ΕΚΠΑΙΔΕΥΩ ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΑΙΔΕΥΩ

Η οργή μου για το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, δεν είναι άνευ λόγου και ουσίας.

Είναι αποτέλεσμα βιωματικής εμπειρίας.

Στο Γυμνάσιο του μεγάλου μου γιου, η δυσλεξία, που έχει το παιδί, αντιμετωπίστηκε σαν λέπρα.

Από διευθύντρια και καθηγητές. Ο μαθητής με δυσλεξία ήταν  για αυτούς  ανεπιθύμητος στο σχολείο, γιατί οι ίδιοι δεν γνώριζαν πως λειτουργεί ο εγκέφαλός του και φυσικά δεν ήθελαν να εκπαιδευτούν καταλλήλως. Δύο χρόνια τον άφηναν μετεξεταστέο τα καλοκαίρια, με τεράστιο ψυχικό και οικονομικό κόστος για όλη μας την οικογένεια. Έκανα καταγγελίες παντού. Έφτασα μέχρι και στο υπουργικό γραφείο, για να πάρω την απάντηση:

"Έχετε απόλυτο δίκιο, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.

Δεν μπορούμε να αγγίξουμε τους εκπαιδευτικούς. Υπάρχει περίπτωση διευθυντή , που έχουν υπογράψει  οι 199 από τις 200 οικογένειες που πάνε τα παιδιά τους στο συγκεκριμένο σχολείο κατηγορώντας τον ότι είναι βίαιος και παλαβός και δεν μπορούμε να τον παύσουμε..."!

Αυτοί που αξιολογούν τα παιδιά μας μέχρι σήμερα δεν μπορούν να ελεγχθούν από κανέναν.

Παιδεύουν αντί να εκπαιδεύουν, δουλεύουν ελάχιστες ώρες την ημέρα και απολαμβάνουν τις μεγαλύτερες διακοπές.

Η ΟΡΓΗ μου ξεχείλισε την περασμένη Παρασκευή, όταν έπρεπε να μιλήσω για το απολυτήριο του Γυμνασίου, (που φέτος μετά από πάρα πολύ κόπο εξασφαλίσαμε από τον Ιούνιο ) με την διευθύντρια. Ήθελε μάλιστα να της δώσω το τηλέφωνο του ειδικού συμβούλου, να τον καλέσει για να διαμαρτυρηθεί.

ΓΙΑΤΙ;

Γιατί λέει από Σεπτέμβριο ετοιμάζονται να της φέρουν στο σχολείο ένα παιδί...ΑΥΤΙΣΤΙΚΟ!

Σε ποια το είπε;

Την άφησα να ολοκληρώσει την σκέψη της, μήπως και καταλάβω το πρόβλημά της... πριν την στείλω στον Διάολο.

"Αν είναι δυνατόν να μας φέρουν στο Γυμνάσιο παιδί με αυτισμό! 

Να το στείλουν σε ειδικό σχολείο, μαζί με τα άλλα καθυστερημένα!

Σιγά μην μπορέσει να μάθει μαθηματικά και Αρχαία αυτό το παιδί.

Άσε που θέλουν να έρχεται και με δικό του δάσκαλο στην τάξη...Από που και ως πού;"

Η αντίδρασή μου ήταν για άλλη μια φορά εκρηκτική...

"Κυρία Κ. είτε σας αρέσει, είτε δεν σας αρέσει, αυτό ορίζει ο νόμος. 

Δεν έχετε δικαίωμα να απορρίπτετε ή να πολεμάτε μαθητές με μαθησιακές δυσκολίες. 

Δυσλεξία ή αυτισμός δεν έχει σημασία. 

Προφανώς δεν ξέρετε τίποτα για τον Αυτισμό, όπως δεν ξέρατε τίποτα και για την Δυσλεξία. 

Αν οι ειδικοί κρίνουν πως το παιδί μπορεί να παρακολουθήσει κανονικό Γυμνάσιο, είστε υποχρεωμένοι να το δεχτείτε, να το αγκαλιάσετε και περισσότερο από να το διδάξετε...

 να κοιτάξετε να διδαχτείτε από αυτό. Μόνο να μάθετε μπορείτε, γιατί ΕΣΕΙΣ εκεί έχετε

 ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ! Ο νόμος λέει πως μπορεί να έχει δίπλα στο θρανίο του τον ειδικό δάσκαλο, 

και ας μην σας αρέσει καθόλου να υπάρχει ένας ενήλικας μέσα στην τάξη που θα κρίνει τόσο τον τρόπο διεξαγωγής του μαθήματος όσο και την συμπεριφορά των καθηγητών σας". 

Ο τόνος της φωνής μου και η προφανής ευαισθησία μου επί του θέματος την έκαναν να μασήσει τα λόγια της και να κάνει μια στροφή 180 μοιρών.

"Δεν με καταλάβατε, δεν έχω πρόβλημα... εγώ το παιδί να βοηθήσω θέλω..."

Άρχισε τα σάπια...η απόλυτη υποκρισία!
Για να ακούσει και τον επίλογο.

"Κυρίως...σταματήστε να δημιουργείτε θέμα από τώρα, διότι αντί να ενσωματωθεί το παιδί ομαλά τον Σεπτέμβριο, με την φήμη -που ήδη βγάζετε- θα ψάχνουν όλοι, με το που θα ανοίξουν τα σχολεία, ποιο είναι το ΑΥΤΙΣΤΙΚΟ".

Μέσα από αυτό το blog δηλώνω και κάνω την καταγγελία δημοσίως. Αν το αυτιστικό παιδάκι αντιμετωπίσει οποιοδήποτε πρόβλημα τον Σεπτέμβριο στο 2ο Γυμνάσιο Π, από την συμπεριφορά της διευθύντριας Ξ. Κ και των υπολοίπων καθηγητών είμαι στο πλευρό των γονιών του, αλλά και στην διάθεση της δικαιοσύνης.
Επωνύμως, χωρίς φόβο ή πάθος.

Αυτοί , με τα μυαλά που έχουν... 
σίγουρα δεν εκπαιδεύουν...ΠΑΙΔΕΥΟΥΝ.

Και κάποια στιγμή θα πρέπει να πληρώσουν την άγνοια και τον ρατσισμό που δείχνουν απέναντι σε όποιον διαφέρει...
Να τιμωρηθούν...
Παραδειγματικά
ή να συμμορφωθούν - μορφωθούν
Επιτέλους!

