Όι περισσότεροι... εκτός από την καθηγήτρια των Αρχαίων, η οποία και του είχε βάλει ήδη από το πρώτο τρίμηνο 9, βαθμό κάτω από την βάση. Η συγκεκριμένη καθηγήτρια άρχισε να μου μιλάει με τα χειρότερα λόγια για το παιδί, να μου λέει πως δεν έχει κανένα μαθησιακό πρόβλημα, αλλά απλά είναι τεμπέλης, αδιάφορος, ανάγωγος, αφηρημένος. Την ώρα που μιλούσε το στόμα της έσταζε φαρμάκι σε σημείο που με έβγαλε έξω από τα ρούχα μου. Κυρία μου της απάντησα, έχετε διαβάσει καθόλου για το πως συμπεριφέρονται τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες; Η συμπεριφορά τους μπορεί να μοιάζει με αυτή που περιγράφετε αλλά δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Σας παρακαλώ μην τον απαξιώνεται, μην του κολλάτε ταμπέλες και προπάντων αποφύγετε να τον αποπέρνετε μέσα στην τάξη, διότι αυτή ακριβώς η συμπεριφορά εκ μέρους των καθηγητών του, θα επιδεινώσει την κατάσταση, θα τσακίσει παραπάνω την ψυχολογία του και θα τον ωθήσει σε ανεξέλεκτες αντιδράσεις. Αυτή ήταν αμετάπιστη, επέμενε να ουρλιάζει στο γραφείο των καθηγητών πως είναι τεμπέλης και ανίκανος για οτιδήποτε παραπάνω. Της εξήγησα λοιπόν πως αν ξαναχρησιμοποιήσει τέτοιου είδους χαρακτηρισμούς θα την καταγγείλω στα αρμόδια όργανα και καλά θα κάνει αν θέλει να λέγεται εκπαιδευτικός να καθίσει να διαβάσει για το πως συπεριφέρονται στα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες. Δεν πέρασε ένας μήνας και η εν λόγω καθηγήτρια, εν ώρα μαθήματος και μπροστά σε όλους τους συμμαθητές του γύρισε στο παιδί και το αποκάλεσε για ασήμαντη αφορμή ΅απόβλητο της κοινωνίας΅. Ο μικρός γύρισε καταρακωμένος στο σπίτι μου το είπε, μου ζήτησε να τον αλλάξω σχολείο γιατί δεν αντέχει άλλο να τον κάνει έτσι ρεζίλι... και όπως ήταν λογικό έγινα έξαλλη. Ακόμα και αν αυτή ήταν η πραγματικότητα, που δεν είναι, ακόμα και αν είναι η προσωπική της άποψη, δεν έχει κανένα δικαίωμα να βρίζει, να περιθωριοποιεί και να χρησιμοποιεί τέτοιους προσβλητικούς χαρακτηρισμούς για έναν μαθητή και μάλιστα μέσα στην τάξη. Η γλώσσα αυτή δεν αρμόζει σε καμμία περίπτωση σε εκπαιδευτικό με παιδαγωγικό ρόλο. Με την σειρά μου ενημέρωσα την διευθύντρια του σχολείου και ζήτησα να μιλήσω τηλεφωνικά και με την καθηγήτρια. Την άκουσα να λέει ...δέν έχω τίποτα να πω στην κύρία τάδε...να έρθει από εδώ. Την επόμενη και την παρεπόμενη μέρα πήγα στο σχολείο να την βρω, αλλά μάλλον έπεφτε σύρμα και εξαφανιζόταν. Προχώρησα λοιπόν σε έγγραφη αναφορά κατά την καθηγήτριας, προς την διευθύντρια του σχολείου με την σημείωση να προωθηθεί στον αρμόδιο προιστάμενο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Αυτό έγινε την Παρασκευή που μας πέρασε. Σήμερα το πρωί η καθηγήτρια μπήκε στην τάξη, φανερά εκνευρισμένη. Η πρώτη της κουβέντα ήταν... Η μάνα αυτού του τύπου μου έκανε αναφορά ό,τι τον κακομεταχειρίζομαι, τώρα θα δεις τί θα πει κακομεταχείριση...Σήκω στον πίνακα! Το παιδί σηκώθηκε και άρχισε να τον βομβαρδίζει με ερωτήσεις για Αρχαία που δεν θα μπορούσε να απαντήσει ούτε σε ήρεμη ψυχολογική κατάσταση, πόσο μάλλον μετά από τόση ταραχή. Η αναφορά της Παρασκευής και το πόστ αυτό...είναι μόνο η αρχή. Πλέον είμαι αποφασισμένη να τραβήξω το θέμα έως και την Ευρωπαική Ένωση για να υποστηρίξω το παιδί. Κυρίως για να το διδάξω να μην σκύβει το κεφάλι απέναντι σε καμία άδικη εξουσία, κανέναν ρατσισμό, καμία περιθωριοποίηση. Να μην ανέχεται καμία προσβολή! Οι νόμοι υπάρχουν για να υποστηρίζουν τους αδύναμους και να τιμωρούν τους εγκληματίες. Γιατί τέτοιοι εκπαιδευτικοί, ακόμα και αν είναι ένα βήμα πριν την σύνταξη είναι εγκληματίες! Δεν θα τους αφήσω να δολοφονήσουν, ούτε καν να τρομοκρατήσουν... όχι του παιδιού μου...αλλά καμία παιδική ψυχή. Πόσο μάλλον ήδη βασανισμένη από την ίδια της την φύση. Post song: Rg Elliniki Paideia http://www.youtube.com/watch?v=rphdMUhVe4Y Για να δείτε και ακούσετε το video clip εδώ στο blog, πρώτα πατήστε ΙΙ δηλαδή pause στο ροζ κουτάκι,που λέει MUSIC DREAMER podcast, κάτω δεξιά στην πλαινή μπάρα. Μόλις βεβαιωθείτε ότι έχει σταματήσει η μουσική, πατήστε play στο σχετικό video των Rg - που περιγράφει άριστα στην κατάσταση της σημερινής ελληνικής παιδείας! ΝΑ ΜΑΣ ΖΗΣOYN ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ... ΜΕ ΠΑΙΔΕΙΑ!

