ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΛΙΤΣΑ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΤΣΑ

Πέρασαν περίπου σαράντα ημέρες…από την ημέρα που ήρθε στην ζωή το δεύτερό μου παιδί. Το μωρό μας. Βγήκε από την κοιλίτσα και πέρασε στην αγκαλίτσα. Η γέννησή του δεν θύμισε σε τίποτα την πρώτη φορά. Τότε, 12 χρόνια πριν, είχα γεννήσει φυσιολογικά, με όλους τους πόνους και τις οδύνες. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την κραυγή που συνόδευσε την έλευση του μεγάλου μου γιου στην ζωή. Νόμιζα πως πρέπει να με άκουσε όλη η Αττική. Τη στιγμή που τον είδα όμως, που τον κράτησα στην αγκαλιά μου, που μέθυσα με το άρωμα της απόλυτης αγνότητας, εκείνα τα πρώτα δευτερόλεπτα ζωής, με έκαναν να αναφωνήσω ΑΓΑΠΗ μου, αγάπη μου, αγάπη μου…και να πω Άξιζε… Αυτή την φορά, ήταν εντελώς διαφορετικά. Έσπασαν, όπως λένε, τα νερά και οι επιπλοκές που ακολούθησαν τελικά με οδήγησαν σε γέννα με καισαρική. Έκλεισα τα μάτια, κοιμήθηκα και όταν ξύπνησα κρατούσα ήδη στην αγκαλιά μου το παιδί. Ούτε εγώ, ούτε ο μικρός νιώσαμε πόνο ή ταλαιπωρία. Το συναίσθημα της μάνας όμως δεν άλλαξε. Μόλις τον αντίκρισα, κατακλύστηκα από ΑΓΑΠΗ! Απόλυτη αγάπη. Όταν με ρωτάνε ποια γέννα ήταν καλύτερη, προβληματίζομαι. Η ένταση του φυσιολογικού τοκετού, σου δίνει μια αίσθηση δυναμική. Η αντοχή σε τόσο πόνο, σε κάνει να νιώθεις τελικά δυνατή. Ανθεκτική. Η καισαρική είναι περισσότερο παθητική. Δεν πονάς, δεν οδύρεσαι. Χάνεις βεβαίως τις πρώτες στιγμές στην ζωή του παιδιού σου, αλλά γλυτώνεις την ταλαιπωρία και εσύ και το παιδί, που δεν στριμ΄χνεται να βγεί από το λαγούμι. Υπάρχουν και στις δύο περιπτώσεις υπέρ και κατά. Τα προβλήματα με την καισαρική αρχίζουν μετά, όταν συνειδητοποιείς το τραύμα. Όταν νιώθεις κάθε μέρα πόνους στην τομή και δεν μπορείς να κινηθείς. Όταν δυσκολεύεσαι ακόμα και να σηκώσεις ένα μωρό τεσσάρων κιλών. Πέρασαν οι σαράντα μέρες και ακόμα πονάω. Δεν έχω συνέλθει για να είμαι ειλικρινής. Στην πρώτη γέννα, ήδη ετοιμαζόμουν να επιστρέψω στην δουλειά. Τώρα και μόνο στην σκέψη αυτή, λιποθυμάω. Δεν έχω δύναμη, αντοχή, ούτε κουράγιο. Ας είναι καλά η άδεια μητρότητας, θα επιστρέψω στην επαγγελματική μάχη μετά το καλοκαίρι του 2008. Όπως η κάθε γέννα είναι διαφορετική, έτσι και το κάθε παιδί είναι μοναδικό. Ο μεγάλος ήταν πολύ ήσυχος, μπήκε σε πρόγραμμα αμέσως, δεν ξύπναγε τα βράδια, δεν έκλαιγε και δεν ήθελε πολλές – πολλές αγκαλιές. Ο μπέμπης μας τώρα είναι αλλιώς. Σαν Σκορπιουδάκι που είναι, είναι πολύ ευαίσθητος. Έχει ανάγκη την αγκαλιά, συνέχεια. Κάθε τρεις με τέσσερις ώρες, σαν καλοκουρδισμένο ρολόι ζητάει να φάει. Μέρα – νύχτα, δεν έχει σημασία. Ο ύπνος δεν τον συγκινεί ιδιαίτερα, προτιμάει να είναι ξύπνιος και να απαιτεί, προσοχή, χάδια και φιλιά. Ανιχνεύει τους χώρους γύρω του και λατρεύει την φασαρία. Αν τον αφήσεις σε ησυχία ανησυχεί. Πολλές φορές μόλις τον παίρνει ο ύπνος στην αγκαλιά μου και τον ακουμπάω απαλά – απαλά στο κρεβάτι του, ξυπνάει. Αν αποπειραθείς δε να τον αφήσεις να κλάψει, κλαίει όντως με μαύρο δάκρυ, σπαρακτικά, παρότι λένε πως τα μωρά εκκρίνουν δάκρυα μετά τον τέταρτο μήνα. Δεν σου πάει η καρδιά να τον αφήσεις. Και ο χρόνος κυλάει. Ώρες – ώρες νιώθω πως οι στιγμές από τον έναν θηλασμό στον άλλο παιρνούν σαν δευτερόλεπτα. Δεν προλαβαίνω να κάνω και πολλά ενδιάμεσα. Κυρίως προσπαθώ να κοιμάμαι τις ώρες που κοιμάται το μωρό και αυτό με χρονόμετρο. Χθες βράδυ κοιμήθηκα τέσσερις ώρες συνεχόμενα και μου φάνηκε σαν θαύμα. Ξεκουράστηκα, είδα όνειρα…Θαύμα. Όπου να ‘ναι θα ξυπνήσει πάλι. Είναι η ώρα του να με ρουφήξει. Η καλύτερη στιγμή πάντως είναι όταν νιώθει ικανοποιημένος, γεμάτος αγάπη. Τότε, νομίζω συνειδητά, μου χαμογελάει. Ε...Αυτό το χαμόγελο, δίνει νόημα στην ζωή μου και με κάνει να χρειάζομαι και εγώ πάνες…από την χαρά μου! <