FEVER!

Μια απλή γρίππη είναι...λένε...θα περάσει. Μέχρι να περάσει τί γίνετε; Ειδικά εάν ο ασθενής είναι ένα βρέφος 14 μηνών, που βράζει από το πυρετό. 38,39,40...ανεβοκατεβαίνει εδώ και μέρες το θερμόμετρο. Η σκυτάλη της γρίππης πέρασε από τον έφηβο στο μωρό. Μόνο που ο μπέμπης δεν καταλαβαίνει τι του γίνεται. Άθελά του έχει γίνει μυξιάρικο... Κοιμάται, κλαψουρίζει, κλαψουρίζει, κοιμάται. Και εμείς βρισκόμαστε σε 24ωρη επιφυλακή. Αχ...να γίνει καλά! Δεν υπάρχει τίποτα πιο σπαρακτικό από ένα παιδί, που δεν μπορεί να παρηγορηθεί...

ΣΑΝ ΤΗΝ ΓΑΤΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΚΥΛΟΥΣ!

Το γατόσπιτο γέμισε σκυλάκια! Έξι υπέροχα πιτσιλωτά κουταβάκια. Με την γέννησή τους μας θύμισαν το αληθινό θαύμα... Αυτό της γέννησης! Και ας είναι σκυλίσια...ζωή! Κάθε ύπαρξη είναι μοναδική!

MERRY CHRISTMAS EVERYBODY!!!

POST SONG : SILENT NIGHT... Μετά από τόση ένταση... λίγη ηρεμία είναι το καλύτερο δώρο! Μαζί με την υγεία και την αγάπη, τα απαραίτητα συστατικά για κάθε γεμάτη στιγμή! ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

HOMO INTERNETICUS

Αυτές τις ημέρες που είχα αποκλειστεί από το internet, λόγω αδυναμίας του παρόχου να με εξυπηρετήσει, συνειδητοποίησα πόσο εξαρτημένη είμαι από το διαδίκτυο. Χρειαζόμουν πληροφορίες, ήθελα να επικοινωνήσω, ήθελα να εργαστώ, να εκφραστώ και όμως αδυνατούσα. Δεν ντρέπομαι να ομολογήσω πως εμφάνισα συμπτώματα στέρησης. Στερητικά σύνδρομα ονομάζονται. Κάποιο υποκατάστατο ήταν η τηλεόραση, έστω και παθητικό. Παρακολουθώντας λοιπόν την εκπομπή της ΕΤ1 "Ψηφιακή Ελλάδα" είδα τον φίλτατο παρουσιαστή Νίκο Βασιλάκο να φοράει ένα T-shirt με το logo: HOMO INTETRNETICUS! Τότε μου ήρθε μια αναλαμπή...Πόσο δίκιο είχε ο Νίκος, αλλά και όσοι ήδη από το 2000 είχαν συνειδητοποιήσει πως η γενιά μας ξεχωρίζει και χαρακτηρίζεται από αυτό ακριβώς το στοιχείο: Την χρήση ή και την κατάχρηση του INTERNET. Ώρες - ώρες απορώ πως ζούσαμε, πως λειτουργούσαμε, χωρίς το διαδίκτυο. Χωρίς google, yahοo, e-mail, blogs, facebook, my space και τόσες άλλες ιστοσελίδες, οι οποίες μας λύνουν τα χέρια, μας βοηθούν να εργαζόμαστε, ενημερωνόμαστε, επικοινωνούμε, αλληλοεπιδρούμε και εκφραζόμαστε. Η γενιά μας και ακόμα περισσότερο αυτή που εκφράζει τα παιδιά μας είναι απόλυτα ταυτισμένη με το νέο μέσο. Όποιος δεν ξέρει να το χρησιμοποιεί, απλώς δεν ξέρει τι χάνει και όσοι ήδη έχουν ανακαλύψει τις χάρες του απλώς δεν πρόκειται να ζήσουν ολοκληρωμένοι χωρίς αυτό, ποτέ ξανά. Ναι λοιπόν, ανακάλυψα έστω και αργά που ανήκω. Όχι πολιτικά, ηθικά ή φιλοσοφικά, αλλά ουσιαστικά. Είμαι Homo Interneticus και είμαι περήφανη! Όπως κάποιοι άλλοι λένε είμαι η Άννα και είμαι αλκοολική... Post song: Imagine-John Lennon...Ίσως ο κόσμος που ονειρευόταν να ήταν ο σημερινός κόσμος του διαδικτύου...