ΤΟ ΞΕΣΠΑΣΜΑ ΤΟΥ ΜΠΑΧΑΛΟΥ

μπάχαλο το [báxalo] Ο41 : (προφ.) Μεγάλη ακαταστασία, οχλαγωγία, συγκεχυμένη κατάσταση ή αποτυχία, κυρίως συναντάται στις εκφράσεις γίνεται μπάχαλο~ ή τα κάνω μπάχαλο ~. Η λέξη μπάχαλο περιγράφει άριστα την εκρηκτική κατάσταση, που πυροδότησε η άδικη και αδικαιολόγητη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Ενός γλυκύτατου παιδιού, μόλις 15ετών, που του έλαχε να βρεθεί στο λάθος μέρος, την λάθος στιγμή...Καλεσμένος σε μια γιορτή πάτησε το πόδι του στο "Άβατο των Εξαρχείων". Άθελα του έγινε μάρτυρας μιας συνηθησμένης για την περιοχή σκηνής. Ένα περιπολικό που έτυχε να περνάει από τα Εξάρχεια, να χλευάζεται και να διώκεται, συνοδεία του μεγάλου σουξέ: " Μπάτσοι - Γουρούνια - Δολοφόνοι..." Θα είχε ακούσει σίγουρα και ο Αλέξης, πως ειδικά εκεί, οι αστυνομικοί έχουν εντολή να μην αντιδρούν καθόλου σε τέτοιες προκλήσεις. Να κάνουν τις κότες, κοινώς. Να εκτελούν το έργο τους σχεδόν απαρατήρητοι, τυπικώς. Μέσα στο περιπολικό δύο ειδικοί φρουροί, έμπειροι κατά γενικές μαρτυρίες. ΄Εκείνο το βράδυ του Σαββάτου, για ανεξήγητο λόγο πέρασαν την δική τους κόκκινη γραμμή. Αυτή που χωρίζει την σωστή κρίση από την θολή λογική. Ίσως να είχαν πολλά στο μυαλό τους...οικονομικές δυσκολίες, κούραση, άλλες δουλειες, γυναίκες, παιδιά... ίσως να είχε ξεχυλίσει το ποτήρι της ανοχής τους, να είχαν ήδη καταπιεί πολλά... Ίσως να αποφάσισαν -έτσι επειδή τους την έδωσε- να το παίξουν νταήδες...Πάρκαραν το περιπολικό για να το προστατεύσουν και πήγαν 2 να αντιμετωπήσουν ένα τσούρμο 20 -25 άτομα. Μέσα στο σκοτάδι είμαι σίγουρη πως ο φρουρός δεν διέκρινε το φωτεινό πρόσωπο του Αλέξη. Μια απειλητική σκιά ήταν για εκείνον. Όσο και να το σκέφτομαι όμως... Ξανά και ξανά... δεν μπορώ με τίποτα ξεπεράσω τον θάνατο. Την αφαίρεση μιας ζωής. Καθόλου -όπως αποδείχτηκε- απειλητικής. Η βολή από το όπλο του ειδικού φρουρού έσβησε κάθε όνειρο και ελπίδα που έχτιζε μια νέα ζωή. Δεν θέλω να σκέφτομαι πόσο πονάει αυτή η μάνα, η γυναίκα που δημιούργησε αυτή την ζωή. Και με τα μέτρα τα αστικά, προσέφερε και με το παραπάνω, τις προυποθέσεις για να είναι νικητής της. Αν δεν... Έχω γιό 14 ετών και αυτές τις μέρες τον έχω κλείσει στο σπίτι. Φοβάμαι την κακιά στιγμή. Την ώρα, που ενώ το χρυσό μου θα νομίζει ότι μπορεί να τσαμπουκαλευτεί... κατα λάθος θα πέσει στα χέρια καμιάς άυπνης επί 48 ώρες διμοιρίας, που θα δουν στο πρόσωπο του παιδιού μου τον "μέγα τρομοκράτη"! Μην νομίζεται πως είμαι καμία υστερικά υπερπροστατευτική μάνα. Το αντίθετο θα έλεγα. Όσα χρόνια ήμουν στο αστυνομικό ρεπορτάζ, χρειάστηκε να κρατάω από το ένα χέρι το μαρκούτζι και από το άλλο τον μικρό... σε δολοφονίες, όχι απλές πορείες. Την πρώτη φορά που έφαγε δακρυγόνα σε πορεία ήταν μόλις 7 ετών και με ρώταγε μέσα σε αναφιλητά: ¨"Μαμά...εγώ...γιατί κλαίω χωρίς λόγο;" Άντε να του εξηγήσεις του παιδιού, γιατί τρώμε όλοι ανεξαιρέτως τα δακρυγόνα. Προσωπικά έχω αναπτύξει με τα χρόνια αντοχές απέναντί τους. Ειδικά μετά την Γένοβα το 2001. Κάλυπτα τις διαδηλώσεις, όταν συνειδητοποίησα για πρώτη φορά ότι υπάρχει και η αίσθηση θανάτου. Μέχρι τότε ήμουν πάντα ψύχραιμη και μπορούσα να περιγράψω κάτω από οποιεσδήποτε καταστάσεις. Στην Γένοβα τα έχασα! Την πρώτη μέρα των επεισοδίων με θυμάμαι να έχω εκλωβιστεί σε μια μικρή πλατεία με τρεις ειδόδους - εξόδους. Από την μία έρχονταν ερπυστριοφόρα με κανονάκια που πέταγαν νερό υπο πίεση. Από την άλλη έκαναν ρίψη χημικών οι εντυπωσιακά αρματωμένοι καραμπινιέροι της Ιταλικής Αστυνομίας και από την τρίτη πλευρά έκαναν ντου οι "μπάχαλοι"... Θυμάμαι την αίσθηση να καίγεται το δέρμα μου, να ξεκολλάει σχεδόν από πάνω μου...