Ο ΓΟΛΓΟΘΑΣ ΕΝΟΣ ΠΑΙΔΙΟΥ ΜΕ ΜΑΘΗΣΙΑΚΕΣ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ ΣΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΧΑΟΣ

Ο μεγάλος γιός μου γίνεται αυτές τις ημέρες 15 ετών και είναι μαθητής της δευτέρας γυμνασίου. Ήδη από το δημοτικό είχαμε διακρίνει πως έχει δυσκολία στην κατανόηση σύνθετων εννοιών, αφόρητη εώς αδιόρθωτη ανορθογραφία και περιορισμένη μνήμη. Στοιχεία που τον ακολουθούν μέχρι και σήμερα. Όλα αυτά δεν σημαίνουν πως το παιδί είναι χαζό ή ανίκανο, τα τεστ εφυίας άλλωστε έχουν δείξει πως έχει IQ λίγο παραπάνω από τον μέσο άνθρωπο. Οι κάκιστες επιδόσεις στον Γυμνάσιο όμως, παρά το εντατικό διάβασμα και τα ιδιαίτερα μαθήματα μας έκαναν να αναζητήσουμε την γνώμη ειδικών. Ήδη από πέρυσι τον Ιούνιο και αφού έμεινε μετεξεταστέος σε δύο μαθήματα της πρώτης Γυμνασίου (μαθηματικά και γαλλικά) απευθυνθήκαμε στο ΚΔΑΥ, το εξειδικευμένο κέντρο διάγνωσης μαθησιακών δυσκολιών του υπουργείου Παιδείας. Πήραμε αριθμό πρωτοκόλου και μας ζήτησαν να επικοινωνήσουμε μαζί τους κατά τον Δεκέμβριο, όπου καλώς εχόντων των πραγμάτων θα έφτανε η σειρά εξέτασής του. Μέχρι και σήμερα παρά τις επανηλλημένες οχλήσεις μου η απάντηση είναι ίδια:¨προτεραιότητα έχουν τα παιδιά του Λυκείου που είναι να δώσουν εξετάσεις για τα πανεπιστήμια, καλέστε μας ξανά σε δύο μήνες΅. Στο μεταξύ, έπειτα από έναν καλοκαίρι γεμάτο εντατικά μαθήματα, πέρασε τις εξετάσεις και προήχθη στην δευτέρα τάξη. Όμως και πάλι οι βαθμοί του φέτος πάνε από το κακό στο χειρότερο. Στα περισσότερα μαθήματα ίσα ίσα πιάνει την βάση, στα αρχαία έπεσε κάτω από αυτή. Όταν παίρνει κανένα 15 κάνουμε οικογενειακό πάρτυ! Ενώ είναι πανέξυπνος, πανέμορφος, με ιδιαίτερο χιούμορ, ένα παιδί υπόδειγμα μέσα στο σπίτι και κυρίως ένας εκπληκτικά υπεύθυνος μεγάλος αδελφός απέναντι στο 15 μηνών αδελφό του, στο σχολείο είναι αυτό που λέμε περίπτωση κακού μαθητή. Περιμένοντας την σειρά μας για την εξέταση στο ΚΔΑΥ, δεν μείναμε με σταυρωμένα χέρια. Απευθυνθήκαμε σε ιδιώτες ειδικούς. Ο πρώτος ήταν ένας παιδοψυχολόγος με σπουδές και μεταπτυχιακά στην Αμερική, ο οποίος μετά από τέσσερις πέντε συναντήσεις με το παιδί και εξαντλητικά τεστ κατέληξε στο συμπέρασμα πως έχει το σύνδρομο ΔΕΠΥ(Διαταραχή Ελλειματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας) με συμπτώματα δυσλεξίας. Αυτό σημαίνει πως κάποιες συνδέσεις στον εγκέφαλο του παιδιού που ελέγχουν την προσοχή, την κατανόηση και την μνήμη δεν λειτουργούν. Μας σύστησε εξέταση από παιδοψυχίατρο ο οποίος θα συνηστούσε με την σειρά του φαρμακευτική αγωγή, δηλαδή ένα χάπι την ημέρα για να τον ηρεμεί και να του αυξάνει την προσοχή ή συστηματική θεραπεία ΝΕΥΡΟΑΝΑΔΡΑΣΗΣ BIOFEEDBACK. Στην πρώτη περίπτωση της φαρμακευτικής αγωγής τα αποτελέσματα είναι θεαματικά από την αρχή της λήψης του χαπιού. Όμως τα χάπια δεν λύνουν το πρόβλημα, απλά το καταπολεμούν για μερικές ώρες, επιφέροντας σοβαρότατες επιπτώσεις στην υγεία του παιδιού που φτάνει μέχρι και την αναστολή της ανάπτυξης. Εκτός συζήτησης λοιπόν. Η δεύτερη μέθοδος, αυτή της νευροανάδρασης, μιας σύγχρονης μεθόδου εξάσκησης των ελαττωματικών περιοχών του εγκεφάλου, έχει μεν μόνιμα αποτελέσματα, ωστόσο είναι χρονοβόρα και πανάκριβη. Χρειάζονται περίπου δύο χρόνια θεραπείας, τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα και το κόστος της κάθε επίσκεψης ξεπερνά τα 100 ευρώ την ώρα. Λόγω και της δημοσιογραφικής μου ιδιότητας δεν μου αρέσει να μένω στην γνώμη ενός ειδικού, αναζητήσαμε λοιπόν και δεύτερη άποψη. Αυτή την φορά από έναν διάσημο Έλληνα ψυχολόγο ' λογοθεραπευτή. Αυτός μας έβγαλε πως το παιδί έχει βαριά μορφή σύνθετης δυσλεξίας και πρότεινε να ακολουθήσουμε την δεύτερη μέθοδο της νευροανάδρασης σε συδυασμό με λογοθεραπεία. Οι δύο γνωματεύσεις διέφεραν αρκετά και έτσι φτάσαμε πάλι στο σημείο εκκίνησης. Χρειαζόμαστε απαραιτήτως και επειγόντως την επίσημη θέση του κρατικού φορέα, αυτή των ΚΔΑΥ. Όσο είμαστε σε αναμονή ενημέρωσα την Διευθήντρια του σχολείου του γιού μου, αφήνοντας της μάλιστα και αντίγραφα των ιδιωτικών γνωματεύσεων. Εκείνη με την σειρά της μου εξήγησε πως δεν μπορεί να τα λάβει επισήμως υπόψην, ώστε να αλλάξει και η μέθοδος εξέτασης του παιδιού, αλλά θα έδειχναν ως σχολείο μια κατανόηση μέχρι να έρθει και το επίσημο πόρισμα του ΚΔΑΥ. Παράλληλα ενημέρωσα και τους καθηγητές των βασικών μαθημάτων του γιού μου, ζητώντας τους ευγενικά να μην εξαντλούν όλη την αυστηρότητά τους πάνω σε ένα παιδί που