Friday 11 January 2008

ΦΛΕΡΤΑΡΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ

Ήμουν δεν ήμουν 4 ετών. Είχα μια καλή παιδική φίλη, την Κατερίνα. Ήταν πολύ όμορφη, σχεδόν ατσαλάκωτη. Οι χρυσαφιές της μπούκλες, ανέτειλαν σαν ηλιαχτίδες πάνω από το κεφάλι της,, έτοιμες να φωτίσουν το γκριζογάλανο της βλέμμα. Παίζοντας στον παιδικό σταθμό, κάπως έγινε και ξεχαστήκαμε έξω, στο προαύλιο, οι δυο μας. Δεν θυμάμαι πως, επήγαμε στο σκάμμα. Θυμάμαι όμως πως, αφού βαρεθήκαμε να θάβουμε σκαθάρια στην άμμο, βρεθήκαμε εγώ να την σκεπάζω και εκείνη να καλύπτεται με χώμα. Κάναμε λέει την κηδεία της. Συνηθισμένα πράγματα. Είχε χωθεί ολόκληρη στον λάκκο και είχε σκεπαστεί τόσο, ώστε το μόνο που ξεπρόβαλλε ήταν το πρόσωπό της. Ακόμα και τα χρυσαφιά μαλλιά της είχαν καλυφθεί από άμμο. Τότε, εμφανίστηκε ο πατέρας της. Ως ο από μηχανής Θεός της. Η Κατερίνα τρόμαξε και σηκώθηκε απότομα, εκτινάζοντας από πάνω της ένα σύννεφο σκόνης. Ήμασταν μόνες στην αυλή, ξεχασμένες από δασκάλες, γεγονός που εξόργισε ακόμα περισσότερο τον πατέρα της. Το παιχνίδι μας δεν του άρεσε καθόλου, κι ας έκλεγε η κόρη του γιατί ήθελε κι άλλο. Μετά χαθήκαμε…Η Κατερίνα δεν ήρθε ποτέ ξανά στο σχολείο. Θυμάμαι τότε τον εαυτό μου, να θέλει για πρώτη φορά να αυτοκτονήσει. Έτσι, για να δώσω στους άλλους να καταλάβουν πως δεν πρέπει να παίζουν με τα αισθήματά μου. Δεν μπορούσαν , ήταν άδικο να μας χωρίσουν με την καλύτερή μου φίλη. Κράτησα την αναπνοή μου για να σκάσω, αλλά δεν άντεξα να μετρήσω πάνω από 30. Τα κόλπο ευτυχώς δεν έπιασε. Δεν έσκασα, έζησα. Πρόσφατα άκουσα για ένα παιδί, που προσπάθησε να απαγχονιστεί γιατί κάπου στο δίκτυο αλίευσε την πληροφορία πως λίγο πριν πνιγείς νιώθεις υπέρτατη ηδονή και εκσπερματώνεις. Αλίμονο. Νεαρός ετών 15. Δεν ξέρει τι θέλει, αλλά δεν θα ησυχάσει αν δεν το αποκτήσει. Προκειμένου να βιώσει, να νιώσει, να αποκτήσει εμπειρία και ηδονή είναι ικανός να πιστέψει οποιονδήποτε μύθο. Να διακινδυνεύσει ακόμα και την ίδια του την ύπαρξη. Κρεμασμένος από μια πετσέτα στο μπάνιο, προσπάθησε να πνιγεί. Είχε ήδη χάσει τις αισθήσεις του. Χάριν στον δικό του από μηχανής Θεό, τον Πατέρα του, που όρμηξε και έσπασε την πόρτα εγκαίρως, ίσως αυτός ο γιος να ζήσει. Να επιζήσει από το παιχνίδι του πνιγμού. Ίσως για κάθε άνθρωπο να υπάρχει κάποια στιγμή, που να θέλει να αυτοκτονήσει. Να πιστεύει πως θα ήταν καλύτερα να μην υπάρχει. Να φλερτάρει με τον θάνατο. Ολόκληρες σχολές σκέψεις, όπως του ρομαντισμού, βασίστηκαν σε αυτήν την ιδέα. Στις μέρες μας η νέα μόδα, με την ετικέτα EMOtional ωθεί τα παιδιά να ρίχνουν μια μαύρη κουρτίνα στην ζωή. Ηδονικά και αχάριστα, να της γυρίζουν την πλάτη και να ζητούν το φιλί του θανάτου, αντί της ζωής. Ίσως διότι όταν δεν υπάρχουν πραγματικά προβλήματα, να πρέπει να τα εφεύρει κανείς. Σε μια ηλίθια προσπάθεια να προκαλέσει την προσοχή, να βιώσει την αποδοχή, να παίξει κορώνα γράμματα την ίδια του την ζωή. Σήμερα, χαίρομαι που μας πρόλαβε ο πατέρας της Κατερίνας, πριν την θάψω ολόκληρη ζωντανή. Ακόμα περισσότερο χαίρομαι που δεν κατάφερα να αυτοκτονήσω, για ένα τόσο γελοίο ζήτημα. Ποια και πού είναι η Κατερίνα σήμερα; Οι από μηχανής Θεοί όμως, δεν πάντοτε παρόντες. Μια στιγμή αρκεί να καταστρέψει μια ολόκληρη ζωή. Αντί να κυριαρχεί η αχαριστία, καλύτερα θα ήταν ο καθένας από εμάς απλώς να εκτιμούσε την ζωή και να την αξιοποιούσε για να εκπληρώσει την όποια επί της γης προσωπική του αποστολή…

