Friday 14 November 2008

ΠΕΡΙ AΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗΣ

Τί θα πει απογοήτευση; Αν κάνω μια αναδρομή στην ζωή μου μπορώ να θυμηθώ καποιες γεμάτες απογοήτευση στιγμές. Η πρώτη-πρώτη που ανακαλώ ήταν... όταν ακόμα ήμουν 4-5 χρονών. Έβλεπα την Σίρλει Τεμπλ στην τηλεόραση και καθώς την θαύμαζα, βίωνα παράλληλα την απογοήτευση της γνώσης. Εγώ δεν ήμουν και ούτε θα γινόμουν ποτέ παιδί θαύμα και ας της έμοιαζα εκπληκτικά. Κάπου εκεί με έπιασε μια μανία, μια βιασύνη να προλάβω να πετύχω τους στόχους μου νωρίς - νωρίς. Να αξιοποιήσω το δώρο της ζωής μου, καταφέρνοντας κάτι - οτιδήποτε -σπουδαίο. Να είμαι η πρώτη γυναίκα στο φεγγάρι, η νεαρότερη συγγραφέας, μεγάλη φιλόσοφος...δεν ήξερα τί ακριβώς, αλλά ήθελα να αλλάξω τον κόσμο, να γράψω ιστορία. Να είμαι ανάμεσα στους νικητές της ζωής. Αυτούς που την δαμάζουν και δεν δαμάζονται από αυτήν. Στο δημοτικό δεν λέω...ήμουν άνεμος. Πολύ γρήγορη στο τρέξιμο και με αντοχή. Ξεχώρισα στους σχολικούς αγώνες, χωρίς προπονητή. Έγινα πρώτη στην πόλη και προκρίθηκα για συμμετοχή στους πανελλήνιους. Την ημέρα του αγώνα ήταν η πρώτη φορά που θα με έβλεπε ο πατέρας μου να τρέχω και το βάρος των προσδοκιών του μου λύγιζε τα γόνατα. Μετά άπό μια καλή εκκίνηση είδα κάποιες συναθλήτριές μου να με προσπερνάν. Μία μάλιστα με κάρφωσε επίτηδες στο πόδι με τα spike (καρφια) της, τραυματίστηκα και έπεσα κάτω από τους πόνους. Όταν σηκώθηκα είδα την απόσταση που έπρεπε να καλύψω έως τον τερματισμό των 600 μέτρων και με δεδομένη την ήττα, απλώς αποχώρησα. Δεν είχα μάθει ακόμα πως σημασία έχει η συμμετοχή και όχι η νίκη. Απογοητεύτηκα, δεν ήθελα να μείνω τελευταία και εγκατέλειψα τον αγώνα. Απογοήτευσα και τον πατέρα μου, που δεν ήρθε να με δει ποτέ ξανά... Απεριόριστη απογοήτευση μου προκαλούσε η σχέση με τους γονείς μου, ειδικά στην εφηβεία. Δεν καταλάβαιναν πως είχα μεγαλώσει πια. Πως είχα όνειρα και ήθελα λίγη ελευθερία να τα ζήσω. Οι συνεχείς κόντρες μαζί τους με έκαναν σχεδόν να τους "μισήσω". Με απογοήτευε το γεγονός πως άλλοι, άσχετοι, μεγάλοι άνθρωποι, συζητούσαν μαζί μου ισότιμα, ενώ οι γονείς μου έπρεπε σώνει και καλά να κάνουν όχι διάλογο, αλλά κήρυγμα. Τότε αυτό μου φαινόταν βουνό. Που να ήξερα πως κλιμακώνονται οι απογοητεύσεις μεγαλώνοντας. Ο έρωτας είχε απασχολήσει θεωρητικά την σκέψη μου άπειρες ώρες. Ήθελα όλα να είναι τέλεια, ειδικά την πρώτη φορά. Όταν είδα τις "9 1/2 εβδομάδες" επηρρεάστηκα. Πίστεψα πως τελικά...καθυστερώντας το αναπόφευκτο, μάλλον κάτι πολύ ικανοποιητικό έχανα. Αποφάσισα λοιπόν να το δοκιμάσω και να σταματήσω να βασανίζω τον φίλο μου που έβραζε συνεχώς όντας και εκείνος παρθένος. Η πρωτη φορά ήταν και για τους δύο μας οικτρά αδέξια. Δεν κράτησε όλη νύχτα όπως φανταζόμουν. Αντιθέτως διήρκησε λίγα μόλις λεπτά και μετά ο καλός μου γύρισε πλευρά και απλά κοιμήθηκε...Θυμάμαι να αναρωτιέμαι απογοητευμένη..."Αυτό ήταν;" Αυτό. Ο γκόμενος βέβαια μαζί με την παρθενιά μου πήρε έτοιμο και το μεγάλο μου όνειρό. Το να φύγω για να σπουδάσω στην Αμερική. Έβαλε στην βαλίτσα του τα λεφτά των γονιών του και πήγε. Εγώ έμεινα πίσω να κοιτάζω τον άδειο μου κουμπαρά και βολεύτηκα -το πολύ-πολύ με σπουδές στην Αθήνα. Η επόμενη απογοήτευση νομίζω ήρθε στα επαγγελματικά. Αν και ξεκίνησα να δουλεύω και να σπουδάζω παράλληλα, ήδη από τα 17. Αρχικά όλα πήγαιναν από το καλό στο καλύτερο. Μέχρι τα 25 η εξέλιξή μου ήταν γρήγορη σε σχέση με την ηλικία μου, γιατί και εγώ ήμουν πάντα πιο ώριμη και ιδιαίτερα εργατική. Μέχρι που κάποιος Δ/ντης με όνομα σαπουνιού αποφάσισε να ανακόψει την πορεία μου, γιατί απλά δεν του καθόμουνα και αποτελούσα απειλή για τις άλλες που του έδιναν γή και κορμί. Τουλάχιστον μου έμεινε η περηφάνια πως η εξέλιξή μου ποτέ δεν βασίστηκε σε έμμεσα μέσα, παρά μόνο σε μένα και στις δυνάμεις μου. Όταν στράφηκα για βοήθεια στο σωματείο μας, άκουσα το απογοητευτικό..."Έλα μωρέ...Δέν πειράζει, είσαι πολύ μικρή ακόμα, περίμενε να μεγαλώσεις και θα επιβληθείς διαφορετικά". Σήμερα που έχω πλέον περάσει τα τριάντα κάτι φοβάμαι πως πάρα - μεγάλωσα. Η Δόξα δεν ήρθε τελικά... τα οικονομικά είναι απογοητευτικά και μετράει αντίστροφα ο χρόνος. Νέα παιδιά με περισσότερες αντοχές και ανοχές πήραν σειρά. Εγώ είμαι πλέον και μια μάνα με δύο παιδιά. Οι προτεραιότητες άλλαξαν. Και όμως ακόμα μεγαλύτερη απογοήτευση ήρθε από τον τομέα του πρώτου γάμου. Όνειρα , ελπίδες, έρωτες και αγάπες έγιναν βορρά στην σκληρή πραγματικότητα της καθημερινότητας. Ακόμα και το σέξ έγινε φαρμακευτική συνταγή με μπλέ χάπι για να κρατηθεί στην ζωή. Μέχρι που πέθανε εντελώς, το υποκατέστησε η απιστία και τελικά έσβησε στα δικαστήρια με την αναπόφευκτη λύση του γάμου. Τί έμεινε; Τα παιδιά. Η χαρά και η ελπίδα της ζωής. Εώς ότου έφτασε ο μεγάλος στην εφηβεία και άρχισε να επαναστατεί. Τον βλέπω τώρα να διεκδικεί αυτός την ελευθερία του και να με αποκαθηλώνει από το μόνο βάθρο που είχε μείνει όρθιο, αυτό της αγαπημένης μάμας. Τώρα είμαι ο εχθρός, η μεγάλη, η κλασσική ελληνίδα μάνα που τον κυνηγάει με το γάλα και φωνάζει "διάβασεεεε!". Πάνε όλες οι φιλοσοφίες μου πως εγώ θα μεγάλωνα καλύτερα τα δικά μου παιδιά. Κάτι τέτοιες ώρες, δεν ξέρω τι μου φταίει ακριβώς και μουρμουρίζω. Ίσως να φταίει η παγερή πανσέληνος, ίσως πάνω από όλα με απογοητεύω εγώ. Η ίδια η ζωή μου. Οι επιλογές μου. Το είναι μου. Το γεγονός ότι δεν κατάφερα να αλλάξω κανέναν κόσμο. Μάλλον με άλλαξε αυτός. "Γίνε η αλλαγή που θέλεις να δεις στον κόσμο" είχε πει ο Γκάντι. Τώρα που το ξανασκέφτομαι...αν γύριζα πίσω...μάλλον δεν θα άλλαζα και πολλές από τις επιλογές, τις αρχές, τις αξίες και τις φιλοσοφίες μου. Όσο απογοητευτική και αν είναι ώρες - ώρες η ζωή, το θέμα είναι να μην παύεις να την ζεις. Η ζωή είναι το μεγαλύτερο θαύμα! Post song: Who wants to live forever - Queen