πασιφανέστατα αντιμετωπίζει θέμα μαθησιακών δυσκολιών. Οι περισσότεροι όντως έδειξαν κατανόηση και συμφώνησαν πως δεν πρέπει να στήνουν το παιδί στα 2 μέτρα, επειδή έχει δυσκολία να εκφραστεί κυρίως στα γραπτά. Όι περισσότεροι... εκτός από την καθηγήτρια των Αρχαίων, η οποία και του είχε βάλει ήδη από το πρώτο τρίμηνο 9, βαθμό κάτω από την βάση. Η συγκεκριμένη καθηγήτρια άρχισε να μου μιλάει με τα χειρότερα λόγια για το παιδί, να μου λέει πως δεν έχει κανένα μαθησιακό πρόβλημα, αλλά απλά είναι τεμπέλης, αδιάφορος, ανάγωγος, αφηρημένος. Την ώρα που μιλούσε το στόμα της έσταζε φαρμάκι σε σημείο που με έβγαλε έξω από τα ρούχα μου. Κυρία μου της απάντησα, έχετε διαβάσει καθόλου για το πως συμπεριφέρονται τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες; Η συμπεριφορά τους μπορεί να μοιάζει με αυτή που περιγράφετε αλλά δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Σας παρακαλώ μην τον απαξιώνεται, μην του κολλάτε ταμπέλες και προπάντων αποφύγετε να τον αποπέρνετε μέσα στην τάξη, διότι αυτή ακριβώς η συμπεριφορά εκ μέρους των καθηγητών του, θα επιδεινώσει την κατάσταση, θα τσακίσει παραπάνω την ψυχολογία του και θα τον ωθήσει σε ανεξέλεκτες αντιδράσεις. Αυτή ήταν αμετάπιστη, επέμενε να ουρλιάζει στο γραφείο των καθηγητών πως είναι τεμπέλης και ανίκανος για οτιδήποτε παραπάνω. Της εξήγησα λοιπόν πως αν ξαναχρησιμοποιήσει τέτοιου είδους χαρακτηρισμούς θα την καταγγείλω στα αρμόδια όργανα και καλά θα κάνει αν θέλει να λέγεται εκπαιδευτικός να καθίσει να διαβάσει για το πως συπεριφέρονται στα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες. Δεν πέρασε ένας μήνας και η εν λόγω καθηγήτρια, εν ώρα μαθήματος και μπροστά σε όλους τους συμμαθητές του γύρισε στο παιδί και το αποκάλεσε για ασήμαντη αφορμή ΅απόβλητο της κοινωνίας΅. Ο μικρός γύρισε καταρακωμένος στο σπίτι μου το είπε, μου ζήτησε να τον αλλάξω σχολείο γιατί δεν αντέχει άλλο να τον κάνει έτσι ρεζίλι... και όπως ήταν λογικό έγινα έξαλλη. Ακόμα και αν αυτή ήταν η πραγματικότητα, που δεν είναι, ακόμα και αν είναι η προσωπική της άποψη, δεν έχει κανένα δικαίωμα να βρίζει, να περιθωριοποιεί και να χρησιμοποιεί τέτοιους προσβλητικούς χαρακτηρισμούς για έναν μαθητή και μάλιστα μέσα στην τάξη. Η γλώσσα αυτή δεν αρμόζει σε καμμία περίπτωση σε εκπαιδευτικό με παιδαγωγικό ρόλο. Με την σειρά μου ενημέρωσα την διευθύντρια του σχολείου και ζήτησα να μιλήσω τηλεφωνικά και με την καθηγήτρια. Την άκουσα να λέει ...δέν έχω τίποτα να πω στην κύρία τάδε...να έρθει από εδώ. Την επόμενη και την παρεπόμενη μέρα πήγα στο σχολείο να την βρω, αλλά μάλλον έπεφτε σύρμα και εξαφανιζόταν. Προχώρησα λοιπόν σε έγγραφη αναφορά κατά την καθηγήτριας, προς την διευθύντρια του σχολείου με την σημείωση να προωθηθεί στον αρμόδιο προιστάμενο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Αυτό έγινε την Παρασκευή που μας πέρασε. Σήμερα το πρωί η καθηγήτρια μπήκε στην τάξη, φανερά εκνευρισμένη. Η πρώτη της κουβέντα ήταν... Η μάνα αυτού του τύπου μου έκανε αναφορά ό,τι τον κακομεταχειρίζομαι, τώρα θα δεις τί θα πει κακομεταχείριση...Σήκω στον πίνακα! Το παιδί σηκώθηκε και άρχισε να τον βομβαρδίζει με ερωτήσεις για Αρχαία που δεν θα μπορούσε να απαντήσει ούτε σε ήρεμη ψυχολογική κατάσταση, πόσο μάλλον μετά από τόση ταραχή. Η αναφορά της Παρασκευής και το πόστ αυτό...είναι μόνο η αρχή. Πλέον είμαι αποφασισμένη να τραβήξω το θέμα έως και την Ευρωπαική Ένωση για να υποστηρίξω το παιδί. Κυρίως για να το διδάξω να μην σκύβει το κεφάλι απέναντι σε καμία άδικη εξουσία, κανέναν ρατσισμό, καμία περιθωριοποίηση. Να μην ανέχεται καμία προσβολή! Οι νόμοι υπάρχουν για να υποστηρίζουν τους αδύναμους και να τιμωρούν τους εγκληματίες. Γιατί τέτοιοι εκπαιδευτικοί, ακόμα και αν είναι ένα βήμα πριν την σύνταξη είναι εγκληματίες! Δεν θα τους αφήσω να δολοφονήσουν, ούτε καν να τρομοκρατήσουν... όχι του παιδιού μου...αλλά καμία παιδική ψυχή. Πόσο μάλλον ήδη βασανισμένη από την ίδια της την φύση. Post song: Rg Elliniki Paideia http://www.youtube.com/watch?v=rphdMUhVe4Y Για να δείτε και ακούσετε το video clip εδώ στο blog, πρώτα πατήστε ΙΙ δηλαδή pause στο ροζ κουτάκι,που λέει MUSIC DREAMER podcast, κάτω δεξιά στην πλαινή μπάρα. Μόλις βεβαιωθείτε ότι έχει σταματήσει η μουσική, πατήστε play στο σχετικό video των Rg - που περιγράφει άριστα στην κατάσταση της σημερινής ελληνικής παιδείας! ΝΑ ΜΑΣ ΖΗΣOYN ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ... ΜΕ ΠΑΙΔΕΙΑ!

