ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΜΙΑΣ ΥΠΑΡΞΗΣ - ΜΕΡΟΣ 4

Οι μουσικοί έπαυσαν προς στιγμήν τα όργανα. Ένας D.J έσπευσε να καλύψει το κενό βάζοντας στο Πικ – απ ένα δίσκο, από βινύλιο, της Έντιθ Πιαφ. Βινύλιο...θυμίζει αντίκα πια. Στο μαγαζί του Φιλίπ όμως, η κάθε αντίκα αποπνέει την ιστορία της. Περίεργο πως δεν έπαιζε μουσική ακόμα και από γραμμόφωνο. Η γυναίκα μυστήριο σήκωσε το χέρι της ψηλά, τεντώνοντας από όλα τα δάχτυλα μόνο τον δείκτη. Ήταν σαφές πως επιθυμούσε άλλο ένα ποτό. Δεν έμοιαζε ωστόσο καθόλου ζαλισμένη.

Ο Φιλίπ έπιασε από το μπράτσο την σερβιτόρα, την ώρα που ετοιμαζόταν να της το πάει.

-Άσε θα της το πάω εγώ.

-Θέλεις να παίξεις με την τύχη σου;

-Θέλω να την γνωρίσω.

-Σε προειδοποιώ είναι δύσκολη.

-Ακόμα καλύτερα.

-Δεν μιλάει και γαλλικά.

-Από πού είναι;

-Δεν κατάλαβα, έχει όμως μια περίεργη αγγλική προφορά.

-Ωραία θα την σερβίρω εγώ, δώσε μου το ποτό σε παρακαλώ.

Με την σκέψη ότι το ποτό που κρατούσε, σε λίγο θα βρισκόταν στα χέρια της, θα το ακουμπούσε στα χείλη της και ο ίδιος θα μπορούσε να ακούσει την φωνή της, ξεπέρασε κάθε φόβο νέας απόρριψης. Πλησίασε το τραπέζι της, ένα τραπέζι που και ο ίδιος κάθεται συχνά. Κάθε του βήμα τον έφερνε πιο κοντά της και ανέβαζε άθελα του, τους χτύπους της καρδιάς του. Εκείνη καθόταν με τα μάτια κλειστά και έμοιαζε να σιγοψιθυρίζει το τραγούδι. Λάθος, τραγούδαγε.... Όχι τους στίχους, αλλά να, η φωνή της ακολουθούσε τον ρυθμό, τον χρωμάτιζε με τρόπο μοναδικό. Την στιγμή που έφτασε κοντά της, δεν μπόρεσε να την διακόψει. Κρατώντας το ποτό, κάθισε ανάλαφρα στην πολυθρόνα δίπλα της και έμενε να την χαζεύει αποσβολωμένος.

Μία κραυγή ακούστηκε, όταν το κομμάτι τελείωσε και εκείνη άνοιξε τα μάτια της. Τον είδε ξαφνικά μπροστά της και αντέδρασε ακαριαία. Σηκώθηκε από την θέση της και πήγε να φύγει.

-«Σας παρακαλώ, συγγνώμη, δεν ήθελα να σας τρομάξω.

Με μάγεψε η φωνή σας». Είπε ο Φιλίπ…

Μάταια όμως. Εκείνη είχε ήδη προσπεράσει θαμώνες και αντικείμενα και ήταν ένα βήμα πριν βγει από το μαγαζί. Τότε ο Φιλίπ πρόσεξε την θήκη με την κιθάρα, που μέσα στην βιασύνη της να τον αποφύγει, είχε τελικά αφήσει στο πλευρό του. Η σχέση του με την μουσική ήταν ανέκαθεν τόσο καλή, ώστε τώρα αυτή η κιθάρα φάνηκε να αβταποδίδει. Να συνωμοτεί μαζί του. Την πήρε αγκαλιά και έτρεξε να προλάβει την αλλόκοτη κοπέλα. Στάθηκε τυχερός, την πρόφτασε.

-«Συγνώμη, νομίζω πως αυτή η κιθάρα είναι δική σας».

Είπε ο Φιλίπ σε καθαρά αγγλικά.

Το κορίτσι κοντοστάθηκε, γύρισε προς το μέρος του και του έστειλε ένα απειλητικό βλέμμα.

