Monday 10 December 2007

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΛΙΤΣΑ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΤΣΑ

Πέρασαν περίπου σαράντα ημέρες…από την ημέρα που ήρθε στην ζωή το δεύτερό μου παιδί. Το μωρό μας. Βγήκε από την κοιλίτσα και πέρασε στην αγκαλίτσα. Η γέννησή του δεν θύμισε σε τίποτα την πρώτη φορά. Τότε, 12 χρόνια πριν, είχα γεννήσει φυσιολογικά, με όλους τους πόνους και τις οδύνες. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την κραυγή που συνόδευσε την έλευση του μεγάλου μου γιου στην ζωή. Νόμιζα πως πρέπει να με άκουσε όλη η Αττική. Τη στιγμή που τον είδα όμως, που τον κράτησα στην αγκαλιά μου, που μέθυσα με το άρωμα της απόλυτης αγνότητας, εκείνα τα πρώτα δευτερόλεπτα ζωής, με έκαναν να αναφωνήσω ΑΓΑΠΗ μου, αγάπη μου, αγάπη μου…και να πω Άξιζε… Αυτή την φορά, ήταν εντελώς διαφορετικά. Έσπασαν, όπως λένε, τα νερά και οι επιπλοκές που ακολούθησαν τελικά με οδήγησαν σε γέννα με καισαρική. Έκλεισα τα μάτια, κοιμήθηκα και όταν ξύπνησα κρατούσα ήδη στην αγκαλιά μου το παιδί. Ούτε εγώ, ούτε ο μικρός νιώσαμε πόνο ή ταλαιπωρία. Το συναίσθημα της μάνας όμως δεν άλλαξε. Μόλις τον αντίκρισα, κατακλύστηκα από ΑΓΑΠΗ! Απόλυτη αγάπη. Όταν με ρωτάνε ποια γέννα ήταν καλύτερη, προβληματίζομαι. Η ένταση του φυσιολογικού τοκετού, σου δίνει μια αίσθηση δυναμική. Η αντοχή σε τόσο πόνο, σε κάνει να νιώθεις τελικά δυνατή. Ανθεκτική. Η καισαρική είναι περισσότερο παθητική. Δεν πονάς, δεν οδύρεσαι. Χάνεις βεβαίως τις πρώτες στιγμές στην ζωή του παιδιού σου, αλλά γλυτώνεις την ταλαιπωρία και εσύ και το παιδί, που δεν στριμ΄χνεται να βγεί από το λαγούμι. Υπάρχουν και στις δύο περιπτώσεις υπέρ και κατά. Τα προβλήματα με την καισαρική αρχίζουν μετά, όταν συνειδητοποιείς το τραύμα. Όταν νιώθεις κάθε μέρα πόνους στην τομή και δεν μπορείς να κινηθείς. Όταν δυσκολεύεσαι ακόμα και να σηκώσεις ένα μωρό τεσσάρων κιλών. Πέρασαν οι σαράντα μέρες και ακόμα πονάω. Δεν έχω συνέλθει για να είμαι ειλικρινής. Στην πρώτη γέννα, ήδη ετοιμαζόμουν να επιστρέψω στην δουλειά. Τώρα και μόνο στην σκέψη αυτή, λιποθυμάω. Δεν έχω δύναμη, αντοχή, ούτε κουράγιο. Ας είναι καλά η άδεια μητρότητας, θα επιστρέψω στην επαγγελματική μάχη μετά το καλοκαίρι του 2008. Όπως η κάθε γέννα είναι διαφορετική, έτσι και το κάθε παιδί είναι μοναδικό. Ο μεγάλος ήταν πολύ ήσυχος, μπήκε σε πρόγραμμα αμέσως, δεν ξύπναγε τα βράδια, δεν έκλαιγε και δεν ήθελε πολλές – πολλές αγκαλιές. Ο μπέμπης μας τώρα είναι αλλιώς. Σαν Σκορπιουδάκι που είναι, είναι πολύ ευαίσθητος. Έχει ανάγκη την αγκαλιά, συνέχεια. Κάθε τρεις με τέσσερις ώρες, σαν καλοκουρδισμένο ρολόι ζητάει να φάει. Μέρα – νύχτα, δεν έχει σημασία. Ο ύπνος δεν τον συγκινεί ιδιαίτερα, προτιμάει να είναι ξύπνιος και να απαιτεί, προσοχή, χάδια και φιλιά. Ανιχνεύει τους χώρους γύρω του και λατρεύει την φασαρία. Αν τον αφήσεις σε ησυχία ανησυχεί. Πολλές φορές μόλις τον παίρνει ο ύπνος στην αγκαλιά μου και τον ακουμπάω απαλά – απαλά στο κρεβάτι του, ξυπνάει. Αν αποπειραθείς δε να τον αφήσεις να κλάψει, κλαίει όντως με μαύρο δάκρυ, σπαρακτικά, παρότι λένε πως τα μωρά εκκρίνουν δάκρυα μετά τον τέταρτο μήνα. Δεν σου πάει η καρδιά να τον αφήσεις. Και ο χρόνος κυλάει. Ώρες – ώρες νιώθω πως οι στιγμές από τον έναν θηλασμό στον άλλο παιρνούν σαν δευτερόλεπτα. Δεν προλαβαίνω να κάνω και πολλά ενδιάμεσα. Κυρίως προσπαθώ να κοιμάμαι τις ώρες που κοιμάται το μωρό και αυτό με χρονόμετρο. Χθες βράδυ κοιμήθηκα τέσσερις ώρες συνεχόμενα και μου φάνηκε σαν θαύμα. Ξεκουράστηκα, είδα όνειρα…Θαύμα. Όπου να ‘ναι θα ξυπνήσει πάλι. Είναι η ώρα του να με ρουφήξει. Η καλύτερη στιγμή πάντως είναι όταν νιώθει ικανοποιημένος, γεμάτος αγάπη. Τότε, νομίζω συνειδητά, μου χαμογελάει. Ε...Αυτό το χαμόγελο, δίνει νόημα στην ζωή μου και με κάνει να χρειάζομαι και εγώ πάνες…από την χαρά μου! <