ΠΕΡΙ AΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗΣ

Τί θα πει απογοήτευση; Αν κάνω μια αναδρομή στην ζωή μου μπορώ να θυμηθώ καποιες γεμάτες απογοήτευση στιγμές. Η πρώτη-πρώτη που ανακαλώ ήταν... όταν ακόμα ήμουν 4-5 χρονών. Έβλεπα την Σίρλει Τεμπλ στην τηλεόραση και καθώς την θαύμαζα, βίωνα παράλληλα την απογοήτευση της γνώσης. Εγώ δεν ήμουν και ούτε θα γινόμουν ποτέ παιδί θαύμα και ας της έμοιαζα εκπληκτικά. Κάπου εκεί με έπιασε μια μανία, μια βιασύνη να προλάβω να πετύχω τους στόχους μου νωρίς - νωρίς. Να αξιοποιήσω το δώρο της ζωής μου, καταφέρνοντας κάτι - οτιδήποτε -σπουδαίο. Να είμαι η πρώτη γυναίκα στο φεγγάρι, η νεαρότερη συγγραφέας, μεγάλη φιλόσοφος...δεν ήξερα τί ακριβώς, αλλά ήθελα να αλλάξω τον κόσμο, να γράψω ιστορία. Να είμαι ανάμεσα στους νικητές της ζωής. Αυτούς που την δαμάζουν και δεν δαμάζονται από αυτήν. Στο δημοτικό δεν λέω...ήμουν άνεμος. Πολύ γρήγορη στο τρέξιμο και με αντοχή. Ξεχώρισα στους σχολικούς αγώνες, χωρίς προπονητή. Έγινα πρώτη στην πόλη και προκρίθηκα για συμμετοχή στους πανελλήνιους. Την ημέρα του αγώνα ήταν η πρώτη φορά που θα με έβλεπε ο πατέρας μου να τρέχω και το βάρος των προσδοκιών του μου λύγιζε τα γόνατα. Μετά άπό μια καλή εκκίνηση είδα κάποιες συναθλήτριές μου να με προσπερνάν. Μία μάλιστα με κάρφωσε επίτηδες στο πόδι με τα spike (καρφια) της, τραυματίστηκα και έπεσα κάτω από τους πόνους. Όταν σηκώθηκα είδα την απόσταση που έπρεπε να καλύψω έως τον τερματισμό των 600 μέτρων και με δεδομένη την ήττα, απλώς αποχώρησα. Δεν είχα μάθει ακόμα πως σημασία έχει η συμμετοχή και όχι η νίκη. Απογοητεύτηκα, δεν ήθελα να μείνω τελευταία και εγκατέλειψα τον αγώνα. Απογοήτευσα και τον πατέρα μου, που δεν ήρθε να με δει ποτέ ξανά... Απεριόριστη απογοήτευση μου προκαλούσε η σχέση με τους γονείς μου, ειδικά στην εφηβεία. Δεν καταλάβαιναν πως είχα μεγαλώσει πια. Πως είχα όνειρα και ήθελα λίγη ελευθερία να τα ζήσω. Οι συνεχείς κόντρες μαζί τους με έκαναν σχεδόν να τους "μισήσω". Με απογοήτευε το γεγονός πως άλλοι, άσχετοι, μεγάλοι άνθρωποι, συζητούσαν μαζί μου ισότιμα, ενώ οι γονείς μου έπρεπε σώνει και καλά να κάνουν όχι διάλογο, αλλά κήρυγμα. Τότε αυτό μου φαινόταν βουνό. Που να ήξερα πως κλιμακώνονται οι απογοητεύσεις μεγαλώνοντας. Ο έρωτας είχε απασχολήσει θεωρητικά την σκέψη μου άπειρες ώρες. Ήθελα όλα να είναι τέλεια, ειδικά την πρώτη φορά. Όταν είδα τις "9 1/2 εβδομάδες" επηρρεάστηκα. Πίστεψα πως τελικά...καθυστερώντας το αναπόφευκτο, μάλλον κάτι πολύ ικανοποιητικό έχανα. Αποφάσισα λοιπόν να το δοκιμάσω και να σταματήσω να βασανίζω τον φίλο μου που έβραζε συνεχώς όντας και εκείνος παρθένος. Η πρωτη φορά ήταν και για τους δύο μας οικτρά αδέξια. Δεν κράτησε όλη νύχτα όπως φανταζόμουν. Αντιθέτως διήρκησε λίγα μόλις λεπτά και μετά ο καλός μου γύρισε πλευρά και απλά κοιμήθηκε...Θυμάμαι να αναρωτιέμαι απογοητευμένη..."Αυτό ήταν;" Αυτό. Ο γκόμενος βέβαια μαζί με την παρθενιά μου πήρε έτοιμο και το μεγάλο μου όνειρό. Το να φύγω για να σπουδάσω στην Αμερική. Έβαλε στην βαλίτσα του τα λεφτά των γονιών του και πήγε. Εγώ έμεινα πίσω να κοιτάζω τον άδειο μου κουμπαρά και βολεύτηκα -το πολύ-πολύ με σπουδές στην Αθήνα. Η επόμενη απογοήτευση νομίζω ήρθε στα επαγγελματικά. Αν και ξεκίνησα να δουλεύω και να σπουδάζω παράλληλα, ήδη από τα 17. Αρχικά όλα πήγαιναν από το καλό στο καλύτερο. Μέχρι τα 25 η εξέλιξή μου ήταν γρήγορη σε σχέση με την ηλικία μου, γιατί και εγώ ήμουν πάντα πιο ώριμη και ιδιαίτερα εργατική. Μέχρι που κάποιος Δ/ντης με όνομα σαπουνιού αποφάσισε να ανακόψει την πορεία μου, γιατί απλά δεν του καθόμουνα και αποτελούσα απειλή για τις άλλες που του έδιναν γή και κορμί. Τουλάχιστον μου έμεινε η περηφάνια πως η εξέλιξή μου ποτέ δεν βασίστηκε σε έμμεσα μέσα, παρά μόνο σε μένα και στις δυνάμεις μου. Όταν στράφηκα για βοήθεια στο σωματείο μας, άκουσα το απογοητευτικό..."Έλα μωρέ...Δέν πειράζει, είσαι πολύ μικρή ακόμα, περίμενε να μεγαλώσεις και θα επιβληθείς διαφορετικά". Σήμερα που έχω πλέον περάσει τα τριάντα κάτι φοβάμαι πως πάρα - μεγάλωσα. Η Δόξα δεν ήρθε τελικά... τα οικονομικά είναι απογοητευτικά και μετράει αντίστροφα ο χρόνος. Νέα παιδιά με περισσότερες αντοχές και ανοχές πήραν σειρά. Εγώ είμαι πλέον και μια μάνα με δύο παιδιά. Οι προτεραιότητες άλλαξαν. Και όμως ακόμα μεγαλύτερη απογοήτευση ήρθε από τον τομέα του πρώτου γάμου. Όνειρα , ελπίδες, έρωτες και αγάπες έγιναν βορρά στην σκληρή πραγματικότητα της καθημερινότητας. Ακόμα και το σέξ έγινε φαρμακευτική συνταγή με μπλέ χάπι για να κρατηθεί στην ζωή. Μέχρι που πέθανε εντελώς, το υποκατέστησε η απιστία και τελικά έσβησε στα δικαστήρια με την αναπόφευκτη λύση του γάμου. Τί έμεινε; Τα παιδιά. Η χαρά και η ελπίδα της ζωής. Εώς ότου έφτασε ο μεγάλος στην εφηβεία και άρχισε να επαναστατεί. Τον βλέπω τώρα να διεκδικεί αυτός την ελευθερία του και να με αποκαθηλώνει από το μόνο βάθρο που είχε μείνει όρθιο, αυτό της αγαπημένης μάμας. Τώρα είμαι ο εχθρός, η μεγάλη, η κλασσική ελληνίδα μάνα που τον κυνηγάει με το γάλα και φωνάζει "διάβασεεεε!". Πάνε όλες οι φιλοσοφίες μου πως εγώ θα μεγάλωνα καλύτερα τα δικά μου παιδιά. Κάτι τέτοιες ώρες, δεν ξέρω τι μου φταίει ακριβώς και μουρμουρίζω. Ίσως να φταίει η παγερή πανσέληνος, ίσως πάνω από όλα με απογοητεύω εγώ. Η ίδια η ζωή μου. Οι επιλογές μου. Το είναι μου. Το γεγονός ότι δεν κατάφερα να αλλάξω κανέναν κόσμο. Μάλλον με άλλαξε αυτός. "Γίνε η αλλαγή που θέλεις να δεις στον κόσμο" είχε πει ο Γκάντι. Τώρα που το ξανασκέφτομαι...αν γύριζα πίσω...μάλλον δεν θα άλλαζα και πολλές από τις επιλογές, τις αρχές, τις αξίες και τις φιλοσοφίες μου. Όσο απογοητευτική και αν είναι ώρες - ώρες η ζωή, το θέμα είναι να μην παύεις να την ζεις. Η ζωή είναι το μεγαλύτερο θαύμα! Post song: Who wants to live forever - Queen