FEVER!

Μια απλή γρίππη είναι...λένε...θα περάσει. Μέχρι να περάσει τί γίνετε; Ειδικά εάν ο ασθενής είναι ένα βρέφος 14 μηνών, που βράζει από το πυρετό. 38,39,40...ανεβοκατεβαίνει εδώ και μέρες το θερμόμετρο. Η σκυτάλη της γρίππης πέρασε από τον έφηβο στο μωρό. Μόνο που ο μπέμπης δεν καταλαβαίνει τι του γίνεται. Άθελά του έχει γίνει μυξιάρικο... Κοιμάται, κλαψουρίζει, κλαψουρίζει, κοιμάται. Και εμείς βρισκόμαστε σε 24ωρη επιφυλακή. Αχ...να γίνει καλά! Δεν υπάρχει τίποτα πιο σπαρακτικό από ένα παιδί, που δεν μπορεί να παρηγορηθεί...

FIRST BIRTHDAY WISH

Έναν χρόνο πριν ήρθε στην ζωή ένα πλασματάκι. Ένα μικροσκοπικό ανθρωπάκι... Το μωρό μας! Η ζωή μας άλλαξε. Έγινε περισσότερο δοτική, λιγότερο εγωιστική. Προσωπικά, αυτό το παιδί με άλλαξε πάρα πολύ. Ήδη πριν ακόμα γεννηθεί... Από μια φιλόδοξη και επιτυχημένη γυναίκα καρίερας, με μεταμόρφωσε σε σπιτόγατα (εξού και το ψευδώνυμο που επέλεξα ως Blogger) - μια γυναίκα για σπίτι, ταγμένη στο να αναθρέψει με αγάπη και αφοσίωση μια νέα ζωή. Για όσο χρειαστεί... Δεν σας κρύβω πως το να μεγαλώνεις παιδιά είναι η πιο δύσκολη δουλειά. Ειδικά αν θέλεις να το κάνεις σωστά. Δίνεις - δίνεις - δίνεις και δεν περιμένεις - ούτε παίρνεις- κανένα αντάλλαγμα. Ούτε χρήμα, ούτε δόξα, ούτε τίποτα. Ώρες - ώρες μάλιστα είναι σαν να ζεις ξανά και ξανά την μέρα της μαρμότας. Όμως, αρκεί σκάσει ένα χαμόγελο στα χείλη από ένα τόσο δα μωρούλι, ώστε να ανταμοιφθείς απόλυτα για όλη σου την προσφορά. Ότι και αν έχεις θυσιάσει και όσα δεν ζεις προσωρινά. Σήμερα γιορτάσαμε τα πρώτα γεννέθλια του μπέμπη μας. Κιόλας! Δεν κατάλαβα πως πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος. Κι όμως πέρασε. Ο μικρός μας κοντεύει να περπατήσει. Ήδη λέει μαμά και μπαμπά, χτυπάει παλαμάκια, κουνιέται όταν ακούει μουσική, φωνάζει μαμ- μαμ, όταν βλέπει φαί και απαιτεί ολοένα και περισσότερη προσοχή. Μα πάνω από όλα με τον τρόπο του επικοινωνεί. Δίνει και απαιτεί αγάπη. Απόλυτη αγάπη. Και την αξίζει. Πλέον δυσκολεύομαι με την επιστροφή στην δουλειά. Ο χρόνος της άδειας μητρότητας έληξε και με άφησε να αναλογίζομαι πόσο λάθος είναι να αποσπούν μια μάνα από το παιδί της πριν αυτό φτάσει τουλάχιστον στην ηλικία των 18 μηνών. Καμιά ντα-ντα, γιαγιά ή παιδικός σταθμός δεν μπορεί να αναπληρώσει την μητρική αγκαλιά. Την ασφάλεια και την φροντίδα που μόνο μια συνειδητοποιημένη μάνα μπορεί να προσφέρει. Και επιμένω - για όσους νομίζουν ότι οι "αποκλειστικές" μάνες απλά κάθονται στο σπίτι και δεν κάνουν τίποτα - η μητρότητα σε συνδυασμό με τα οικιακά ΕΙΝΑΙ η πιο σκληρή και μη αναγνωρισμένη εργασία. Αν έχεις 2-3 φιλιππινέζες είναι άλλη ιστορία... Πριν 14 χρόνια όταν έγινα για πρώτη φορά μάνα, δεν είχα περιθώρια. Δούλευα υποχρεωτικά για να ζήσουμε και σπούδαζα ταυτόχρονα. Έτσι, αναγκάστηκα να αφήσω το παιδί σε άλλα χέρια... ήδη από τον δεύτερό του μήνα. Αλλά -κακά τα ψέματα- και εγώ δεν μπορούσα να μείνω σπίτι για να το νταντεύω. Είχα φιλοδοξίες, είχα όνειρα... Σήμερα τόσα χρόνια μετά, συνειδητοποιώ πόσο λάθος ήμουν. Πόσες ανεπανάληπτες στιγμές έχασα από την ζωή του πρώτου παιδιού μου. Πόσες ανεπανάληπτες στιγμές βιώνω τώρα με την ανατροφή του δεύτερου. Σε αυτή την τρυφερή ηλικά τα παιδιά θέλουν απλώς... την μαμά τους. Το βλέπω κάθε φορά που κλαίει ο μπόμπιρας και τον παίρνω αγκαλιά. Η φωνή του εξασθενεί αμμέσως, μέχρι που καταλήγει σε μια βαθειά ανάσα ανακούφισης. Αυτό χρειάζεται. Τίποτα άλλο. Μετά τους 18 μήνες ή ακόμα καλύτερα τους 24, ένα παιδί είναι έτοιμο να κοινωνικοποιηθεί παραπέρα, να ανοίξει τα φτερά του και να προσαρμοστεί στο πρόγραμμα ενός παιδικού σταθμού. Αυτό δεν σημαίνει πως η μάνα πρέπει απαραιτήτως - αν και θα ήταν πολύ καλό - να έχει έως τότε άδεια. Υπάρχει και άλλη λύση. Ειδικά σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, που έχει ανάγκη τις γεννήσεις. Αν το κράτος ήθελε να λύσει το πρόβλημα της υπογεννητικότητας θα έπρεπε -μάλιστα-μαλίστα- να επιχορηγεί τουλάχιστον τις μεγάλες εταιρείες (δημόσιου και ιδιωτικού τομέα) να δημιουργούν στις εγκαταστάσεις τους παιδικούς σταθμούς. Με ωράριο λειτουργίας ανάλογο με αυτό των εργαζομένων. Αλλιώς αποδίδει μια μάνα που αγωνιά πότε θα τελειώσει από την δουλειά και πότε θα παραλάβει τα παιδιά από τα σχολεία...και αλλιώς μια μητέρα που μπορεί έστω και στο παραμικρό διάλειμμα από την δουλειά της να πεταχτεί και να δει αν το βλαστάρι της είναι καλά. Με άλλη άνεση δουλεύεις όταν ξέρεις πως είναι σε καλά χέρια, όσο και αν τραβήξει η δουλειά σου( και η δική μου πιστέψτε με τραβάει πολύ... δεν έχει καθόλου ωράρια - βάρδιες , αργίες, Σ/Κ και γιορτές...) και με άλλη αγωνία παρακαλάς να σε αφήσουν να πάς ίσα- ίσα να το παραλάβεις από τον παιδικό σταθμό που κλείνει- να το παραδώσεις στην γιαγιά ή την νταντά και να επιστρέψεις για να ολοκληρώσεις την δουλειά και ας σε πάει μέχρι τις 11 και 12 την νύχτα. Έτσι είναι τουλάχιστον τα πράγματα στην δημοσιογραφία. Σε ρουφάει τόσο η δουλειά που όχι μόνο δεν καταλαβαίνεις που πήγε η μέρα, αλλά ολόκληρα τα χρόνια. Τα χρόνια μάλιστα περνάνε τόσο γρήγορα... που δεν έχω καταλάβει καν, πότε ο μεγάλος μου γιός έφτασε ήδη στην εφηβεία. Μακάρι να μπορούσα να είχα κάνει και στον μεγάλο και στον μικρό μου γιο, αλλά και σε όλα παιδιά αυτό ακριβώς το δώρο. Έναν παιδικό σταθμό μέσα στον χώρο εργασίας της μαμάς. Αλλά μικρές μου αγάπες το ξέρετε καλά...αυτά συμβαίνουν μόνο στων Ονείρων την Ενέργεια. Αν συμβούν και στην πραγματικότητα εδώ στο Ελλαδιστάν...θα εγκαταλείψω το άλλο - μεγάλο μου όνειρο-...αυτό της μετανάστευσης, σε μια πιο ευαισθητοποιημένη κοινωνικά χώρα! ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΠΟΛΛΑ!