11 comments:

marianaonice said...

Πολύ σωστές οι επισημάνσεις σου!!
Μία φράση σου τα λέει όλα: "...διότι όταν δεν υπάρχουν πραγματικά προβλήματα πρέπει να τα εφεύρει κανείς...". Μήπως στην επιθυμία μας να μη στερηθούν τίποτε τα παιδιά μας και κυρίως να μη στερηθούν όσα ίσως εμείς στερηθήκαμε, οδηγούμαστε σε λάθος δρόμο των ανεξέλεγκτων παροχών που στερούν από τα παιδιά την εμπειρία της αναζήτησης και επιδίωξης νέων στόχων ή και την απλή χαρά της απόκτησης ενός παιχνιδιού!! Θυμάμαι την κόρη μου μικρή μέσα σε ένα πέλαγος από παιχνίδια που έρχονταν από παντού (γιαγιές, παππούδες θείους, θείες, φίλους και λοιπούς συγγενείς)να στέκει αμήχανη και να μην ξέρει με τι να παίξει και εκτός αυτού να εκδηλώνει και ένα άγχος και μία γκρίνια που μας βασάνιζε όλους... Όταν δοκίμασα να τα κρύψω όλα και να εμφανίζω κάθε φορά ένα - ένα παιχνίδι ή δύο τρία το πολύ το παιδί απασχολιόταν με τις ώρες μ΄ αυτά και ένιωθε ευτυχισμένο που του άφηνα περιθώρια να χρησιμοποιεί και τη φαντασία του, για ό,τι του έλειπε!!! Κάτι λοιπόν δεν πάει σωστά στη νεόπλουτη ...κοινωνία μας!!!
Καλό σου μεσημέρι Spitogata!

Meropi said...

