ΜΑ ΤΟΝ ΔΙΑ...

Ένα πυκνό σύννεφο ηφαιστειακής σκόνης κάλυψε την Ευρώπη.

Σαν κακός οιωνός.

Σαν προμήνυμα δεισιδαιμονίας.

Οι Ολύμπιοι θα έλεγαν πως ο Δίας ταράχτηκε.

Οργίστηκε, με την στάση της Ευρώπης.

Να απομονώσει έτσι ένα από τα παιδιά της,

όταν η ίδια, πρώτη,

δεν φρόντισε να διδάξει καλούς τρόπους.

Στις γιορτές, τα πανηγύρια και τις υπογραφές συμφωνιών

όλοι ήξεραν το χορό.

Τώρα στα δύσκολα, το σύνθημα...

"Όλοι για έναν και ένας για όλους"

έγινε...

"Όλοι δρόμοι οδηγούν στην βρώμη..."

Την αποπνικτική πραγματικότητα,

της παραδειγματικής τιμωρίας.

Έννοια, άγνωστη στους Έλληνες.

Πυκνό σύννεφο καπνού,

σκόνη από τα έγκατα της γης,

λάβα από τα σπλάχνα της...

Έπνιξε τον ουρανό της Ευρώπης...

Ούτε πουλί πετάμενο,

ούτε αεροπλάνο τολμάει να ξεμυτίσει.

Εκατομμύρια έχουν παραλύσει.

Η τιμωρία δεν έχει ημερομηνία λήξης.

Απλή υπενθύμιση αποτελεί

του απρόβλεπτου παράγοντα.

Της αποκάλυψης της ανθρώπινης μικρότητας

μπροστά στην δύναμη της φύσης.

SWINE FLU - Η ΓΡΙΠΗ ΤΩΝ ΧΟΙΡΩΝ

H Γρίπη των χοίρων σκοτώνει ανθρώπους... και εμπνέει το τρελό κουνέλι!

ΚΑΤΙ ΜΥΡΙΖΕΙ...

Τώρα που άνοιξε ο καιρός, κάθε απόγευμα πηγαίνουμε με τον μπέμπη καροτσάδα στο πάρκο της γειτονιάς. Να κάνει κούνια, να πάρει καθαρό αέρα το παιδί, να ανοίξει το μάτι του, να γνωρίσει άλλα παιδάκια, να κουραστεί και να κοιμηθεί πιο άνετα το βράδυ. Η βόλτα στις κούνιες έγινε πάλι μέρος της καθημερινότητάς μας. Βοηθάει και το περπάτημα στην εκγύμναση όλου του σώματος λένε- "πλησιάζει καλοκαιράκι και πρέπει να το κουνήσουμε λιγάκι, για να μην παρακουνιέται στην παραλία, το κωλαράκι-" μεταφράζεται αυτό... Έτσι πολλοί σκοποί αγιάζουν πολλά μέσα ταυτόχρονα, απλά , ακολουθώντας την ιεροτελεστία της απογευματινής βόλτας. Το όχημα παρακαλώ είναι 4Χ4, φέρει όλα τα απαραίτητα αξεσουάρ, για να εξασφαλίζει στον Νικι Λάουντα τζούνιορ σωστή θέση, ασφάλεια και γενική εποπτεία. Από πίσω η περήφανη μαμά, να τσουλάω το καροτσάκι στο ίσιωμα, να το σπρώχνω στις κατηφόρες, να κρατάω κόντρα στις ανηφόρες, έως ότου φτάσουμε στην παιδική χαρά και χαρούμε. Ακόμα ψάχνω την καλύτερη διαδρομή, διότι άλλο να το λες, άλλο να το ζεις... Όλοι οι δρόμοι δεν οδηγούν στις...κούνιες άνετα. Λακούβες από εδώ, κακά σκύλων από εκεί, παρκαρισμένα οχήματα στις στροφές, μαλάκες οδηγοί που δεν σου δίνουν προτεραιότητα στις διαβάσεις, από όλα έχει το σαφάρι εώς τις κούνιες! Υπομονή και χαμόγελο να έχεις...μέχρι να τα χάσεις! Σήμερα είπα να δοκιμάσω την διαδρομή μπροστά από το στρατόπεδο. Ήμουν κάπως κουρασμένη και είπα να την προτιμήσω για συντομία. Άλλωστε αυτήν ακολουθούσα και όταν ήμουν παιδί, για να πάω στο σχολείο... Στην γωνία του στρατοπέδου ακριβώς το πεζοδρόμιο στενεύει, ίσα - ίσα περνάει το καρότσι και δίπλα ακριβώς σφυρίζουν τα αυτοκίνητα σπινιάροντας στην στροφή. Τι, να κάνω θα τα καταφέρω σκέφτηκα...και πήρα μια βαθιά ανάσα. Μέσα από τα κάγκελα του στρατοπέδου υπάρχει φυλάκιο. "Τα καήμενα τα παλικάρια , που φυλάνε σκοπιά" θα μπορούσα να σκεφτόμουνα. Όμως με πρόλαβε η μυρωδιά. Κoντοστάθηκα για λίγο. Τί ήταν αυτή η μυρωδιά; "Μήπως τα έκανε ο κανακάρης μου;" σκέφτηκα... "Μπα του μωρού μου μοσχοβολάνε", έδωσα γρήγορα την απάντηση στον εαυτό μου. "Τι είναι όμως αυτό, μπροστά μου, που απλώνεται;" Μια σακούλα λευκή διάφανη... γεμάτη με κάτι παχουλές... κακοχυμένες... κακούλες... Κοινώς Σκατούλες! Η σακούλα καταλάμβανε σχεδόν όλο το -στενό- πεζοδρόμιο. Αριστερά μάντρα, δεξιά δρόμος - ταχείας κυκλοφορίας- μπροστά σκατούλες. Απόρρησα. Κοίταξα επάνω στο φυλάκιο. Μια σκιά κρύφτηκε πίσω από το μικρό παραθυράκι. Δεν ξέρω αν ήταν δικές του οι εν λόγω σκατούλες, αλλά σίγουρα μπήκαν στον δρόμο μας. Και δεν χρωστάμε τίποτα, σε κανέναν, να μεταφέρουμε τις αυτοκρατορικές κουράδες του στις ρόδες ενός καροτσιού, ενός μωρού. Καταλαβαίνω, τον έπιασε κόψιμο στην σκοπιά, δεν έιχε τι να κάνει... Τα έκανε σε μια σακούλα ο άνθρωπός και τί πιο λογικό... τα πέταξε πάνω από την μάντρα στον δρόμο. Αν αυτός φυλάει την πατρίδα...Θεός να μας φυλάξει από τα "κακά". Δεν πρέπει να προσγειώθηκαν στο κεφάλι κανενός - μάλλον λέω - από τύχη - ήταν όμως πατημένα. Και κοίτονταν εκεί μπροστά μου. Η σακούλα και τα κακά του. Χρειάστηκε να περιμένω να κόψει η κίνηση των οχημάτων, να κάνω έναν ελιγμό, να περάσω από δεξία , να βγω στον δρόμο και να συνεχίσουμε την πορεία μας προς τις κούνιες! Στην επιστροφή διάλεξα άλλη διαδρομή... Άλλη διαδρομή θα έπιλέγω πάντα. Μέχρι να τους βάλουν κάπου κοντά μια λεκάνη ή ακόμα καλύτερα ένα ειδικό συντριβάνι...! Τουλάχιστον εώς ότου οι φαντάροι μας, βρουν άλλο τρόπο να αδειάζουν τα "πυρομαχικά" τους, εμείς μακριά πιτσιρικά. Μην μας σκάσουν την επόμενη φορά στο κεφάλι! Λέει...δεν λέει!

