Είχα καιρό να γράψω...Για μέρες προτιμούσα να ζω, παρά να αποτυπώνω τις σκέψεις μου.
Μάλλον το είχα ανάγκη...
Μεσολάβησαν οι Άγιες ημέρες του Πάσχα. Είτε εργάζομαι, είτε απολαμβάνω διακοπές, τέτοιες ημέρες, προτιμώ την περισυλλογή, παρά την άκρατη συνάφεια του κόσμου. Αποφεύγω τον οργασμό των μηνυμάτων, των ηλεκτρονικών ευχών. Προτιμώ τις ευχές από καρδίας. Αυτές που τις νιώθει ο παραλήπτης, δίχως καμία απολύτως επαφή. Όταν εργάζομαι, έχω την ευκαιρία να τις διατυπώσω γενικά. Το Πάσχα για παράδειγμα, να ευχηθώ σε όλους "ΚΑΛΗ ΦΩΤΙΣΗ", έστω μέσα από την τηλεόραση.
Φέτος είχα το προνόμιο να με στείλουν από την δουλειά μου, στα Ιεροσόλυμα. Να παρακολουθήσω για πρώτη φορά, την τελετή αφής του Αγίου Φωτός. Μέσα στον ναό της Αναστάσεως. Μπροστά στον Πανάγιο τάφο. Ευχαριστώ ειλικρινά. Κάτι τέτοιες στιγμές εκτιμώ ιδιάιτερα την δημοσιογραφία.
Το ταξίδι ήταν αυθημερόν. Ταξιδέψαμε με την ειδικά ναυλωμένη από το υπουργείο Εξωτερικών, πτήση της Ολυμπιακής έως το Τελ Αβίβ. Από εκεί με πούλμαν στην Ιερουσαλήμ, συνοδεία των υπευθύνων τύπου του Ελληνικού Προξενείου. Όλα ήταν σχεδόν άψογα οργανωμένα. Λίγο πριν τις 11 το πρωί, βρισκόμασταν στην μεγάλη πύλη της παλιάς πόλης της Ιερουσαλήμ.
Ήταν η στιγμή που η προσωπική βιντεο-κάμερα μου μπλόκαρε...θύμα του νόμου του Μέρφι. Τι κρίμα. Είχα διαβάσει τόσα πολλά για το Άγιο φως, που δίψαγα να τα αποτυπώσω. Ίσως αναζητώντας αποδείξεις, για να τα πιστέψω. Είχα διαβάσει πως γαλάζιες πύρινες γλώσσες, ξεπηδούν από τον Πανάγιο Τάφο την στιγμή της Αφής. Πως αρμαθιές με 33 κεριά, ανάβουν μόνα τους ακόμα και έξω από τον ναό της Αναστάσεως, όταν αυτός που τα κρατά είναι Αληθινός Πιστός. Ακόμα, πως για 33 λεπτά από την στιγμή της Αφής... το Άγιο Φως είναι όντως ΦΩΣ και όχι φωτιά. Πολλοί το ακουμπούν στο πρόσωπό τους, στα χέρια τους ή και τα μαλλιά για να δείξουν πως δεν καίγονται. Η επαγγελματική κάμερα σπανίως εστιάζει σε αυτές τις λεπτομέρειες. Οι ολιγόλεπτες απευθείας περιγραφές, εμάς των δημοσιόγράφων, συνήθως περιόρίζονται στην κατανυκτική ατμόσφαιρα και το τελετουργικό.
Ευτυχώς είχα μαζί μου την φωτογραφική μηχανή. Οι φωτογραφίες που δημοσιεύονται εδώ, τραβήχτηκαν εκεί, ανήμερα το Μεγάλο Σάββατο. Στην Ιερουσαλήμ. Μέσα στον Ναό της Αναστάσεως. Περίεργο συναίσθημα. Η Διαδρομή εώς εκεί, δεν ήταν εύκολη. Όλες οι φυλές του Ισραήλ συνωστίζονταν στα παλιά σοκάκια της πόλης. Μέσα στον ναό , Ορθόδοξοι Χριστιανοί από όλα τα μήκη και τα πλάτη της γής, παρακαλούσαν τους Οθωμανούς και φεσοφορεμένους(!) Αγιοταφήτες φύλακες, για μια σπιθαμή, ένα βήμα, μια θέση πιο κοντά στον Πανάγιο Τάφο.
Μια πολύ έμπειρη συνάδελφος μου είπε χαρακτηριστικά: "Πρόσεχε ιδιαίτερα τις Γριές, είναι ικανές να σε μαχαιρώσουν στο πόδι για να πλησιάσουν πιο κόντά". Πρόσεχα, είναι η αλήθεια. Αν και μέσα σε τόσο συνωστισμό, μόνο άνετα δεν ένοιωσα. Δεν άφησα ωστόσο την σχετική αγοραφοβία μου να με κυριεύσει. Χρειάστηκε να δώσω μάχη με τους ανθρώπους του προξενείου, για μια θέση στους επισήμους, αλλά τα κατάφερα. Είχαν την λανθασμένη άποψη, πως μεταξύ άλλων ο τάδε "άγνωστος" βουλευτής και η εντυπωσιακή συνοδός του (!) είχαν μεγαλύτερο δικαίωμα να μονοπωλούν τις θέσεις στο ειδικό μπαλκόνι και όχι εμείς. Εμείς που έπρεπε να παρακολουθούμε την κάθε στιγμή και να την μεταδίδουμε κάτω από αντίξοες συνθήκες σε όλη την Ελλάδα, αλλά και όλο τον Ελληνισμό μέσω της δορυφορικής τηλεόρασης.
Λάθος τους. Ανέβηκα με το έτσι θέλω στο μπαλκόνι και ας τολμούσε να με κατεβάσει κανείς. Ακόμα και εκεί όμως ο χώρος ήταν ελάχιστος και η θέα προς τον Πανάγιο Τάφο, σχεδόν αδύνατη. Μια βοή συνόδευσε την έξοδο του Αγιού Φωτός απο τον Τάφο.
Λάμψεις άστραφταν παντού και το Άγιο Φως μεταλαμπαδευόταν από πιστό, σε πιστό. Έφτασε και έως εμένα. Άναψα τα 33 κεριά (δεν άναψαν μόνα τους, ότι και αν σημαίνει αυτό). 
Γεμάτη περιέργεια κράτησα το χέρι μου πάνω στην φλόγα του. Δεν κάηκα. Αλήθεια. Σύντομα όμως τα κεριά έλιωσαν και έσταζαν πάνω στο δέρμα του χεριού μου βασανιστικά. 
Έπρεπε να βγούμε γρήγορα από τον Ναό. Να ακολουθήσουμε τους επισήμους στο Πατριαρχείο της Ιερουσαλήμ. Όι φύλακες μας έσβησαν τα κεριά. Μα οι υπέυθυνοι με καθησύχασαν. 
Θα μας έδιναν σε όλους το Άγιο Φως. Μέσα σε ειδικά φαναράκια. Από το μεγάλο Φανάρι, που μετέφερε το φως στο Πατριαρχείο, ο ίδιος ο Πατριάρχης.
Στην Αθήνα φτάσαμε και πάλι γύρω στις 7.30 το απόγευμα. Είχαμε όντως όλοι, ένα φταναράκι με το Άγιο Φως κατευθείαν από την Ιερουσαλήμ στα χέρια μας. Ήμουν ράκος από την κούραση. Ωστόσο, είχα υποσχεθεί σε κάποιους ανθρώπους ότι με την άφιξή μας στην Αθήνα, θα τους πήγαινα το Άγιο Φως κατ'οίκον. Στην οικογένεια μας σίγουρα. Στην γειτόνισσα μας, κυρίως, την κυρία Φωτεινή, που πιστεύει τόσο πολύ και στην κόρη της την Μαργαρίτα. Το πήγα και στην κυρία Άννα, την άλλη γειτόνισσα. Δεν μου το είχαν ζητήσει, αλλά γνώριζα μέσα μου πόσο θα το εκτιμήσουν. Στο σπίτι άναψα το καντήλι, όπως συνηθίζω. Ένα κεράκι ρεσώ, το όποιο κατάφερα να κρατήσω αναμμένο μόνο μια νύχτα. Την Κυριακή του Πάσχα είχε σβήσει, προς μεγάλη μου στεναχώρια. Τότε ήρθε η κυρία Άννα στο τραπέζι, να μας ευχηθεί. "Ξέρεις" μου είπε..."Κράτησα αναμμένο το Άγιο Φως όλη νύχτα". Μιά λάμψη άστραψε στα μάτια μου. Η κυρία Άννα μου έφερε πάλι το Άγιο Φως και μπορεσα να το κρατήσω αναμμένο σε κεράκια για άλλες 48 ώρες. Μέτα, πάλι μου έσβησε...Αν είχα ένα κανονικό καντήλι, με λαδάκι, ίσως να κρατούσε περισσότερο.