Ξέρεις Σπιτόγατα μου, αυτή η υπόθεση με την αυτοκτονία, μου ξύπνησε παιδικές μνήμες. Όταν ήμουν μικρή στην Κύπρο, ο δάσκαλος πήγε τα παιδιά στα "Φυλακισμένα Μνήματα". Είναι ένας τόπος - μνημείο, τμήμα των φυλακών Λευκωσίας, όπου επί Αγγλοκρατίας εκτελούσαν με απαγχονισμό τους τότε αγωνιστές της ΕΟΚΑ (π.χ Καραολή, Ευαγόρα Παλληκαρίδη κλπ). Τους είπε δε ο δάσκαλος ότι όσους κρέμασαν εδώ έγιναν ήρωες. Πήγε λοιπόν ένας μικρός (γειτονόπουλο μου) σπίτι του, έβαλε στο λαιμό του ένα σχοινί και προσπάθησε να κρεμαστεί στο μπαλκόνι. Στο τσακ τον πρόλαβε η μάνα του. Της είπε δε ότι ήθελε να γίνει ΗΡΩΑΣ.
Αυτή η τάση των παιδιών και ειδικότερα των εφήβων να θέλουν να δοκιμάσουν τα όρια τους είναι παλιά, όσο και ο άνθρωπος. Είναι θέμα των γονέων (στην περίπτωση τη δική σου των δασκάλων) να ασκούν μια διακριτική επιτήρηση και να μην αφήνουν τα παιδιά τους ανεξέλεγκτα.
Μέσα μου υπάρχει και ένα αδιόρατος φόβος ότι μετα τη δημοσιότητα που πήρε η υπόθεση, μήπως προσπαθήσουν και άλλα παιδιά το ίδιο.
Καλό απόγευμα

Αλητισσα said...

Η ζωη ειναι ωραια πιτσιρικια!!!
Χα χα χα
Τι κανει ο μικρουλης;
Φιλα του το λαιμακι απο μενα..
φιλια

Spitogata said...

Καλές φίλες, Μαριάννα και Μερόπη, είναι τόσο άδικο να έχεις γεννηθεί σε έναν κόσμο υπό τις καλύτερες των προυποθέσεων, να σου ανήκει το μέλλον και να το πετάς βλακωδώς. Συμφωνώ απόλυτα με όσα αναφέρετε και με προβλημάτισαν περισσότερο οι δικές σας προσωπικές καταθέσεις.

Ασπάζομαι ιδιαίτερα τον φόβο της Μερόπης,μήπως ακολουθήσουν και άλλα παραδείγματα μιμητισμού.
Στην προσπάθεια μου να κουβεντιάσω το θέμα με τον έφηβο γιο μου, εισέπραξα έκπληκτη την απάντηση...
"Άμα θέλω να κρεμαστώ από που να το κάνω μαμαά? Το μπαλκόνι νομίζω είναι καλύτερο γιατί θα με δουν και όλοι στην γειτονιά!!!"

Θέλω να πιστεύω πως με δούλευε, παίζοντας με τις αγωνίες μου, αλλά η αντίδρασή του είναι ενδεικτική για το πόσο στα αστεία παίρνουν την ζωή σήμερα τα παιδιά.

Για απόπειρες αυτοκτονίας ενηλίκων, δεν θα μιλήσω εδώ. Οι ενήλικες άλλωστε για να φτάσουν στο σημείο αυτό, πρέπει να καταδιώκονται από τις προσωπικές τους Ερινείες.

Σας ευχαριστώ πολύ για τα ωραία σας σχόλια. Καλημέρα και φιλιά πολλά.
-----------------------------------

Αλλητούλα μου χαίρομαι να σε βλέπω αισιόδοξη. Το φιλί στο σβερκάκι κάνει την δική μου ζωή περισσότερο λαμπερή!

Φιλάκια στα μουτράκια σας, και στα 3 σας!

Takiz said...

Καλησπέρα spitigata
Καταπληκτική ανάρτηση
Είναι η τρίτη φορά που την διαβάζω
Με προβλημάτισε....

