ΒΑΡΥ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΜΑ ΤΟΥ ΜΑΘΗΤΗ

Ο χρόνος δεν φτάνει. Το πρόγραμμα βαρύ. Οι απαιτήσεις πολλές. Ο ανταγωνισμός ήδη από τα σχολικά χρόνια σκληρός. Σε όλο το δημοτικό ο μικρός διάβαζε με την γιαγιά του, μιας και ήταν πρώην δασκάλα και έτσι εγώ είχα γλυτώσει όλη την φασαρία. Δούλευα άλλωστε έως αργά , συχνά έως τις 9 και ο χρόνος που μας έμενε δεν ήταν αρκετός, αλλά ποιοτικός όπως αρεσκόμουν να λέω. Τώρα που οι συνθήκες, οι επιλογές και οι απαιτήσεις της ζωής άλλαξαν...Τώρα που αναγκαστικά έγινα Σπιτόγατα...με τον μεγάλο διαβάζουμε μαζί. Και οφείλω να ομολογήσω...ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ. Πάει πρώτη Γυμνασίου. Φτάνει στο σπίτι γύρω στις 2.30. Συνήθως τον περιμένω με έτοιμο φαΐ ή το πολύ να χρειαστεί να περιμένει ακόμα μισή ώρα, μέχρι να ετοιμαστεί. Μεταξύ 3.30 και 4 , αφού τακτοποιήσει το δωματιό του, αρχίζει το διάβασμα... Σήμερα ενδεικτικά είχε: Επανάληψη στο πρώτο κεφάλαιο των Αρχαίων (όταν λέμε αρχαία, εννοούμε αρχαία και όχι μεταφράσεις κειμένων που έκανε η δική μου γενιά), επανάληψη Νέων Ελληνικών, Μαθηματικά, Βιολογία, Γεωγραφία και Αγγλικά. Έως τις 7 το απόγευμα, διαβάζαμε μαζί και πάλι έμειναν αρκετά κενά. Στις 7 έπρεπε να ετοιμαστεί για το τεστ Αγγλικών στο φροντιστήριο όπου θα παραμείνει από τις 8 έως τις 10 το βράδυ. Μετά θα πρέπει να γυρίσει και να κάνει επανάληψη, για να βεβαιωθούμε πως θυμάται όλα όσα διάβασε το απόγευμα. Τελικά το παιδί κοιμάται μετά τις 11.30, αφού τσεκάρει για λίγο τα mail του, μια επιβράβευση τρόπον τινά, για όλο το διάβασμα που έριξε. Το πρόγραμμα του αλλάζει από μέρα σε μέρα και επιβαρύνεται από τα εξωσχολικά μαθήματα ξένων γλωσσών, δύο αθλήματα και διδασκαλία κιθάρας. Ένα έχω να πω. Ο χρόνος δεν φτάνει. Το μυαλό του, είναι στιγμές που πήζει αν και είναι ιδιαίτερα έξυπνο παιδί. Τον βλέπω με κύκλους κάτω από τα ματάκια του και λιώνω. Παράλληλα νιώθω και εγώ πως λιώνω από την κούραση. Άλλοτε νευριάζω, φωνάζω και πονάω, αν κάτι που περάσαμε ώρες μελετώντας, την επόμενη δυσκολεύεται να το θυμηθεί. Μα τελικά το έχω σκεφτεί. Δεν φταίει το παιδί. Φταίει το γαμημένο το εκπαιδευτικό σύστημα, που απλώς διαχειρίζεται την γνώση. Επιβάλλει στους γονείς να αναλαμβάνουν των ρόλο των διδασκάλων, οι οποίοι κατ' ουσία βαριούνται να κάνουν την δουλειά τους. Στα ελληνικά σχολεία περνάνε λίγο από τον χρόνο τους και μετά στέλνουν τα παιδιά στο σπίτι να βγάλουν τα μάτια τους μόνα τους. Χωρίς να έχουν ουσιαστικά διδαχτεί την ύλη.

Θυμάμαι τα χρόνια που πήγαινα εγώ γυμνάσιο στην Αγγλία...Εκεί ότι μαθαίναμε το μαθαίναμε στο σχολείο από τις 9 έως τις 4 το απόγευμα. Μετά ήμασταν απολύτως ελεύθεροι. Δυστυχώς το λέω για μια ακόμα φορά... η μόνη λύση είναι να φύγουμε μακρυά. Εκτός Ελλάδας. Αν θέλουμε να έχουμε και λίγο ελεύθερο ποιοτικό χρόνο, τόσο για τα παιδιά, όσο και για εμάς.