Η ΖΗΤΙΑΝΑ
Βρισκόμουν στον καναπέ, με το laptop αναπαυμένο στα πόδια μου. Διάβαζα ενδιαφέρουσες σκέψεις στο διαδίκτυο. Χαμένη στον κόσμο της ηλεκτρονικής επικοινωνίας...Όταν, χτύπησε το κουδούνι της πόρτας...
Δεν βιάστηκα να ανοίξω. Δεν ήμουν καλά - καλά ντυμένη. Το σπίτι ακόμα σκοτεινό. Δεν είχα καν ανοίξει τα παραθυρόφυλλα. Κοίταξα από το ματάκι της πόρτας και είδα μια γριούλα μικροκαμωμένη, να περιμένει.
Άνοιξα. Στεκόταν εκεί, με το πρόσωπο αυλακωμένο από τις ρυτίδες. Τα μαλλιά ολόλευκα πιασμένα σε έναν κότσο. Τυλιγμένη σε φθαρμένο γκρι φόρεμα. Τρυπωμένη μέσα σε ένα ζευγάρι λιωμένα παπούτσια.
Είχα καταλάβει τι ζητούσε πριν ακόμα το ζητήσει...
-"Βοήθησέ με κοριτσάκι μου, μόνο εσύ μπορείς. Ο γιος μου είναι στο νοσοκομείο, κάνει μπαλονάκι. Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω για να τον βοηθήσω να πληρώσει τα έξοδα".
Στην πόρτα μου δεν φτάνουν συχνά επαίτες. Σχεδόν ποτέ. Δεν είναι χαρακτηριστικό της περιοχής, άλλωστε. Της ζήτησα να με περιμένει λιγάκι. Έκλεισα την πόρτα. Έλλειψη εμπιστοσύνης, πoιός ξέρει; Γύρισα αμέσως με ένα χαρτονόμισμα των πέντε ευρώ. Άντε να είχα άλλα 10 επάνω μου. Άνοιξα την πόρτα και τις έδωσα τα χρήματα.
-"Αυτά μπορώ να σας δώσω" της είπα.
-"Μα είναι πάρα πολλά" απάντησε παίρνοντάς τα. "Σε ευχαριστώ", "Ο θεός να σε έχει καλά", "Ποτέ κακό να μην σε βρει"... μονολογούσε καθώς χάθηκε και πάλι στην σκάλα.
Γνωρίζω καλά πως υπάρχουν ζητιάνοι που έχουν χιλιάδες ευρώ απόθεμα. Επαγγελματίες επαίτες, ικανοί να σε πείσουν πως πεθαίνουν. Ίσως και εκείνη, να ήταν...
Όμως δεν μπορώ. Με τους άλλους συνήθεις ζητιάνους, ενίοτε γίνομαι και κυνική. Όταν όμως βλέπω άνθρωπο τόσο ηλικιωμένο, να παρακαλάει για ένα ευρώ, δεν αντέχω. Προτιμώ να προσφέρω και ας πιαστώ κορόιδο.
Δεν θα ήθελα ποτέ να είμαι στην θέση της. Γριούλα, χαρακωμένη και όμως αναγκασμένη να επαιτώ. Δεν μπορώ να την κρίνω. Η μόνη που μπορεί να την κρίνει είναι η ίδια της η ζωή. Μια ζωή που κανείς δεν είναι σε θέση να φανταστεί.
12 comments:
Είναι γεγονός πως με τόσα που ακούμε και βλέπουμε, έχουμε δάσει την εμπιστοσύνη μας.
Αλλά ακόμη και Σε αυτή την περίπτωση και προκειμένου να αΙσθάνεσαι ενοχές του στυλ "κι' αν..." (τί βασανιστικό συναίσθημα...), ΠΟΛΥ ΚΑΛΩΣ ΕΠΡΑΞΕΣ!!!
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
αν και τιγρούλα...έχεις ψυχούλα μαρουλιού!
!!! Πέντε ευρώ;
Που μένεις γιατί έχω κάτι δανειάκια, κάτι χρωστούμενα απο τζόγο, είναι και τα drags πανάκριβα, άσε που για να κατεβάσω ένα μπουκάλι τζόνι στο μπαράκι πρέπει να γίνω η πουτάνα του μαγαζιού με 6,5 ευρώ το ένα, γμτ την ακρίβεια!
Να μην πώ πόσο κοστίζουν οι γκόμενες!
Πανάκριβο σπόρ πια, το έχω περιορίσει Δε-ΤΕ-ΠΑ, οι ημέρες (και νύχτες) της γυναίκας, Τρ-Πε-Σκ οι ημέρες (και νύχτες) του ανθρώπου!
Γλάροι στα κάρβουνα.
Ενα ακόμη που με λυγίζει εμένα με τους ηλικιωμένους στο δρόμο, είναι όταν σε πλησιάζουν και εκλιπαρούν λίγο την παρέα σου - σου πιάνουν την κουβέντα για το παραμικρό, μόνο και μόνο για να μιλήσουν σε κάποιον... Καίγεσαι, βιάζεσαι, παθαίνεις έλκος να προλάβεις το επόμενο ραντεβού και μπαίνει στη μέση μια γριούλα να σου πει για το κεράκι της εκκλησίας ας πούμε... και από τη μία θες να την ποδοπατήσεις να συνεχίσεις την πιλάλα, από την άλλη αισθάνεσαι εξαιρετικός μ@λ@κ@ς που δεν έχεις ούτε δευτερόλεπτο να της προσφέρεις...
Η επαιτεία ενοχλεί, υπενθυμίζει ότι δεν αρκεί να είσαι εσύ καλά - δεν θα είσαι ποτέ ουσιαστικά καλά μέχρι να είναι και ο τελευταίος...
Φιλιάαααα!
έλλειψη σωστής κοινωνικής πρόνοιας. σύστημα υγείας που θυμίζει εμπόριο ελπίδων για τους έχοντες και μόνον.
τι να πούμε; θυμάμαι μια συνέντευξη του Tony Wilson (ιδρυτής-ιδιοκτήτης της Factory records και του club Ηacienda) λίγο καιρό πριν πεθάνει,άφραγκος, όταν και χρειαζόταν επειγόντως κάποια εγχείριση:
"To σύστημα υγείας μας παρέχει αφειδώς εγχειρήσεις πλαστικής χειρουργικής μόνο και μόνο για να καλύχεις την ματαιοδοξία σου και μπορεί να σε αφήσει να πεθάνεις γιατί δεν έχεις τα χρήματα για εγχείριση ανοικτής καρδιάς"(περίπου όπωςε το θυμάμαι).
Μακάρι να υπάρχει Θεός και να εκτιμάει τέτοιες καλές πράξεις. Προσωπικά, σφίγγεται η καρδιά μου με επαίτες ηλικιωμένους και αναπήρους και όποτε έχω τη δυνατότητα προσφέρω ό,τι μπορώ λέγοντας ευχαριστώ. μου υπενθυμίζουν πόσο τυχερός είμαι, πόσο μικρά είναι τα προβλήματά μου και πόσο ματαιόδοξα μοιάζουν πολλα πράγματα στη ζωή μου.
μου άρεσε το κείμενό σας.
αναμένοντας την συνέχεια της νουβέλας,
σας καλημερίζω,
Θ.
Από την στιγμή που έτσι ένιωσες καλά έκανες. Ξέρεις την ιστορία με τον Βεάκη.
Κάποτε περπατούσαν με έναν φίλο του και συνάντησαν έναν ζητιάνο. Ο Βεάκης τότε του άφησε ένα μεγάλο για την εποχή χαρτονόμισμα. Ο φίλος του, τον μάλωσε λέγοντάς του ότι μπορεί να ήταν ψεύτης ο επαίτης.
Τότε ο Βεάκης του είπε: "Αν τα είχε ανάγκη καλά έκανα. Κι αν ήταν ψεύτης ήταν ένας πολύ καλός ηθοποιός. Και στις δυό περιπτώσεις του άξιζαν."
Η adiple φόρεσε το κανονικό της όνομα.
Σωστά έπραξες! έκανες αυτό που ένιωθες... :)
Καλώς ...κακώς έπραξα δεν έχει και τόση σημασία. Αυτό που με θλίβει είναι ποια περίεργη συγκυρία ή επιλογή της ζωής, την ώθησε σε αυτή την ηλικία να επαιτεί.
Για τους αθιγγανους για παράδειγμα, είναι συχνό φαινόμενο. Γεννάν παιδιά για να εξωθήσουν στην επαιτεία. Όσο πιο πολλά - τόσο πιο καλά. Γίνεται κυνικό και εξοργιστικό! Μακριά από μένα κάθε τέτοιας μορφής εκμετάλευση. Την καταδικάζω και σε καμια περίπτωση δεν την συντηρώ.
Αλλά μια γριούλα...Πόρτα - πόρτα...σε πονάει και μόνο ως εικόνα.
Καλη και η ιστορία της Αλεξάνδρας με τον Βεάκη.
Παλιά είχα κάνει προσωπικά την ζητιάνα για της ανάγκες ενός ρεπορταζ...κάθισα ένα τέταρτο στην πλατεία στο μοναστηράκι μεταμφιεσμένη το μαύρο μου το χάλι και με μια ταμπέλα είμαι από την Σερβία...ντεν εχο λεφτα...πλιζ χελπ μι του γκο χομ. Πλάκα -πλάκα έβγαλα τότε 1.500 παλιές καλές δραχμές σε έναν τεταρτάκι μόνο.
Μετά πήγε να με μαζέψει η αστυνομία και τα μάζεψα άρον - άρον!
Για κάποιους που είναι διατεθημένοι να ποδοπατήσουν την αξιοπρέπεια τους, ας μην γελιόμαστε είναι easy money!
Πάντα θα υπάρχουν πονόψυχοι...Μακάρι να ξέραμε κάθε φορά αν πάνε στην σωστή μεριά.
-----------------------------------
Αφροδιτούλα καλώς μας ήρθες ξανά!
Blade εσένα τίποτα δεν σου είναι αρκετό...σιγά μην σου φέρουμε γλάρο στα κάρβουνα. Θα σε κυνηγάει η γλαρένια με το σκουπόξυλο κακομοίρη μου.
----------------------------------
Θερμεσίλαε η ΥΠΑΡΞΗ αυτονομήθηκε σε δικό της μπλόγκ...ανακεφαλαίωση και συνέχειες στο σχετικό λινκ spitogata2.blogspot.com
----------------------------------
Ασκαρ...μαρουλάκι - μαρουλάκι αλλά τον τόνο ΡΙΟ ΜΑΡΕ...τον σκίζω κανονικά!
----------------------------------
Κων/νε...έγραψες
"μου υπενθυμίζουν πόσο τυχερός είμαι, πόσο μικρά είναι τα προβλήματά μου και πόσο ματαιόδοξα μοιάζουν πολλα πράγματα στη ζωή μου".
Πάντα υπάρχουν και χειρότερα...
Αυτό που την ώθησε σε αυτή την ηλικία να επαιτεί είναι ο άνθρωπος που τη διαχειρίζεται περιμένοντας στις σκάλες ή στην είσοδο της πολυκατοικίας - άντε στη στροφή του δρόμου - για να συλλέξει τα κέρδη. Και ολόκληρο το κύκλωμα του οποίου ίδιος αποτελεί το τελευταίο κλαδάκι. Δυστυχώς.
Σωστά έπραξες από τη στιγμή που άκουσες την καρδιά σου...
Ομως έχω δει και έχω ακούσει (όπως και όλοι μας φαντάζομαι) κάποιες εικόνες και ιστορίες που εξοργίζουν...
Είδα μια κυρία μεγάλης ηλικίας που επαιτεί, να μπαίνει το βράδυ σε μια mercedes ενός νεαρού και να φεύγει...
Ακουσα για ένα παιδάκι που το ξυλοκοπούσε ένας άνδρας σε μια γωνιά επειδή δεν του είχε φέρει αρκετά χρήματα...
Ενα παιδί μια φορά μου ζήτησε να του πάρω κάτι να φάει, αλλά δεν ήθελε από το μαγαζί που ψώνιζα, αλλά από συγκεκριμένο μαγαζί που ήταν στο άλλο τετράγωνο. Δεν θα σε έβαζε εσένα σε υποψίες?
Μισώ εκείνους που εκμεταλλεύονται τα μικρά αυτά παιδιά, αυτούς που μαθαίνουν τα παιδιά τους στο εύκολο κέρδος αλλά περισσότερο μισώ την κοινωνία που γεννάει και συντηρεί τα φαινόμενα αυτά...
Πολλά θα μπορούσε να είναι αυτή η ζητιάνα...
Στο πίσω μέρος του μυαλού μου όμως πάντα σκέφτομαι πως είναι ένας άνθρωπος με αξιοπρέπεια και με περηφάνεια που τα πατάει γιατί η ανάγκη την αναγκάζει.
Κι αυτό πάντα ξεπηδάει στη μούρη μου μπροστά όταν συναντώ τέτοιους ανθρώπους.
Ομολογώ: Ανήκω στο ίδιο κλαμπ με εσένα. Δεν μπορώ να γυρίσω την πλάτη μου....
Post a Comment