DOWN WITH A FLU

Ποιό τεραήμερο; Ποιά παρέλαση; Ποιόν μπακαλιάρο; (Που, αν δεν ήταν η χρυσοχέρα η ξαδέλφη μου από πάνω, να τον τηγανίσει και να μας τον φέρει μαζί με σκορδαλιά στο πιάτο, ακόμα θα ξαλμύριζε στον νεροχύτη...) Ποιά Αφή της φλόγας... Ποιό Σκοπιανό... Τίποτα δεν κατάλαβα, τίποτα δεν έννοιωσα αυτές τις μέρες! Αυτό που μας καίει είναι η ΙΩΣΗ! Πρώτα κόλλησε ο μεγάλος στο σχολείο, μετά το μωρό, μετά εγώ, μετά και ο σύζυγος! Η κουζίνα έχει γίνει φαρμακείο, αλλά μέσα σε όλη αυτή την ανακύκλωση και ανταλλαγή μικροβίων...η ίωση έχει πάθει ανοσία και δεν υποχωρεί! Πάνω στην ώρα ακουσα στις ειδήσεις και για την επανεμφάνιση της φυματίωσης και έχω θορυβηθεί... ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ......ΨΟΥ! Μπα σε καλό... ΓΙΤΣΕΣ ΜΑΣ!

ΠΟΥ (ΡΙ) ΤΑΝΙΕΣ

Ο άλλοτε αδιάφθορος Σερίφης της Wall Street Eliot Spitzer έπαιξε ρώσικη ρουλέτα και έχασε. Υπέπεσε στο θανάσιμο αμάρτημα της Λαγνείας. Δάγκωσε μια "τσαχπίνα" μελαχρινή από το ροζ Emperors Club VIP, προκειμένου να νιώσει και αυτός τι θα πει Αυτοκρατορική στύση. Λένε πως πλήρωνε μόνο το ευτελές ποσό των $4.000 δολαρίων, για μια ώρα παιχνιδιού μέσα στον καστανό της θάμνο...(αγκλιστί Bush). Γράφουν...πως ακούμπησε για να αφεθεί στην σαγήνη της πάνω από $80.000. Μέσα σε 18 μήνες. Σε πόσα πηδηματάκια αντιστοιχούν; Κάθε πότε; Οι αετοί των media θα οργιάσουν πάνω από αυτό το ερωτικό κουφάρι... για λίγο. Γιατί; Ποιο το μεμπτό; Αν δεν ζούσε σε μια Καθολικά πουριτανική κοινωνία όπως αυτή της Αμερικής... εάν δεν ήταν ο νυν δημοκρατικός κυβερνήτης της Νέας Υόρκης... εάν δεν αποτελούσε στενότατο συνεργάτη της υποψήφιας για το Προεδρικό χρίσμα Χίλαρυ Κλίντον... εάν δεν ήταν 20 χρόνια παντρεμένος και πατέρας τριών κοριτσιών... ίσως και να μην γινόταν τόσος ντόρος. Είναι όμως...όλα αυτά και άλλα πολλά. Το ύφος της γυναίκας του, που πλέον βαδίζει "στον δρόμο με τα κέρατα" που χάραξε η Χίλαρυ, περίλυπο. Αναγκασμένη να στέκεται σαστισμένη στο πλευρό του και να χειροκροτεί τις επιβεβλημένες δημόσιες συγγνώμες του. Όσες και αν πει όμως, δεν τον σώζουν από τον βέβαιο οικογενειακό και πολιτικό θάνατο. Η ιστορία επαναλαμβάνεται με νέους πρωταγωνιστές, αλλά σταθερό θύμα των ατίθασων "πουλιών της Αμερικής" την ίδια την Χίλαρυ. Δείξε μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι... Μα φίλος του Bill ήταν και ο Spitzer; ΖΗΤΩ Η ΑΜΕΡΙΚΗ! LAND OF THE FREE!

ΧΙΟΝΙΣΜΕΝΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ

Η Σπιτόγατα στα χιόνια... ευτυχώς όχι για ρεπορτάζ! Αλλά για να θαυμάσει έργα της φύσης, έξω από γατόσπιτό... Κυριακή απόγευμα, 14 πόντοι το χιόνι... Οι νιφάδες πυκνώνουν, το τοπίο γίνετε εξωτικά Αλπικό... Κυριακή βράδυ... Αποκλειστήκαμε!

S.O.S ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ!!!

Άκουγα για τον χιονιά που έρχεται και μέσα μου χαιρόμουν. Τι καλά, σκεφτόμουν, έξω θα κάνει παγωνιά και μέσα η Σπιτόγατα με τον Γάτο και τα γατάκια τους θα χουχουλιάζουν στην ζεστασιά. Κάτι τέτοιες μέρες καθόλου δεν με νοιάζει να είμαι κλεισμένη στο σπίτι. Από το κρεβάτι, στον καναπέ και από εκεί στην πολυθρόνα δίπλα στο τζάκι. Ζεστά παπλώματα, ζεστά ροφήματα, στα ζεστά γενικά. Διάβασμα, υπολογιστής, ταινίες, ειδήσεις… Ειδήσεις, γιατί αναφέρω τις ειδήσεις άραγε; Από επαγγελματική διαστροφή; Ίσως. Ειδικά τέτοιες μέρες πάντως, καλό είναι να ενημερώνεσαι. Πήρε το αφτί μου τις ιστορίες με το πετρέλαιο. Άνοδος τιμών, ασυνεννοησία πρατηριούχων – κυβέρνησης, άρνηση διανομής, σύστημα «Ήφαιστος» και στο μυαλό μου ήρθε η ρήση : «Των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν». Εμείς, ούτε πριν μήνα δεν βάλαμε πετρέλαιο. Λιγότερο. Την ώρα που έκανα αυτές τις σκέψεις, χτύπησε την πόρτα ο διαχειριστής. -«Παιδιά, μείναμε από πετρέλαιο», μου λέει… «Το καίτε πολύ, τελείωσε». -«Εεεε, με μωρό παιδί, τι να κάνουμε, πρέπει να έχουμε σταθερή θερμοκρασία 21-22 βαθμούς στο καλοριφέρ για να πιάνει 19-20 σε όλο το σπίτι. Πότε θα μας φέρουν καινούργιο;» ρώτησα αφελώς. -«Την Δευτέρα, αλλά έως τότε δεν πρέπει να το ανάψετε καθόλου, είναι στον πάτο, μην τραβήξει αέρα…» Κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό… -«Την Δευτέρα, ποια Δευτέρα; Η Κυριακή θα είναι η πιο κρύα μέρα του χειμώνα και την Δευτέρα μπορεί να μην φτάνουν εδώ τα βυτία από τον παγετό και τα χιόνια, μας δουλεύουν;» …Άρχισα να ανεβάζω στροφές… -«Εγώ έκανα ότι μπορούσα. Ούτε ο δικός μας πετρελαιάς, ούτε κανείς άλλος φέρνει νωρίτερα. Τώρα αν ξέρετε εσείς κανέναν άλλο, πάρτε τηλέφωνο, εγώ φεύγω!». ‘Εμεινα με το στόμα ανοιχτό να κοιτάω την πλάτη του και να νιώθω το αίμα να ανεβαίνει στο κεφάλι μου. Μάλιστα. Πρέπει τώρα να φανώ ψύχραιμη. Είναι Παρασκευή βράδυ, η πιο δύσκολη Παρασκευή για να βρεις πετρέλαιο και έχεις επείγουσα ανάγκη να βρεις, τι κάνεις; Πήρα τηλέφωνο στην ΕΡΤ, για να μου δώσουν το νούμερο για τα συμβεβλημένα με το πρόγραμμα «Ηφαιστος» πρατήρια. Αυτά που σύμφωνα με το ρεπορτάζ έχουν και παραδίδουν. Η Έρση, η πλέον γλυκιά και εξυπηρετική γραμματέας των ειδήσεων με ενημέρωσε πως είναι το 8011008808. Αγενέστατη εγώ, της το έκλεισα στα μούτρα της κοπέλας μήπως και βγάλω άκρη. Καλώ, ένας βαριεστημένος κύριος απαντά: -« Εμπρός;». Όχι πίσω πάμε πάλι, στην εποχή των παγετώνων ήθελα να του πω, αλλά κρατήθηκα. -«Αυτό είναι το νούμερο για το πετρέλαιο;» Ρωτάω. -«Ναι». -«Θέλω να βρω για αύριο, στην περιοχή του Παπάγου». -Ποιος είναι ο ταχυδρομικός σας κωδικός;» ρωτάει, λες και του ζήτησα να μου στείλει γράμμα… -«15669». -«Χμμμμ…Δεν έχουμε κανέναν στην περιοχή σας». -«Τι εννοείται δεν έχετε κανέναν;» -«Κανέναν κυρία μου που να έχει δηλωθεί σε αυτόν τον κωδικό…» -«Και τι ρόλο παίζει ο κωδικός;» -«Έτσι είναι το σύστημα, με ταχυδρομικούς κωδικούς. Μου λέτε τον δικό σας και βλέπω αν είναι κανείς στην περιοχή σας». -«Μα τι μου λέτε, στου Παπάγου περιμένετε να βρείτε; Εδώ είναι σχεδόν αποκλειστικά κατοικίες κύριε μου. Παραδίπλα στην Μεσογείων ίσως και να βρούμε κάποιον. Χολαργό, Αγία –Παρασκευή, Αμπελόκηπους, Ψυχικό…δεν έχει κανέναν;» -«Ά…δεν ξέρω, έχετε τους κωδικούς;» Βρε κόλλημα ο άνθρωπος με τους κωδικούς. Ούτε στα ΕΛΤΑ να είχα τηλεφωνήσει. -«Μα που να ξέρω τους κωδικούς όλων των δήμων… του δικού μου και λόττο. Εσείς δεν μπορείτε εναλλακτικά να γράψετε κάπου στο σύστημα Αγία Παρασκευή και να σας τα βγάλει;». -«Όχι, μόνο με ταχυδρομικό κωδικό». Έκλεισα το τηλέφωνο αποφασισμένη να βγω νικήτρια στην ανίχνευση ταχυδρομικών κωδικών μέσω της ασφαλέστερης οδού. Τον τηλεφωνικό κατάλογο. Μάζεψα καμιά δεκαριά σε ακτίνα 10 χιλιομέτρων και επιχείρησα εκ νέου κλήση στο 8011….Αυτή την φορά ευρέθησαν σχεδόν ισάριθμοι πολυπόθητοι κάτοχοι του χρυσού πετρελαίου, τους οποίους και επιχείρησα να καλέσω μήπως και χαμογελάσει η καλή μας η τύχη. Οι μισοί δεν απάντησαν ποτέ. Ένα γεροντάκι κάτι μου ψέλλισε πως κακώς τους έβαλαν στο σύστημα και τώρα προσπαθούν να βγουν άρον- άρον. Ένας άλλος με παρέπεμψε στα κεντρικά και άλλο 801…το οποίο δεν απαντούσε. Κορυφαιότερος όλων όμως ήταν ένας βαρύς τύπος που μου φούρνισε την ατάκα: «Από εμάς παίρνετε συνήθως εσείς; Όχι, χα,χα,χα,χα…» και μου το έκλεισε στα μούτρα. Ούτε να ικετεύσω δεν με άφησε. Να του πω πως έχω μωρό και παιδί άρρωστο, δεν είναι δυνατόν να μην βρούμε λίγο πετρέλαιο… στην ανάγκη να το πληρώσουμε -που θα το πληρώσουμε- παραπάνω. Ούτε να ανοιγοκλείσω το στόμα μου δεν πρόλαβα και η γραμμή ήταν ήδη κλειστή. Εναλλακτική…μπιντόνια και γέμισμα. Χμμμ, πόσα άραγε θα φτάσουν; Πως θα μεταφερθούν; Πριν προλάβω να κάνω την πράξη, χτύπησε το τηλέφωνο και ήταν ο Γάτος. Αυτοκίνητο καπούτ. Μηχανή – πρόβλημα. Θέλει αλλαγή. Μπαίνει συνεργείο…Αχ να είχα ακόμα το δικό μου… Τα ξύλα τελειώνουν, το χειριστήριο του αιρ – κοντισιον τώρα βρήκε να χαθεί…ποιος μας μούντζωσε…έρχεται χιονιάς, άραγε θα αποκλειστούμε και από τα χιόνια; Για να ξέρω αν θα έχουμε πετρέλαιο την Δευτέρα - με την προϋπόθεση πως θα μας βρούνε ζωντανούς- ή αν θα πρέπει να φυγαδευτούμε εγκαίρως στο εξωτερικό για να επιβιώσουμε από το κακό που βρήκε την χώρα μας και μας. S.O.S ΠεΤρ-ΕΛΛΑΣ! Τί ζήταμε σε μια πολιτισμένη χώρα; Προσπαθώ να θυμηθώ την μαντινάδα του Γιάννη, για να πάρω κουράγιο. Πρέπει να πάει κάπως έτσι: "Δεν την ενοιάζει την κόρφη, όσο και αν ρίχνει χιόνι, γιατί είναι φτιαγμένο από νερό΄, και όπως - όπως λιώνει..." ΚΑΛΟ ΧΕΙΜΩΝΑ!

Η ΖΗΤΙΑΝΑ

Βρισκόμουν στον καναπέ, με το laptop αναπαυμένο στα πόδια μου. Διάβαζα ενδιαφέρουσες σκέψεις στο διαδίκτυο. Χαμένη στον κόσμο της ηλεκτρονικής επικοινωνίας...Όταν, χτύπησε το κουδούνι της πόρτας... Δεν βιάστηκα να ανοίξω. Δεν ήμουν καλά - καλά ντυμένη. Το σπίτι ακόμα σκοτεινό. Δεν είχα καν ανοίξει τα παραθυρόφυλλα. Κοίταξα από το ματάκι της πόρτας και είδα μια γριούλα μικροκαμωμένη, να περιμένει. Άνοιξα. Στεκόταν εκεί, με το πρόσωπο αυλακωμένο από τις ρυτίδες. Τα μαλλιά ολόλευκα πιασμένα σε έναν κότσο. Τυλιγμένη σε φθαρμένο γκρι φόρεμα. Τρυπωμένη μέσα σε ένα ζευγάρι λιωμένα παπούτσια. Είχα καταλάβει τι ζητούσε πριν ακόμα το ζητήσει... -"Βοήθησέ με κοριτσάκι μου, μόνο εσύ μπορείς. Ο γιος μου είναι στο νοσοκομείο, κάνει μπαλονάκι. Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω για να τον βοηθήσω να πληρώσει τα έξοδα". Στην πόρτα μου δεν φτάνουν συχνά επαίτες. Σχεδόν ποτέ. Δεν είναι χαρακτηριστικό της περιοχής, άλλωστε. Της ζήτησα να με περιμένει λιγάκι. Έκλεισα την πόρτα. Έλλειψη εμπιστοσύνης, πoιός ξέρει; Γύρισα αμέσως με ένα χαρτονόμισμα των πέντε ευρώ. Άντε να είχα άλλα 10 επάνω μου. Άνοιξα την πόρτα και τις έδωσα τα χρήματα. -"Αυτά μπορώ να σας δώσω" της είπα. -"Μα είναι πάρα πολλά" απάντησε παίρνοντάς τα. "Σε ευχαριστώ", "Ο θεός να σε έχει καλά", "Ποτέ κακό να μην σε βρει"... μονολογούσε καθώς χάθηκε και πάλι στην σκάλα. Γνωρίζω καλά πως υπάρχουν ζητιάνοι που έχουν χιλιάδες ευρώ απόθεμα. Επαγγελματίες επαίτες, ικανοί να σε πείσουν πως πεθαίνουν. Ίσως και εκείνη, να ήταν... Όμως δεν μπορώ. Με τους άλλους συνήθεις ζητιάνους, ενίοτε γίνομαι και κυνική. Όταν όμως βλέπω άνθρωπο τόσο ηλικιωμένο, να παρακαλάει για ένα ευρώ, δεν αντέχω. Προτιμώ να προσφέρω και ας πιαστώ κορόιδο. Δεν θα ήθελα ποτέ να είμαι στην θέση της. Γριούλα, χαρακωμένη και όμως αναγκασμένη να επαιτώ. Δεν μπορώ να την κρίνω. Η μόνη που μπορεί να την κρίνει είναι η ίδια της η ζωή. Μια ζωή που κανείς δεν είναι σε θέση να φανταστεί.