FIRST BIRTHDAY WISH

Έναν χρόνο πριν ήρθε στην ζωή ένα πλασματάκι. Ένα μικροσκοπικό ανθρωπάκι... Το μωρό μας! Η ζωή μας άλλαξε. Έγινε περισσότερο δοτική, λιγότερο εγωιστική. Προσωπικά, αυτό το παιδί με άλλαξε πάρα πολύ. Ήδη πριν ακόμα γεννηθεί... Από μια φιλόδοξη και επιτυχημένη γυναίκα καρίερας, με μεταμόρφωσε σε σπιτόγατα (εξού και το ψευδώνυμο που επέλεξα ως Blogger) - μια γυναίκα για σπίτι, ταγμένη στο να αναθρέψει με αγάπη και αφοσίωση μια νέα ζωή. Για όσο χρειαστεί... Δεν σας κρύβω πως το να μεγαλώνεις παιδιά είναι η πιο δύσκολη δουλειά. Ειδικά αν θέλεις να το κάνεις σωστά. Δίνεις - δίνεις - δίνεις και δεν περιμένεις - ούτε παίρνεις- κανένα αντάλλαγμα. Ούτε χρήμα, ούτε δόξα, ούτε τίποτα. Ώρες - ώρες μάλιστα είναι σαν να ζεις ξανά και ξανά την μέρα της μαρμότας. Όμως, αρκεί σκάσει ένα χαμόγελο στα χείλη από ένα τόσο δα μωρούλι, ώστε να ανταμοιφθείς απόλυτα για όλη σου την προσφορά. Ότι και αν έχεις θυσιάσει και όσα δεν ζεις προσωρινά. Σήμερα γιορτάσαμε τα πρώτα γεννέθλια του μπέμπη μας. Κιόλας! Δεν κατάλαβα πως πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος. Κι όμως πέρασε. Ο μικρός μας κοντεύει να περπατήσει. Ήδη λέει μαμά και μπαμπά, χτυπάει παλαμάκια, κουνιέται όταν ακούει μουσική, φωνάζει μαμ- μαμ, όταν βλέπει φαί και απαιτεί ολοένα και περισσότερη προσοχή. Μα πάνω από όλα με τον τρόπο του επικοινωνεί. Δίνει και απαιτεί αγάπη. Απόλυτη αγάπη. Και την αξίζει. Πλέον δυσκολεύομαι με την επιστροφή στην δουλειά. Ο χρόνος της άδειας μητρότητας έληξε και με άφησε να αναλογίζομαι πόσο λάθος είναι να αποσπούν μια μάνα από το παιδί της πριν αυτό φτάσει τουλάχιστον στην ηλικία των 18 μηνών. Καμιά ντα-ντα, γιαγιά ή παιδικός σταθμός δεν μπορεί να αναπληρώσει την μητρική αγκαλιά. Την ασφάλεια και την φροντίδα που μόνο μια συνειδητοποιημένη μάνα μπορεί να προσφέρει. Και επιμένω - για όσους νομίζουν ότι οι "αποκλειστικές" μάνες απλά κάθονται στο σπίτι και δεν κάνουν τίποτα - η μητρότητα σε συνδυασμό με τα οικιακά ΕΙΝΑΙ η πιο σκληρή και μη αναγνωρισμένη εργασία. Αν έχεις 2-3 φιλιππινέζες είναι άλλη ιστορία... Πριν 14 χρόνια όταν έγινα για πρώτη φορά μάνα, δεν είχα περιθώρια. Δούλευα υποχρεωτικά για να ζήσουμε και σπούδαζα ταυτόχρονα. Έτσι, αναγκάστηκα να αφήσω το παιδί σε άλλα χέρια... ήδη από τον δεύτερό του μήνα. Αλλά -κακά τα ψέματα- και εγώ δεν μπορούσα να μείνω σπίτι για να το νταντεύω. Είχα φιλοδοξίες, είχα όνειρα... Σήμερα τόσα χρόνια μετά, συνειδητοποιώ πόσο λάθος ήμουν. Πόσες ανεπανάληπτες στιγμές έχασα από την ζωή του πρώτου παιδιού μου. Πόσες ανεπανάληπτες στιγμές βιώνω τώρα με την ανατροφή του δεύτερου. Σε αυτή την τρυφερή ηλικά τα παιδιά θέλουν απλώς... την μαμά τους. Το βλέπω κάθε φορά που κλαίει ο μπόμπιρας και τον παίρνω αγκαλιά. Η φωνή του εξασθενεί αμμέσως, μέχρι που καταλήγει σε μια βαθειά ανάσα ανακούφισης. Αυτό χρειάζεται. Τίποτα άλλο. Μετά τους 18 μήνες ή ακόμα καλύτερα τους 24, ένα παιδί είναι έτοιμο να κοινωνικοποιηθεί παραπέρα, να ανοίξει τα φτερά του και να προσαρμοστεί στο πρόγραμμα ενός παιδικού σταθμού. Αυτό δεν σημαίνει πως η μάνα πρέπει απαραιτήτως - αν και θα ήταν πολύ καλό - να έχει έως τότε άδεια. Υπάρχει και άλλη λύση. Ειδικά σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, που έχει ανάγκη τις γεννήσεις. Αν το κράτος ήθελε να λύσει το πρόβλημα της υπογεννητικότητας θα έπρεπε -μάλιστα-μαλίστα- να επιχορηγεί τουλάχιστον τις μεγάλες εταιρείες (δημόσιου και ιδιωτικού τομέα) να δημιουργούν στις εγκαταστάσεις τους παιδικούς σταθμούς. Με ωράριο λειτουργίας ανάλογο με αυτό των εργαζομένων. Αλλιώς αποδίδει μια μάνα που αγωνιά πότε θα τελειώσει από την δουλειά και πότε θα παραλάβει τα παιδιά από τα σχολεία...και αλλιώς μια μητέρα που μπορεί έστω και στο παραμικρό διάλειμμα από την δουλειά της να πεταχτεί και να δει αν το βλαστάρι της είναι καλά. Με άλλη άνεση δουλεύεις όταν ξέρεις πως είναι σε καλά χέρια, όσο και αν τραβήξει η δουλειά σου( και η δική μου πιστέψτε με τραβάει πολύ... δεν έχει καθόλου ωράρια - βάρδιες , αργίες, Σ/Κ και γιορτές...) και με άλλη αγωνία παρακαλάς να σε αφήσουν να πάς ίσα- ίσα να το παραλάβεις από τον παιδικό σταθμό που κλείνει- να το παραδώσεις στην γιαγιά ή την νταντά και να επιστρέψεις για να ολοκληρώσεις την δουλειά και ας σε πάει μέχρι τις 11 και 12 την νύχτα. Έτσι είναι τουλάχιστον τα πράγματα στην δημοσιογραφία. Σε ρουφάει τόσο η δουλειά που όχι μόνο δεν καταλαβαίνεις που πήγε η μέρα, αλλά ολόκληρα τα χρόνια. Τα χρόνια μάλιστα περνάνε τόσο γρήγορα... που δεν έχω καταλάβει καν, πότε ο μεγάλος μου γιός έφτασε ήδη στην εφηβεία. Μακάρι να μπορούσα να είχα κάνει και στον μεγάλο και στον μικρό μου γιο, αλλά και σε όλα παιδιά αυτό ακριβώς το δώρο. Έναν παιδικό σταθμό μέσα στον χώρο εργασίας της μαμάς. Αλλά μικρές μου αγάπες το ξέρετε καλά...αυτά συμβαίνουν μόνο στων Ονείρων την Ενέργεια. Αν συμβούν και στην πραγματικότητα εδώ στο Ελλαδιστάν...θα εγκαταλείψω το άλλο - μεγάλο μου όνειρο-...αυτό της μετανάστευσης, σε μια πιο ευαισθητοποιημένη κοινωνικά χώρα! ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΠΟΛΛΑ!