23 comments:

alekos markellos said...

πάλι ξημερώθηκες στο μαραφέτι;
Το περιεχόμενο (παρότι πολύ ωραίο ως post) αποπνέει πολύ πανσέληνο.
Να υποθέσω πως τις υπόλοιπες φεγγαροβραδυές δεν γράφεις τέτοια γιατί ζείς...τα άλλα :
-Τις χαρές, τις στιγμές, την αγάπη και τον έρωτα, το χάδι, την παρέα, το μοίρασμα, την επικοινωνία, την προσδοκία, την μικρή και όμορφη τρέλα μιας ζωής γεμάτη μικρές αλλα χορτατισκές εκπλήξεις.
Ταξίδια. Νέα ή φρεσκαρισμένα όνειρα.
Αντί να μετράς στο κομπολόγι της ζωής το δικό σου ίσο μερίδιο στις απαγοητεύσεις, πρόσθεσε χάντρες με όνειρα, σχέδια κι ελπίδες.
Πάλι γεμάτο θα ΄ναι και σύ θα μετράς της χάντρες της χαράς.
Είμαι βέβαιος πως το κομπολόγι σου έχει ήδη πολλές και χωρά ακόμη περισσότερες.
Τυχερή γυναίκα, σε έχει κεράσει η ζωή πολλά και θέλεις κι άλλα. Και οι μικρές μας λύπες, θησαυρός είναι.
Ζείς την δική σου πληρότητα.
Καλή απόλαυση, δεν σου πάει η γκρινίτσα...

K@terin@ said...

καλημέρα ,

ελπίζω να φταίει η πανσέληνος !! Όλοι έχουμε αυτές τις στιγμές απολογισμού και σε μερικές φάσεις είναι απογοητευτικές , εξαρτάται με την διάθεση μας.
Έγω θα κρατούσα όλα αυτά σαν εμπειρίες , όπως και είναι πράγματι και θα συνέχιζα.. με τα παιδάκια μου και τον άντρα μου και όλα όμορφα !!!
Φιλάκια πολλά !!

Spitogata said...

Αλέκο καλημέρα!

Ναι ξημερώθηκα και τώρα νοιώθω σαν κουνουπίδι.

Όλα μέσα στην ζωή είναι και οι χαρές και οι λύπες και οι επιτυχίες και οι απογοητεύσεις.
Αυτή η ανάρτηση θα μπορούσε μάλιστα να σταθεί στον αντίποδα της παλαιότερης "ΠΕΡΙ ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑΣ ".

Καλό είναι δε ο καθένας από εμάς να κάνει κάπου - κάπου τους απολογισμούς του. Θετικούς ή αρνητικούς.
Με ή χωρίς επιρροές από το φεγγάρι.
Όπως θα διάβασες όμως -αν άντεξες μέχρι το τέλος - τελικά κυριαρχεί η αυτογνωσία και η ελπίδα.

Καλή σου μέρα και σε ευχαριστώ που μου θύμισες πόσες στιγμές χαράς έχει το κομπολόι της ζωής μου.
Αυτές είναι περισσότερες και πολύτιμες!

Φιλιά χαρούμενα

Spitogata said...

Κατερινάκι είσαι γλύκα όπως πάντα.

Συγγνώμη αν σας χαλάω την διάθεση.
Μερικές φορές θέλουμε να βγάλουμε κάποια πράγματα από μέσα μας και εδώ ο χώρος προσφέρεται.

Η συζήτηση για την απογοήτευση ξεκίνησε χτες με την Αλλήτισσα και τον καλό σου Λασπολόγο και είπα να της δώσω διάσταση με αυτή την ανάρτηση.

Δεν με έπιανε και ύπνος με την πανσέληνο - σεληνιάζομαι είναι η αλήθεια - και προέκυψε αυτή η εξομολογητική λογοδιάρροια.

Κάπου - κάπου έχει την πλάλα της.

Φιλάκια και καλή μέρα φιλενάδα.

Αλητισσα said...

Γατούλα μου,
όσο απαισιόδοξο κι αν είναι το ποστ σου,είναι κατάθεση ψυχής και με συγκίνησε πολύ..
Απογοητεύσεις έχουμε φαντάζομαι όλοι να καταθέσουμε μικρές ή μεγάλες..
Μου έφερε πολλές σκέψεις στο μυαλό το πστ σου..
Τελικά η καλύτερη περίοδος της ζωής μου, ήταν η εποχή που δεν πίστευα σε κανένα και τίποτα, κι όσο περνάει ο καιρός τόσο επιβεβαιώνομαι..
Δεν είχα καμιά προσδοκία, δε με πονούσε κανένα ψέμα, είχα μόνο τον εαυτό μου να διαχειριστώ, ένιωθα μοναξιά δε λέω, αλλά ευτυχώς μπορούσα να γράφω, κι αυτό με ισορροπούσε..
Σήμερα, γυρίζει στο μυαλό μου μια ταινία το Dogsville..πολλή σκληρή ταινία με σημάδεψε όταν την είδα..
Να προσέχεις τον εαυτό σου..
Φιλιά αλήτικα..

Tzeve said...

Dogville...με απλές εικόνες η φιλοσοφία της μάζας και της κοινωνίας που ζούμε...

spitogata...θα αναφερθώ και γω με τη σειρά μου σε τέτοιο θέμα...αλλά θα έχει συνέχεια με μεγάλες εκπληρώσεις...

έτσι είναι και η ζωή...

είσαι δυνατή...ξέρω οτι δεν πέφτεις...αλλά αναρωτιέσαι...

και αφού όπως είπες θα άλλαζες ελάχιστα πράγματα αν είχες την δυνατότητα να ξαναγυρίσεις...τότε σίγουρα έχεις σαλπάρει με τα σωστά πανιά...

Spitogata said...

Αλητάκι μου,
και σήμερα γράφεις...από άλλη οπτική. Και εύχομαι να μην σταματήσεις ποτέ.
Δεν είναι απαισιόδοξη η ανάρτηση.
Κατάθεση εμπειριών είναι. Απογοητευτικών ναι, το παραδέχομαι.
Η απαισιοδοξία ή η απελπισία όμως δεν μου ταιριάζουν. Ακόμα και μέσα από τα πιο απογοητευτικά βιώματα κάτι μαθαίνουμε, ωριμάζουμε και κυρίως σκληραγωγούμαστε.

"Τελικά η καλύτερη περίοδος της ζωής μου, ήταν η εποχή που δεν πίστευα σε κανένα και τίποτα" έγραψες.

Αναρωτιέμαι τώρα...σε τι αξίζει να πιστεύεις;

Θα μου πεις αύριο, από κοντά!

Το Dogsville είναι εκπληκτική ταινία, με πολύ βία αλλά αντιπροσωπευτική μιας εποχής που η μάζα δεν έχει κρίση.

Η Νικολ Κίντμαν δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας και η έλλειψη ιδιαίτερου ντεκόρ, αφήνει τον θεατή να εισχωρήσει κυρίως στην ψυχολογία των ηρώων.

Καλή νύχτα φιλενάδα και ετοιμάσου για πάρτυ στον Λασπότοπο!

Spitogata said...

Λάσπη,
εκτιμώ το γεγονός πως μέσα στο τρέξιμο των ημερών για το πάρτυ της αγαπημένης σου βρήκατε και οι δύο χρόνο να ασχοληθείτε με τα υπαρξιακά μου.
Η μεγαλύτερη δύναμη είναι η δύναμη της αγάπης, αυτή σε κάνει να εκτιμάς και τα πιο απλά, αυτή σε κάνει να αντέχεις τα πανδεινα.
Και όταν λέω αγάπη...δεν την εστιάζω σε πρόσωπα, αλλά στην ίδια την ζωή.

Περιμένω την δική σου κατάθεση και εύχομαι την εκπλήρωση όλων των προσδοκιών σας σε αυτή την μικρή, αλλά πανέμορφη ζωή.

Χρόνια σας πολλά!

Spitogata said...
This comment has been removed by the author.
marianaonice said...

Οι άσχημες στιγμές της ζωής μας και οι απογοητεύσεις συνθέτουν το παζλ της ίδιας της εικόνας μας...
Λίγο πολύ όλοι περνάμε από παρόμοιες ίσως απογοητεύσεις...πολλά μου θύμισαν και τις δικές μου θλίψεις, αγωνίες, και επιδιώξεις!
Μα το τελευταίο με τον έφηβο γυιό ήρθε και ταυτίστηκε με αυτό που εγώ βιώνω τώρα με την έφηβη κόρη μου...
Πλήρης απογοήτευση! Ακριβώς έτσι @φίλη μου και εγώ! Σκεφτόμουν ότι θα ήμουν καλύτερη μάνα από τους δικούς μου γονείς...και τώρα αδιέξοδο... αδυνατώ να καταλάβω;; ή τα παιδιά έπαψαν να είναι παιδιά;;
Μα φοβάμαι ότι δεν είμαστε οι μόνες!
Όλες οι ελληνίδες μάνες στη θέση μας τα ίδια βιώνουν!
Υπομονή λοιπόν! Ας ζήσουμε το θαύμα που λέγεται ζωή από την αρχή μέχρι το τέλος του με όλες του τις αγωνίες!
Αξίζει τον κόπο!!
Καλό Σ/Κ!!
:)))

drunk tank said...

καλημέρα σπιτόγατα!

δε ξέρω αν είναι καλό να κάνουμε τόσο νωρίς αποτίμηση της ζωής μας.
το αποστομοτικό επιμύθιό σου πάντως δείχνει ότι μερικές φορές είναι καλό.
και όμορφα πολυ τα έγραψες πραγματικά.

πάντως αυτό που έχω να σημειώσω είναι ότι καμία δόξα, κανένα οικονομικό αντάλλαγμα δεν μπορεί να αντικαταστήσει τη χαρά του να μεγαλώνεις τα παιδιά σου. ακόμη κι αν τώρα περνάν την επαναστατική φάση της εφηβείας τους.
και αυτό είναι κάτι που το ξέρεις καλύτερα από εμένα, είμαι σίγουρος.

κι ο κόσμος δε σε άλλαξε. τον άλλαξες κι εσύ παράλληλα.

να είσαι ευτυχισμένη
να χαμογελάς

την καλημέρα μου

Roadartist said...

Τι ωραία μουσική..και ο λόγος σου με πήρε.. μαζί του!
Πολύ αληθινή σε βρίσκω και μου άρεσες ;)
Ολους μας πιανει τετοια φαση..σκεψης και απολογισμου.. αλλα είμαστε περαστικοί, από αυτή τη ζωή, οπότε και έχουμε κάθε δικαίωμα για λάθη. Καλό σκ!

Takiz said...

πραγματικά γοητευμένος που μοιράστηκες μαζί μου στιγμές σου...

γοητευμένος από την δύναμη και την αποφασιστικότητα να κοιτάς τον καθρέφτη σου... χωρίς να φοβάσαι ..


γοητευμένος από εσένα που πάρα πάρα πολλές φορές έπεσες ....μα άλλες τόσες σηκώθηκες

και όλα μέσα σε εσένα

εσένα που συνεχίζεις ...

συνεχίζεις άπλα να είσαι εσύ...


