ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΜΙΑΣ ΥΠΑΡΞΗΣ.........5

Προχώρησαν σιωπηλά προς το μαγαζί. Της άνοιξε την πόρτα, πέρασε πρώτη και κατευθύνθηκε κατευθείαν στην γωνία της. Δεν την ακολούθησε. Το πρώτο βήμα είχε γίνει. Το επόμενο δεν έπρεπε να είναι άλμα. Άλλωστε χαιρόταν που είχε την ευκαιρία να ακολουθεί μια τέτοια γυναίκα. ‘Ιδιαίτερα όταν την κοιτάζει από πίσω, να απομακρύνεται...

Την άφησε να γνέψει πάλι για ποτό και όταν έφτασε, να το πληρώσει. Το συμβόλαιο – συμβόλαιο. Λόγος τιμής. Όσο την κοίταζε από μακριά, τόσο τον προβλημάτιζε. Αλήθεια δεν την ρώτησε καν από πού είναι. Μόνο αυτό; Ήθελε να μάθει τόσα για αυτήν, όμως μέσα του είχε ριζώσει καλά η στάση της. Δεν χρειαζόταν βιασύνη. Είχε γνωρίσει απόμακρους μουσικούς στο παρελθόν, ανθρώπους που επικοινωνούσαν μόνο μέσα από την τέχνη τους. Πρόσμενε απλώς την στιγμή που το ταλέντο της θα ξεδιπλωθεί. Όταν ήρθε...δεν πίστευε το πόσο πολύ άξιζε η αναμονή...

Γεννήθηκα να ζήσω

Σε ένα κόσμο απόκοσμο

Μέσα στο ψέμα

Μέσα στην βία

Μεγάλωσα για να μαυρίσει

η ολόλευκη ψυχή μου

Από την βρωμιά

Από την αηδία

Να αναζητώ αγάπη

Να βρίσκω ανία

Να θέλω το όνειρο

Να ζω στην φαντασία

Γεννήθηκα μονάχη

Και ταξιδεύω μόνη

Προσμένοντας του θανάτου

Την απόχη

Γυναίκα και άνδρας

Στην ίδια σάρκα

Ήλιος και Σελήνη

Στον ίδιο ουρανό…

Τόσο γλυκά, αν και μελαγχολικά ηχούν από τα χείλη της οι στίχοι. Σαν άνθρακας, που κρύβει επιμελώς τον διαμαντένιο του πυρήνα. Έμοιαζε τόσο πολύ με την φωτιά, που καίει δυνατά και απειλητικά, μα ούτε λεπτό δεν θα άφηνε να τον φοβίσει. Το είχε αποφασίσει. Θα έπαιζε με την φωτιά. Ήθελε να μεταμορφωθεί σε ξύλο. Να παραδοθεί στην αγκαλιά της. Να την τροφοδοτήσει. Να νοιώσει, να λιώσει, να γίνει ένα μαζί της.

Καθώς η τελευταία νότα απελευθερώθηκε από τις χορδές τις κιθάρας της, ακολουθώντας την ηχώ της φωνής της, εκείνη άνοιξε τα μάτια. Από πρόθεση ή τύχη, το πρώτο βλέμμα που αντίκρισαν ήταν του Φιλίπ. Ένα καυτό ρεύμα, κύμα διαπεραστικής ενέργειας τους έκανε να ανατριχιάσουν, σχεδόν ταυτόχρονα. Μια μαγική χημεία κυριαρχούσε στον αέρα, ακόμα όμως οι δύο τους δεν είχαν τρόπο να την ελέγξουν. Τράβηξε το βλέμμα και κοκκίνισε, ήταν εμφανές. Αυτό το κορίτσι, δεν ήθελε με τίποτα να εκτεθεί. Σηκώθηκε από το ψηλό σκαμπώ, που στεκόταν, έτοιμη να επιστρέψει στο τραπέζι της. Μα το θερμό χειροκρότημα του κόσμου, δεν έλεγε να κοπάσει. Ήθελαν και άλλο. Κοίταξε με απορία στα μάτια τον Φιλίπ και εκείνος της έγνεψε παρακλητικά. Αν ήθελε, μπορούσε να συνεχίσει. Το ζήταγαν όλοι, μα κυρίως εκείνος. Ήταν ένα πρωτόγνωρο άκουσμα. Σε μια γλώσσα νεραιδένια ή τουλάχιστον η φωνή της την έκανε να φαντάζει έτσι. Είχε ένα βάθος νέγρικο, λιτό μα και απόκοσμο. Τα δάχτυλά της γλίστρησαν πάλι στις χορδές, τα βλέφαρα έγειραν και η φωνή της υψώθηκε στα ουράνια.

Πριν από εμάς…

Για εμάς…

οι νόμοι της φύσης…

μας όρισαν…

Πότε γελάς…

Και πότε θα κλαις…

Εκείνοι…

Καθόρισαν…

Μα ποια ιστορία…

Και ποια θρησκεία…

Ποια επιστήμη…

Με γνώρισαν?

Ποιο τίτλο…

Ποια ταμπέλα…

Ποια ρούχα…

Μου φόρεσαν?

Ποιους πόθους…

Ποια πάθη…

Ποια λάθη…

Μου αναγνώρισαν?

Πριν από εμένα…

Για εμένα…

Οι νόμοι της φύσης με δίκασαν

Αποφάσισαν και με καταδίκασαν…

To be continued...

ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ, ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗ ΚΑΙ ΥΠΟΚΛΟΠΗ ΤΗΣ ΙΔΕΑΣ, ΩΣ ΜΕΡΟΥΣ Ή ΣΥΝΟΛΟΥ, ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΕΓΓΡΑΦΗ ΑΔΕΙΑ ΤΗΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΣ. ΤΟ ΕΡΓΟ ΥΠΑΓΕΤΑΙ ΑΥΣΤΗΡΑ ΣΕ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΣ.