Wednesday 10 October 2007

ΒΑΡΥ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΜΑ ΤΟΥ ΜΑΘΗΤΗ

Ο χρόνος δεν φτάνει. Το πρόγραμμα βαρύ. Οι απαιτήσεις πολλές. Ο ανταγωνισμός ήδη από τα σχολικά χρόνια σκληρός. Σε όλο το δημοτικό ο μικρός διάβαζε με την γιαγιά του, μιας και ήταν πρώην δασκάλα και έτσι εγώ είχα γλυτώσει όλη την φασαρία. Δούλευα άλλωστε έως αργά , συχνά έως τις 9 και ο χρόνος που μας έμενε δεν ήταν αρκετός, αλλά ποιοτικός όπως αρεσκόμουν να λέω. Τώρα που οι συνθήκες, οι επιλογές και οι απαιτήσεις της ζωής άλλαξαν...Τώρα που αναγκαστικά έγινα Σπιτόγατα...με τον μεγάλο διαβάζουμε μαζί. Και οφείλω να ομολογήσω...ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ. Πάει πρώτη Γυμνασίου. Φτάνει στο σπίτι γύρω στις 2.30. Συνήθως τον περιμένω με έτοιμο φαΐ ή το πολύ να χρειαστεί να περιμένει ακόμα μισή ώρα, μέχρι να ετοιμαστεί. Μεταξύ 3.30 και 4 , αφού τακτοποιήσει το δωματιό του, αρχίζει το διάβασμα... Σήμερα ενδεικτικά είχε: Επανάληψη στο πρώτο κεφάλαιο των Αρχαίων (όταν λέμε αρχαία, εννοούμε αρχαία και όχι μεταφράσεις κειμένων που έκανε η δική μου γενιά), επανάληψη Νέων Ελληνικών, Μαθηματικά, Βιολογία, Γεωγραφία και Αγγλικά. Έως τις 7 το απόγευμα, διαβάζαμε μαζί και πάλι έμειναν αρκετά κενά. Στις 7 έπρεπε να ετοιμαστεί για το τεστ Αγγλικών στο φροντιστήριο όπου θα παραμείνει από τις 8 έως τις 10 το βράδυ. Μετά θα πρέπει να γυρίσει και να κάνει επανάληψη, για να βεβαιωθούμε πως θυμάται όλα όσα διάβασε το απόγευμα. Τελικά το παιδί κοιμάται μετά τις 11.30, αφού τσεκάρει για λίγο τα mail του, μια επιβράβευση τρόπον τινά, για όλο το διάβασμα που έριξε. Το πρόγραμμα του αλλάζει από μέρα σε μέρα και επιβαρύνεται από τα εξωσχολικά μαθήματα ξένων γλωσσών, δύο αθλήματα και διδασκαλία κιθάρας. Ένα έχω να πω. Ο χρόνος δεν φτάνει. Το μυαλό του, είναι στιγμές που πήζει αν και είναι ιδιαίτερα έξυπνο παιδί. Τον βλέπω με κύκλους κάτω από τα ματάκια του και λιώνω. Παράλληλα νιώθω και εγώ πως λιώνω από την κούραση. Άλλοτε νευριάζω, φωνάζω και πονάω, αν κάτι που περάσαμε ώρες μελετώντας, την επόμενη δυσκολεύεται να το θυμηθεί. Μα τελικά το έχω σκεφτεί. Δεν φταίει το παιδί. Φταίει το γαμημένο το εκπαιδευτικό σύστημα, που απλώς διαχειρίζεται την γνώση. Επιβάλλει στους γονείς να αναλαμβάνουν των ρόλο των διδασκάλων, οι οποίοι κατ' ουσία βαριούνται να κάνουν την δουλειά τους. Στα ελληνικά σχολεία περνάνε λίγο από τον χρόνο τους και μετά στέλνουν τα παιδιά στο σπίτι να βγάλουν τα μάτια τους μόνα τους. Χωρίς να έχουν ουσιαστικά διδαχτεί την ύλη.
Θυμάμαι τα χρόνια που πήγαινα εγώ γυμνάσιο στην Αγγλία...Εκεί ότι μαθαίναμε το μαθαίναμε στο σχολείο από τις 9 έως τις 4 το απόγευμα. Μετά ήμασταν απολύτως ελεύθεροι. Δυστυχώς το λέω για μια ακόμα φορά... η μόνη λύση είναι να φύγουμε μακρυά. Εκτός Ελλάδας. Αν θέλουμε να έχουμε και λίγο ελεύθερο ποιοτικό χρόνο, τόσο για τα παιδιά, όσο και για εμάς.

25 comments:

Αλητισσα said...

Αχ βρε Σπιτογατα ν' αγειασει το στομα σου..Τον ιδιο γολγοθα περναω καθημερινα κι ακομα χειροτερα γιατι ειναι Χ2..
Ωρες ωρες νιωθω οτι το σχολειο ειναι μια δημιουργικη απασχοληση για να πηγαινω το πρωι στη δουλεια..
ΚΙ εγω πρεπει μετα να κανω τη δασκαλα στο σπιτι..
Γαμωτο γαμωτο κι αργοτερα φροντιστηρια και κοντρα φροντιστηρια δεν ξερεις ποσες φορες εχω σκεφτει να παρω τα παιδια και να φυγουμε στο εξωτερικο..
Σκατοχωρα εναν ηλιο και μια θαλασσα εχει και την πληρωνουμε καθε μερα μαυρο χαβιαρι..

alekos markellos said...

Εχεις πολύ δίκιο. Και τελικά όλα αυτά (τα αναπόφευκτα) καταλήγουν στην στέρηση του ελεύθερου χρόνου, στην σπατάλη της παιδικότητας.
Τα αποκαλώ αναπόφευκτα γιατί δεν μπορώ να φανταστώ πως έχει κανείς γονιός επιλογή να μην κάνει το παιδί όσα το σύστημα και οι παραφυάδες του επιβάλουν σε μια κοινωνία σκληρού ανταγωνισμού που τον περιμένει. Μας αναγκάζουν να αναπαράγουμε τα λάθη που ζήσαμε κι οι ίδιοι και μάλιστα πολλαπλασιασμένα.
Που χρόνος για εκδρομές στη φύση, για παιχνίδι και δημιουργικές ασχολίες.
Φυλακίζουμε τα παιδιά στην ομορφότερη ηλικία της ζωής τους σε καλούπια αποστειρωμένης γνώσης. Μηχανιστικής, αποκομμένης απο την πραγματική ζωή.
Κουράγιο σπιτόγατα, ετοιμάσου για το επόμενο.

Haris said...

Διαφωνώ. Εγώ νομίζω πως φταίει η μικροαστική μας ψευδαίσθηση, πως το σχολείο μορφώνει. Αν λέγαμε αποβλακώνει θα ήταν καλύτερα. Και ότι το σχολείο μπορεί να σου βρεί δουλειά (έμμεσα φυσικά...). Βλακείες.
Νομίζω όλοι μας του οφείλουμε ένα συγνώμη, που του καταστρέφουμε τα χρόνια του. Την αθωότητά του. Δεν αξίζει κατά την γνώμη μου...

drunk tank said...

Φταίει το εκπαδευτικό σύστημα, φταίνε οι καθηγητές, φταίει η μέρα που έχει μόλις 24 ώρες!
πάντοτε τα ίδια!
δεν ξέρω το σημερινό σύστημα πώς είναι ακριβώς.
ξέρω ότι στο λύκειο, όταν πήγαινα, οι καθηγητές με θεωρούσαν ως έναν από τους χειρότερους μαθητές τους και δεν μπορούσαν να καταλάβουν πώς το είχα πάθει όντας από τους καλύτερους στο γυμνάσιο!
εγώ ξέρω! στο σχολείο, στην τάξη, αν δεν κοιμόμουν διάβαζα για το φροντιστήριο! βέβαια σε εμάς δεν μετρούσε ο βαθμός του σχολείου για τις πανελλήνιες. και από τότε η γνώση που μας παρείχε το σχολείο ήταν υποδεέστερη του φροντιστηρίου.
αλλά θυμάμαι προλάβαινα και φροντιστήριο και στίβο και αγγλικά και ποδόσφαιρο και να βγαίνω έξω.

ποιες λύσεις υπάρχουν;
(μιλάω έξω από τον χορό)
1. να μη φορτώνουμε τα παιδιά με ανούσια πράγματα που δεν τα ενδιαφέρουν ίσως.
2. πολιτική αποκέντρωσης για να φύγουν επιτέλους πολλοί από την Αθήνα και να γλυτώνουν χρόνο από την ημέρα τους και την κούραση των αποστάσεων και των μποτιλιαρισμάτων.
3. ας κινηθεί επιτέλους μια κυβέρνηση προς πραγματική εκπιδευτική μεταρρύθμιση, από το δημοτικό προς τα επάνω, δίχως όλοι να αντιδρούν μόνον για να αντιδρούν αντί να βοηθούν προς όφελος όλων μας.

αυτά! συγνώμη για τη λογοδιάρροια!
καλημέρα είπα; δεν είπα!
καλημέρα λοιπόν!!!

Spitogata said...

Καλημέρα σε όλους.

Συγγνώμη για την γκρίνια, αλλά είναι στιγμές που και εγώ φτάνω στα όρια μου. Πέρα από τα όσα γράφουμε για τα παιδιά και το βαρύ τους πρόγραμμα, θέλω να τονίσω το πόσο βαρύ πέφτει και στους γονείς αυτό το φορτίο.
Συγγνώμη δηλαδή, αλλά και το σχολείο τελείωσα και το πανεπιστήμιο, για ποιο λόγο πρέπει να περνάω 6-7 ώρες από την ημέρα μου και πάλι διαβάζοντας?

Στο τέλος της ημέρας είμαι τόσο πτώμα, που δεν αντέχω ούτε να σερφάρω στο ιντερνετ.

Μη μου πείτε άσε τα παιδιά να διαβάζουν μόνα τους...ίσως αν έχουν μπει σε μια σειρά...να γίνετε και αυτό. Έως τότε όμως χρειάζονται βοήθεια, καθοδήγηση, έλεγχο.

Αλήτισσά μου, τι να πω. Όσο περισσότερα παιδιά έχεις τόσο αυξάνουν και οι απαιτήσεις. Κουράγιο. Όσο για το μαύρο χαβιάρι, μπορεί να το πληρώνουμε, αλλά δεν το τρώμε κιόλας!

------------------------------------
Αλέκο έγραψες:
"Φυλακίζουμε τα παιδιά στην ομορφότερη ηλικία της ζωής τους σε καλούπια αποστειρωμένης γνώσης".

Και άχρηστης θα προσθέσω εγώ. Πόσα από τα μαθήματα του Γυμνασίου θυμόμαστε ακόμα σήμερα; Η δε ανάγκη για παπαγαλία, υπάρχει ακόμα. Έλεος!
Αντί να αναπτύσσουν την κριτική σκέψη ενός παιδιού, του λένε μάθε το όπως το λέει το βιβλίο...αν θα το έχει ξεχάσει αύριο...δεν ενδιαφέρει κανέναν.

Spitogata said...

Χάρη, εγώ συμφωνώ απόλυτα μαζί σου.