...AND A LIE

Είπα να αρχίσω χειμερινή κολύμβηση για να βρω την φόρμα μου. Από την μία... το πιάσιμο από το πολύ χουζούρι, από την άλλη... τα εξαίσια γεύματα που έχουν παραφουσκώσει την κοιλίτσα μου και την έχουν κάνει να μοιάζει με κουμπαρά... Να 'μαι ξανά στα γαλάζια ύδατα! Η Πρόσκληση είναι ανοιχτή... Και οι γατούλες χαδιάρες! Post song: Erotic mix - Dead can Dance + Bjork

ΠΕΡΙ ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑΣ

Τί είναι Ευδαιμονία; Aναρωτιούνται οι φιλόσοφοι... Αρετή; Εγκράτεια; Ηθική; Ευτυχία; Τύχη; Επιτυχία; Αγάπη; Ευημερία; Απόλαυση; Ηδονή; Ή ... όλες μαζί; "Αρετή" πίστευε ο Σωκράτης μετατοπίζοντας το επίκεντρο της προσοχής. "Ιδέα" έλεγε ο κόσμος του Πλάτωνα. "Η μεσότητα!" Παρατηρούσε ο Αριστοτέλης και χαρακτήριζε ως "Ευδαίμων" έναν άνθρωπο με διανοητικές και ηθικές αρετές". "Η επιστροφή στην ζωώδη φύση" έλεγαν οι Κυνικοί. "Η Αταραξία" σκέφτηκαν οι Σκεπτικιστές. "Η Ηδονική Γαλήνη" προχώρησε ο Επίκουρος. Οι Ρωμαίοι...σύμφωνα με τον μύθο, έδωσαν έμφαση στην ηδονή... και αφέθηκαν στα Ρωμαικά όργια! Η Ευδαιμονία"...Είναι πρωταρχικός και ύστατος στόχος κάθε ανθρώπου". Συμφώνησαν πάντως οι περισσότεροι. Ετυμολογικά η λέξη προέρχεται από το Ευ και το Δαιμόνια, όπου Δαίμονας θεωρούνταν ο Θεός. Ποιός Θεός; Να έχεις την εύνοια του Δαίμονα Θεού ή του Δαίμονα Εαυτού είναι πιο σημαντικό; Για μένα η Ευδαιμονία αποκαλύπτεται σε στιγμές θεικές... Στιγμές που κοιτάω τα σύννεφα καθώς παίζουν με τον ουρανό πριν χαθούν! Στιγμές που θαυμάζω το διαμαντένιο φεγγάρι. Στιγμές που συνοδεύονται από μουσικές. Στιγμές που με απορροφά ένα μαγευτικό τοπίο. Στιγμές που κρατάω αγκαλιά τους αγαπημένους μου. Στιγμές πληρότητας. Στιγμές Αγάπης. Στιγμές Ανεμελιάς. Στιγμές Έμπνευσής. Στιγμές Δημιουργίας. Στιγμές Απόλαυσης. Στιγμές Ηδονής. Στιγμές Ικανοποίησης! Μακάρι να μπορούσε η Ευδαιμονία να είναι ένας και μόνο απώτερος σκοπός, διότι έτσι θα μπορούσε να κατακτηθεί. Πως να κατακτήσεις όμως την στιγμή; Πως να την απολαμβάνεις όλη σου την ζωή; Ευδαιμονία τείνω να καταλήξω πρέπει να είναι η ευχάριστη στιγμή... και ευδαίμων αυτός που μπορεί να την Ζει!

Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ...

