Monday 19 March 2007

ΜΕΤΡΟ ΣΥΓΚΡΙΣΗΣ

Το 1986 ο Fatheroulis μου πήρε μετάθεση στην Αγγλία. Ήμουν πρώτη Γυμνασίου τότε. Ανάμικτα συναισθήματα πλημμύρισαν την οικογένεια. Δυσφορία για τα όσα αγαπημένα αφήναμε πίσω, λαχτάρα για όσα θα συναντούσαμε μπροστά. Φτάσαμε Αγγλία τα Χριστούγεννα, αλλαγή χρονιάς, αλλαγή ζωής. Στα εκατομμύρια φωτάκια των βιτρίνων, γυάλιζαν οι ευχές και στις νιφάδες του χιονιού, οι ελπίδες. Το νέο μου σχολείο λεγόταν Collingwood college.
Βρισκόταν στη πόλη Camberley, του Surrey. Την πρώτη μου μέρα εκεί όλος ο περίβολος είχε καλυφθεί από χιόνι. Μπορούσες όμως να διακρίνεις, πως το τέλος του περίβολου δεν διακρινόταν πουθενά. Χάθηκε το βλέμμα μου, περιπλανήθηκε στις χιονισμένες καστανιές, αλλά μάντρα ή τέλος δεν υπήρχε πουθενά. Σε αυτό το αχανές σχολείο έμεινα δύο χρόνια. Έμαθα τέλεια Αγγλικά. Αρίστευσα, αν και μαθήτρια από την Ελλάδα. Κάναμε και Γαλλικά και πιάνο. Είχαμε οργανωμένο μάθημα μουσικής. Πλήρως εξοπλισμένο γυμναστήριο. Εξωτερική πισίνα (στην Αγγλία!). Χημείο, όπου κάθε μαθητής εκτελούσε τα πειράματα στον πάγκο του. Βλέπαμε το πείραμα να εξελίσσεται και μαγευόμασταν. Δεν γυρίζαμε απλώς σελίδα σε ένα βιβλίο, που περιέγραφε το πείραμα! Ακόμα, είχαμε εργαστήριο γλυπτικής και ζωγραφικής. Όσο για την τάξη...
Η τάξη μας, ήταν το Άβατο. Κανείς δεν έμπαινε μέσα, αν δεν είχε λόγο. Την στολίζαμε με τις εργασίες μας, που ενίοτε σήμαινε να την μεταμορφώσουμε ολόκληρη σε μοναστήρι. Κάθε ένας από εμάς τους μαθητές, είχε δικό του γραφείο (όχι θρανίο), με ασφαλές συρτάρι για τα τετράδια, τα βιβλία και τα προσωπικά αντικείμενα. Ήταν το προσωπικό μας συρτάρι. Με κλειδί. Διότι όλη η γνώση που χρειαζόμασταν έμενε εκεί. Δεν ταξίδευε σπίτι - σχολείο - σχολείο - σπίτι, στριμωγμένη σε μια τσάντα, κρεμασμένη στην πλάτη μαθητών - γαιδάρων. Το μάθημα διαρκούσε έως τις 4 το απόγευμα. Τότε το συρτάρι κλείδωνε. Την υπόλοιπη μέρα είμασταν ελεύθεροι. Ότι ήταν να μάθουμε το είχαμε μάθει στο σχολείο. Δεν μπορώ να περιγράψω πόσο ΔΕΝ μου έλειψε το homework.