Τον ακούω ώρες - ώρες να βρίζει μέσα από τα δόντια του το σχολείο. E...και δεν έχει άδικο!
Όμως μικροαστικό - ξεμικροαστικό, κανείς δεν μπορεί να το αποφύγει.
Μακάρι να ήταν περισσότερο δημιουργικό, αλλά στην Ελλάδα ζούμε είπαμε...
ποιος προώθησε την δημιουργικότητα γενικά, για την προωθήσει και στα σχολεία;

------------------------------------

Κωσταντίνε π, μια γλυκιά καλημέρα και για σένα.

Το ποιος φταίει το συμπύκνωσες στις πρώτες σου λέξεις, το αν θα διορθωθεί η κατάσταση...το βλέπω χλωμό.

Τι να κόψεις από το πρόγραμμα τους;
Τι ξένες γλώσσες; Πέρα από τα Αγγλικά, είναι επιβεβλημένο και από την Ε.Ε, να διδάσκονται άλλη μια γλώσσα πλην της μητρικής.
Αυτές είναι και οι πλέον χρήσιμες, για τους αυριανούς πολίτες του κόσμου...

Ένα αγόρι ζητάει σχεδόν πάντα να παίζει ποδόσφαιρο, ο δικός μου κάνει και μια πολεμική τέχνη, γιατί το θέλει, γιατί σε 2 χρόνια θα έχει μαύρη ζώνη και αύριο η γνώση αυτή μπορεί ενδεχομένως να του σώσει την ζωή.

Για την μουσική τι να πω. Την θέλει σαν τρελός. Προς το παρών κάνει ηλεκτρική κιθάρα, γιατί θέλει να φτιάξουνε κάποια μέρα γκρουπάκι με τους φίλους του και αν είχε χρόνο θα ήθελε να μάθει και ντραμς.

Και γκρουπ να μην φτιάξουν, αν ξέρει δέκα ωραία κομμάτια, σε μερικά χρόνια θα παίζει δίπλα στο κύμα στις παραλίες τα βράδια και θα περνάνε καλά.

Από αυτά που κάνουν στο σχολείο, μάλλον δεν θα του μείνει τίποτα.

Εσύ λες για τα φροντιστήρια...
που να φτάσουμε και εκεί. Εξτρά έξοδα και η εκπαίδευση τελικά ιδιωτική!

Haris said...

Είμαι σίγουρος, πως αν είναι πραγματικά έξυπνος ο γιος σου, δεν χρειάζεται το σχολείο για να "κάνει κάτι" στη ζωή του. Εδώ, οι πιο πετυχημένοι άνθρωποι στον κόσμο δεν είχαν σπουδάσει τίποτα...

Xrysostomos said...

Μισό!

Θα συμφωνήσω ότι οι περισσότεροι καθηγητές (δηλαδή συνάδελφοί μου...) φορτώνουν απίστευτα τα παιδιά, αλλά ας μην τους παίρνει όλους η μπάλα!

Προσπαθώ να μη τους φορτώνω. Στις περσινες διακοπές του πάσχα οι μαθητές με ρώτησαν τη εργασία θα πρέπει να κάνουν και τους απάντησα ότι θέλω μόνο να κάτσουν να κοιτάνε το ταβάνι και να σκέφτονται ότι γουστάρουν. Στην αρχή απόρησαν, μετά σκάσαν τα πρώτα χαμόγελα...

"Φταίει το γαμημένο το εκπαιδευτικό σύστημα, που [...]επιβάλλει στους γονείς να αναλαμβάνουν των ρόλο των διδασκάλων, οι οποίοι κατ' ουσία βαριούνται να κάνουν την δουλειά τους".

Σκέψου ότι το εκπαιδευτικό σύστημα φορτώνει και εμάς τους δασκάλους, όχι μόνο τους γονείς. Είναι τελείως συγκεκριμένα και ο χρόνος που έχουμε στη διάθεσή μας και η ύλη που "πρέπει" να καλύψουμε. Μην πυροβολείς τον πιανίστα!

Από την άλλη, ας πω οτι δεν βαριέμαι τη δουλειά μου και γνωρίζω συναδέλφους που αποδεικνύουν το ίδιο κάθε μέρα. Αν μάλιστα βαρεθώ ποτέ, το μάθημα μου θα γίνει αυτομάτως απαίσιο και προσωπικά δε νομίζω ότι θα αντέξω να συνεχίζω αυτή τη δουλειά, έχοντας κάθε πρωί 30 πιτσιρικάδες να με κοιτούν απαξιωτικά. Το βλέμμα των μαθητών είναι η καλύτερη αξιολόγηση της δουλειάς μου...

Τέλος, θα παρακούσω αυτό που είπες και θα σου πω ότι δεν είμαι υπέρ του να βοηθούν οι γονείς τα παιδιά τους στο διάβασμα... Αν δεν τον αφήσεις μόνο του, δεν θα μάθει ποτέ να διαβάζει μόνος του.

Το κλασικό μοτίβο των μαθητών που διαβάζουν μόνοι τους είναι στην αρχή να τα βρίσκουν πολύ σκούρα, αλλά γρήγορα να βρίσκουν τον τρόπο και πολλές φορές να ξεπερνούν και αυτούς που τους βοηθούν οι γονείς τους.

Σκέψου επίσης ότι καλύτερα ο γιος σου να τα βρει σκούρα τώρα που τα μαθήματα είναι πιο εύκολα, παρά μετά. Κάποια στιγμή θα φτάσει σε μεγαλύτερες τάξεις, σε γνώσεις που εσύ δεν κατέχεις και θα ζοριστείτε και οι δύο πολύ περισσότερο.

Άσε που δεν είναι σίγουρο ότι τη πίεση που αισθάνεται την αποδίδει στο σχολείο (και όχι σε εσένα). Μην το πάρεις σαν επίθεση, έτσι; Είναι η άποψή μου.