23 comments:

Takiz said...

Αγαπητή spitogata.

Προσοχή, Προσοχή !!!
Χαζόμαμά κυκλοφορεί αναμασά μας !!!

:))

Καλή σου ημέρα.

freemer said...

τι καλή χαζομαμα που είσαι
φιλάκια στον μπεμπάκο σου
και στο μικρό και στο μεγάλο
αλήθεια ο μεγάλος διαβάζει καθόλου
ή ξημερωβραδιάζεται στο ιντερνετ?

στον πιο μεγάλο, το χαζομπαμπά εννοώ, που έχεις δίπλα σου δώστου σκέτα χαιρετίσματα
καλημερες από τσεσμε

AVRA said...

ποσο γλυκο και συγκινητικο αυτο το ποστ και ποσο αληθινο!!!

ετσι ειναι οταν κρατας στην αγκαλιτσα σου το μωρο σου καθε τι αλλο χανει τη σημασια του!

να ειστε καλα και οι τεσσερις!

Ασκαρδαμυκτί said...

Ρε συ... λίγο ακόμα να συνέχιζες και θα μου θεράπευες τη γαμοφοβία! χεχε
Να σου ζήσει!

Spitogata said...

Είμαι, είμαι Τάκη μου τις περισσότερες ώρες...το παραδέχομαι!

----------------------------------

Καπουτάν εκεί στο Τσεσμέ πρόσεχε τα χανουμάκια. Μπορεί να μην θέλουνε μόνο τα λεφτά σου ή τον έρωτά σου!

----------------------------------

Τα φιλιά τα έριξα σβουριχτά. Ο μεγάλος μόνο στην πληροφορική σκίζει! Έστω, ας γίνει επαγγελματίας ιντερνετάκιας!

-----------------------------------

Αύρα γλυκιά, εκτός από τις στιγμές που δίνει ρεσιτάλ γοερού κλάμματος στην αγκαλιά σου και θέλεις να το ξαναβάλεις πίσω στην κοιλιά!

----------------------------------

Ασκαρ, αυτό το προβληματάκι με το τρίτο γράμμα της αλφαβήτου πρέπει να το δεις καλύτερα. Που ξέρεις αν δεν το χαλιναγωγήσεις , μπορεί να επεκταθεί και στα άλλα γράμματα!

Anonymous said...

Σπιτόγατά μου, έγινες δεύτερη φορά μαμά, δύο φορές τρυφερή και ανθρώπινη. Τις καλύτερες ευχές μου κι εύχομαι κάποτε να αξιωθώ αυτό το τόσο μεγάλο δώρο.

Μιλ1 said...

Spitogata!
Ζηλεύωωωωωωωωωωω!!!!!
Να είστε πάντα καλά, γεμάτοι υγεία, αγάπη και παιδικά χαμόγελα!