Αλλά, σαν γνήσια Τίγρης και "λιχούδω", δεν μπορώ να μην περιγράψω και το εστιατόριο του σχολείου. Σαν και αυτά που βλέπουμε στις αγγλικές ταινίες. Το ιδανικό διάλειμμα μέσα στην μέρα, η οποία περιελάμβανε προσέλευση στο σχολείο στις 9. Δεκαπεντάλεπτο break στις 11 και ένα ωριαίο Lunch break στη 1. Το φαγητό στο εστιατόριο , ήταν το μόνο που πλήρωναν οι γονείς μου, για να μπορώ να φοιτώ σε αυτό το σχολείο. Ήταν Δημόσιο. Public. Με Δ ή P κεφαλαίο. Έκλαιγα με μαύρο δάκρυ, όταν έπρεπε να γυρίσουμε Ελλάδα. Μόνο που σκεφτόμουν τις κρύες αίθουσες, τα χιλιομουντζουρωμένα θρανία, τα σπασμένα παράθυρα και τους βαριεστημένους καθηγητές, μου ερχόταν να το σκάσω από τους γονείς μου και να μείνω πίσω. Δυστυχώς, γύρισα πίσω. Στον τόπο, τον χρόνο, τον πολιτισμό μας! Μια ανώμαλη προσγείωση, ούτε καν γείωση.
Σήμερα ο γιός μου πάει έκτη δημοτικού. Πάει στο ίδιο δημοτικό που πήγαινα και εγώ. Ανάθεμα και αν έχουν αλλάξει καρέκλες από τις μέρες μου. Χτες πήρε βαθμούς. Δεν αρίστευσε. Με δυσκολία γράφει μια έκθεση και αυτή με λάθος ορθογραφία. Η σύσταση της δασκάλας ήταν να διαβάζουμε περισσότερο μαζί του, στο σπίτι. "Πρέπει να διαβάζεται πιο πολύ, να είστε μαζί του, να τον ελέγχεται", είπε.
Βυθίστηκα σε σκοτοδίνη. Γύρισα πίσω στον χρόνο. Στο δικό μου μέτρο σύγκρισης. Το Δημόσιο σχολείο της Αγγλίας. Άνοιξα τα μάτια και είδα την δασκάλα να με κοιτάζει επικριτικά, μέσα στην κενή και κρύα αίθουσα. Η απάντηση μου ήρθε αυθόρμητα. "Μα κυρία μου τα παιδιά σας τα στέλνουμε σχολείο, για να μάθουν γράμματα. Όχι, για να τα στείλετε πίσω στο σπίτι και να τους τα διδάξουμε εμείς, οι γονείς!" Εις ώτα μη ακουόντων!
Λυπάμαι αλήθεια, που δεν έχω ακόμα καταφέρει να προσφέρω στο παιδί μου το είδος της παιδείας, που έτυχα έστω και για λίγο εγώ. Επιφυλάσσομαι όμως να το κάνω. Έστω, δραπετεύοντας στο εξωτερικό. Θα κοστίσει φθηνότερα από τα "Ιδιωτικά κολλέγια" της Ελλάδας και ακόμα λιγότερα από τα καταναγκαστικά ¨φροντιστήρια " της Δωρεάν Παραπαιδείας!

11 comments:

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ said...

spitogata,
Χαίρομαι που σε γνωρίζω σήμερα. Αυτό το πρώτο σου ποστ, σχετικά με την παιδεία με άγγιξε ιδιαίτερα. Συμφωνώ απόλυτα με τα όσα περιγράφεις, έχοντας εμπειρία από αγγλόφωνη χώρα, που έζησα και μετάνοιωσα που επέστρεψα. Το άλλο σοβαρό θέμα που εμένα ενοχλεί με τα ελληνικά σχολεία, είναι το ενδυματολογικό αλαλούμ, που επικρατεί, στο όνομα της δημοκρατίας. Και βλέπουμε μαθήτριες και εκπαιδευτικοί, να συναγωνίζονται ποια θα φορέσει το πλέον προκλητικό ρούχο. Δεν επιθυμώ βεβαιως τις σχολικες ποδιές, ομως μια ομοιόμορφη και μοντερνα ενδυμασια, πιστευω θα ηταν ότι καλύτερο. Να μην αναφερθώ στο εντονότατο μακιγιάζ των μαθητριών, θαρρείς και είναι μπαργούμαν. Δυστυχώς δεν βλέπω και διάθεση για ένα σωστό συμμάζεμα.

Spitogata said...

Φυρδην-μιγδην

Να και ένας άνθρωπος που με καταλαβαίνει! Σήμερα ο γιός μου
(αφού διάβασε το κείμενο) ζήτησε από του χρόνου να τον στείλω να μείνει Αγγλία, μαζί με την αδελφή μου. Η αντίδρασή μου ήταν κάθετα αρνητική στην αρχή. Μάλλον κτητική είναι η καλύτερη λέξη. "Εσύ δεν έχεις να πάς πουθενά, χωρίς την μανούλα". Η δική του απάντηση όμως ήταν καταπέλτης. ¨Ναι, εσύ είχες μια χαρά αγγλική εκπαίδευση, εγώ γιατί να μείνω εδώ; Για να μάθω τα σκονάκια ή να είμαι κάθε μέρα στις πορείες;"

Βρήκε το ευαίσθητό σημειό μου και αυτό είναι μείον μου...

Του εξήγησα λοιπόν πως εκεί δεν έχει trendy ντυσιματάκια στο σχολείο. Υπάρχει uniform για όλους και τα αγοράκια φοράνε πουκάμισο - γραβάτα. Δεν έδειξε να δυσανασχετεί.