πέρασε σου έχω φέρει κάτι ...
κάτι που δεν έχει νύχια...

ενας ανοητος αντρας said...

Δεν ειναι ολα πιο απλα σημερα?
οσες απογοητευσεις και να νοιωθεις
αμα δωσεις λιγο χρονο στον εαυτο σου
καταφερνεις και βρισκεις την ισορροπια σου
ολοι ετσι ειμαστε γεματοι μικρες και μεγαλυτερες αποτυχιες
εχει κανενα νοημα ?
για καθε μια αποτυχια συνηθως εχουμε και μια επιτυχια...
τι στα λεω τωρα ολα αυτα ?
τα ξερεις καλυτερα
αγριογατα μου !!!!!
μην κυτας που κανουμε πως δεν το βλεπουμε ...

νασαι καλα

αρχισε παλι ...το μαζεμα
θα ερθει παλι η λαμψη
πολυ ωραιαο το τελευταιο σου τραγουδι ...

Aristodimos said...

Οση απογοήτευση κι αν αποκόμησες , εγω κρατω αυτο που ειπες στο τέλος... Οτι δεν θα άλλαζες τις επιλογές σου.
Και αυτο θεωρώ το σπουδαιότερο... να μην μετανιώνεις για οτι εχεις κάνει , μα για οσα δεν μπόρεσες να κάνεις.

And the life goes on.....
Keep walking ! ! !( όπως λέει και ο ... Τζώνης)

Την καλημέρα και την αγάπη μου

Αρης

ΣΠΙΘΑΣ said...

Εφτά φορές θα πέσω, οκτώ θα σηκωθώ.
Συνέχισε.
Την κλημέρα μου, με πολλή αγάπη.

Υ.Γ.
" Στάσου εκεί, κοντά σε σένα"

Spitogata said...

Σπίθα, η ατάκα σου αυτή μου έμεινε!
Σε ευχαριστώ πολύ...

Φιλιά όρθια!

Spitogata said...

Ανόητε και αυτό και πολλά από τα τραγούδια που παίζουν στο blog ξέρεις πολύ καλά ότι είναι μια ευγενική προσφορά σου.
Σε ευχαριστώ λοιπόν για τα υπέροχα τραγούδια που μου στέλνεις, όπως βλέπεις αξιοποιούνται με την κατάλληλη αφορμή!

Φιλιά πολλά και εκτός σύνδεσης!

Spitogata said...

Τάκη μου με ή χωρίς νύχια
εσύ είσαι πάντα μοναδικός!
Επειδή γράφω από ξένο σπίτι...δεν μπορώ να γράψω πολλά περισσότερα.

Σε ευχαριστώ όμως από την καρδιά μου αγαπητέ.

Σε φιλώ γλυκά.

Spitogata said...

Roadartist
χαίρομαι που σε άγγιξα.
Η αλήθεια ακόμα και αν είναι πικρή έχει την γοητεία της.

Να είσαι πάντα με έμπνευση καλλιτέχνη!

Spitogata said...

Αριστόδημε, όλα καλά!

ο Τζώνης και εγώ περπατάμε συχνά...παρέα!

Φιλάκια

Spitogata said...

Κωσταντίνε
και κάθε μέρα να κάνουμε την αυτοκριτική μας καλό είναι!

Και έχεις απόλυτο δίκιο οι μεγαλύτερες χαρές έρχονται από την οικογένεια.

Στιγμές που δεν περιγράφονται.

Να είσαι καλά φίλε και πάντα θετικός!

Spitogata said...

Μαριάννα κάθε ηλικία έχει τις δυσκολίες της αλλά αυτή η εφηβεία δεν παίζεται!
Δεν φταίνε ούτε τα παιδιά , ούτε εμείς σαν μάνες νομίζω.
Αλλά η ίδια η ζωή που σε αυτές τις ηλικίες είναι ασυγκράτητη.
Όταν είσαι έφηβος νοιώθεις την ορμή. Όταν γίνεσαι γονιός εφήβου νοιώθεις μεν απογοήτευση, αλλά πάνω από όλα αγωνία!

Φιλιά πολλά και περαστικά μας...