Οι μέρες, οι εβδομάδες πέρασαν. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο όταν είδα να πουλάνε μπροστά μου ένα καντήλι, το αγόρασα. Τι κρίμα σκέφτηκα. Τώρα πια δεν έχω το ΄Αγιο Φως. Και έτσι το καντήλι δεν άναψε με λάδι. Έβαλα πάλι μέσα του κεράκι ρεσω...
Σήμερα, είδα την Μαργαρίτα στην γειτονιά. Ανταλλάξαμε καλημέρες και μοιραστήκαμε τα νέα μας. "Ξέρεις" μου είπε..."Είναι η πρώτη φορά που κράτησα τόσο πολύ το Άγιο φώς. Καίει ακόμα". Ξαφνιάστηκα. Σχεδόν δεν το πίστεψα. Την θαύμασα. Μολις έπεσε ο ήλιος η Μαργαρίτα ήρθε σπίτι, κρατώντας στα χέρια της ένα μικρό κηροπήγιο και μέσα του το ΑΓΙΟ ΦΩΣ! Συγκινήθηκα. Έβαλα λαδάκι στο καντηλάκι και τώρα που γράφω...νοιώθω σαν να ήρθε μαζί του και η Θεία Φώτιση. Θα προσπαθήσω από σήμερα να ανάβω κάθε μέρα το καντηλάκι..."με αγάπη και μεράκι"...όπως κάπου - κάποτε έγραφε ο Παπούς. Αυτό που νοιώθω όμως ακόμα πιο έντονα, είναι η δύναμη του καλού. Όταν κάνεις ένα καλό, είναι σαν να κάνει τον κύκλο του και να γυρίζει πάλι σε σένα. Εκεί που δεν το περιμένεις ή εκεί που το χρειάζεσαι περισσότερο!
ΚΑΛΗ ΦΩΤΙΣΗ!
Υπάρχει ένα παραθαλάσσιο μπαρ σε ένα εξωτικό νησί της θάλασσας του Ανταμάν.
Λέγετε Hippies bar. Κάθε φορά που έχει Πανσέληνο, μα και όταν το φεγγάρι
μοιράζεται στην μέση, η νύχτα εκεί ιδρώνει από τον χορό και από την ζέση.
Βουτιές κορμιών, στην θάλασσα. Αντανακλάσεις φωτός, φωτιάς και αστεριών.
Φωτεινές στο σκοτάδι, σαλεμένες, στιγμές. Πιο ισχυρές, κι από τσουνάμι.
Ξαφνικά τα σύνορα, άρχισαν να φλέγονται.
Το ταξίδι έως εκεί τώρα δεν μοιάζει με αναψυχή,
αλλά με πολεμική αποστολή.
Μια χώρα με χρυσό παρελθόν, αλλά παρόν...εν βρασμώ.
Ο δικός της Πρωθυπουργός... προτίμησε να μαγειρεύει σπεσιαλιτέ με κάρρυ σε τηλεοπτική εκπομπή, από το να κυβερνάει μια χώρα σαν την Ταυλάνδη!
Έβλεπα τώρα στις ειδήσεις την πρωτεύουσα Μπανγκόγκ να φλέγεται.
Οδομαχίες,ξύλο, καπνογόνα.
Φανταζόμουν τις αντιδράσεις των πλανόδιων και των εκδιδόμενων κοριτσιών.
Κακή εποχή για ταξίδι εκεί, λένε τα ταξιδιωτικά γραφεία.
Εκδιδόμενη ταξιδιωτική οδηγία.
Υπάρχει άραγε ο παράδεισος του φτωχού
ή μόνο η κόλασή του;