Να έχουν πρηστεί και θολώσει τα μάτια μου από τα ανεξέλεκτα δάκρυα και να λέω στον εαυτό μου: -"Πρόσεχε, μήν πέσεις και σε πατήσουν!" Βρήκα μια γωνία με μια βρύση και άρχισα να ρίχνω νερό επάνω μου. Ήταν το χειρότερο που μπορούσα να κάνω. Η καύση και το τζούξιμο έγιναν ακόμα πιο επώδυνα. Είχα βρει τρόπο όμως να καλύψω την πλάτη μου και να σταθώ ασφαλής σε ένα σημείο. Μέσα στην γενική οχλαγωγία ακούστηκε ένας πυροβολισμός. Ένας νέος 23 ετών έπεσε νεκρός, από πυρά καραμπινιέρου. Ήταν ο Κάρλο Τζουλιάνι, ο νεκρός μετέπειτα ήρωας του κινήματος της αντι-παγκοσμιοποίησης. Σκοτώθηκε τρία μέτρα πέρα από μένα, μόνο που τα μάτια μου ήταν πολύ πρησμένα για να μπορέσω να τον αντικρύσω. Και να ήθελα να σταματήσω, δεν μπορούσα να μην δακρύζω. Οι καταστροφές που ακολούθησαν την επόμενη μέρα, ως αντίποινα, είναι απερίγραφες. Ο Θάνατος του νεαρού έδωσε το έναυσμα για την βεβήλωση της πολής και την μεγάλη οδομαχία στην παραλία. Η θέση του δημοσιογράφου είναι περίεργη. Πρέπει να βρίσκεται όσο το δυνατόν πιο κοντά στην μάχη. Στην φλόγα. Στην φωτιά. Ανάμεσα σε διασταυρούμενα πυρά που καμία διάθεση δεν έχουν να προστατεύσουν το "έργο της ενημέρωσης". Χωρίς μάσκα και κράνος, τα βρήκα σκούρα, αλλά έκανα την δουλειά μου και προστάτευσα το τομάρι μου όπως - όπως. Ένα όμως έχω να σας πω. Τα δικά μας τα καμάρια ήταν από τα πιο σκληροπυρηνικά της Ευρώπης. Το τί "Έλα ρε μαλάκα...και άλλα πολλά ελληνικά "μπίπ" καλιαρντά ακούστηκαν στο ηγετικό μπλόκ, που συγκρούονταν ανελέητα με τα θηρία της Ιταλικής αστυνομίας δεν χωράει αμφισβήτηση. Προς στιγμήν δεν σας κρύβω πως μου προκάλεσαν και μια εθνική υπερηφάνια. Είπα :" Μπράβο τσαγανό, τα δικά μας τα ανάρχια!". Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, έγινε πορεία και στην Αθήνα. Οι δικοί μας οι αστυνομικοί παρατεταγμένοι και βαριεστημένοι όπως έδειχναν, ήταν για τα κλάματα. Μου ερχόταν να τους φωνάξω, ρε ξέρετε τι φυντάνια έχουμε; Είχε χάρη που ήταν εκτονωμένοι όμως και ήδη αρκετά κουρασμένοι για να δημιουργήσουν μεγάλο μπάχαλο. Τώρα τα πράγματα είναι αλλιώς. Ο κόσμος γενικώς έχει συσωρεύσει καταπιεσμένη οργή. Οι νέοι ακόμα περισσότερη. Τα πιτσιρίκια μεγαλώνουνε με Grand Theft Auto στο Playstation σπάζοντας στο ξύλο γριούλες, κλέβωντας, τρακάρωντας και λεηλατώντας για διασκέδαση. Είναι αποενοχοποιημένα απέναντι στην "ωμή βία" ήδη πριν βγουν στους δρόμους και ρίξουν μολότωφ. Η οικονομική κρίση έχει αντίκτυπο σε όλους και σε αυτά τα παιδιά, γιατί δεν μπορούν όλα να ακολουθήσουν την μόδα με τις φίρμες και τα ακριβά κινητά. Κάποιοι γονείς ίσα- ίσα μπορούν να πληρώνουν μόνο για τα Αγγλικά τους. Και χαρτζηλίκια μετρημένα. Οι δικοί τους -ανεξάρτητα από το που μένουν- στα όποια προάστια ή κεντρικά, δουλεύουν όλη μέρα για να ανταπεξέλθουν οικονομικά ή καριερίστικα και δεν μπορούν να έχουν συνεχώς δεμένα τα παιδιά τους. Ειδικά στην εφηβεία όταν δεν γουστάρουν πειθαρχία και έλκονται ανεξέλεκτα από την παρανομία. Αγόρια και κορίτσια, το φύλο δεν έχει τόσο σημασία. Η αδρεναλίνη είναι το παν. Η αδρεναλίνη είναι σαν ντόπα και αν εθιστείς σε αυτήν, δύσκολα την αφήνεις για αργότερα. Δεν είναι το γιατί πολεμάς και γιατί επαναστατείς, πάνω από όλα είναι αυτή η αίσθηση της υπεροχής όταν αψηφείς τους κανόνες, όταν διασκεδάζεις την ανομία και προκαλείς την αναρχία. -"Μπάχαλο, ρε μαλάκα, τα κάναμε μπάχαλο!". Αυτή είναι η μούρλα. Από κοντά και οι παλιότεροι, που αποτελούν την γενιά των ελάχιστων ευρώ. Προσφέρουν τεχνογνωσία, βενζίνη και μπουκάλια. Άντε τώρα εσύ, με τα σκουριασμένα μυαλά και τα υπογλώσσια να ελέγξεις την σκατάσταση. Όποιος και αν είσαι. Να σταματήσεις τους βανδαλισμούς, το πλιάτσικο, την ολοκληρωτική καταστροφή. Σε μια περίοδο μάλιστα, που όλοι πρόσμεναν κάλυψη. Κάλυψη των αναγκών τους, των χρεών τους, των απωθημένων τους. Τί έχουν τώρα; Tα μαγαζιά,τα αυτοκίνητα, η χρεωμένη περιουσία τους, ο προυπολογισμός ιδιωτών και κράτους, τα πάντα... μέχρι και το δέντρο στο Σύνταγμα...