Καλή συνέχεια (και στους δυο σας...)

If...ιγένεια said...

Πες τα.. Τι τραβάνε τα παιδιά με το ρημάδι το εκπαιδευτικό σύστημα δεν λέγεται..

Paranoia said...

Μια κόλαση ζουν τα παιδιά σήμερα κι όλα αυτά γιατί?
για ελλειπή παιδεία και γνώσεις και αγώνα αμφισβήτησης αύριο με αβέβαιο επαγγελματικό μέλλον

την καλησπέρα μου

Spitogata said...

Χρυσόστομε, λόγω φήμης αλλά και ιδιότητας ο λόγος σου είναι σημαντικός.

Είναι καλό να υπάρχει αυτός ο διάλογος, καθώς και συμβουλές από ανθρώπους που βιώνουν την ίδια ιστορία, από άλλες σκοπιές.

Πίστεψέ με, επιθυμώ διακαώς να έρθει η μέρα που θα διαβάζει μόνος του. Να φύγει από πάνω μου το βασανάκι ετούτο. Μακάρι.

Μέχρι σήμερα οι περισσότεροι δάσκαλοί του στο δημοτικό, έλεγαν το αντίθετο. Πως πρέπει να διαβάζουμε μαζί με τα παιδιά και να ελέγχουμε καθημερινά τις επιδόσεις τους.
Το Γυμνάσιο είναι ακόμα πιο απαιτητικό. Σκέψου πως στην αρχή ειδικά πελαγώνουν. Πολλοί καθηγητές, νέα μαθήματα, άλλο σύστημα εκμάθησης...

Εμένα με φωνάζει για βοήθεια και καταλήγουμε να του εξηγώ, σε απλά ελληνικά, αυτά που θα έπρεπε να είχε ήδη διδαχτεί στην σχολική αίθουσα. Αυτό το επισημαίνω. ΄Ωρες - ώρες κάνει σαν να τα ακούει για πρώτη φορά.

Δύο εκδοχές διαβλέπω ως προς την αιτία. Ή δεν προσέχει στο μάθημα ή δεν του τραβάει την προσοχή ο καθηγητής. Δεν έχει αυτό που λέμε "μεταδοτικότητα". Και αναφέρω μόνο αυτές τις δύο εκδοχές, διότι δεν θέλω να πιστέψω πως δεν γίνετε παράδοση και διδασκαλία την ώρα του μαθήματος.

Αν υπάρχει και άλλη, την οποία ως μάνα δεν διακρίνω, μετά χαράς να την συζητήσουμε. Το ζήτημα είναι πρωτίστως η γνώση που πρέπει να αποκομίζουν. Μετά, ακολουθεί η αξιολόγηση και η επιβράβευση την κατάκτησής της.

Τέλος, χαίρομαι που υπάρχουν εκπαιδευτικοί που πιστεύουν στον εκ-παιδευτικό τους ρόλο. Αλοίμονο, αν χάναμε εντελώς την ελπίδα μας. Στο βλέμμα των παιδιών, δεν μπορεί παρά να λάμπει η αλήθεια. Και τα παιδιά είναι δύσκολο ακροατήριο.

Καλή δύναμη στο έργο σας. Το έχουμε όλοι ανάγκη.

Spitogata said...

Χάρη, δεν διαφωνώ σε αυτό που λες.
Όσο να' ναι όμως καλύτερα πετυχημένος με πτυχίο, παρά πετυχημένος άνευ.

Είναι η λογική της εποχής βλέπεις!
-----------------------------------

Ιφιγένεια, Παράνοια...
και εμείς ως παιδιά τα ίδια τραβάγαμε...
Σήμερα όμως τα παιδιά έχουν χάσει την επαφή με την ίδια τους την φύση!

Φιλάκαι

Spitogata said...

Υ.Γ Χρυσόστομε...

Πες πως τον αφήνω να διαβάσει μόνος του από αύριο.
Με την λογική της ξεπέτας που τον διακρίνει θα κάνει απλώς τα απολύτως απαραίτητα. ¨Οτι τον δυσκολεύει θα το αφήνει και θα προχωρά με κενά.

Στο τέλος του τριμήνου θα βγάλει κανένα 15 και μετά... θα ψάχνουμε όλοι τι έφταιξε και δεν τα πήγε αρκετά καλά.

Αλήθεια πόσο σκέφτεστε την ιδιαιτερότητα του κάθε παιδιού, όταν φτάνει η ώρα της βαθμολογίας;

Και τελικά πόσο ρόλο παίζει στην εξέλιξη ενός ανθρώπου;

Μάλλον έγραψα πολλά...

Αναμένω τις σκέψεις σου με ενδιαφέρον.

Xrysostomos said...

Έχουμε + λέμε
«Πίστεψέ με, επιθυμώ διακαώς να έρθει η μέρα που θα διαβάζει μόνος του. Να φύγει από πάνω μου το βασανάκι ετούτο»

Όχι. Η ιστορία αυτή δεν γίνεται για να φύγει από πάνω σου το βάσανο. Για τον μικρό γίνεται, όχι (τόσο) για σένα. Το να φτάσει να διαβάζει μόνος του σημαίνει ότι θα μαθαίνει μόνος του, που σημαίνει ότι θα μπει και σε διαδικασία να διαλέγει τι θα μαθαίνει. Να βρει δηλαδή ποια είναι τα μαθήματα που του ταιριάζουν, όχι για να πάρει καλό βαθμό σε αυτά, αλλά γιατί ίσως μέσα από αυτά ανακαλύψει κάποιες κλίσεις/ταλέντα του. (Πιστεύω πως κάθε μαθητής είναι ικανότερος από οποιονδήποτε γονέα, εκπαιδευτικό ή ψυχολόγο να βρει το ταλέντο του. Εμείς υπάρχουμε τριγύρω για να του δώσουμε ευκαιρίες/προτάσεις και αυτός θα πρέπει να έχει τον τελικό λόγο. Με άλλα λόγια, δεν θα πρέπει να πούμε κουβέντα αν κάποια στιγμή μας πει «όχι εγώ δεν τα πάω καλά με αυτό, το ταλέντο μου θα το βρω αλλού»

