ΚΥΝΗΓΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ!

Aπό τότε που θυμάται τον εαυτό της φαντασιωνόταν τον έρωτα. Με ποιά μορφή θα ερχόταν, σε πιο πρόσωπο θα τον συναντούσε, τί λόγια θα της ψιθύριζε, τι αισθήματα άραγε θα της γεννούσε; Έπλαθε ιστορίες στο μυαλό της με πρωταγωνιστές την ίδια και τους κατά καιρούς παιδικούς, πλατωνικούς ήρωές της. Το πρώτο της δωράκι για την ημέρα των ερωτευμένων το βρήκε να την περιμένει στο θρανίο της όταν ήταν στην πρώτη Γυμνασίου. Της το είχε αφήσει ο Ανδρέας, που ήταν κρυφά και παράφορα ερωτευμένος μαζί της. Το έφηβο αυτό αγόρι ήθελε να τα "φτιάξουν". Ήταν πανέμορφος. Της άρεσε και εκείνης πολύ και το αγόρι και το δώρο. Δέχτηκε το νεανικό ερωτικό κάλεσμά του. Ελπίζοντας να ζήσει τον πρώτο της μεγάλο έρωτα. Εκείνος όμως ήταν τόσο ντροπαλός, που το «φτιάξιμό του» δεν διέφερε καθόλου από την απλή συμμαθητία τους. Σχεδόν δεν της ξαναμίλησε. Καθόλου δεν έμοιαζε αυτός ο έρωτας με τον Έρωτα που λαχταρούσε στο μυαλό της. Πολύ σύντομα του έδωσε πίσω και το δώρο και την υπόσχεση αγάπης, έχοντας βιώσει την πρώτη της ερωτική απογοήτευση. Κάμποσα χρόνια μετά, παντρεμένη πια, περίμενε με νάζι και λαχτάρα τον σύζυγό της να γιορτάσουν παρέα με ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί και μια πίτσα που είχε φτιάξει η ίδια σε σχήμα καρδιάς, την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου. Εκείνος έφτασε πολύ αργά, χωρίς να της κρατάει τίποτα, ούτε ένα μικρό δώρο, ούτε ένα ρόδο. Απογοητεύτηκε ξανά, σαν εκείνη την πρώτη φορά. Η απογοήτευση έγινε απελπισία όταν επτά χρόνια μετά, περίμενε μάταια για μια τελευταία φορά, να την προφτάσει στον σταθμό ο αγαπημένος της. Να την σταματήσει πριν πάει στην Θεσσαλονίκη. Πριν παραλάβει την λύση του γάμου τους. Το χαρτί που επισημοποιούσε το διαζύγιό τους. Ήταν 14 του Φλεβάρη όταν πνιγμένη στα δακρυα, δέκα η ώρα το πρωί, εκεί σε ένα μαγαζάκι έξω από την αρχιεπισκοπή,έκανε με κονιάκ την κηδεία του πρότερου έγγαμου βίου της. Δεν περίμενε το βραδινό τραίνο για γυρίσει πίσω. Πήρε το λεωφορείο. Στην διαδρομή θρηνώντας πίστεψε πως ήταν καταδικασμένη όταν οι άλλοι Ερωτευμένοι γιορτάζουν, εκείνη να πενθεί. Δύο χρόνια μετά. Καινούργιο σπίτι. Νέα ζωή. Μπροστά στις φλόγες της αναμμένης εστίας, ένας αληθινός πρίγκηπας εμφανίστηκε, σαν μέσα από τα παραμύθια. Την κοίταξε στα μάτια, με το φως των δικών του. Άγγιξε την ψυχή της και της φόρεσε ένα υπέροχο δαχτυλίδι στο χέρι. Την φίλησε γλυκά και της θύμισε πως ποτέ δεν είναι αργά να πραγματοποιηθούν τα όνειρα. Η καρδιά του αγνή, σαν την πέτρα που στόλιζε το δαχτυλίδι, την ήθελε για σύντροφο, παρά το διαζύγιο της και το παιδί ενός άλλου πατέρα, που θα έπρεπε να μεγαλώσει σαν δικό του. Τα μάτια της πλημμύρισαν από δάκρυα χαράς και αφέθηκε και πάλι στα φτερά του έρωτα. Με την ευχή να βρεθεί εκεί που κατοικεί η η αληθινή αγάπη. Τι και αν η πείρα την δίδαξε πως ο έρωτας σε ανεβάζει ψηλά και σε αφήνει να πέσεις χωρίς αλεξίπτωτο. Θα πίστευε σε αυτόν ξανά. Ήταν 14 Φεβρουαρίου όταν γιορτάζοντας την επέτειό τους παρασύρθηκαν, παθιάστηκαν έκαναν έρωτα ξανά και ξανά. Σαν ακόρεστα ερωτευμένα πλάσματα. Από αυτήν την ένωσή τους αυτή, γεννήθηκε το παιδί τους. Ένας μικρός μα τόσο αληθινός Έρωτας! Κόντρα σε κάθε απογοήτευση η ζωή συνεχίζει να ζει και ο έρωτας πάντα θα είναι το άρμα της.