Για να συνεχίσω την σκέψη σου, η ενδυματολογική ομοιομορφία στα σχολεία, προάγει την ισότητα και την δημοκρατία. Κανένας δεν ξεχωρίζει θετικά ή αρνητικά από τις μάρκες που φοράει ή δεν φοράει. Γλυτώνει τα παιδιά από το καθημερινό δήλημμα του τί να βάλουν. Τέλος τα εντάσει σε μια κοινότητα. Την σχολική κοινότητα.

Ακόμα και στην Ταυλάνδη που ταξιδεύω συχνά, τα παιδιά φοράν υποχρεωτικά στολή.

Εμείς ή είμαστε πολύ προχωρημένοι ή βαθειά νυχτωμένοι!

unlearn... said...

Mάλλον είμαστε και πολύ προχωρημένοι και βαθειά νυχτωμένοι ταυτόχρονα.
Κι εγώ κάποια στιγμή που πάτησα το πόδι μου σε σχολείο της Σουηδείας έπαθα την πλάκα μου και αναρωτιόμουν γιατί να μην έχω πάει κι εγώ σε τέτοιο σχολείο.
Επίσης κατάλαβα τη θεία μου που άφησε το σπιτάκι της στο ελληνικό νησί για να πάει να μείνει στη Στοκχόλμη ώστε να έχουν τα παιδιά της μια σωστή εκπαίδευση.

Η εκπαίδευση θα έπρεπε κανονικά να είναι η πρώτη προτεραιότητα σε ένα κράτος.
Αν δεν δώσεις στα παιδιά σου μια σωστή εκπαίδευση, τότε θα μεγαλώσουν και θα γίνουν κι αυτά σαν κι αυτούς που μας κυβερνάνε και ούτο καθ'εξής.
Είναι φάβλιος κύκλος.
Άντε να τους το εξηγήσεις και να το καταλάβουν κι όλας...

emfortos said...

spitogata

Ευχαριστούμε για τη σύγκριση για να μη χάνουμε το μέτρο.
Ανθρώπινες συνθήκες για παιδιά και δασκάλους αλλά και γονείς.
Θα σε παρακαλέσω για μια από πρώτο χέρι κατάθεση.

Χωρίς να κουράζω θά'θελα, μετά τη μαγευτική εικόνα του Αγγλικού σχολείου,μια περιγραφή του συστήματος αξιολόγησης και τις δυνατότητες των αποφοίτων Γυμνασίου και Λυκείου.

Πώς προάγονται;(εξετάσεις προφορικές,γραπτές,ενδοσχολικές,σε γεωγραφικό επίπεδο,εθνικές,αδιάβλητες,υπάρχει τάση για αντιγραφή,χαριστικά,ρουσφέτια κλπ)


Υπάρχουν επίπεδα τάξεων ή όλοι στην ίδια αίθουσα χωρίς κριτήρια;

Αρκούν οι γνώσεις του σχολείου για την προαγωγή;

Αποδέχεται η κοινωνία το σύστημα αξιολόγησης-αποτελέσματα;

Υπάρχει η παθογένεια της ελληνικής κοινωνίας να ζητά από όλα τα παιδιά να τελειώσουν Γυμνάσιο,Λύκειο και όλα να ετοιμάζονται στα φροντιστήρια για να μπουν όλα! στα ΑΕΙ-ΤΕΙ;

Πώς εισάγονται στα ΑΕΙ;

Υπάρχουν εναλλακτικές διέξοδοι για τους αποτυχόντες;

Ωράριο εργασίας εκπαιδευτικών;

Στήριξη μαθητών από ειδικούς; ψυχολόγους,κοιν/κούς λειτουργούς.

Πώς και πού γίνονται οι εκδρομές;

Ενημέρωση γονέων στη διάρκεια του σχολείου ή και με εκδηλώσεις άλλες ώρες;

Έχει αξία ως θεσμός το σχολείο;έχουν κύρος οι εκπαιδευτικοί;

Λόγω της εργασίας μου σε σχολείο ψάχνω στοιχεία για να βελτιωθώ,να αντικρούσω την εκπαιδευτική μιζέρια,να αναδείξω την ελληνική αρρωστημένη κοινωνία,να μην γερνούν τα νιάτα της χώρας μας, και να μην νιώθουν άχρηστα και οδυνηρά τα εφηβικά τους χρόνια.

Μάλλον σε κούρασα κιόλας

Ευχαριστώ για τη φιλοξενία.

Όμορφη πορεία στα blog.

Spitogata said...

Αγαπητέ Έμφορτε, μακάρι όλοι οι εκπαιδευτικοί στην Ελλάδα να είχαν την δική σου δίψα για βελτίωση.