Μην υποτιμάς τις δυνάμεις του παιδιού σου, αν δεν αυτές δεν έχουν βρει πεδίο να εκφραστούν…

«Μέχρι σήμερα οι περισσότεροι δάσκαλοί του στο δημοτικό, έλεγαν το αντίθετο. Πως πρέπει να διαβάζουμε μαζί με τα παιδιά και να ελέγχουμε καθημερινά τις επιδόσεις τους.
Το Γυμνάσιο είναι ακόμα πιο απαιτητικό. Σκέψου πως στην αρχή ειδικά πελαγώνουν. Πολλοί καθηγητές, νέα μαθήματα, άλλο σύστημα εκμάθησης...”


Δεν θεωρώ ότι έρχομαι σε σύγκρουση με τους συναδέλφους του δημοτικού. Δεν θα έγραφα τέτοιο σχόλιο αν ο γιος σου ήταν στην Τρίτη δημοτικού. Δεν είμαι σίγουρος ότι ένα παιδί αυτής της ηλικίας είναι σε θέση να καταλάβει ότι αν δεν διαβάσει, αυτός που θα πρέπει να δυσαρεστηθεί δεν είναι ο μπαμπάς, η μαμά, ο δάσκαλος ή η δασκάλα, αλλά ο ίδιος ο μαθητής. Γι’ αυτό πιστεύω ότι πρέπει να δέχονται κάποιας μορφής κοινωνική πίεση (παρατηρήσεις/επιπλήξεις από γονείς ή εκπαιδευτικό), συμφωνώ δηλαδή με τους δασκάλους, ιδιαίτερα των πρώτων τάξεων του δημοτικού.

Στο Γυμνάσιο όμως πλέον οι μαθητές είναι σε θέση να καταλάβουν τι σημαίνει ευθύνες και ανταπόκριση σε αυτές. Βέβαια το πότε ακριβώς κάθε μαθητής φτάνει σε αυτό το στάδιο είναι διαφορετικό από παιδί σε παιδί και δεν μπορούν να μπουν κανόνες. Σίγουρα όμως είναι ανησυχητικό αν ένα παιδί που έχει φτάσει, ας πούμε, τα 13-14 δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του (εκτός από την περίπτωση που έχει μπλέξει με κανένα τρελάρα που φορτώνει τα παιδιά εργασίες, οπότε οι υποχρεώσεις είναι υπερβολικές για τα παιδιά και είναι λογικό να μην ανταποκρίνονται)

«Δύο εκδοχές διαβλέπω ως προς την αιτία. Ή δεν προσέχει στο μάθημα ή δεν του τραβάει την προσοχή ο καθηγητής».

Δεν έχω στο νου μου τρίτη εκδοχή, συμφωνώ μαζί σου. Συμπληρώνω απλά το (πιθανότερο) ενδεχόμενο να ισχύουν και οι δύο ταυτόχρονα.

«Πες πως τον αφήνω να διαβάσει μόνος του από αύριο.
Με την λογική της ξεπέτας που τον διακρίνει θα κάνει απλώς τα απολύτως απαραίτητα. Οτι τον δυσκολεύει θα το αφήνει και θα προχωρά με κενά»
.

Πρώτα από όλα να ομολογήσω ότι με συγκινεί που σε έβαλα σε σκέψεις και λες «πες πως τον αφήνω…». Δε νόμιζα ότι το σχόλιο μου θα είχε τετοια δύναμη...

Δε γνωρίζω το γιο σου και δεν μπορώ να κρίνω αν η λογική της ξεπέτας είναι όντως χαρακτηριστικό του ή δική σου άποψη. Από την άλλη δεν ασπάζομαι τη λογική του "θα προχωρά με κενά". Μία από τις βασικές κριτικές στο εκπαιδευτικό μας σύστημα είναι ότι δεν διατηρεί μια λογική και συνεπή σειρά, ούτε μεταξύ τάξεων ούτε μεταξύ μαθημάτων της ίδιας τάξης. Άρα η απειλή «θα έχεις κενά», έχει κάποια βάση, αλλά όχι όση οι περισσότεροι γονείς πιστεύουν .

«Στο τέλος του τριμήνου θα βγάλει κανένα 15 και μετά... θα ψάχνουμε όλοι τι έφταιξε και δεν τα πήγε αρκετά καλά»

Και φτάνω στο ζουμί. Θα βγάλει κανα 15. Ε και?

Θα βγάλει κανένα 15, θα έχεις συννενοηθεί εσύ με όσους ανθρώπους πιστεύεις ότι αυτός εκτιμα και τον επηρεάζουν και θα τους προτείνεις να του πουν κατι σαν «από εσένα περιμένουμε περισσότερα, μη μας απογοητεύεις». Όχι όμως να δεχτεί όλες τις επιπλήξεις μόνο από εσένα: Το θέμα είναι να πάρει ανάδραση από διαφορετικούς ανθρώπους, γιατί υπάρχει και το ενδεχόμενο να θεωρήσει ότι όλη την προσπάθεια την κάνει για σένα και όχι για τον εαυτό του.

