ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΜΙΑΣ ΥΠΑΡΞΗΣ.......3

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...Ο ΤΙΤΛΟΣ "ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΜΙΑΣ ΥΠΑΡΞΗΣ" ΠΡΟΣΩΡΙΝΑ ΚΑΤΟΧΥΡΩΝΕΤΑΙ! ΜΠΑΙΝΟΥΜΕ ΣΤΟ ΤΡΙΤΟ ΜΕΡΟΣ. ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΕΡΗ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΥΝΟΛΙΚΑ ΙΣΧΥΟΥΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ. ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ ΜΕΡΟΥΣ Η ΤΟΥ ΣΥΝΟΛΟΥ, ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΕΓΓΡΑΦΗ ΑΔΕΙΑ ΜΟΥ...Η ΣΠΙΤΟΓΑΤΑ ΞΕΡΕΙ ΝΑ ΑΦΗΝΕΙ ΤΑ ΙΧΝΗ ΤΗΣ!

Ξαφνικά μπήκε στο μαγαζί, γλιστρώντας σιωπηρά ανάμεσα στους θαμώνες, ένα αδιόρατο πλάσμα. Μια Γυναίκα. Μόνη της. Μοναδική της συνοδεία μια ακουστική κιθάρα. Όχι ιδιαίτερα ακριβή. Διάλεξε να καθίσει στο πιο γωνιακό και απόμερο τραπέζι. Προσπάθησε, να μείνει αθέατη. Σαν να ήθελε να παρακολουθήσει, από το παρασκήνιο τους αυτοσχεδιασμούς των άλλων μουσικών. Χωρίς, να την ενοχλήσει κανείς. Έκλεινε τα μάτια και αφουγκραζόταν τους ήχους. Χαμένη στις σκέψεις της. Στον δικό της δαίδαλο. Όταν η μουσική έκανε παύση, άνοιγε τα βλέφαρα και εντόπιζε , σχεδόν αστραπιαία την σερβιτόρα. Έγνεφε για άλλο ένα, ποτήρι ουίσκι. Κορυφαία στιγμή επικοινωνίας της με ανθρώπινο ον. Θα μπορούσε κάλλιστα ναι είναι η μόνη, καθ’ όλη την διάρκεια της βραδιάς. Ο Φιλίπ που ανίχνευε τον χώρο καθημερινά, δεν δυσκολεύτηκε να την εντοπίσει. Του έκανε εντύπωση από την πρώτη ματιά. Είχε κάτι το απόκοσμο αυτή η γυναίκα. Μια γοητεία μυστήρια. Όσο και αν προσπαθούσε να κρυφτεί, δεν πέρναγε απαρατήρητη. ‘Ομως κάθε απόπειρα να διασταυρώσει το βλέμμα του μαζί της, έπεφτε στο κενό. Ακόμα και όταν άνοιγε τα μάτια της, κοίταζε παντού και πουθενά. Δεν μπορούσες να τραβήξεις το βλέμμα της. Αποφάσισε να την κεράσει το επόμενο ποτό, σε μια απόπειρα ευγενούς προσέγγισης. Το δικό της ποτό, ότι έπινε, αλλά με διακριτική ονομασία προέλευσής... Με έκπληξη την είδε να αρνείται κατηγορηματικά το κέρασμα. Επέμενε και πλήρωσε πάλι το ποτό, μόνη. Το έσφιξε στα χέρια της, χαμηλώνοντας το κεφάλι. Ούτε την ενδιέφερε να δει από ποιον προερχόταν η ευγενική χειρονομία, ούτε να τον ευχαριστήσει φυσικά. Ως Φίλιπ και ως ιδιοκτήτης, θα έπρεπε να το αντιμετωπίσει ψύχραιμα. Αλλά όσο νά' ναι βάραινε στα μάγουλά του, προσβλητικά. Φώναξε την σερβιτόρα και ζήτησε εξηγήσεις. -Έγινε αυτό που νομίζω; -Δεν δεχόταν με τίποτα. Προσπάθησα. Της είπα πως είναι κερασμένο από τον ιδιοκτήτη του μαγαζιού… -Και δεν την συγκίνησε; -Είπε πως σε ευχαριστεί πολύ, αλλά δεν δέχεται κεράσματα. Ούτε από σένα, ούτε από κανέναν. -Μπα. Μη μου πεις! Πίνει όμως αρκετά… -Ήδη έχει κατεβάσει, τρία ουίσκι. -Μήπως δεν αισθάνεται καλά; -Που θες να ξέρω; Σερβιτόρα είμαι, όχι ο Φρόυντ..

Ο Φιλίπ μετά και την απίστευτη περιουσία που κληρονόμησε, θεωρείται από τους πλέον περιζήτητους άνδρες στο Παρίσι. Του ανήκουν διαμερίσματα γύρω από τον πύργο του Άϊφελ, μετοχές επιχειρήσεων, μέχρι και ένα ποταμόπλοιο στον Σηκουάνα. Έχει βαρεθεί να απορρίπτει γυναίκες, που τον πλησιάζουν για τα λεφτά του. Έχει σιχαθεί την καιροσκοπία τους. Διακατέχεται και από μια αλάνθαστη διαίσθηση, συν τοις άλλοις. Δεν τον ξεγελάνε πια τα καμώματα, ούτε τα νάζια των θηλυκών.

Μα εκείνη... Αυτή, έχει μια αύρα ακαταμάχητη. Όσο και αν προσπαθεί δεν βλέπει επάνω της τίποτα το επιτηδευμένο. Όχι, όχι, αυτή δεν μοιάζει να παίζει, ακόμα έναν ρόλο στο θέατρο της ζωής. Το αντίθετο, δείχνει να ενοχλείται, από τους θεατές. Από την πολύ συνάφεια του κόσμου. Από τις κλασικές μεθόδους προσέγγισης. Αυτοπροστατεύεται. Δεν ανοίγεται. Άλλες, στο ένα κέρασμα...σε καρφώνουν στα μάτια με λάγνο ύφος, τεντώνουν τον κορμό, προτάσσουν τα στήθη, περνάνε τα χέρια μέσα από τα μαλλιά, χαμογελούν πλατιά και υπονοούν ευθύς αμέσως, πως στο επόμενο ποτό τις έχεις ρίξει στα τέσσερα πίσω από το μπαρ. Οι άλλες ίσως… αυτή όχι ... TO BE CONTINUED