Μήπως έχουμε βάλει και εμείς το χεράκι μας για την κατάσταση που επικρατεί στην νεολαία μας;

Η νεολαία πρέπει να κάνει την διαφορά
Πολλές φορές δεν καταλαβαίνουμε πως μεγαλώσαμε.
Παλιότερα θυμάμαι που έλεγα για το χάσμα γενεών κατηγορώντας τους γονείς μου για διάφορα . Διαπιστώνω ότι το χάσμα γενεών μεγαλώνει.
Όλοι θέλουμε να είμαστε φίλοι με τα παιδία μας αλλά πως να γίνεις φίλος όταν έχεις γίνει υλιστής και δουλεύεις μόνο και μόνο για να «αγοράσεις μία νέα τηλεόραση»

Η νεολαία πάντα πρέπει να κάνει την διάφορα.
Αν θεωρούμε ότι κάτι δεν κάνει καλά , θα ρωτήσω εμείς τι καλό και δημιουργικό κάνουμε;
Α !!!!! ναι ξέχασα, βλέπουμε το χαζοκούτι γιατί μας αρέσει η κλειδαρότρυπα.


Ελπίζω και εύχομαι η νεολαία μας να κάνει την διάφορα ακόμα και σε θέματα που είναι ταμπού για εμάς και σε θέματα που πολλές φορές δεν τα καταλαβαίνουμε ή δεν θέλουμε να τα καταλάβουμε.

Καλό σου βράδυ

Σπύρος said...

Τρομερή η ιστορία με την Κατερίνα :)

Μίλησες κάπου στην μέση για τις αυτοκτονίες στο διαδύκτιο ειναι κάτι που όλοι μας πρεπει να ειμαστε παρων . . και ιδιαίτερα οι γονέις που έχουν παιδιά που μπαίνουν στο internet να ενημερώνονται και να ξέρουν ποτε και που μπαίνουν τα παιδιά τους διότι τα ερεθίσματα που δέχονται μόνο καλά δεν ειναι για αυτό προσοχή.

Καλημέρα και καλή βδομάδα :)

If...ιγένεια said...

Τα έχετε πει όλα συνάδερφε.. Τα σέβη μου..

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ said...

Πιστεύω πως είναι τα παιδιά του σήμερα που εμείς οι γονείς, επίσης του σημερα, φροντίζουμε να μη τους λείψει απολύτως τίποτε.

Κορεσμός λοιπόν, ανία, απαξίωση και αναζήτηση (εις μάτην...) ενδιαφερόντων μέσω άλλων διεξόδων και τακτικών

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Νάρκισσος said...

Σου την έφερε ο Κωνσταντίνος, ε; Χαχαχαχαχαχαχα! Μην ανησυχείς, έχει σίγουρα πολλούς λόγους να είναι ευτυχισμένος.
Το μπεμπάκι τι κάνει;;Να μου το φιλήσεις πολύ-πολύ
Η μέλλουσα σύζυγος του πνευματικού σου τέκνου

alekos markellos said...

Δεν χρειάζεται να σου πω πόσο χάρηκα και πόσο άλλαξε τη ζωή μου αυτή σου η αποτυχία...

Αλεξάνδρα said...

Η εφηβεία πάντα θα παίζει με τον θάνατο απλά γιατί δεν τον φοβάται.

Αυτά που σου έγιναν γνώση ήρθαν με τα χρόνια και τις δικές σου τρέλες.

Θυμάμαι πως ο γιός μου όταν ήταν ενός χρονού και κάτι στις καλοκαιρινές μας διακοπές έκανε παιχνίδι να σκοτώνει τα μικρά μυρμήγκια. Ηταν η πρώτη μου απόπειρα να του μιλήσω για την μη ζωή, τον θάνατο με απλά λόγια. Βλέπεις; δεν μπορεί να περπατήσει πια, να δει τον ήλιο, να φάει...

Δεν ξέρω αν κατάλαβε τι του έλεγα τότε, μα από τότε δεν είχε πια διάθεση να πειράξει τίποτα.

Ο έφηβος σε πειράζει... είναι πανέξυπνα τα παιδιά κι όταν έχουν μεγαλώσει με αγάπη δεν κινδυνεύουν.