Ήταν Άνοιξη του 1998. Ο αγαπημένος μου σύζυγος με τον οποίο είμασταν ήδη έξι χρόνια μαζί και είχαμε αποκτήσει ένα υπέροχο παιδί, ετοιμαζόταν για επαγγελματικό ταξίδι στην Ρόδο. Μια ανεξήγητη στεναχώρια με είχε πιάσει την ώρα που ετοιμάζαμε τα πραγματα στην βαλίτσα του. Ανεξήγητη, γιατί δεν ήταν η πρώτη φορά που θα είμασταν χώρια για μερικές μέρες. Η δουλειά μας ήταν τέτοια, που είτε ο ένας είτε ο άλλος έπρεπε να ταδιδεύουμε συχνά. Μαζί του θα έπαιρνε και την μηχανή που είχαμε εκείνη την εποχή. Τυχαία, την ώρα που τον αποχαιρετούσα, φορούσα ένα μαύρο φόρεμα... Λόγω φόρτου εργασίας τα τηλεφωνήματα που μου έκανε ήταν ιδιαίτερα αραιά. Μία φορά την ημέρα και αυτό γρήγορα για τα τυπικά. Δεν ανησυχούσα όμως ιδιαίτερα. Ήθελα να αποδώσει, να πάνε όλα καλά και να γυρίσει γρήγορα κοντά μας. Ένα βράδυ, την ώρα που κοιμόμουν, είδα ένα ολοζώντανο όνειρο. Ήμουν λέει σε μια αίθουσα συνεδριάσεων ξενοδοχείου και το βλέμμα μου είχε επικεντρωθεί στην παχιά μοκέτα με τα τετράγωνα γεωμετρικά μοτίβα. Κάποια στιγμή το βλέμμα μου έπεσε σε ένα ζευγάρι υπέροχες γυναικείες γόβες. Η ματιά μου άρχισε να ανεβαίνει προς τα πάνω και να παρατηρεί πόσο ταιριαστά αυτά τα παπούτσια συνόδευαν δύο χυτές,μακριές, απόλυτα θηλυκές γάμπες. Η κοπέλα ήταν πανέμορφη. Φόραγε ένα γκρί ταγιέρ και το πρόσωπο της έλαμπε από ευτυχία. Χωρίς πολλές - πολλές συστάσεις άρχισε να μου λέει πόσο τρελά ερωτευμένη ήτανε μέ έναν άνδρα που μόλις είχε γνωρίσει στο συνέδριο. Να μου περιγράφει τα αρρενωπά χαρακτηριστικά του, το πόσο όμορφα ένοιωθε κοντά του... Ξαφνικά μια μεγάλη, βαριά πόρτα άνοιξε και ο άντρας που μου περιέγραφε εμφανίστηκε... Με μεγάλη της χαρά η κοπέλα αναφώνησε: " Αυτός είναι!" Και έσπευσε να μας συστήσει. Τέντωσα το χέρι μου και του συστήθηκα. Με κοίταξε παγωμένος και έντρομος... Ήταν ο άντρας μου... Δεν θέλησα να χαλάσω την ευτυχία της γυναίκας αυτής κάνοντας σκηνές... Τους άφησα μόνους διακριτικά και έφυγα. Τη ίδια στιγμή ξύπνησα, λουσμένη μέσα στον ιδρώτα. Ζωσμένη από εκατομμύρια φίδια. Η διακριτικότητα μου είχε πάει περίπατο στον ξύπνιο μου και άρχισα έντονα να τον καταριέμαι. Συγκεκριμένα είπα: " Έτσι και με έχεις κερατώσει στην Ρόδο, να πέσεις με την μηχανή και να σπάσεις το πόδι σου!" Η ώρα ήταν 5.30 το πρωί. Αφού κάπνισα 5-6 τσιγάρα απανωτά...κατάφερα να ξανακοιμηθώ. Το ύπνο μου διέκοψε ένα τηλεφώνημα στις 7.30 το πρωί. Ήταν ο συνεργάτης και κολλητός του άντρα μου και με ενημέρωνε πως ο καλός μου γύρω στις 5.30 το πρωί είχε πέσει με την μηχανή. Είχε χτυπήσει άσχημα το πόδι του και ήταν στο νοσοκομείο... Όταν μετά από αυτό το σκηνικό, του εξήγησα το πως είχα βιώσει από την πλευρά μου την κατάσταση...του έδωσα αλλεπάλληλες ευκαιρίες να μου ομολογήσει κατά πόσο η διαίσθησή μου ήταν σωστή. Ορκιζόταν στην ζωή μας και του παιδιού μας πως τίποτα απολύτως δεν είχε συμβεί. Του εξήγησα άπειρες φορές πως δεν ήθελα να με κοροιδεύει. Οι συμπτώσεις παραήταν πολλές για να είναι αμελητέες. Εκείνος όμως επέμενε στην εκδοχή του και επέλεξα να τον πιστέψω. Δεν πέρασε ούτε μήνας, όταν μια μέρα που είχα ρεπό αποφάσισα να κάνω γενική καθαριότητα στο σπίτι. Από την κορυφή ενός ραφιού, την ώρα που ξεσκόνιζα, έπεσε και άνοιξε η ατζέντα του. Πρόσεξα μέσα της έναν φάκελο με μια ταξιδιωτική κάρτα. Πάνω είχε το όνομά του, αλλά η κάρτα είχε σταλθεί στην διεύθυνση του κολλητού του. Από περιέργεια την άνοιξα και την διάβασα. Έγραφε... "Μπορεί τα όσα ζήσαμε στην Ρόδο να ήταν λίγα και η απόστασή που μας χωρίζει μεγάλη... εντούτοις μου λείπεις πολύ...πάρα πολύ... Θέλω να σε ξαναδώ... Η Τάδε σου..." Περιττό να σας περιγράψω το πως αισθάνθηκα. Μαζί με την κάρτα είχε κρύψει και τους αναλυτικούς λογαριασμούς του κινητού τηλεφώνου. Με ένα γρήγορο τσεκ, είδα πως τις ημερομηνίες που έλειπε στην Ρόδο και τηλεφωνούσε στην οικογένειά του μία φορά την ημέρα και αυτή με το ζόρι, η δεσποινίς τάδε είχε δεχτεί 87 κλήσεις από τον καλό μου. Για μένα το χειρότερο δεν ήταν το ότι συνέβη. Άνθρωπος είναι, τον έπιασε μια τρέλα, ένας έρωτας, ένας πόθος...κάτι τέλος πάντων. Αυτό που με έβγαλε έξω από τα ρούχα μου ήταν πως όσες ευκαιρίες και αν του έδωσα να μου πει την αλήθεια, επέλεξε να με βγάζει τρελή και παρανοική. Αν είχε τα αρχίδια, σαν άντρας, να το παραδεχτεί, από την αρχή, ίσως και να τον συγχωρούσα...Ίσως να περιέσωζε κάτι από την καταπατημένη εμπιστοσύνη μας. Δεν τα είχε όμως... Αυτή ήταν και η αρχή του τέλους για τον γάμο μας...

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ ΞΑΝΑ!

Διακοπές ΤΕΛΟΣ! Για όσους έκαναν... Ήρθε ο Σεπτέμβρης! Αν και γιορτάζω αυτόν τον μήνα την επέτειο των γάμων μου (ναι έχω στο ιστορικό μου πάνω από έναν) αλλά και την ονομαστική εορτή του ενός ονόματός μου ( ναι - πάλι έχω περισσότερα από ένα ονόματα)...ο Σεπτέμβρης είναι για μένα ο χειρότερος μήνας. Να θυμηθώ... -Να πληρώσω για άλλη μια φορά εγγραφές παντού! Λες και ξεγραφτήκαμε ποτέ... Στα Αγγλικά, τα Γαλλικά, την κιθάρα, το ποδόσφαιρο, την Καποέιρα (αυτή μας έλειπε) που παρακολουθεί ο μεγάλος υιός...Και επιπλέον τα μηνιαία δίδακτρα ολόκληρα, παρά το γεγονός ότι τα μαθήματα ξεκινάνε στις 15 και βάλε... -Τους πανταχού παρόντες λογαριασμούς...ΔΕΗ ( φουσκωμένη λόγω της χρήσης AIR CONDITION το καλοκαίρι με τόση ζέστη) - ΕΥΔΑΠ (επειδή χωρίς ντουζ δεν φεύγει ο ιδρώτας)και εταιρειών κινητής και σταθερής τηλεφωνίας ( γιατί αν δεν είχαμε και INTERNET που θα ξεσπάγαμε...) - Τον παιδικό σταθμό για το μωρό, που επειδή είναι πολύ μικρό και φοράει ΠΑΝΕΣ (τί θα φόραγε άραγε...χρυσό στρίνγκ?) δεν τον δέχονται ακόμα οι δημοτικοί σταθμοί και οι ιδιωτικοί θέλουν τουλάχιστον 6000 ευρώ ετησίως και μάλιστα ακατέβατα. Αν είναι δυνατόν και όλα μπροστά. Ή το πολύ σε τρεις δόσεις! Περιμένετε...πιο πολύ συμφέρει να μην πάω ακόμα για δουλειά! - Το φόρο για το κτηματολόγιο...γιατί φταίω που μου άφησαν κληρονομιά οι γονείς μου 2 αγροτεμάχια στο πουθενά και ένα ρημαδοσπίτι...Και αν δεν πληρώσω θα μου τα πάρουν και αυτά! - Το οποίο σπίτι επειδή δεν μπορείς να ζήσεις εκεί...όπως έχει γίνει γκέτο μεταναστών το κέντρο της Αθήνας...το ενοικιάζω πενιχρά και πληρώνω ενοίκιο αλλού για να ζούμε σαν άνθρωποι...Αλλά! Επιπλέον φορολογούμαι πέντε από τα 12 αυτά ενοίκια που παίρνω, χωρίς να υπολογίζει το αγαπητό κρατός πόσα σαν εργαζόμενη του προσφέρω! Δηλαδή το 40% των εισοδημάτων μου! Oh GOD! -Βάλε και τις δόσεις των δανείων που παίρνω κάθε χρόνο για να ξεπληρώσω την εφορία... - Βάλε και το καλάθι της νοικοκυράς 200 ευρώ μίνιμουμ την εβδομάδα για τα είδη βασικής ανάγκης...όχι σολωμούς και χαβιάρια... - Βάλε και την τιμή της βενζίνης που έχει φτάσει το 1.20 το λίτρο και χρειαζόμαστε περίπου 50 ευρώ για να γεμίσει το ντεπόζιτο...και δεν κρατάει ούτε εβδομάδα! - Τέλος βάλε και την πιστωτική κάρτα...που η δόση μόνο έχει φτάσει τα 2000 ευρώ και το όριο στο απροχώρητο. Αναρωτιέμαι...θα με εντάξουν άραγε στο ταμείο της φτώχειας που θα εξαγγείλει με περίσσεια γαλαντομοσύνη ο πρωθυπουργός στην ΔΕΘ ή θα με πάνε φυλακή γιατί όσο και να θέλω ...το ταμείο είναι μείον και ουκ εν λάβεις παρά του μη έχοντος! -Ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες λένε μάλιστα πως οπου νά 'ναι θα φορολογηθεί και ο αέρας που αναπνέουμε! Βάση του πόσες ανάσες παίρνεις ετησίως...θα βγαίνει και ο ανάλογος Φόρος! Ξυπνήστε με σας παρακαλώ...όταν τελειώσει ο Σεπτέμβρης και αν είναι δυνατόν εκείνη την μέρα που θα βρέξει λεφτά! ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ

RAIN ME!

Πως να δαμάσω την βροχή που μέσα μου χορεύει; Πως να ξεχάσω...την φωνή που ακόμα με μαγεύει; Έλξη και απώθηση μαζί... Ορμή ή λογική;

BLOODY MOON

Ανάμεσα στη Δύση της Πανσελήνου... και την Ανατολή του Ήλιου... Η Στιγμή της Αμαρτίας... Η Απελευθέρωση της Ηδονής!

ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ

photo from: www.wiu.edu/ArtGallery/exh07-08/photo08.htm ΚΛΕΙΣΤΟΝ ΛΟΓΩ ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗΣ Από κοντά με τον μεγάλο μου γιο που έχει εξετάσεις στο Γυμνάσιο και ... εγώ. Για το Ανοικτό Πανεπιστήμιο. Τελευταία χρονιά φέτος! Τελευταία δύο μαθήματα...για το πτυχίο. ΑΜΗΝ! Ο χρόνος τρέχει και δεν τον φτάνω. Ο λίγος που μου ανήκει αποκλειστικά, πρέπει να αφιερωθεί στο διάβασμα... ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ ! ΟΣΟ ΘΑ ΠΑΛΕΥΩ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ... ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΕΡΝΑΤΕ ΟΤΙ ΚΑΙ ΑΝ ΚΑΝΕΤΕ!

ΚΑΤΙ ΜΥΡΙΖΕΙ...

Τώρα που άνοιξε ο καιρός, κάθε απόγευμα πηγαίνουμε με τον μπέμπη καροτσάδα στο πάρκο της γειτονιάς. Να κάνει κούνια, να πάρει καθαρό αέρα το παιδί, να ανοίξει το μάτι του, να γνωρίσει άλλα παιδάκια, να κουραστεί και να κοιμηθεί πιο άνετα το βράδυ. Η βόλτα στις κούνιες έγινε πάλι μέρος της καθημερινότητάς μας. Βοηθάει και το περπάτημα στην εκγύμναση όλου του σώματος λένε- "πλησιάζει καλοκαιράκι και πρέπει να το κουνήσουμε λιγάκι, για να μην παρακουνιέται στην παραλία, το κωλαράκι-" μεταφράζεται αυτό... Έτσι πολλοί σκοποί αγιάζουν πολλά μέσα ταυτόχρονα, απλά , ακολουθώντας την ιεροτελεστία της απογευματινής βόλτας. Το όχημα παρακαλώ είναι 4Χ4, φέρει όλα τα απαραίτητα αξεσουάρ, για να εξασφαλίζει στον Νικι Λάουντα τζούνιορ σωστή θέση, ασφάλεια και γενική εποπτεία. Από πίσω η περήφανη μαμά, να τσουλάω το καροτσάκι στο ίσιωμα, να το σπρώχνω στις κατηφόρες, να κρατάω κόντρα στις ανηφόρες, έως ότου φτάσουμε στην παιδική χαρά και χαρούμε. Ακόμα ψάχνω την καλύτερη διαδρομή, διότι άλλο να το λες, άλλο να το ζεις... Όλοι οι δρόμοι δεν οδηγούν στις...κούνιες άνετα. Λακούβες από εδώ, κακά σκύλων από εκεί, παρκαρισμένα οχήματα στις στροφές, μαλάκες οδηγοί που δεν σου δίνουν προτεραιότητα στις διαβάσεις, από όλα έχει το σαφάρι εώς τις κούνιες! Υπομονή και χαμόγελο να έχεις...μέχρι να τα χάσεις! Σήμερα είπα να δοκιμάσω την διαδρομή μπροστά από το στρατόπεδο. Ήμουν κάπως κουρασμένη και είπα να την προτιμήσω για συντομία. Άλλωστε αυτήν ακολουθούσα και όταν ήμουν παιδί, για να πάω στο σχολείο... Στην γωνία του στρατοπέδου ακριβώς το πεζοδρόμιο στενεύει, ίσα - ίσα περνάει το καρότσι και δίπλα ακριβώς σφυρίζουν τα αυτοκίνητα σπινιάροντας στην στροφή. Τι, να κάνω θα τα καταφέρω σκέφτηκα...και πήρα μια βαθιά ανάσα. Μέσα από τα κάγκελα του στρατοπέδου υπάρχει φυλάκιο. "Τα καήμενα τα παλικάρια , που φυλάνε σκοπιά" θα μπορούσα να σκεφτόμουνα. Όμως με πρόλαβε η μυρωδιά. Κoντοστάθηκα για λίγο. Τί ήταν αυτή η μυρωδιά; "Μήπως τα έκανε ο κανακάρης μου;" σκέφτηκα... "Μπα του μωρού μου μοσχοβολάνε", έδωσα γρήγορα την απάντηση στον εαυτό μου. "Τι είναι όμως αυτό, μπροστά μου, που απλώνεται;" Μια σακούλα λευκή διάφανη... γεμάτη με κάτι παχουλές... κακοχυμένες... κακούλες... Κοινώς Σκατούλες! Η σακούλα καταλάμβανε σχεδόν όλο το -στενό- πεζοδρόμιο. Αριστερά μάντρα, δεξιά δρόμος - ταχείας κυκλοφορίας- μπροστά σκατούλες. Απόρρησα. Κοίταξα επάνω στο φυλάκιο. Μια σκιά κρύφτηκε πίσω από το μικρό παραθυράκι. Δεν ξέρω αν ήταν δικές του οι εν λόγω σκατούλες, αλλά σίγουρα μπήκαν στον δρόμο μας. Και δεν χρωστάμε τίποτα, σε κανέναν, να μεταφέρουμε τις αυτοκρατορικές κουράδες του στις ρόδες ενός καροτσιού, ενός μωρού. Καταλαβαίνω, τον έπιασε κόψιμο στην σκοπιά, δεν έιχε τι να κάνει... Τα έκανε σε μια σακούλα ο άνθρωπός και τί πιο λογικό... τα πέταξε πάνω από την μάντρα στον δρόμο. Αν αυτός φυλάει την πατρίδα...Θεός να μας φυλάξει από τα "κακά". Δεν πρέπει να προσγειώθηκαν στο κεφάλι κανενός - μάλλον λέω - από τύχη - ήταν όμως πατημένα. Και κοίτονταν εκεί μπροστά μου. Η σακούλα και τα κακά του. Χρειάστηκε να περιμένω να κόψει η κίνηση των οχημάτων, να κάνω έναν ελιγμό, να περάσω από δεξία , να βγω στον δρόμο και να συνεχίσουμε την πορεία μας προς τις κούνιες! Στην επιστροφή διάλεξα άλλη διαδρομή... Άλλη διαδρομή θα έπιλέγω πάντα. Μέχρι να τους βάλουν κάπου κοντά μια λεκάνη ή ακόμα καλύτερα ένα ειδικό συντριβάνι...! Τουλάχιστον εώς ότου οι φαντάροι μας, βρουν άλλο τρόπο να αδειάζουν τα "πυρομαχικά" τους, εμείς μακριά πιτσιρικά. Μην μας σκάσουν την επόμενη φορά στο κεφάλι! Λέει...δεν λέει!

I SAY IT OUT LOUD - I'M A MUM AND I AM PROUD!

Ημέρα της μητέρας σήμερα και καταλαβαίνω πολύ καλά γιατί μας αξίζει να έχουμε αυτή την τιμή. Η γυναίκα που δίνει ζωή, αγάπη, στοργή, φροντίδα, αρχές και αξίες δεν είναι τυχαία. Είναι μόνο μία για κάθε ύπαρξη. Είναι Η Μητέρα! Η μοναδική που βάζει στην άκρη τις δικές της ανάγκες, για να οδηγήσει το παιδί που έφερε στην ζωή έως το σημείο που μπορεί να σταθεί άξια ακόμα και χωρίς αυτήν. Είμαι μητέρα και είμαι περήφανη. Θεωρώ πως τα παιδιά μου είναι ότι πιο αξιόλογο έχω κάνει στην ζωή μου και ότι πιο δύσκολο μαζί. Την πρώτη φορά που έφερα ένα ανθρωπάκι στην ζωή ήμουν μόνο 20 χρονών. Ακρίβως! Λίγο μετά τα εικοστά γενέθλιά μου. Παιδί και εγώ, παιδί και ο Κωσταντίνος μεγαλώσαμε μαζί. Κάθε μέρα μαθαίνει από μένα και κάθε στιγμή μαθαίνω από αυτόν. Τον Λατρεύω! Είναι ο καλύτερός μου φίλος και όσο περίεργο και αν ακούγεται από το στόμα του ακούω μεγάλες σοφίες! "Από μικρό και από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια λένε" και δεν έχουν άδικο. Είναι πάντα το σημείο αναφοράς μου. Ο πιο αντικειμενικός συνομιλητής. Ο πιο σκληρός κριτής. Συζητάμε τα πάντα και έχουμε πετύχει να είμαστε όχι απλοί εξ αίματος συγγενείς, αλλά αληθινά φιλαράκια! Και πάνω που άρχισε να υπολογίζει κάπως περισσότερο από την "μαμά" τα άλλα, τα κανονικά φιλαράκια... Πριν έξι μήνες ήρθε στην ζωή μας και ο μπέμπης! Ο δεύτερος γιός! Άργησε, αλλά άξιζε η αναμονή. Είναι μαγεία να χάνεσαι στο άρωμά του, την αγνότητά του, το χαμόγελο, την αγκαλιά του. Πάνω που ο μεγάλος άρχισε να διεκδικεί την ανεξαρτησία του, ήρθε ο μικρός να με κάνει να νιώσω και πάλι "χρήσιμη μητέρα". Πως ένα πλάσμα με έχει απόλυτη ανάγκη. Να μου θυμίσει πόσο όμορφη είναι η αθώα ματιά, που εξερευνά τα πάντα για πρώτη φορά. 13 χρόνια διαφορά είναι πολλά. Η εξέλιξη της τεχνολογίας και η χρήση του Ιντερνετ στο μεταξύ, απλοποίησε εκατομμύρια θέματα που έχουν να κάνουν με την ενημέρωση των μαμάδων. Τόσο κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης, όσο και μετά ένα πράγμα είχα και έχω σαν Βίβλο. Το babycenter! Τι είναι αυτό; Ένα αγγλικό site, στο οποίο εάν εγγραφείς και δηλώσεις τις ευτυχείς ημερομηνίες σε ενημερώνει ανά εβδομάδα για την εξέλιξη του μωρού σου, από την κοιλιά, την αγκαλιά έως και την προ-εφηβεία! Το δώρο μου λοιπόν σε όλες τις υποψήφιες ή νέες μητέρες ή και γιαγιάδες... είναι η διεύθυνση του www.babycenter.com Ο τέλειος οδηγός για την μητρότητα σε απλά αγγλικά. Θα μάθετε τόσα πολλά, που θα ξαφνιάζετε με τις γνώσεις σας τόσο τον γυναικολόγο σας, όσο και τον παιδίατρο. Θα γνωρίσετε μέσα από αυτό γυναίκες από όλον τον κόσμο με κοινές ανησυχίες και προσδοκίες. Θα σας βοηθήσει έως και στην επιλογή ονομάτων, εάν δεν θα το βαπτίσεται παραδοσιακά. Θα σας κάνει να νιώσετε σιγουριά. Σε όποια κατηγορία "Μητέρας" και εαν ανήκετε. Φυσική ή θετή. Με σύντροφο ή μόνη. Μεγάλη ή μικρή. Όποια γυναίκα μεγαλώνει με αγάπη παιδιά αξίζει να λέγεται ΜΗΤΕΡΑ! ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΠΟΛΛΑ αγαπημένες μου! Μας αξίζουν οι καλύτερες ευχές...για εμάς και όλα τα παιδιά του κόσμου! Να μοιραζόμαστε αγάπη και ζουμερά φιλιά! Τα πιο αγνά... τα πιο υπέροχα! Υ.Γ Και επειδή παιδιά χωρίς αντρική συμβολή ακόμα δεν έρχονται, αλλά και άντρες χωρίς μητέρες δεν γεννιούνται...το τραγούδι THIS IS A MAN'S WORLD που επέλεξα να συνοδεύσει αυτή την ανάρτηση, έρχεται να χαιδέψει τα ολίγον ριγμένα αυτήν την ημέρα ΑΝΤΡΑΚΙΑ ΜΑΣ! Μην μείνουν παραπονεμένα!