Shades said...

Να σας ζήσει και να τον χαρήτε Λεβέντη!!!

bladewalker said...

Το πραγματικά ανθρώπινο πρόσωπο του ιντερνετ μας θυμίζει -με τη συμβολή σου - πως το δίκτυο δεν είναι ζωή.

Μπορεί όμως να την αποτυπώνει μαγικά.

Έτσι γίνεται ανθρώπινο και όλοι μας μέτοχοι.

Έχεις σκεφθεί να τον βαπτίσεις ιντερνετικά, χωρίς δήθεν και προκαταλήψεις;

Και το όνομα αυτού...

Πάντα με υγεία.

Spitogata said...

ΝΤΟΡΑ...ή Δώρα...

η ελεύθερη, από τόσο εξαρτημένες σχέσεις, ζωή προσφέρει περισσότερες προσωπικές επιλογές.

Ο καθένας επιλέγει το Δώρο του ή όπως λέει και μια διαφήμιση "μόνο έτσι διαλέγεις τον καλύτερο καρπό".

Άλτις!


Σε ευχαριστώ για τις ευχές και τα, ενίοτε σιωπηρά εκ μέρους μου, ταξίδια στην Νέα Κοσμόπολή σου!

Spitogata said...

Μιλένα,

να είσαι καλά.
Μην ζηλέυεις καθόλου...
σήμερα μετά από ένα εξάωρο συνεχούς ανησυχίας αναπόλησα τις ανέμελες στιγμές στην δουλειά μου. Πιό ξεκούραστη ένοιωθα...

-----------------------------------

Ασκάρ,

φοβάμαι πως η "γαμοφοφία" που επικαλείσαι, οφείλεται στην έλλειψη εμπιστοσύνης που έχεις για τους ανθρώπους. Αρχής γενομένης, από τον ίδιο σου τον εαυτό.

Αγκαλίτσες σου χρειάζονται.

If...ιγένεια said...

Να είστε πάντα καλά, γεμάτοι υγεία, και αγάπη..

Meropi said...

Σπιτόγατα μου, μια θερμή καλημέρα από μένα μια ώριμη μαμά πια, με δυο παιδιά που διανύουν την τρίτη δεκαετία της ζωής τους (είκοσι κάτι). Αχ θυμάμαι πόσο άγχος είχα τότε! Εσένα σαν χαλαρή σε βλέπω και καλά κάνεις. Μπράβο κορίτσι μου.
Ήρθα στη γειτονιά σου γιατί είδα το μπλογκ σου σε μπλογκ φίλων (Γεράσιμου, Ασκαρδαμυκτί, Τάκη κλπ).
Να σαι πάντα καλά και να χαίρεσαι τα αγγελούδια σου

Αλητισσα said...

Ουπς τι μου θυμησες με τα Σκορπιδακια η δικια μου η σκορπινα μεχρι το νηπιαγωγειο με ξυπνουσε το βραδυ..
Τελικα οσες φορες κι αν γινεις μαμα το ιδιο ειναι το συναισθημα..
Οσο για την καισαρικη..δυσκολο μου ακουγεται, αν και να φανταστεις οτι και στις 2 γεννες παρακαλουσα το γιατρο να μου κανει καισαρικη..
χα χα..
Καλο κουραγιο και φιλια στις πατουσιτσες του..

gerasimos said...

ΤΙ ΟΜΟΡΦΟ ΜΩΡΟ! Απίστευτη φωτογραφία και ποστ. Είναι σα να καθρεφτίζεται το μέλλον στα μάτια του. Ποιος ξέρει, ίσως κάποτε να κοιτάμε με τα παιδιά μας τα μπλογκς όπως με τους γονείς μας ξεφυλλίζαμε τα οικογενειακά άλμπουμ... να σας ζήσει!

Spitogata said...

Shades...πάντα στην σκιά...
Ευχαριστώ για τις ευχές, αυτό το "λεβέντης" πολύ μου άρεσε!

-----------------------------------

Blade, μέσα στο μυαλό μου είσαι!
Σε λίγο θα ανεβάσω δημοψήφισμα για το όνομα του νεαρού, καθώς δεν έχουμε καταλήξει πουθενά ακόμα!
Να είσαι καλά, τα όσα έγραψες ήταν υπέροχα!

----------------------------------
Ιφιγένεια, πάντα με τον καλό σου λόγο!