DIRTY QUESTIONS - HONEST ANSWERS

ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΤΟΛΜΗΡΟ; ΜΙΑ ΕΡΩΤΗΣΗ Ή ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣH;

ΚΑΤΙ ΜΥΡΙΖΕΙ...

Τώρα που άνοιξε ο καιρός, κάθε απόγευμα πηγαίνουμε με τον μπέμπη καροτσάδα στο πάρκο της γειτονιάς. Να κάνει κούνια, να πάρει καθαρό αέρα το παιδί, να ανοίξει το μάτι του, να γνωρίσει άλλα παιδάκια, να κουραστεί και να κοιμηθεί πιο άνετα το βράδυ. Η βόλτα στις κούνιες έγινε πάλι μέρος της καθημερινότητάς μας. Βοηθάει και το περπάτημα στην εκγύμναση όλου του σώματος λένε- "πλησιάζει καλοκαιράκι και πρέπει να το κουνήσουμε λιγάκι, για να μην παρακουνιέται στην παραλία, το κωλαράκι-" μεταφράζεται αυτό... Έτσι πολλοί σκοποί αγιάζουν πολλά μέσα ταυτόχρονα, απλά , ακολουθώντας την ιεροτελεστία της απογευματινής βόλτας. Το όχημα παρακαλώ είναι 4Χ4, φέρει όλα τα απαραίτητα αξεσουάρ, για να εξασφαλίζει στον Νικι Λάουντα τζούνιορ σωστή θέση, ασφάλεια και γενική εποπτεία. Από πίσω η περήφανη μαμά, να τσουλάω το καροτσάκι στο ίσιωμα, να το σπρώχνω στις κατηφόρες, να κρατάω κόντρα στις ανηφόρες, έως ότου φτάσουμε στην παιδική χαρά και χαρούμε. Ακόμα ψάχνω την καλύτερη διαδρομή, διότι άλλο να το λες, άλλο να το ζεις... Όλοι οι δρόμοι δεν οδηγούν στις...κούνιες άνετα. Λακούβες από εδώ, κακά σκύλων από εκεί, παρκαρισμένα οχήματα στις στροφές, μαλάκες οδηγοί που δεν σου δίνουν προτεραιότητα στις διαβάσεις, από όλα έχει το σαφάρι εώς τις κούνιες! Υπομονή και χαμόγελο να έχεις...μέχρι να τα χάσεις! Σήμερα είπα να δοκιμάσω την διαδρομή μπροστά από το στρατόπεδο. Ήμουν κάπως κουρασμένη και είπα να την προτιμήσω για συντομία. Άλλωστε αυτήν ακολουθούσα και όταν ήμουν παιδί, για να πάω στο σχολείο... Στην γωνία του στρατοπέδου ακριβώς το πεζοδρόμιο στενεύει, ίσα - ίσα περνάει το καρότσι και δίπλα ακριβώς σφυρίζουν τα αυτοκίνητα σπινιάροντας στην στροφή. Τι, να κάνω θα τα καταφέρω σκέφτηκα...και πήρα μια βαθιά ανάσα. Μέσα από τα κάγκελα του στρατοπέδου υπάρχει φυλάκιο. "Τα καήμενα τα παλικάρια , που φυλάνε σκοπιά" θα μπορούσα να σκεφτόμουνα. Όμως με πρόλαβε η μυρωδιά. Κoντοστάθηκα για λίγο. Τί ήταν αυτή η μυρωδιά; "Μήπως τα έκανε ο κανακάρης μου;" σκέφτηκα... "Μπα του μωρού μου μοσχοβολάνε", έδωσα γρήγορα την απάντηση στον εαυτό μου. "Τι είναι όμως αυτό, μπροστά μου, που απλώνεται;" Μια σακούλα λευκή διάφανη... γεμάτη με κάτι παχουλές... κακοχυμένες... κακούλες... Κοινώς Σκατούλες! Η σακούλα καταλάμβανε σχεδόν όλο το -στενό- πεζοδρόμιο. Αριστερά μάντρα, δεξιά δρόμος - ταχείας κυκλοφορίας- μπροστά σκατούλες. Απόρρησα. Κοίταξα επάνω στο φυλάκιο. Μια σκιά κρύφτηκε πίσω από το μικρό παραθυράκι. Δεν ξέρω αν ήταν δικές του οι εν λόγω σκατούλες, αλλά σίγουρα μπήκαν στον δρόμο μας. Και δεν χρωστάμε τίποτα, σε κανέναν, να μεταφέρουμε τις αυτοκρατορικές κουράδες του στις ρόδες ενός καροτσιού, ενός μωρού. Καταλαβαίνω, τον έπιασε κόψιμο στην σκοπιά, δεν έιχε τι να κάνει... Τα έκανε σε μια σακούλα ο άνθρωπός και τί πιο λογικό... τα πέταξε πάνω από την μάντρα στον δρόμο. Αν αυτός φυλάει την πατρίδα...Θεός να μας φυλάξει από τα "κακά". Δεν πρέπει να προσγειώθηκαν στο κεφάλι κανενός - μάλλον λέω - από τύχη - ήταν όμως πατημένα. Και κοίτονταν εκεί μπροστά μου. Η σακούλα και τα κακά του. Χρειάστηκε να περιμένω να κόψει η κίνηση των οχημάτων, να κάνω έναν ελιγμό, να περάσω από δεξία , να βγω στον δρόμο και να συνεχίσουμε την πορεία μας προς τις κούνιες! Στην επιστροφή διάλεξα άλλη διαδρομή... Άλλη διαδρομή θα έπιλέγω πάντα. Μέχρι να τους βάλουν κάπου κοντά μια λεκάνη ή ακόμα καλύτερα ένα ειδικό συντριβάνι...! Τουλάχιστον εώς ότου οι φαντάροι μας, βρουν άλλο τρόπο να αδειάζουν τα "πυρομαχικά" τους, εμείς μακριά πιτσιρικά. Μην μας σκάσουν την επόμενη φορά στο κεφάλι! Λέει...δεν λέει!