όλα κάηκαν. Όλα, μπάχαλο! Μας βλέπει όλος ο κόσμος και απορεί...Μα είναι δυνατόν...όλα αυτά για ένα παιδί; Όχι λοιπόν δεν είναι απλά ένα παιδί... είναι όλη αυτή η καταπιεσμένη οργή! Βρήκε την αφορμή να εκτονωθεί. Να επιφέρει το χάος. Φοβάμαι ειλικρινά. Δύο πράγματα. -Πρώτον, ότι τώρα το κάθε 14χρονο παιδί - και μάλιστα στην καταθλιπτική emo εποχή- ηρωποιεί τον θάνατο. Βλέποντας όλο αυτόν τον κοινωνικό αντίκτυπο που έχει ο χαμός του Αλέξη, πολλά παιδιά μπορεί να πάνε γυρεύοντας για να φάνε το κεφάλι τους. -Δεύτερον, την κατάρρευση της αστυνομίας. Άυπνοι με ηθικό στα πόδια και νέυρα τσακισμένα μπορεί ανά πάσα στιγμή να ξαναγίνουν θύτες ή θύματα. Σήμερα έχει και νέα πορεία. Εργαζόμενοι, φοιτητές, μαθητές, όλοι οι ειδικοί επί των πορειών και ανάμεσά τους φυσικά και οι μπάχαλοι... θα κατέβουν, παρά τα παρακάλια του Πρωθυπουργού να αναβληθεί. Κανένας δεν έχει προλάβει να ξεκουραστεί, όλοι στην τσίτα είναι... Αν είχα μια συμβουλή να δώσω θα ήταν η εξής. Διακριτική εώς αόρατη αστυνόμευση. Εν ανάγκη με πολιτικά. Στην Φλωρεντία, οι 400.000 διαδηλωτές που είχαν κατακλύσει την πόλη δεν είδαν απέναντί τους ούτε έναν αστυνομικό. Παραφυλούσαν μεν, αλλά δεν έδιναν στόχο. Η πορεία έληξε ειρηνικά και δεν άνοιξε ούτε ρουθούνι. Αυτές οι μέρες είναι περίεργες. Θέλω να πάρω πάλι τον γιό μου από το χέρι και να κατέβουμε στην πορεία... Μπορούμε; Ας μην θρηνήσουμε άλλον κανέναν. Ας μην ξεπλυθεί το αίμα με αίμα. ΦΤΑΝΕΙ ΤΟ ΜΠΑΧΑΛΟ... Ας αφήσουμε και τον Αλέξη να ηρεμήσει... Post song: Another Brick in the Wall - Pink Floyd Για κάθε είδους δασκάλους...και κάθε παιδί, ιδίως αυτό που κρύβουμε μέσα μας!

ΟΝ TELECOMS - ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ

Ο λόγος που επιλέγω αυτόν τον τίτλο είναι για να βγαίνει εύκολα και γρήγορα στις αναζητήσεις μέσω διαδικτύου, μα κυρίως για να προστατεύσει άλλα ανυποψίαστα θύματα - πελάτες από την άθλια αυτή εταιρεία τηλεπικοινωνιών. Ήδη από την αρχή αντιμετώπισα σοβαρότατα προσβλήματα με το επίπεδο των παροχών της. Άρχισαν την χρέωση από την πρώτη μέρα ενώ η διαδικασία της σύνδεσης κράτησε περίπου έναν μήνα. Μέχρι να γίνει η μεταφορά μάλιστα, κατάφεραν να μας κόψουν ακόμα και το σταθερό τηλέφωνο για 15 μέρες. Όταν η σύνδεση έγινε, το router ή modem ήταν ελατωματικό. Χρειαζόταν συνέχεια να το ανοίγεις και να το κλείνεις ή κόλλαγε και δεν άνοιγε καθόλου. Η ΟΝ δεν μας το αντικατέστησε ποτέ. Από την στιγμή που κάναμε την δουλειά μας έστω και έτσι δώσαμε τόπο στην οργή. Μέχρι πριν μια εβδομάδα, που το router κάηκε εντελώς. Πάρα την ενημέρωση στο κέντρο εξυπηρέτησης πελατών και τις διαρκείς καθημερινές οχλήσεις μας...δεν μας έχουν ακόμα απαντήσει στο αυτονόητο ερώτημα ΠΟΤΕ ΘΑ ΜΑΣ ΦΕΡΟΥΝ NEO ROUTER! O άντρας μου κοντεύει να πάθει εμφραγμα από την αδιαφορία και την άγνοια των τεχνικών και τηλεφωνητών τους. Όπως καταλαβαίνετε το blog είναι κλειστό μέχρι νεωτέρας - μέχρι να μας φέρει νέο router η ΟΝ...άγνωστο το πότε δηλαδή...Τα παράπονά σας στην εταιρεία! Άλλου είδους προβλήματα είχα και έχω με την forthnet. Έκανα πριν δύο χρόνια μια προπληρωμένη σύνδεση 6 μηνών, δεν μου παρείχαν ούτε το 1/3 των συμφωνηθέντων, τα πήρα, ακύρωσα την σύνδεση και άλλαξα εταιρεία. Ακόμα και σήμερα 2 χρόνια μετά, εξακολουθούν να με θεωρούν συνδρομητή τους, να μου στέλνουν λογαριασμούς σαν να είμαι και φυσικά αν τολμήσουν να ζητήσουν δικαστικά έστω και ένα ευρώ θα δούν τον ουρανό σφοντίλι... Οι περισσότεροι μου λένε να γυρίσω στον ΟΤΕ. Αν υποψιαστώ ότι στον 21ο αιώνα ο ΟΤΕ - από τον οποίο τόσα χρόνια θέλαμε να απαλλαγούμε- έχει την καλύτερη εξυπηρέτηση πελατών... ας κλείσουν όλες αυτές οι ιδιωτικές εταιρείες για λόγους ευθιξίας και μόνο!

Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ...

Ήταν Άνοιξη του 1998. Ο αγαπημένος μου σύζυγος με τον οποίο είμασταν ήδη έξι χρόνια μαζί και είχαμε αποκτήσει ένα υπέροχο παιδί, ετοιμαζόταν για επαγγελματικό ταξίδι στην Ρόδο. Μια ανεξήγητη στεναχώρια με είχε πιάσει την ώρα που ετοιμάζαμε τα πραγματα στην βαλίτσα του. Ανεξήγητη, γιατί δεν ήταν η πρώτη φορά που θα είμασταν χώρια για μερικές μέρες. Η δουλειά μας ήταν τέτοια, που είτε ο ένας είτε ο άλλος έπρεπε να ταδιδεύουμε συχνά. Μαζί του θα έπαιρνε και την μηχανή που είχαμε εκείνη την εποχή. Τυχαία, την ώρα που τον αποχαιρετούσα, φορούσα ένα μαύρο φόρεμα... Λόγω φόρτου εργασίας τα τηλεφωνήματα που μου έκανε ήταν ιδιαίτερα αραιά. Μία φορά την ημέρα και αυτό γρήγορα για τα τυπικά. Δεν ανησυχούσα όμως ιδιαίτερα. Ήθελα να αποδώσει, να πάνε όλα καλά και να γυρίσει γρήγορα κοντά μας. Ένα βράδυ, την ώρα που κοιμόμουν, είδα ένα ολοζώντανο όνειρο. Ήμουν λέει σε μια αίθουσα συνεδριάσεων ξενοδοχείου και το βλέμμα μου είχε επικεντρωθεί στην παχιά μοκέτα με τα τετράγωνα γεωμετρικά μοτίβα. Κάποια στιγμή το βλέμμα μου έπεσε σε ένα ζευγάρι υπέροχες γυναικείες γόβες. Η ματιά μου άρχισε να ανεβαίνει προς τα πάνω και να παρατηρεί πόσο ταιριαστά αυτά τα παπούτσια συνόδευαν δύο χυτές,μακριές, απόλυτα θηλυκές γάμπες. Η κοπέλα ήταν πανέμορφη. Φόραγε ένα γκρί ταγιέρ και το πρόσωπο της έλαμπε από ευτυχία. Χωρίς πολλές - πολλές συστάσεις άρχισε να μου λέει πόσο τρελά ερωτευμένη ήτανε μέ έναν άνδρα που μόλις είχε γνωρίσει στο συνέδριο. Να μου περιγράφει τα αρρενωπά χαρακτηριστικά του, το πόσο όμορφα ένοιωθε κοντά του... Ξαφνικά μια μεγάλη, βαριά πόρτα άνοιξε και ο άντρας που μου περιέγραφε εμφανίστηκε... Με μεγάλη της χαρά η κοπέλα αναφώνησε: " Αυτός είναι!" Και έσπευσε να μας συστήσει. Τέντωσα το χέρι μου και του συστήθηκα. Με κοίταξε παγωμένος και έντρομος... Ήταν ο άντρας μου... Δεν θέλησα να χαλάσω την ευτυχία της γυναίκας αυτής κάνοντας σκηνές... Τους άφησα μόνους διακριτικά και έφυγα. Τη ίδια στιγμή ξύπνησα, λουσμένη μέσα στον ιδρώτα. Ζωσμένη από εκατομμύρια φίδια. Η διακριτικότητα μου είχε πάει περίπατο στον ξύπνιο μου και άρχισα έντονα να τον καταριέμαι. Συγκεκριμένα είπα: " Έτσι και με έχεις κερατώσει στην Ρόδο, να πέσεις με την μηχανή και να σπάσεις το πόδι σου!" Η ώρα ήταν 5.30 το πρωί. Αφού κάπνισα 5-6 τσιγάρα απανωτά...κατάφερα να ξανακοιμηθώ. Το ύπνο μου διέκοψε ένα τηλεφώνημα στις 7.30 το πρωί. Ήταν ο συνεργάτης και κολλητός του άντρα μου και με ενημέρωνε πως ο καλός μου γύρω στις 5.30 το πρωί είχε πέσει με την μηχανή. Είχε χτυπήσει άσχημα το πόδι του και ήταν στο νοσοκομείο... Όταν μετά από αυτό το σκηνικό, του εξήγησα το πως είχα βιώσει από την πλευρά μου την κατάσταση...του έδωσα αλλεπάλληλες ευκαιρίες να μου ομολογήσει κατά πόσο η διαίσθησή μου ήταν σωστή. Ορκιζόταν στην ζωή μας και του παιδιού μας πως τίποτα απολύτως δεν είχε συμβεί. Του εξήγησα άπειρες φορές πως δεν ήθελα να με κοροιδεύει. Οι συμπτώσεις παραήταν πολλές για να είναι αμελητέες. Εκείνος όμως επέμενε στην εκδοχή του και επέλεξα να τον πιστέψω. Δεν πέρασε ούτε μήνας, όταν μια μέρα που είχα ρεπό αποφάσισα να κάνω γενική καθαριότητα στο σπίτι. Από την κορυφή ενός ραφιού, την ώρα που ξεσκόνιζα, έπεσε και άνοιξε η ατζέντα του. Πρόσεξα μέσα της έναν φάκελο με μια ταξιδιωτική κάρτα. Πάνω είχε το όνομά του, αλλά η κάρτα είχε σταλθεί στην διεύθυνση του κολλητού του. Από περιέργεια την άνοιξα και την διάβασα. Έγραφε... "Μπορεί τα όσα ζήσαμε στην Ρόδο να ήταν λίγα και η απόστασή που μας χωρίζει μεγάλη... εντούτοις μου λείπεις πολύ...πάρα πολύ... Θέλω να σε ξαναδώ... Η Τάδε σου..." Περιττό να σας περιγράψω το πως αισθάνθηκα. Μαζί με την κάρτα είχε κρύψει και τους αναλυτικούς λογαριασμούς του κινητού τηλεφώνου. Με ένα γρήγορο τσεκ, είδα πως τις ημερομηνίες που έλειπε στην Ρόδο και τηλεφωνούσε στην οικογένειά του μία φορά την ημέρα και αυτή με το ζόρι, η δεσποινίς τάδε είχε δεχτεί 87 κλήσεις από τον καλό μου. Για μένα το χειρότερο δεν ήταν το ότι συνέβη. Άνθρωπος είναι, τον έπιασε μια τρέλα, ένας έρωτας, ένας πόθος...κάτι τέλος πάντων. Αυτό που με έβγαλε έξω από τα ρούχα μου ήταν πως όσες ευκαιρίες και αν του έδωσα να μου πει την αλήθεια, επέλεξε να με βγάζει τρελή και παρανοική. Αν είχε τα αρχίδια, σαν άντρας, να το παραδεχτεί, από την αρχή, ίσως και να τον συγχωρούσα...Ίσως να περιέσωζε κάτι από την καταπατημένη εμπιστοσύνη μας. Δεν τα είχε όμως... Αυτή ήταν και η αρχή του τέλους για τον γάμο μας...