-«Ναι δική μου είναι. Τι περιμένεις τώρα; Ευχαριστώ; Εσύ μου χάλασες το βράδυ μου. Ποιος σου είπε ότι θέλω παρέα, αν ήθελα θα είχα», του απάντησε κοφτά και άπλωσε το χέρι για να παραλάβει την κιθάρα.

Ο Φιλίπ έδειχνε αστείος. Κρατούσε σφιχτά την κιθάρα μπροστά στο στέρνο του και έμοιαζε να μην θέλει να την αποχωριστεί. Ούτε την κιθάρα, ούτε και κείνη. Ήταν ιδιαίτερα ψηλή και είχε πολύ σφιχτό, μυώδες κορμί. Τα μαλλιά της κάτω από φως της λάμπας έμοιαζαν με φλόγες που έφταναν έως την μέση της και κάλυπταν το μικρό στήθος της. Τα μάτια της…αχ αυτά τα μάτια. Ακτινοβολούσαν το γαλάζιο του ουρανού και το φως του ήλιου.

-«Λοιπόν θα μου την δώσεις ή θα καλέσω την τουριστική αστυνομία;»

-«Πες μου μόνο πως παίζεις μουσική».

-«Ναι, παίζω κιθάρα», αποκρίθηκε πιο ήρεμα αυτή την φορά, αφήνοντας έναν αναστεναγμό να ξεφύγει.

-«Έλα τότε να παίξεις μέσα… αυτό ήθελα να σου πω από την αρχή. Τραγουδάς κιόλας;»

-«Δεν γίνετε, τώρα είμαι αναστατωμένη. Εσύ με αναστάτωσες».

-«Ζητάω ταπεινά συγγνώμη, δεν ήταν αυτή η πρόθεση μου. Ας προσπαθήσω και πάλι από την αρχή. Είμαι ο Φιλίπ, δουλεύω στο μαγαζί, λατρεύω την μουσική και η δουλειά μου είναι να ξεχωρίζω τα ταλέντα που παρουσιάζονται εδώ. Είδα την κιθάρα, σε άκουσα να τραγουδάς και ήθελα να σε ρωτήσω απλά, αν έχεις την δύναμη και την θέληση να παίξεις και εσύ».

-«Εσύ προσπάθησες να με κεράσεις και το ποτό;»

-«Τόσο λάθος ήταν αυτό;»

-«Το κέρασμα δημιουργεί υποχρεώσεις και εγώ δεν θέλω να έχω υποχρέωση σε κανέναν».

-«Ωραία, τότε δεν θα προσπαθήσω να σε κεράσω ξανά. Άλλωστε, με τον ρυθμό που πίνεις, όσο πληρώνεις εσύ, κέρδος έχουμε».

Ήταν η πρώτη στιγμή που ένα αχνό μειδίαμα φάνηκε στο πρόσωπο της. Πριν προλάβει να απαντήσει, ο Φιλίπ συνέχισε:

-« Κοίταξε σπάνια πέφτω έξω για τους ανθρώπους. Έλα μέσα και άφησε μας να σε ακούσουμε. Αν το μαγαζί αδειάσει ξαφνικά, θα φταίω εγώ. Αν ο κόσμος ενθουσιαστεί, θα φταις εσύ», ήταν η τελευταία του λέξη. Ξεκόλλησε την κιθάρα από πάνω του και της την έδωσε, σε μια ένδειξη συμφιλίωσης.

-«Ένα τραγούδι μόνο, δικό μου, χωρίς να με παρουσιάσεις στον κόσμο και αφού πιω ένα ουίσκι που θα πληρώσω εγώ. Σύμφωνοι;»

-«Συμβόλαιο, λόγω τιμής. Θα μου πεις εσύ μόνο, πότε είσαι έτοιμη» και της έδειξε την είσοδο του La Notte.

TO BE CONTINUED... ΤΟ ΕΡΓΟ ΥΠΟΚΕΙΤΑΙ ΣΤΟΝ ΝΟΜΟ ΠΕΡΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΣ, ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΧΡΗΣΗ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΜΕΡΟΥΣ Η ΤΟΥ ΣΥΝΟΛΟΥ, ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΕΓΓΡΑΦΗ ΑΔΕΙΑ ΤΗΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΣ.