Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ...

Ήταν Άνοιξη του 1998. Ο αγαπημένος μου σύζυγος με τον οποίο είμασταν ήδη έξι χρόνια μαζί και είχαμε αποκτήσει ένα υπέροχο παιδί, ετοιμαζόταν για επαγγελματικό ταξίδι στην Ρόδο. Μια ανεξήγητη στεναχώρια με είχε πιάσει την ώρα που ετοιμάζαμε τα πραγματα στην βαλίτσα του. Ανεξήγητη, γιατί δεν ήταν η πρώτη φορά που θα είμασταν χώρια για μερικές μέρες. Η δουλειά μας ήταν τέτοια, που είτε ο ένας είτε ο άλλος έπρεπε να ταδιδεύουμε συχνά. Μαζί του θα έπαιρνε και την μηχανή που είχαμε εκείνη την εποχή. Τυχαία, την ώρα που τον αποχαιρετούσα, φορούσα ένα μαύρο φόρεμα... Λόγω φόρτου εργασίας τα τηλεφωνήματα που μου έκανε ήταν ιδιαίτερα αραιά. Μία φορά την ημέρα και αυτό γρήγορα για τα τυπικά. Δεν ανησυχούσα όμως ιδιαίτερα. Ήθελα να αποδώσει, να πάνε όλα καλά και να γυρίσει γρήγορα κοντά μας. Ένα βράδυ, την ώρα που κοιμόμουν, είδα ένα ολοζώντανο όνειρο. Ήμουν λέει σε μια αίθουσα συνεδριάσεων ξενοδοχείου και το βλέμμα μου είχε επικεντρωθεί στην παχιά μοκέτα με τα τετράγωνα γεωμετρικά μοτίβα. Κάποια στιγμή το βλέμμα μου έπεσε σε ένα ζευγάρι υπέροχες γυναικείες γόβες. Η ματιά μου άρχισε να ανεβαίνει προς τα πάνω και να παρατηρεί πόσο ταιριαστά αυτά τα παπούτσια συνόδευαν δύο χυτές,μακριές, απόλυτα θηλυκές γάμπες. Η κοπέλα ήταν πανέμορφη. Φόραγε ένα γκρί ταγιέρ και το πρόσωπο της έλαμπε από ευτυχία. Χωρίς πολλές - πολλές συστάσεις άρχισε να μου λέει πόσο τρελά ερωτευμένη ήτανε μέ έναν άνδρα που μόλις είχε γνωρίσει στο συνέδριο. Να μου περιγράφει τα αρρενωπά χαρακτηριστικά του, το πόσο όμορφα ένοιωθε κοντά του... Ξαφνικά μια μεγάλη, βαριά πόρτα άνοιξε και ο άντρας που μου περιέγραφε εμφανίστηκε... Με μεγάλη της χαρά η κοπέλα αναφώνησε: " Αυτός είναι!" Και έσπευσε να μας συστήσει. Τέντωσα το χέρι μου και του συστήθηκα. Με κοίταξε παγωμένος και έντρομος... Ήταν ο άντρας μου... Δεν θέλησα να χαλάσω την ευτυχία της γυναίκας αυτής κάνοντας σκηνές... Τους άφησα μόνους διακριτικά και έφυγα. Τη ίδια στιγμή ξύπνησα, λουσμένη μέσα στον ιδρώτα. Ζωσμένη από εκατομμύρια φίδια. Η διακριτικότητα μου είχε πάει περίπατο στον ξύπνιο μου και άρχισα έντονα να τον καταριέμαι. Συγκεκριμένα είπα: " Έτσι και με έχεις κερατώσει στην Ρόδο, να πέσεις με την μηχανή και να σπάσεις το πόδι σου!" Η ώρα ήταν 5.30 το πρωί. Αφού κάπνισα 5-6 τσιγάρα απανωτά...κατάφερα να ξανακοιμηθώ. Το ύπνο μου διέκοψε ένα τηλεφώνημα στις 7.30 το πρωί. Ήταν ο συνεργάτης και κολλητός του άντρα μου και με ενημέρωνε πως ο καλός μου γύρω στις 5.30 το πρωί είχε πέσει με την μηχανή. Είχε χτυπήσει άσχημα το πόδι του και ήταν στο νοσοκομείο... Όταν μετά από αυτό το σκηνικό, του εξήγησα το πως είχα βιώσει από την πλευρά μου την κατάσταση...του έδωσα αλλεπάλληλες ευκαιρίες να μου ομολογήσει κατά πόσο η διαίσθησή μου ήταν σωστή. Ορκιζόταν στην ζωή μας και του παιδιού μας πως τίποτα απολύτως δεν είχε συμβεί. Του εξήγησα άπειρες φορές πως δεν ήθελα να με κοροιδεύει. Οι συμπτώσεις παραήταν πολλές για να είναι αμελητέες. Εκείνος όμως επέμενε στην εκδοχή του και επέλεξα να τον πιστέψω. Δεν πέρασε ούτε μήνας, όταν μια μέρα που είχα ρεπό αποφάσισα να κάνω γενική καθαριότητα στο σπίτι. Από την κορυφή ενός ραφιού, την ώρα που ξεσκόνιζα, έπεσε και άνοιξε η ατζέντα του. Πρόσεξα μέσα της έναν φάκελο με μια ταξιδιωτική κάρτα. Πάνω είχε το όνομά του, αλλά η κάρτα είχε σταλθεί στην διεύθυνση του κολλητού του. Από περιέργεια την άνοιξα και την διάβασα. Έγραφε... "Μπορεί τα όσα ζήσαμε στην Ρόδο να ήταν λίγα και η απόστασή που μας χωρίζει μεγάλη... εντούτοις μου λείπεις πολύ...πάρα πολύ... Θέλω να σε ξαναδώ... Η Τάδε σου..." Περιττό να σας περιγράψω το πως αισθάνθηκα. Μαζί με την κάρτα είχε κρύψει και τους αναλυτικούς λογαριασμούς του κινητού τηλεφώνου. Με ένα γρήγορο τσεκ, είδα πως τις ημερομηνίες που έλειπε στην Ρόδο και τηλεφωνούσε στην οικογένειά του μία φορά την ημέρα και αυτή με το ζόρι, η δεσποινίς τάδε είχε δεχτεί 87 κλήσεις από τον καλό μου. Για μένα το χειρότερο δεν ήταν το ότι συνέβη. Άνθρωπος είναι, τον έπιασε μια τρέλα, ένας έρωτας, ένας πόθος...κάτι τέλος πάντων. Αυτό που με έβγαλε έξω από τα ρούχα μου ήταν πως όσες ευκαιρίες και αν του έδωσα να μου πει την αλήθεια, επέλεξε να με βγάζει τρελή και παρανοική. Αν είχε τα αρχίδια, σαν άντρας, να το παραδεχτεί, από την αρχή, ίσως και να τον συγχωρούσα...Ίσως να περιέσωζε κάτι από την καταπατημένη εμπιστοσύνη μας. Δεν τα είχε όμως... Αυτή ήταν και η αρχή του τέλους για τον γάμο μας...