I SAY IT OUT LOUD - I'M A MUM AND I AM PROUD!

Ημέρα της μητέρας σήμερα και καταλαβαίνω πολύ καλά γιατί μας αξίζει να έχουμε αυτή την τιμή. Η γυναίκα που δίνει ζωή, αγάπη, στοργή, φροντίδα, αρχές και αξίες δεν είναι τυχαία. Είναι μόνο μία για κάθε ύπαρξη. Είναι Η Μητέρα! Η μοναδική που βάζει στην άκρη τις δικές της ανάγκες, για να οδηγήσει το παιδί που έφερε στην ζωή έως το σημείο που μπορεί να σταθεί άξια ακόμα και χωρίς αυτήν. Είμαι μητέρα και είμαι περήφανη. Θεωρώ πως τα παιδιά μου είναι ότι πιο αξιόλογο έχω κάνει στην ζωή μου και ότι πιο δύσκολο μαζί. Την πρώτη φορά που έφερα ένα ανθρωπάκι στην ζωή ήμουν μόνο 20 χρονών. Ακρίβως! Λίγο μετά τα εικοστά γενέθλιά μου. Παιδί και εγώ, παιδί και ο Κωσταντίνος μεγαλώσαμε μαζί. Κάθε μέρα μαθαίνει από μένα και κάθε στιγμή μαθαίνω από αυτόν. Τον Λατρεύω! Είναι ο καλύτερός μου φίλος και όσο περίεργο και αν ακούγεται από το στόμα του ακούω μεγάλες σοφίες! "Από μικρό και από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια λένε" και δεν έχουν άδικο. Είναι πάντα το σημείο αναφοράς μου. Ο πιο αντικειμενικός συνομιλητής. Ο πιο σκληρός κριτής. Συζητάμε τα πάντα και έχουμε πετύχει να είμαστε όχι απλοί εξ αίματος συγγενείς, αλλά αληθινά φιλαράκια! Και πάνω που άρχισε να υπολογίζει κάπως περισσότερο από την "μαμά" τα άλλα, τα κανονικά φιλαράκια... Πριν έξι μήνες ήρθε στην ζωή μας και ο μπέμπης! Ο δεύτερος γιός! Άργησε, αλλά άξιζε η αναμονή. Είναι μαγεία να χάνεσαι στο άρωμά του, την αγνότητά του, το χαμόγελο, την αγκαλιά του. Πάνω που ο μεγάλος άρχισε να διεκδικεί την ανεξαρτησία του, ήρθε ο μικρός να με κάνει να νιώσω και πάλι "χρήσιμη μητέρα". Πως ένα πλάσμα με έχει απόλυτη ανάγκη. Να μου θυμίσει πόσο όμορφη είναι η αθώα ματιά, που εξερευνά τα πάντα για πρώτη φορά. 13 χρόνια διαφορά είναι πολλά. Η εξέλιξη της τεχνολογίας και η χρήση του Ιντερνετ στο μεταξύ, απλοποίησε εκατομμύρια θέματα που έχουν να κάνουν με την ενημέρωση των μαμάδων. Τόσο κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης, όσο και μετά ένα πράγμα είχα και έχω σαν Βίβλο. Το babycenter! Τι είναι αυτό; Ένα αγγλικό site, στο οποίο εάν εγγραφείς και δηλώσεις τις ευτυχείς ημερομηνίες σε ενημερώνει ανά εβδομάδα για την εξέλιξη του μωρού σου, από την κοιλιά, την αγκαλιά έως και την προ-εφηβεία! Το δώρο μου λοιπόν σε όλες τις υποψήφιες ή νέες μητέρες ή και γιαγιάδες... είναι η διεύθυνση του www.babycenter.com Ο τέλειος οδηγός για την μητρότητα σε απλά αγγλικά. Θα μάθετε τόσα πολλά, που θα ξαφνιάζετε με τις γνώσεις σας τόσο τον γυναικολόγο σας, όσο και τον παιδίατρο. Θα γνωρίσετε μέσα από αυτό γυναίκες από όλον τον κόσμο με κοινές ανησυχίες και προσδοκίες. Θα σας βοηθήσει έως και στην επιλογή ονομάτων, εάν δεν θα το βαπτίσεται παραδοσιακά. Θα σας κάνει να νιώσετε σιγουριά. Σε όποια κατηγορία "Μητέρας" και εαν ανήκετε. Φυσική ή θετή. Με σύντροφο ή μόνη. Μεγάλη ή μικρή. Όποια γυναίκα μεγαλώνει με αγάπη παιδιά αξίζει να λέγεται ΜΗΤΕΡΑ! ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΠΟΛΛΑ αγαπημένες μου! Μας αξίζουν οι καλύτερες ευχές...για εμάς και όλα τα παιδιά του κόσμου! Να μοιραζόμαστε αγάπη και ζουμερά φιλιά! Τα πιο αγνά... τα πιο υπέροχα! Υ.Γ Και επειδή παιδιά χωρίς αντρική συμβολή ακόμα δεν έρχονται, αλλά και άντρες χωρίς μητέρες δεν γεννιούνται...το τραγούδι THIS IS A MAN'S WORLD που επέλεξα να συνοδεύσει αυτή την ανάρτηση, έρχεται να χαιδέψει τα ολίγον ριγμένα αυτήν την ημέρα ΑΝΤΡΑΚΙΑ ΜΑΣ! Μην μείνουν παραπονεμένα!