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ ΞΑΝΑ!

Διακοπές ΤΕΛΟΣ! Για όσους έκαναν... Ήρθε ο Σεπτέμβρης! Αν και γιορτάζω αυτόν τον μήνα την επέτειο των γάμων μου (ναι έχω στο ιστορικό μου πάνω από έναν) αλλά και την ονομαστική εορτή του ενός ονόματός μου ( ναι - πάλι έχω περισσότερα από ένα ονόματα)...ο Σεπτέμβρης είναι για μένα ο χειρότερος μήνας. Να θυμηθώ... -Να πληρώσω για άλλη μια φορά εγγραφές παντού! Λες και ξεγραφτήκαμε ποτέ... Στα Αγγλικά, τα Γαλλικά, την κιθάρα, το ποδόσφαιρο, την Καποέιρα (αυτή μας έλειπε) που παρακολουθεί ο μεγάλος υιός...Και επιπλέον τα μηνιαία δίδακτρα ολόκληρα, παρά το γεγονός ότι τα μαθήματα ξεκινάνε στις 15 και βάλε... -Τους πανταχού παρόντες λογαριασμούς...ΔΕΗ ( φουσκωμένη λόγω της χρήσης AIR CONDITION το καλοκαίρι με τόση ζέστη) - ΕΥΔΑΠ (επειδή χωρίς ντουζ δεν φεύγει ο ιδρώτας)και εταιρειών κινητής και σταθερής τηλεφωνίας ( γιατί αν δεν είχαμε και INTERNET που θα ξεσπάγαμε...) - Τον παιδικό σταθμό για το μωρό, που επειδή είναι πολύ μικρό και φοράει ΠΑΝΕΣ (τί θα φόραγε άραγε...χρυσό στρίνγκ?) δεν τον δέχονται ακόμα οι δημοτικοί σταθμοί και οι ιδιωτικοί θέλουν τουλάχιστον 6000 ευρώ ετησίως και μάλιστα ακατέβατα. Αν είναι δυνατόν και όλα μπροστά. Ή το πολύ σε τρεις δόσεις! Περιμένετε...πιο πολύ συμφέρει να μην πάω ακόμα για δουλειά! - Το φόρο για το κτηματολόγιο...γιατί φταίω που μου άφησαν κληρονομιά οι γονείς μου 2 αγροτεμάχια στο πουθενά και ένα ρημαδοσπίτι...Και αν δεν πληρώσω θα μου τα πάρουν και αυτά! - Το οποίο σπίτι επειδή δεν μπορείς να ζήσεις εκεί...όπως έχει γίνει γκέτο μεταναστών το κέντρο της Αθήνας...το ενοικιάζω πενιχρά και πληρώνω ενοίκιο αλλού για να ζούμε σαν άνθρωποι...Αλλά! Επιπλέον φορολογούμαι πέντε από τα 12 αυτά ενοίκια που παίρνω, χωρίς να υπολογίζει το αγαπητό κρατός πόσα σαν εργαζόμενη του προσφέρω! Δηλαδή το 40% των εισοδημάτων μου! Oh GOD! -Βάλε και τις δόσεις των δανείων που παίρνω κάθε χρόνο για να ξεπληρώσω την εφορία... - Βάλε και το καλάθι της νοικοκυράς 200 ευρώ μίνιμουμ την εβδομάδα για τα είδη βασικής ανάγκης...όχι σολωμούς και χαβιάρια... - Βάλε και την τιμή της βενζίνης που έχει φτάσει το 1.20 το λίτρο και χρειαζόμαστε περίπου 50 ευρώ για να γεμίσει το ντεπόζιτο...και δεν κρατάει ούτε εβδομάδα! - Τέλος βάλε και την πιστωτική κάρτα...που η δόση μόνο έχει φτάσει τα 2000 ευρώ και το όριο στο απροχώρητο. Αναρωτιέμαι...θα με εντάξουν άραγε στο ταμείο της φτώχειας που θα εξαγγείλει με περίσσεια γαλαντομοσύνη ο πρωθυπουργός στην ΔΕΘ ή θα με πάνε φυλακή γιατί όσο και να θέλω ...το ταμείο είναι μείον και ουκ εν λάβεις παρά του μη έχοντος! -Ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες λένε μάλιστα πως οπου νά 'ναι θα φορολογηθεί και ο αέρας που αναπνέουμε! Βάση του πόσες ανάσες παίρνεις ετησίως...θα βγαίνει και ο ανάλογος Φόρος! Ξυπνήστε με σας παρακαλώ...όταν τελειώσει ο Σεπτέμβρης και αν είναι δυνατόν εκείνη την μέρα που θα βρέξει λεφτά! ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ

EVERYTHING YOU MAY POST MIGHT BE USED AGAINST YOU!

Η Ανάγκη για έκφραση και επικοινωνία οδήγησαν στην σημερινή έξαρση της κοινωνικής διαδικτύωσης. Sites όπως το Facebook και το My Space αποτελούν πλέον τόπο προσωπικής - εννίοτε και πολιτικής προβολής. Έχουν τόσο διαδωθεί, που αν δεν είσαι στο Facebook, δεν υπάρχεις! Αν υπάρχεις όμως και εκεί...μπορεί να καταδικαστείς... Ο 20χρονος Τζοσουα Λίπτον αναγκάστηκε να πληρώσει με δύο χρόνια φυλάκιση την "προσωπική του προβολή". Τα πειστήρια που τον έστειλαν πίσω από τα κάγκελα της φυλακής, είχαν απλώς αναρτηθεί στο Facebook. Οδηγώντας μεθυσμένος προκάλεσε τροχαίο και τραυμάτισε βαρύτατα μια γυναίκα. Λίγες ημέρες αργότερα και ενώ εκείνη χαροπάλευε στο νοσοκομείο, ο Λίπτον αποφάσισε να γιορτάσει το Αμερικάνικο Χαλοουίν ντυμένος φυλακισμένος και το σλόγαν "Jailbird" - "Φυλακόβιος" φαρδύ πλατύ μπροστά του. Μετά το πάρτι, ένας καλός του φίλος ανάρτησε τις φωτογραφίες στο Facebook, ονομαστικά με tag. Οι φωτογραφίες αυτές παρουσιάστηκαν στο διαδεδομένο site , τις είδαν οι φίλοι του και γέλασαν... Τις είδαν όμως και οι αρχές... στην δίκη για το τροχαίο που είχε προκαλέσει ο Λίπτον και δεν γέλασαν καθόλου. Social networking sites are just another way that people say things or do things that come back and haunt them," said Phil Malone, director of the cyberlaw clinic at Harvard Law School's Berkman Center for Internet & Society. "The things that people say online or leave online are pretty permanent." Ο δημόσιος κατήγορος εμφάνισε την κατάλληλη στιγμή τις φωτογραφίες, παρουσιάζοντας τον φοιτητή ως έναν αμετανόητο και άμυαλο νέο, ο οποίος δεν είχε κανένα σεβασμό ούτε για τις αρχές, ούτε για το θύμα του... που νοσηλευόταν την ώρα του πάρτυ. Ο δικαστής πίστεψε στις 1000 λέξεις της φωτογραφίας, όχι στα απολογητικά λόγια του νεαρού και καταδίκασε τον Λίπτον σε δύο χρόνια φυλάκιση... ΤΟ ΤΙ ΕΠΙΛΕΓΕΙ ΝΑ ΕΚΘΕΤΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΘΕΜΑ ΑΣ ΕΧΟΥΜΕ ΟΜΩΣ ΠΑΝΤΑ ΚΑΤΑ ΝΟΥ... ΑΝΥTHING YOU MAY POST... MIGHT BE... AND WILL BE... USED AGAINST YOU!

HIS WAY! THE MANBABY WAY...

O Thomas Betie γεννήθηκε γυναίκα. Φαινομενικά. Μέσα του ένιωθε άνδρας. Σαν, τα ποσοστά θηλυκού και αρσενικού στο κορμί και την ψυχή αυτής της ύπαρξης, να ήταν αντιστρόφως ανάλογα. Όσο κορίτσι έδειχνε, τόσο αγόρι έννοιωθε. Μόλις μπόρεσε, προχώρησε σε αλλαγή φύλου. Μια διαδικασία καθόλου ανώδυνη, τόσο σωματικά, όσο και ψυχικά. Επέλεξε όμως ως transgendered να κρατήσει το θηλυκό σύστημα αναπαραγωγής. Το γεγονός πως κάποιος αλλάζει κουστούμι δεν μειώνει σε τίποτα τον ευσεβή πόθο του να προσφέρει και να λάβει αγάπη, να φροντίσει και να μεγαλώσει απογόνους. Η Αμερικανική νομοθεσία θα ήταν άλλωστε αυστηρή σε ενδεχόμενη αίτηση υιοθεσίας και αυτό γιατί η κοινωνία τείνει να πιστεύει πως όσοι αλλάζουν φύλο είναι προβληματικοί. Garramoni said: "People think trangendered are mixed-up, unstable people, but in my office we know that they are usually the most stable, grounded patients we have. They follow instructions, and the outcomes are usually positive." Πηγή ABC NEWS Στην πραγματικότητα, το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν, όσοι επιλέγουν την αλλαγή φύλου, είναι η αντιμετώπιση του κόσμου. Είναι πιο επώδυνη από τα όποια προβλήματα υγείας μπορεί να προκαλεί η μακρόχρονη χρήση ορμονών ή τεστοστερόνης. Για να γεννηθείς άντρας και να μεταμορφωθείς σε γυναίκα ή να γεννηθείς γυναίκα και να μετατραπείς σε άνδρα θέλει αρχίδια. Θέλει συνειδητοποίηση. θέλει αποφασιστικότητα και αστείρευτη δύναμη. Εννίοτε είναι επιτακτική ανάγκη της φύσης, μιας φύσης που λειτουργεί με μυστήριες βουλές. Σίγουρα δεν θα έπρεπε να γίνεται αντικείμενο αφορισμών, χλευασμών, τσιρκοποίησης και άλλων προσφιλών στα άλογα όντα τακτικών. Ο Thomas ως άντρας πλέον, έστω και με υποτυπώδες πέος, ερωτεύτηκε μια γυναίκα. Και παντρεύτηκαν. Την τραγική ατυχία να μην μπορεί η σύζυγός του να αποκτήσει παιδιά, ήρθε να αντισταθμήσει το γεγονός πως ο Thomas...μπορούσε. ΚΑΙ ΤΟ ΈΚΑΝΕ. Με τεχνιτή γονιμοποίηση και σπέρμα από δότη! ΜΑΓΚΙΑ ΤΟΥΣ! Έγινε έτσι η πρώτη διάσημη περίπτωση γυναίκας που έγινε άντρας και άντρα που έμεινε έγκυος! Οι πιο συντηρητικοί προτάσουν ως μέγα ζήτημα την ισορροπία αυτού του παιδιού που γεννήθηκε. Προδικάζουν πως θα έχει πρόβλημα. 'Ολα τα παιδιά για να μεγαλώσουν χρειάζονται πάνω από όλα ΑΓΑΠΗ. Οι Δύο αγαπημένοι γονείς και το νεογέννητο κοριτσάκι τους λοιπόν, έχουν το σημαντικότερο σημείο εκκίνησης μιας νέας Ζωής... που πολλοί άλλοι φυσιολογικοί κατά τα άλλα γονείς, δεν το έχουν. Μοναδική και πολύ σοβαρή έννοια, οι πιθανές μελλοντικές επιπτώσεις της χρόνιας χρήσης τεστοστερόνης. Τι ποσοστά μπορεί να πέρασαν κατά την διάρκεια της κύησης απο τα λιποκύτταρα του γονιού στο παιδί. Δή στα αποθηκευμένα ωάριά του. Με άγνωστες επιπτώσεις στα εγγόνια ή τα δισέγγονα τους ακόμα. Δυστυχώς δεν υπάρχουν επαρκή επιστημονικά δεδομένα. Το μωρό αυτό θα μας δείξει τον δρόμο. Ας μην του στήνουμε από πάνω και εμπόδια εμείς!