Τα ερωτήματα που θέτεις είναι πολλά και πάρα πολύ σοβαρά. Εγώ έμεινα στην Αγγλία όταν ήμουν 12-15 ετών. Δεν έφτασα στο σημείο των εξετάσεων ή εισαγωγής στο πανεπιστήμιο. Η απλούστερη πηγή γνώσης, αν έχεις μια σχετική άνεση με τα αγγλικά είναι μέσω της διεύθυνσης:

http://en.wikipedia.org/wiki/Education_in_England

Έχει πάρα πολλές πληροφορίες αλλά και παραπομπές για περαιτέρω ψάξιμο.

Να προσθέσω μόνο, πως η περιγραφή που έκανα, αντανακλά το 90% των σχολείων στην Αγγλία. Δημόσια μεν , αλλά πάρα πολύ προσεγμένα δε. Για το Ηigh school, που τα παιδιά φοιτούν έως τα 16 τους χρόνια, η περιγραφή μου είναι
χαρακτηριστική.

Αυτό είναι το αυτονόητο, η βάση της εκπαίδευσης εκεί. Καλές εγκαταστάσεις. Αίσθηση ασφάλειας. Φροντίδα. Σχολικές δραστηριότητες που αναπτύσουν τις δεξιότητες των μαθητών. (Γλυπτική, γυμναστική, μουσική). Εκπαιδευτικές εκδρομές, όχι στο πάρκο της γειτονιάς, αλλά
σε σημαντικά μουσεία, μοναστήρια. Εβδομαδιαίες εκδρομές από την ηλικία των 13. Και φυσικά, ελάχιστος φόρτος - εως καθόλου - μαθημάτων για το σπίτι.

Το μόνο αρνητικό που διαπίστωσα, ήταν ότι για παράδειγμα στα μαθηματικά η αντίστοιχη τάξη που φοιτούσα στην Αγγλία ήταν πολύ πίσω. Εκεί κάναμε συντεταγμένες, όταν στην Ελλάδα μάθαιναν ήδη εξισώσεις τρίτου βαθμού. Αυτό μου δημιούργησε κάποια κενά, ειδικά στα μαθηματικά. Αλλά, μάλον δεν ήταν και ποτέ το δυνατό μου σημείο.


Το κύρος των εκπαιδευτικών είναι αδιαμφισβήτητο. Και το τονίζω στα δημόσια σχολεία. Διότι τα ιδωτικά εκί, τα λεγόμενα boarding schools, όπου τα παιδιά ζούν και μένουν όλη την εβδομάδα στο σχολείο, είναι άλλο καθεστώς. Ακόμα πιο εξελιγμένο. Ποιος αντέχει όμως να αποχωρίζεται το παιδί του, έστω και για καλό?

Αν θέλεις βοήθεια στην μετάφραση των όσων σε παρέπεμψα, είμαι στην διάθεσή σου να βοηθήσω.

Καλό κουράγιο.

Spitogata said...

Επίσης και εδώ μπορεί να βρεί κανείς ενδιαφέροντα και πιο απλά στοιχεία, για την Αγγλική εκπαίδευση.

http://www.woodlands-junior.kent.sch.uk/customs/questions/education.html

emfortos said...

Αγαπητή spitogata ευχαριστώ για την άμεση ανταπόκριση και βοήθεια.

Παρότι τα αγγλικά μου δεν είναι καλά,με το λεξικό και τη βοήθεια του γιου μου θα βρω ό,τι αξίζει.

Το "μέτρο σύγκρισης" το συζήτησα για λίγο με δύο τμήματα Α'Λυκείου.Εντυπωσιάστηκαν με την όλη λειτουργία και πληρότητα του σχολείου και τον ελεύθερο χρόνο.
Σε αντίθεση με το ΔΕΣ (Δημόσιο Ελληνικό Σχολείο)όπως το λέω και το γράφω κάθε μέρα στον πίνακα ψηλά για να το συνειδητοποιούν σε κάθε επιβεβαίωση του,και να προσπαθούμε για την αλλαγή του.

Βέβαια τα παιδιά πληρώνουν το τίμημα, ενώ η πολιτεία και η κοινωνία ψάχνουν για άλλοθι.

Aphrodite said...
This comment has been removed by the author.
Aphrodite said...

Δε μπορείς να φανταστείς τι χορδές μου άγγιξες με το ποστ σου....