----------------------------------
Μερόπη καλώς όρισες στο "σπίτι" μου. Φίλη, αγαπητών φίλων. Να χαίρεσαι τα παιδιά σου και σου εύχομαι σύντομα γιαγια! Εγώ έκανα την δική μου μητέρα για πρώτη φορά γιαγιά στα 40!
Θα προσπαθήσω να βρω χρόν να σε επισκεπτώ!

----------------------------------

Αλητισσα αγαπημένη, τι σου είναι αυτοί οι σκορπιοί. Όταν είναι καλοί είναι αξιολάτρευτοι και όταν ειναι στην τρέλα τους σε τρελαίνουν και σένα!

Όσο για την καισαρική, την ώρα της γέννας ναι είναι προτιμώτερη, φοβάμαι όμως πως η διάρκεια που έχει ο πόνος της μετά, καθιστά τον φυσιολογικό περισσότερο ανώδυνο. Μια και έξω πονάς, όχι συνέχεια.

Φιλάκια στα μουτράκια σου και cheer up, σαν να μου έχεις πέσει λίγο τελευταία!

Spitogata said...

Φίλε Γεράσιμε,

σε ευχαριστούμε πολύ. Το μωρό είναι από το δίκτυο, το δικό μας δεν το εκθέτουμε ακόμα. Σε αυτό που λες πάντως έχεις μεγάλο δίκιο. Θα διαβάζουν ίσως μια μέρα τα μπλόγκς μας και θα μας καταλαβαίνουν καλύτερα!

Η αλήθεια είναι πως το πρώτο πόστ πριν από την γέννα το έγραψα με τον φόβο, μήπως και κάτι δεν πάει καλά. Να έχει έστω αυτό, σαν γράμμα από την μάνα του. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά και τώρα υπάρχει για να θυμίζει μόνο την χαρά!

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ said...

Γιατί βρε Σπιτογατούλα συγκινούμαι τόσο πολύ η άτιμη με τα μωρά;
Χαμογελώ ευτυχισμένη τώρα...

Αχ, αυτά τα αγόρια, να μη νιώθουν από ηλικίες μωρών...
Μόλις είδα τη φωτογραφία (έχουμε πείρα εμείς... sorry gerasimos...), σκέφτηκα, αδύνατον, τούτο το μωρό είναι μεγάλο.
Ξανά sorry gerasimos... μα πρέπει κι'εγώ γυναίκα να δείξω το ...δυνατό μου σημείο.. το ισχυρό μου μητρικό ένστικτο..
;-)

Και επειδή λατρεύω τη μεθυστική μωρουδίλα, φιλί από μένα στο τρυφερό του λαιμουδάκι.
Φιλί σε σένα, στον μεγάλο σου γιο και στον αγαπημένο σου σύντροφο,

Με μια μεγααααλη Γλαρένια αγκαλιά

Σπύρος said...

ΝΑ ΣΟΥ ΖΗΣΕΙ ΟΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΥΓΕΙΕΣ ΚΑΙ ΕΥΤΙΧΗΣΜΕΝΟ ΚΑΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟ ΠΑΝΤΑ...ΥΠΕΡΟΧΟ ΓΙΟΡΤΙΝΟ ΘΕΙΚΟ ΔΩΡΟ ...

ΚΑΛΗΜΕΡΑ...


ΑΓΝΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΓΕΜΑΤΟ ΑΓΑΠΗ ΠΟΣΤ..

sealike2 said...

Να σας ζήσει!!Κρατήστε σφιχτά αυτές τις στιγμές σας!!

Spitogata said...

Φυρδυν τα φιλάκια δώθηκαν...
Περιμένω συμβουλές για το πως διπαιδαγωγείς σωστά τα σκορπιουδάκια!

----------------------------------

Καλέ μας Λοκ, ελπίζω να πέρασες καλά στην Αθήνα...Καλή εβδομάδα.

Spitogata said...

sealike, έχεις απόλυτο δίκιο. Αυτές οι στιγμές περνάνε και χάνονται...

Σε ευχαριστώ που μου το θύμησες!

marianaonice said...

Πιστεύω ότι η καισαρική είναι η καλλίτερη λύση όταν υπάρχει κίνδυνος για τη μάννα και το παιδί.
Δεν χάνεις τίποτε ούτε αγαπάς λιγότερο το μικρό σου. Όταν γέννησα εγώ με καισαρική είχα όλη την εμπειρία του ερχομού της κόρης μου, γιατί ήμουν ξύπνια, αφού είχα κάνει επισκληρίδιο αναισθησία. Απορώ πως δεν το σκέφτηκες...