DEATH REPORT

20 Ιουνίου 2008. Ο «Μακεδόνας» δημοσιογράφος Valdo Taneski (56) της εφημερίδας NOVA MACEDONIA συνελήφθη ως ο βασικός και κύριος ύποπτος μιας σειράς αποκρουστικών δολοφονιών. Η είδηση μεταδόθηκε με αυτή ακριβώς την εισαγωγή από τα μεγαλύτερα ειδησεογραφικά πρακτορεία του κόσμου και ταξίδεψε με κάθε ενημερωτικό μέσο στους αποδέκτες της ανά την υφήλιο… είτε μας αρέσει, είτε δεν μας αρέσει. Ο Taneski ήρθε αντιμέτωπος με ένα βαρύτατο κατηγορητήριο, για τις απαγωγές, τους βιασμούς και τις στυγνές δολοφονίες τριών ώριμων γυναικών. Όλες μεταξύ 56 και 65 ετών, καθαρίστριες στο επάγγελμα και μόνες μητέρες. Τα πτώματα τους είχαν βρεθεί κατακρεουργημένα, τεμαχισμένα, τυλιγμένα σε σακούλες και πεταγμένα σε διάσπαρτα σημεία της πόλης Kicevo. Η δράση ενός serial killer σε αυτή τη μικρή πόλη των 20.000 κατοίκων ήταν πρωτοφανής και συγκέντρωσε το ενδιαφέρον όχι μόνο των αστυνομικών αρχών, αλλά και των media. Ο απεσταλμένος της παλαιότερης εφημερίδας των Σκοπίων, της NOVA MACEDONIA, ήταν ανάμεσα σε αυτούς που κάλυπταν το ρεπορτάζ. -«Με επισκέφτηκε αρκετές φορές , ζητώντας -ως δημοσιογράφος -πληροφορίες για την αδελφή μου», κατέθεσε η Cvetanka Licovska, αδελφή μίας εκ των θυμάτων. Οι υποψίες των αρχών κινήθηκαν όταν μετά την τελευταία δολοφονία ο Taneski δημοσίευσε στην εφημερίδα ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για το έγκλημα, οι οποίες δεν είχαν προηγουμένως δημοσιοποιηθεί, ούτε διαρρεύσει: Πως τα θύματα είχαν στραγγαλιστεί προηγουμένως με καλώδιο, πως το χρησιμοποίησε ο δράστης για να δέσει τις σακούλες με τα τεμαχισμένα μέλη… Αναζητώντας το πιθανό κίνητρο, πίσω από τα κοινά χαρακτηριστικά των θυμάτων, οι διωκτικές αρχές χρειάστηκε να σκάψουν βαθιά στην κρυφή και σκοτεινή πλευρά του υπόπτου. Η βαθύτερη έρευνα αποκάλυψε πως ο φαινομενικά πράος, ήρεμος, καλός δημοσιογράφος και άριστος πατέρας Valdo Taneski είχε μια ιδιαίτερα διαταραγμένη σχέση με την μητέρα του, η οποία τον μεγάλωσε μόνη της και ήταν καθαρίστρια. Όλα τα θύματα, έμοιαζαν στην μητέρα του… -«Δεν ομολόγησε αλλά ούτε και αρνήθηκε την ενοχή του», τόνισαν οι αστυνομικές αρχές της γειτονικής χώρας, όμως τα αποτελέσματα των εξετάσεων DNA, από το σπέρμα που είχε αφήσει μέσα τους, τον συνέδεσαν ακλόνητα και με τα τρία θύματα. Λίγες μέρες μετά την σύλληψή του ο Taneski αυτοκτόνησε στο κελί του, βυθίζοντας το κεφάλι του σε έναν κουβά νερό. Κανείς… δεν είδε…δεν άκουσε τίποτα… Διαβάζοντας αυτή την είδηση πέρασα πολλές διακυμάνσεις. Πέρα από το θέμα της ονομασίας – που για άλλη μια φορά αποδείχτηκε πως ο κόσμος το ‘χει τούμπανο και εμείς κρυφό καμάρι. Με προβλημάτισε ιδιάιτερα το πόσο "διαταραγμένη" μπορεί να γίνει η σχέση μάνας - γιού, που μπορεί να οδηγήσει και΄πόσες ζωές να κοστίσει... Κυρίως όμως, ανέσυρα μια βαθύτατη αίσθηση που είχα ανέκαθεν όντας δημοσιογράφος: Τις αυξημένες πιθανότητες που ελλοχεύει το «λειτούργημα» της δημοσιογραφίας να λειτουργήσει ως κάλυψη παράνομων πράξεων. Όχι μόνο δολοφονικών. Το μυαλό μου πάει από το αστείο σενάριο, κάποιος να κάνει μια ληστεία σε τράπεζα και μετά από λίγο να καλύψει το σχετικό ρεπορτάζ στο πιο τρομοκρατικό… κάποιος ηγέτης να δολοφονηθεί σε συνέντευξη τύπου, από ανθρώπους που παρουσιάζονται ως εκπρόσωποι του τύπου. Όμως για άλλη μια φορά η ζωή ξεπερνά την φαντασία. Η υπόθεση Taneski, αποτελεί ένα τρομερό σενάριο ταινίας μυστηρίου, που δεν θα εκπλαγεί κανείς αν το δει να εκτυλίσσεται και στην μεγάλη οθόνη.