Λοιπόν, ένα θ ασου πω, και στο λέω να σε θυμώσω ακόμη περισσότερο με τους δασκάλους των παιδιών μας, αν κάνουν το να μην ανοίγει το μυαλό τους (των παιδιών μας) μπαλλάκι πίσω σ'εμάς: έλληνας μαθηματικός που με είχε του 10/20 και κόντεψε να με μουρλάνει, ρουμπώθηκε κανονικά όταν με πήγε η μάνα μου σε ένα συνοικιακό φροντιστήριο με έναν εντελώς τζαζζ μαθηματικό, και μέσα σε ένα τρίμηνο συναγωνίστηκα τον καλύτερο όλης της τάξης (όχι του τμήματος) και τον κέρδισα σε σχετικό διαγωνισμό.

Κι όταν έφυγα έξω, πήρα κάτι εργασίες-γαιδούρια, για τις οποίες δύο άλλοι καθηγητές θεωρούσαν ότι δεν θα είχα ποτέ τη συγκέντρωση για να ασχοληθώ μαζί τους, και τους έτριψα τις δημοσιεύσεις τους (των εργασιών μου δλδ) στη μούρη...

Αν μπορέσεις, κράτα τον τώρα να δει τι εστί βερύκοκο, και στείλ'τον μετά κατ'ευθείαν έξω, δεν το συζητώ! Λίγο ν'ανοίγει το μυαλό του με εξωσχολικά και μη στεναχωριέσαι, δε θα του λείψει τίποτα.

Το μετά όμως είναι πλέον must. Εχουμε φτάσει μάστερ και να είναι ό,τι ήταν παλιά το απολυτήριο λυκείου... οπότε βάζε στην άκρη τίγρη μου, να έχεις να κάνεις το καθήκον σου ως μάνα αργότερα (και να ζήσεις κι εσύ σαν άνθρωπος όσο θα λείπει, που τον έκανες τόσο νέα!)

:)))

Spitogata said...

Αφροδίτη μου...
Ευχαριστώ για την απρόσμενη επίσκεψη...

Μαζεύω...μαζεύω...αλλά φρόντισα επίσης να στείλω την μια αδελφή στην Αγγλία και την άλλη στην Αμερική -μόνιμα- ώστε όταν έρθει η ώρα να μην είναι και εντελώς μόνο το παιδί στα...ξένα...

Να μην σου πω ότι θα πάω και εγώ για εκείνο το διδακτορικό που δεν έκανε ποτέ!

Φιλιά πολλά.

emfortos said...

Μια άποψη ακόμη για σύγκριση και οργή. Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Σημερινή" της Πάτρας σήμερα 11-5-07.


[Ο αναπλ. καθηγητής Βιολογίας του Πανεπιστημίου Πατρών Χρ. Γεωργίου διαπιστώνει πως οι μαθητές εισέρχονται από πολύ νωρίς -ακόμα και από το Δημοτικό- στο "κυνήγι" μιας θέσης στην Τριτοβάθμια.

Το γεγονός αυτό, πρόσθεσε, έχει ως αποτέλεσμα το βάρος να πέφτει στη φροντιστηριακή μάθηση και να υποβαθμίζεται ο ρόλος του σχολείου, τόσο ως μηχανισμού παροχής γνώσης όσο και ως βασικού θεσμού κατανόησης του κόσμου στον οποίο ζούμε.

Αυτό σημαίνει πως οι νέοι αντιλαμβάνονται τη μόρφωση σαν αγαθό που πρέπει να αξιοποιήσουν με επαγγελματικά και μόνο κίνητρα.

«Είναι πολύ δύσκολο για τη νεολαία, στο στάδιο ανάπτυξης που βρίσκεται, να έχει μια ξεκάθαρη άποψη για το τι θα κάνει στο μέλλον.

Την ίδια ώρα, δεν υπάρχουν μηχανισμοί επαγγελματικού προσανατολισμού στα Γυμνάσια, που θα μπορούσαν να κατευθύνουν τους νέους, ώστε να επιλέξουν το είδος των σχολών που πραγματικά τους ενδιαφέρουν», παρατήρησε.

«Αυτή η έλλειψη έχει ως αποτέλεσμα όλα να γίνονται τυχαία και απρογραμμάτιστα», σημείωσε, προσθέτοντας πως αυτό έχει ως επακόλουθο οι νέοι που περνούν το κατώφλι των πανεπιστημίων να μην μπορούν ν' αντλήσουν ευχαρίστηση από το περιεχόμενο των σπουδών και την εκπαιδευτική διαδικασία γενικότερα.

«Τα όνειρά τους, όταν μπαίνουν στη αγορά, πολύ γρήγορα καταρρέουν. Τότε δεν έχουν δυνατότητες να αναπτύξουν το αίσθημα ικανοποίησης που δίνει μια δουλειά, την οποία επιλέγεις με δικά σου κριτήρια», κατέληξε.]