ΜΟΝΟ ΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ

Ονειρεύτηκα πριν κάτι μέρες πως η μητέρα με τον πατέρα μιλούσαν. Χωρίς έχθρα, χωρίς ειρωνεία, χωρίς κακία. Χωρισμένοι από το 1989, δεν είχαν ανταλλάξει -έκτοτε- ποτέ πρόταση χωρίς και τα τρία. Εκείνη, δε ούτε κουβέντα δεν ήθελε για τον χοντρό! Εκείνο τον άτιμο, που την παντεύτηκε 20 χρονών σαν την δροσιά και την άφηνε τότε, ετών 38 με δύο παιδιά. "Πάρε και τα παιδιά σου και φύγε!" του μήνυσε, μπροστά στην μεγάλη, έκπληκτη , κόρη. "Θα τα πάρω!". Τα πήρε...και έφυγε. Μα για επιστροφή, ούτε νύξη. Ούτε χρόνος δεν πέρασε και εκείνος παντρεύτηκε ξανά. Την ιδιαιτέρα, κατά δέκα χρόνια πιο νέα, από τη πρώην -πλέον- γυναίκα. "Την τσούλα!" Φώναζε, μέχρι που η αντικατάσταση έσωσε την κατάσταση. Παντρεύτηκε πάλι και εκείνη, όχι πάλι κοιλαρά, αλλά έναν άνδρα με μια γάμπα -γυμνασμένη- να! Πάνε περίπου 20 χρόνια τώρα. Περασμένα, ξεχασμένα, θα έλεγε κανείς. Μα όχι, ακόμα οι θύμισες , δηλητήριο στάζουν. Πληγωμένου εγωισμού, εγκατάλειψης, απώθησης, που δεν θέλεις να προωθήσεις ξανά, από την βαθιά στοιβάδα της ψυχής που έχουν θαφτεί, επάνω στην επιφάνεια. Στο όνειρο λοιπόν θα έτρωγαν λέει έξω και πάλι όλοι μαζί. Όχι τότε, τώρα. Σήμερα. Εκείνη έμοιαζε χαρούμενη, άνετη με το γεγονός. Θα τον συναντούσε ξανά 20 χρόνια μετά και δεν την ένοιαζε. Σαν να μην είχε πληγωθεί στο παρελθόν. Σαν να μην του το κράταγε μανιάτικο. "Λέω να πάμε στον Αβραάμ για κεμπάμπ" της είπα, θα του αρέσει εκεί. "Και εγώ αυτό σκεφτόμουν" απάντησε "...θα του αρέσει πολύ"! Οι ακτίνες του ξύπνιου, μας πρόλαβαν στο πάρκινγκ, άνοιξα τα μάτια, ξύπνησα...Έτσι εξηγείται...Όνειρο ήταν...και τελικά δεν φάγαμε τίποτα! Βγάζει κανείς νόημα;