LONDON TIMES

Το Λονδίνο δεν αποτελεί τυχαία την νούμερο ένα επιλογή μόνιμης διαμονής των πλουσιότερων ανθρώπων του πλανήτη, από την Μαντόνα έως τους σύγχρονους Ρώσους κροίσους. Είναι μια πόλη μοναδική που συνδυάζει το παλαιό με το σύγχρονο, την ιστορία με την εξέλιξη... Την τάξη με την ποικιλία... Τα ταξί τους αν και ακριβά, έχουν την δυνατότητα να επιβιβάζουν καροτσάκια άνετα και γρήγορα χωρίς να κλείνουν και να μπαίνουν στο πορτ - μπαγκαζ. Είτε είναι για μωρά, είτε αναπηρικά. Γεγονός που προσδίδει σε αυτή την πόλη ένα ακόμα πιο ανθρώπινο πρόσωπο. Εμείς ταξιδέψαμε έως εκεί οικογενειακά. Πρώτο ταξίδι για τον έξι μηνών μπέμπη μας γενικά και πρώτο ταξίδι για τον έφηβο 13χρονο μεγάλο γιο, στο εξωτερικό. Αν και στην αρχή φοβόμουν το πως θα αντιδράσει το μωρό...ο μπέμπης μας επέδειξε απίστευτη προσαρμοστικότητα. Άνοιγε τα μάτια και ρούφαγε εικόνες, αναπαυτικά καθισμένος στο καρότσι του...το δικό του όχημα πολυτελείας. Πήγαμε σε καθεδρικούς ναούς... Στο Παλάτι του Μπάκινχαμ... Στο Βρετανικό μουσείο να αποτίσουμε φόρο τιμής στα μάρμαρα του Παρθενώνα... και σε πολλά ακόμα μέρη. Επισκεφθήκαμε όσα περισσότερα μπορούσαμε στην μια εβδομάδα που περάσαμε εκεί, όχι γιατί εμείς δεν τα είχαμε ξαναδεί , αλλά για να αφήσουν το αποτύπωμά τους κυρίως στο νου, του μεγάλου μας γιου... Από την μια άκρη της πόλης έως την άλλη... κάθε γωνιά είχε την δική της ομορφιά. Το Λονδίνο είναι μια πόλη να την περπατάς και να κρατάς το άρωμά της. Εδώ είμαστε στο προάστιο του Richmond, κάνοντας βόλτα δίπλα στον Τάμεση. Θαυμάζοντας τους αληθινούς πίνακες ζωγραφικής, που φτιάχνει ο άνθρωπος και η φύση... και όταν ο μικρούλης μας πείναγε πολύ...συνεχίζαμε την βόλτα αγκαλιά, όπου πολύ διακριτικά θήλαζε από την μαμά... Από αυτήν την έννοια είναι πιο βολικά τα παιδιά όταν ταξιδεύουν πολύ μικρά. Δεν έχουν ανάγκη από ειδικά φαγητά και δεν τα κυνηγάς δεξιά και αριστερά... Η πιο συγκινητική μέρα όμως ήταν η Μεγάλη Τρίτη. Με οδηγό την μικρή μου αδελφή, που μένει μόνιμα στο Λονδίνο, πήγαμε πίσω στον χρόνο... Ταξιδέψαμε έως το Camberley, το χωριό που ζούσαμε στην Αγγλία 20 χρόνια πριν. Ούτε εγώ, ούτε εκείνη είχε τύχει να βρεθούμε πίσω εκεί ξανά. Εδώ και 20 χρόνια. Δάκρυα, ανατριχίλες και μια απίστευτη συγκίνηση μας έπιασε και τις δύο αντικρίζοντας αυτή την πόρτα. Την πόρτα του τότε σπιτιού μας. Σαν από τύχη η πόρτα ήταν ανοιχτή...λες και το σπίτι μας περίμενε. Δύο παιδάκια έπαιζαν από έξω και μας ρώτησαν γιατί είχαμε βάλει τα κλάματα... Γιατί άραγε...εδώ μέναμε όταν είμασταν περίπου στην ηλικία τους...μόνο που τώρα επιστρέψαμε ολόκληρη οικογένεια! Κάποια περίεργη σύμπτωση της μοίρας, έσπασε μια μέρα πριν το πόδι της μαμάς τους... BREAK A LEG...που λένε... Έτσι έμεινε στο σπίτι με τα παιδιά, μας υποδέχτηκε με χαρά και μας άφησε να μπούμε μέσα...να πάμε στα παλιά μας δωμάτια...να μας κατακλύσουν οι αναμνήσεις. Αυτή ήταν η θέα από το δωμάτιό μου, στην Πίσω αυλή, στην αυλή όπου είχαμε γνωριστεί για πρώτη φορά με σκιουράκια! Η αυλή που ερχόντουσαν και με φλέρταραν για πρώτη φορά αγοράκια. Το ταξίδι στον χρόνο συνεχίστηκε...επόμενη στάση το δημοτικό μου σχολείο...Αυτή είναι η πρόσοψη... και αυτή η πίσω αυλή. Το κτίριο στο κέντρο ήταν η τάξη μου, περιτριγυρισμένο από γκαζον. Αυτό το σχολείο, κάποιοι από εσάς έχουν διαβάσει να το περιγράφω σε παλιότερο ποστ. Εδώ διδάχτηκα την αγγλική παιδεία και τόσα πολλά άλλα πράγματα, που με έκαναν σήμερα αυτή που είμαι. Επιστροφή στο σήμερα. Εδώ που τώρα ζει η αγαπημένη μου little sissy. Σε αυτό το υπέροχο σπίτι 100 ετών παλιό, που όμως σε γεμίζει με τόση ομορφιά και τόση γαλήνη. Αυτή είναι η θέα από το παράθυρο του δωματίου που μέναμε, στην πίσω αυλή. Απλά μαγευτική. Και εδώ το meeting point δίπλα στο παλιό πηγάδι για τσιγάρο...διότι όπως και παντού στην Αγγλία, το κάπνισμα απαγορευόταν αυστηρά μέσα στο σπίτι. Επιτάφιο και Ανάσταση σε εκκλησία δεν κάναμε...κυρίως διότι ήταν μακριά από το σπίτι για να ταλαιωρούμε αργά την νύχτα τον μπεμπούλη...Το αναστάσιμο τραπέζι που ετοιμάζαμε όμως από νωρίς είχε από όλα...μέχρι και μαγειρίτσα! Μοιραστήκαμε τα ελληνικά παραδοσιακά εδέσματα με δύο Κολομβιανούς, μια Τσέχα, έναν Άγγλο και ένα ζευγάρι όπου η κοπέλα ήταν Ελληνίδα και ο σύζυγος Τούρκος...πολιτισμικό ποτ - πουρί! Ακούσαμε το ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ στο ΙΝΤΕΡΝΕΤ και το βιώσαμε βαθιά και κατανυκτικά. Ίσως ακόμα περισσότερο από ότι εάν είμασταν εδώ στην πατρίδα. Φτάνοντας στο τέλος θα ήθελα να ευχαριστήσω από την καρδιά μου την οικογένειά μου... Τον αγαπημένο μου Γάτο που είχε την εκπληκτική ιδέα για αυτό το ταξίδι και την υλοποίησε σε κάθε της λεπτομέρεια με πολλή - πολλή αγάπη... Την αδελφούλα μου που είναι πάντα με μια μεγάλη αγκαλιά... και τους μικρούς ταξιδευτές, τα παιδιά μου ... που είναι απλώς ΥΠΕΡΟΧΑ... Η καλύτερη παρέα παντού και πάντα!