Και στην τελική, τι σημαίνει το 15? Πόση ζημιά έχεις πάθει εσύ στη ζωή σου από κάποιο 15? Εγώ προσωπικά στο Γυμνάσιο έκανα συλλογή από 15αρια επειδή έδινα σημασία και σε πράγματα όπως οι φίλοι μου ή τα ενδιαφέροντα μου (που δεν υπήρχαν πάντα μέσα στο σχολείο). Στο μπλογκ σου ασχολείσαι με θέματα όπως η ποίηση, η πολιτική και οι ανθρώπινες σχέσεις. Έδωσες χρόνο σε αυτά, γιατί έτσι ήθελες, γι αυτό τα έχεις μάθει και τα έχεις αγαπήσει.

Θέλω να πω, πόσα από αυτά τα μαθαίνουμε από το σχολείο και πόσα από τους ανθρώπους (φίλους, συγγενείς) που κυκλοφορούν τριγύρω μας; Οι μαθητές που συλλέγουν 19αρια και 20αρια, ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις του σχολείου, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις της κοινωνίας. Γιατί δηλαδή θεωρούμε ότι αξίζει να αφιερώσουμε περισσότερο χρόνο για να μάθει το παιδί μας μαθηματικά, αρχαία ή βιολογία από ότι για να αγαπήσει τη φύση, την ποίηση ή τους συνανθρώπους του;

Αλήθεια πόσο σκέφτεστε την ιδιαιτερότητα του κάθε παιδιού, όταν φτάνει η ώρα της βαθμολογίας;»

Προσωπικά όσο μπορώ. Για μερικά παιδιά είναι ιδιαίτερα δύσκολο, αφού δυσκολεύονται να δώσουν στοιχεία για την ιδιαιτερότητα τους, ή εγώ δεν έχω καταφέρει να τα «δω». Σκέψου ότι θα πρέπει μέσα σε ένα τρίμηνο να ανακαλύψω 30 διαφορετικές ιδιαιτερότητες (άσε που όλη η κοινωνία απαιτεί να μην κάνω λάθος. Και μιλάμε για την ίδια κοινωνία που λέει «μείνε 2-3 χρόνια με το έτερο σου ήμισυ αν θες να καταλάβεις τις ιδιαιτερότητες του». Τελος πάντων…).

Έχω παρασυρθεί εδώ και ώρα και έχω γράψει υπερβολικά πολλά για σχόλιο… Συγγνώμη. Ομολογώ πάντως ότι έχεις βάλει το μυαλό μου σε σκέψεις που πιθανό είναι να οδηγήσουν σε κάποιο σχετικό ποστ στο μπλογκ μου.

Κλείνοντας, να σημειώσω το αυτονόητο: όλα όσα γράφω είναι απόψεις, όχι κάποιες αλήθειες με τις οποίες συμφωνεί ολόκληρη η παιδαγωγική επιστήμη... Μπορείς απλά να τις λάβεις υπόψη σου, να τις θεωρήσεις γελοίες ή κάποια στιγμή να τις υπερασπιστείς φανατικά.

Επιλογή σου…
Γεια χαρά

Accursed said...

Νομίζω, ότι, φταίμε εμείς οι γονείς και το άγχος μας, να προσφέρουμε στα παιδιά μας όσα περισσότερα εφόδια μπορούμε. Όσα στερηθήκαμε εμείς σαν παιδιά...

Spitogata said...

Χρυσόστομε, σε ευχαριστώ ειλικρινά για τον χρόνο που αφιερώνεις και τις απόψεις που διατυπώνεις.

Σε διακρίνει η ισορροπία και η διάθεση προσφοράς.

Είναι στιγμές που νιώθω βεβαίως σαν να με "μαλώνεις" λιγάκι, αλλά και αυτό σε εισαγωγικά, είναι εποικοδομητικό.

Δεν θέλω να περιαυτολογώ, ούτε να τοποθετώ το "εγώ" μου στο κέντρο του κόσμου. Δεν έχω παράλογες απαιτήσεις από το παιδί ή κανένα παιδί. Τουναντίον.
Θα προτιμούσα να θαύμαζα απλώς το έργο που επιτελείται στα σύγχρονα ελληνικά σχολεία και να εκπλήσσομαι με τον πλούτο της γνώσης που οι μαθητές αποκομίζουν.
Το σχολείο να λειτουργούσε ως πεδίο ανάπτυξης και εξάσκησης των όποιων ταλέντων.
Οι καθηγητές να αποτελούσαν φάρους της γνώσης, να διαθλούσαν το φως της.
Και άλλα πολλά όμορφα και ουτοπικά.

Αντ΄αυτών με θλίβει η σημερινή πραγματικότητα. Δεν είναι κομμάτι της Ελλάδας του 21ου αιώνα, που οραματιζόμουν.

Συγγνώμη, αλλά σε σχέση με τους φόρους που πληρώνω, απαιτώ καλύτερα σχολεία, ευσυνείδητους καθηγητές και περισσότερο, ελεύθερο, ποιοτικό, χρόνο με τα παιδιά.

Γράφεις: "Δε νόμιζα ότι το σχόλιο μου θα είχε τετοια δύναμη..."

Σε πληροφορώ πως έχει ή μάλλον "έχουν" τα σχόλια σου.
Κράτα όμως κατά νου πως δεν είναι όλοι οι καθηγητές, σαν και εσένα.
Πως, όπως πολύ σωστά λες, το κάθε παιδί έχει τις ιδιαιτερότητες του.
Πως η κάθε εποχή έχει και διαφορετικές συνισταμένες.
Για παράδειγμα ο σημερινός 13χρονος ζει στην εποχή του διαδικτύου. Οι περισσότεροι το παίζουν στα δάκτυλά τους. Τα τόσο σημαντικά πλέον μαθήματα της πληροφορικής και της τεχνολογίας στα σχολεία όμως, περιορίζονται στην ανάγνωση και επεξήγηση σχολικών εγχειριδίων. Πολλές φορές από καθηγητές μια άλλης εποχής και ηλικίας, χωρίς τις απαραίτητες γνώσεις.
Χωρίς καμία πρακτική εξάσκηση.
Καμία αξιοποίηση των εργαλείων του διαδικτύου στην καθημερινή εκπαίδευση.

Τόσο εσείς, όσο και οι μαθητές ζείτε μέσα σε κρύες τάξεις και ελλιπείς σχολικές εγκαταστάσεις. Καμία έμπνευση δεν προκαλεί ο χώρος διδασκαλίας. Δεν υπάρχουν εργαστήρια, ούτε καν εργαλεία.

Κατανοώ πως και το οικονομικό σκέλος, οι πενιχρές αποδοχές των διδασκόντων και οι ελάχιστες παροχές για την παιδεία, δεν ενισχύουν τον εξευγενισμό της.

Φτάνουμε να έγκειται στην συνείδηση του κάθε καθηγητή και στις ικανότητές του, το αν θα μπορέσει να επιτελέσει σωστά το έργο του.

Όσο για τους μαθητές...
Όπως λες ο καθένας ανακαλύπτει μόνος του την κλίση του. Δεν είναι κρίμα όμως να μην την ανακαλύπτει μια ώρα αρχύτερα, εφόσον κάποιος μεγαλύτερος με εμπειρία και ανοικτό μυαλό είναι σε θέση να τον βοηθήσει να την διακρίνει νωρίτερα;

Γιατί να χάνει χρόνο;

Στα κενά που αναφέρεσαι δεν θα συμφωνήσω. Στα Αρχαία για παράδειγμα ή στα μαθηματικά, το κάθε κενό που αφήνεις το βρίσκεις μπροστά σου. Δυσκολεύεσαι να προχωρήσεις.
Το να ξεχάσεις τον Αβραάμ και την Σάρα δεν είναι πρόβλημα. Πρόβλημα είναι το ότι δεν διδάσκεται σήμερα στα Θρησκευτικά, η ιδιαιτερότητα του σύγχρονου Ισλάμ.

Τέλος για τους βαθμούς, δεν ενδιαφέρομαι εγώ...αλλά το εκπαιδευτικό σύστημα. Δεν θέλεις να ξέρεις τι βαθμούς είχα Μαθηματικά - Φυσική και Χημεία. Με αλχημείες πέρναγα και μπόλικη τύχη. Τις σπάνιες φορές που είχα καλούς καθηγητές όμως ή τις κατάλληλες υποδομές, εγώ η ανεπίδεκτη, γινόμουν δεκτική.

Δεν πρόκειται να το σαπίσω στο ξύλο το παιδί επειδή έφερε 15. Ούτε θέλω να διαβάζει για να είμαι περήφανη μάνα.

Θέλω απλά να μην χάνουμε όλοι τον χρόνο μας, μαθητές, καθηγητές, γονείς, για να διδάσκονται λάθος και μη χρήσιμα πράγματα!

Break...Ώρα για "Διάλειμμα"!

freemer said...

Πεστα Χ Ρ Υ Σ Ο Σ Τ Ο Μ Ε

Ασκαρδαμυκτί said...

Σπιτογατούλα, νομίζω πως ο γιός σου εκτός από αρχαία, κιθάρες κλπ πρέπει ν' αρχίσει να μαθαίνει και ορισμένα άλλα πραγματάκια!
Μου τον εμπιστεύεσαι τα σαββατοκύριακα;

emfortos said...

Διαβάζοντας το σχόλιο σου και βλέποντας το αποκαμωμένο παιδί,θυμήθηκα το σχετικό ποστ "Μέτρο σύγκρισης" του περασμένου Μάρτη. Το έχω πάντα μαζί μου τυπωμένο και εκτυπωμένο.
"Το επιδεικνύω εις εκάστην ζήτησιν"

Εκεί έγιναν αναφορές και φάνηκε η υστέρηση του ελληνικού σχολείου και οι συνέπειες στο μαθητή,στο δάσκαλο,στο γονιό,στην κοινωνία.

Ο φαύλος κύκλος, με την κοινωνία σε παράκρουση,σε αδιέξοδο,με υποκρισία, και το υπουργείο παιδείας (και εκκλησίας!)να στρουθοκαμηλίζει.

Τώρα όμως είναι η ψυχρή λογική,
πώς το αντιμετωπίζεις;

1.Με ψυχραιμία και αγάπη στο παιδί και με πολλά μπράβο για ό,τι καλό και όποια καλή προσπάθεια κάνει για τα μέτρα του και τα θέλω του και όχι τα δικά σου! ή τα δικά μας!

2.Συζήτηση με τους καθηγητές(αν τους βρεις!) για την παρουσία του στην τάξη,πού συμμετέχει,και πώς,πού υστερεί,και γιατί,τι πρέπει να βελτιώσει.Τα συζητάς ή τα παρατηρείς μαζί με το παιδί σε ήπιους τόνους, χωρίς να τα απαιτείς

3.Κατανομή του χρόνου που διαβάζει, ώστε να ετοιμάζεται καλά στα βασικά μαθήματα,και να μην αφήνει αδιάβαστο κανένα από τα άλλα,έστω και ρηχά.
Ίσως εδώ χρειαστεί τη βοήθεια σου,χωρίς να κολλάει πχ στη Γεωγραφία επειδή δεν τη θυμάται ή τους έχει βάλει πολλές ερωτήσεις,ή είναι ο καθηγητής αυταρχικός(ή ανάγωγος) και τον φοβάται.
Σ'αυτή την ηλικία δεν είναι εύκολο για το παιδί να εκτιμήσει την βαρύτητα των μαθημάτων,των καθηγητών,του σχολείου,γι αυτό δεν πρέπει να απαξιώνονται από τώρα,γιατί απογοητεύεται,θα τα ανακαλύψει σιγά-σιγά.

4.Μην είσαι συνέχεια δίπλα του,μην του δίνεις έτοιμες απαντήσεις.
Εδώ μπορούν να βοηθήσουν κάποια καλά βοηθήματα που εμβαθύνουν και ανεβάζουν το επίπεδο (όχι κατ'ανάγκη ζητούμενο)αρκεί να προηγείται η δική του προσπάθεια.

5.Μη βιάζεσαι να δεις καλούς βαθμούς και μη δίνεις βάρος σ'αυτούς.Στις βασικές γνώσεις και στην συνήθεια(δύσκολη!) του σωστού διαβάσματος στο σπίτι
και της πολύ καλής παρακολούθησης-συγκέντρωσης στην αίθουσα,αλλά και της επικοινωνίας παιδιού-καθηγητών να δίνεις βάρος.

6.Μην του φορτώνεις όλο το χρόνο με υποχρεώσεις,άφησέ το να ασχοληθεί για λίγο με ό,τι θέλει,ξεκουράζεται και αποκτά αυτοπεποίθηση.

7.Καλό είναι να μας βλέπουν ως στηρίγματα,συμπαραστάτες και όχι ως κριτές και φόβητρα.

Την άποψή μου κατέθεσα για να βοηθήσουμε το μικρό.Είναι ο πιο αθώος και ο πιο σκληρά τιμωρούμενος του συστήματος.

Spitogata said...

ΑΣΑΚΑΡ...Το Σ/Κ είναι εδώ...

Να υποθέσω ότι θα περάσεις να τον πάς στα Προσκοπάκια και αύριο στο Κατηχητικό;

Spitogata said...

'Εμφορτε, οφείλω να ομολογήσω πως με συγκίνησες. Το "μέτρο σύγκρισης" ήταν ένα από τα πρώτα ποστ που είχα γράψει και δεν περίμενα να χτυπήσει φλέβα και μάλιστα χρυσού.

Και σε αυτό το "ξέσπασμα" κάνω μια μικρή αναφορά στα χρόνια της Αγγλίας, πολύ μικρή. Ίσως να επανέλθω, από την στιγμή που ενδιαφέρει.

Πρωτίστως όμως θέλω να ευχαριστήσω τόσο εσένα, όσο και τον Χρυσόστομο για τις πολύτιμες θέσεις σας. Ως εκπαιδευτικοί έχετε και γνώση και εμπειρία. Εμείς ως γονείς χρειαζόμαστε και του λόγου μας "εκπαίδευση".

Ο "Επτάλογος της Σωστής Εκπαίδευσης" τώρα, είναι κάτι που ο καθένας μας θα πρέπει να τυπώσει και να κρατάει μαζί, ανά πάσα στιγμή.

Ήρθε Σαββατοκύριακο, καιρός για ξεκούραση και περισυλλογή.

Ο Μικρός σήμερα μάλλον θα μονοπωλήσει το laptop...

Anonymous said...

Eπαγγελματίας μαθητής και ερασιτέχνης δάσκαλος ο γονιός. ΟΙ γονείς μου ήταν δάσκαλοι. Εγώ για κει ξεκίνησα, αλλού τα έφερε η ζωή να είμαι. ΑΛλά χωρίς να έχω παιδί, τα πονάω όλα αυτά τα πλάσματα που έχουν γίνει άλογα κούρσας για μια αμφίβολη γνώση, για την εισαγωγή σε μέτρια πανεπιστήμια όπου και πάλι η παράδοση γίνεται από ένα εγχειρίδιο, με εξετάσεις και ελάχιστες εργασίες. Νοσούμε ως χώρα γιατί το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα είναι ατελέσφορο και νοσηρό.

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ said...

Είναι εκείνα που λέγαμε στο ξεκίνημά σου.
΄Ατιμο τούτο το σύστημα...
Γιατί να μη γυρίζουν και στην Ελλάδα διαβασμένα τα παιδιά;
Τα καταπιέζουμε, τους αφαιρούμε την ανεμελιά από την πιο δροσερή τους ηλικία.
Γιατί εξακολουθούμε να πηγαίνουμε σε τούτη τη χώρα μερικές δεκαετίες πίσω; Εγκληματούμε!

Γλαρένιες αγκαλιές

Αλεξάνδρα said...

Πόσο δίκιο έχεις. Πόσο ταιριάζει η αγανάκτησή μου με την δική σου!

Πόσα άχρηστα μαθαίνουν τα μπουμπουκάκια μας.

Πόσα χρήσιμα δεν θα ακούσουν ποτέ από δασκάλου στόμα...

Ο γιός μου πάει Τετάρτη Δημοτικού φέτος. Πέρσι η δασκάλα του μου είπε:-"μήπως τον φορτώνετε με πολλά;" "Εχετε δίκιο" της είπα. -"Να του κόψετε κάτι" μου είπε. -"Το σχολείο" της απάντησα "να μπορούσα αυτό θα του έκοβα" κάγκελο εκείνη.

Κανονικά όπως το λες. Οτι κάνουν στο σχολείο. Με ρωτάει κανείς αν θέλω ή αν έχω την ικανότητα στο κάτω κάτω να γίνω βοηθός εκπαιδευτικού;

Αχ Ελλάδα για άλλη μια φορά!!!

Καλό μας ΠΣΚ

Ακούω εσας που έχετε μεγαλύτερα παιδιά και σκιάζομαι περισσότερο....

Anonymous said...

ρος ΖήβαςΑποκωδικοποίηση....: θρησκειών, μυθολογιών, ψυχής, σιωπής,....
Σχηματοποίηση λόγου ("ποιημάτων" μου), κοσμογονία, θεογονία,....
URL : www.siopi.gr
Γεια.....