LONDON TIMES

Το Λονδίνο δεν αποτελεί τυχαία την νούμερο ένα επιλογή μόνιμης διαμονής των πλουσιότερων ανθρώπων του πλανήτη, από την Μαντόνα έως τους σύγχρονους Ρώσους κροίσους. Είναι μια πόλη μοναδική που συνδυάζει το παλαιό με το σύγχρονο, την ιστορία με την εξέλιξη... Την τάξη με την ποικιλία... Τα ταξί τους αν και ακριβά, έχουν την δυνατότητα να επιβιβάζουν καροτσάκια άνετα και γρήγορα χωρίς να κλείνουν και να μπαίνουν στο πορτ - μπαγκαζ. Είτε είναι για μωρά, είτε αναπηρικά. Γεγονός που προσδίδει σε αυτή την πόλη ένα ακόμα πιο ανθρώπινο πρόσωπο. Εμείς ταξιδέψαμε έως εκεί οικογενειακά. Πρώτο ταξίδι για τον έξι μηνών μπέμπη μας γενικά και πρώτο ταξίδι για τον έφηβο 13χρονο μεγάλο γιο, στο εξωτερικό. Αν και στην αρχή φοβόμουν το πως θα αντιδράσει το μωρό...ο μπέμπης μας επέδειξε απίστευτη προσαρμοστικότητα. Άνοιγε τα μάτια και ρούφαγε εικόνες, αναπαυτικά καθισμένος στο καρότσι του...το δικό του όχημα πολυτελείας. Πήγαμε σε καθεδρικούς ναούς... Στο Παλάτι του Μπάκινχαμ... Στο Βρετανικό μουσείο να αποτίσουμε φόρο τιμής στα μάρμαρα του Παρθενώνα... και σε πολλά ακόμα μέρη. Επισκεφθήκαμε όσα περισσότερα μπορούσαμε στην μια εβδομάδα που περάσαμε εκεί, όχι γιατί εμείς δεν τα είχαμε ξαναδεί , αλλά για να αφήσουν το αποτύπωμά τους κυρίως στο νου, του μεγάλου μας γιου... Από την μια άκρη της πόλης έως την άλλη... κάθε γωνιά είχε την δική της ομορφιά. Το Λονδίνο είναι μια πόλη να την περπατάς και να κρατάς το άρωμά της. Εδώ είμαστε στο προάστιο του Richmond, κάνοντας βόλτα δίπλα στον Τάμεση. Θαυμάζοντας τους αληθινούς πίνακες ζωγραφικής, που φτιάχνει ο άνθρωπος και η φύση... και όταν ο μικρούλης μας πείναγε πολύ...συνεχίζαμε την βόλτα αγκαλιά, όπου πολύ διακριτικά θήλαζε από την μαμά... Από αυτήν την έννοια είναι πιο βολικά τα παιδιά όταν ταξιδεύουν πολύ μικρά. Δεν έχουν ανάγκη από ειδικά φαγητά και δεν τα κυνηγάς δεξιά και αριστερά... Η πιο συγκινητική μέρα όμως ήταν η Μεγάλη Τρίτη. Με οδηγό την μικρή μου αδελφή, που μένει μόνιμα στο Λονδίνο, πήγαμε πίσω στον χρόνο... Ταξιδέψαμε έως το Camberley, το χωριό που ζούσαμε στην Αγγλία 20 χρόνια πριν. Ούτε εγώ, ούτε εκείνη είχε τύχει να βρεθούμε πίσω εκεί ξανά. Εδώ και 20 χρόνια. Δάκρυα, ανατριχίλες και μια απίστευτη συγκίνηση μας έπιασε και τις δύο αντικρίζοντας αυτή την πόρτα. Την πόρτα του τότε σπιτιού μας. Σαν από τύχη η πόρτα ήταν ανοιχτή...λες και το σπίτι μας περίμενε. Δύο παιδάκια έπαιζαν από έξω και μας ρώτησαν γιατί είχαμε βάλει τα κλάματα... Γιατί άραγε...εδώ μέναμε όταν είμασταν περίπου στην ηλικία τους...μόνο που τώρα επιστρέψαμε ολόκληρη οικογένεια! Κάποια περίεργη σύμπτωση της μοίρας, έσπασε μια μέρα πριν το πόδι της μαμάς τους... BREAK A LEG...που λένε... Έτσι έμεινε στο σπίτι με τα παιδιά, μας υποδέχτηκε με χαρά και μας άφησε να μπούμε μέσα...να πάμε στα παλιά μας δωμάτια...να μας κατακλύσουν οι αναμνήσεις. Αυτή ήταν η θέα από το δωμάτιό μου, στην Πίσω αυλή, στην αυλή όπου είχαμε γνωριστεί για πρώτη φορά με σκιουράκια! Η αυλή που ερχόντουσαν και με φλέρταραν για πρώτη φορά αγοράκια. Το ταξίδι στον χρόνο συνεχίστηκε...επόμενη στάση το δημοτικό μου σχολείο...Αυτή είναι η πρόσοψη... και αυτή η πίσω αυλή. Το κτίριο στο κέντρο ήταν η τάξη μου, περιτριγυρισμένο από γκαζον. Αυτό το σχολείο, κάποιοι από εσάς έχουν διαβάσει να το περιγράφω σε παλιότερο ποστ. Εδώ διδάχτηκα την αγγλική παιδεία και τόσα πολλά άλλα πράγματα, που με έκαναν σήμερα αυτή που είμαι. Επιστροφή στο σήμερα. Εδώ που τώρα ζει η αγαπημένη μου little sissy. Σε αυτό το υπέροχο σπίτι 100 ετών παλιό, που όμως σε γεμίζει με τόση ομορφιά και τόση γαλήνη. Αυτή είναι η θέα από το παράθυρο του δωματίου που μέναμε, στην πίσω αυλή. Απλά μαγευτική. Και εδώ το meeting point δίπλα στο παλιό πηγάδι για τσιγάρο...διότι όπως και παντού στην Αγγλία, το κάπνισμα απαγορευόταν αυστηρά μέσα στο σπίτι. Επιτάφιο και Ανάσταση σε εκκλησία δεν κάναμε...κυρίως διότι ήταν μακριά από το σπίτι για να ταλαιωρούμε αργά την νύχτα τον μπεμπούλη...Το αναστάσιμο τραπέζι που ετοιμάζαμε όμως από νωρίς είχε από όλα...μέχρι και μαγειρίτσα! Μοιραστήκαμε τα ελληνικά παραδοσιακά εδέσματα με δύο Κολομβιανούς, μια Τσέχα, έναν Άγγλο και ένα ζευγάρι όπου η κοπέλα ήταν Ελληνίδα και ο σύζυγος Τούρκος...πολιτισμικό ποτ - πουρί! Ακούσαμε το ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ στο ΙΝΤΕΡΝΕΤ και το βιώσαμε βαθιά και κατανυκτικά. Ίσως ακόμα περισσότερο από ότι εάν είμασταν εδώ στην πατρίδα. Φτάνοντας στο τέλος θα ήθελα να ευχαριστήσω από την καρδιά μου την οικογένειά μου... Τον αγαπημένο μου Γάτο που είχε την εκπληκτική ιδέα για αυτό το ταξίδι και την υλοποίησε σε κάθε της λεπτομέρεια με πολλή - πολλή αγάπη... Την αδελφούλα μου που είναι πάντα με μια μεγάλη αγκαλιά... και τους μικρούς ταξιδευτές, τα παιδιά μου ... που είναι απλώς ΥΠΕΡΟΧΑ... Η καλύτερη παρέα παντού και πάντα!

OFF TO LONDON

Η Σπιτόγατα δεν άντεχε άλλο σπίτι. Ξεπορτήσαμε λοιπόν με τον Γάτο και τα γατάκια μας και αυτές τις Άγιες μέρες του Πάσχα την κάναμε οικογενειακώς για Λονδίνο! Καλή Μεγάλη Εβδομάδα σε όλους! ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ Και φάτε λίγο αρνάκι στην σούβλα και για μας...

DOWN WITH A FLU

Ποιό τεραήμερο; Ποιά παρέλαση; Ποιόν μπακαλιάρο; (Που, αν δεν ήταν η χρυσοχέρα η ξαδέλφη μου από πάνω, να τον τηγανίσει και να μας τον φέρει μαζί με σκορδαλιά στο πιάτο, ακόμα θα ξαλμύριζε στον νεροχύτη...) Ποιά Αφή της φλόγας... Ποιό Σκοπιανό... Τίποτα δεν κατάλαβα, τίποτα δεν έννοιωσα αυτές τις μέρες! Αυτό που μας καίει είναι η ΙΩΣΗ! Πρώτα κόλλησε ο μεγάλος στο σχολείο, μετά το μωρό, μετά εγώ, μετά και ο σύζυγος! Η κουζίνα έχει γίνει φαρμακείο, αλλά μέσα σε όλη αυτή την ανακύκλωση και ανταλλαγή μικροβίων...η ίωση έχει πάθει ανοσία και δεν υποχωρεί! Πάνω στην ώρα ακουσα στις ειδήσεις και για την επανεμφάνιση της φυματίωσης και έχω θορυβηθεί... ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ......ΨΟΥ! Μπα σε καλό... ΓΙΤΣΕΣ ΜΑΣ!

7 DEADLY SINS

Μετά από πρόκληση του Lockheart ανασύρω μόλις επτά αθεράπευτα ελαττώματα από το συρτάρι της ψυχής μου που κρύβονται χιλιάδες. 1. ΖΩ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΟΥ. Έναν μικρό κόκκο σκόνης στον άνεμο του σύμπαντος. 2. ΑΜΝΗΜΩΝ. 3. ΤΑΛΑΝΤΕΥΟΜΕΝΗ. 4. ΔΕΣΜΙΑ ΤΩΝ ΑΙΣΘΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΙΑΙΣΘΗΣΕΩΝ. 5. ΛΑΤΡΗΣ ΤΩΝ ΠΑΡΑΙΣΘΗΣΕΩΝ. 6. ΕΝΕΡΓΟ ΗΦΑΙΣΤΕΙΟ ΜΕ ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΕΣ ΕΚΡΗΞΕΙΣ. 7. IKANH ΓΙΑ ΟΛΑ. ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ.