ΦΛΕΡΤΑΡΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ

Ήμουν δεν ήμουν 4 ετών. Είχα μια καλή παιδική φίλη, την Κατερίνα. Ήταν πολύ όμορφη, σχεδόν ατσαλάκωτη. Οι χρυσαφιές της μπούκλες, ανέτειλαν σαν ηλιαχτίδες πάνω από το κεφάλι της,, έτοιμες να φωτίσουν το γκριζογάλανο της βλέμμα. Παίζοντας στον παιδικό σταθμό, κάπως έγινε και ξεχαστήκαμε έξω, στο προαύλιο, οι δυο μας. Δεν θυμάμαι πως, επήγαμε στο σκάμμα. Θυμάμαι όμως πως, αφού βαρεθήκαμε να θάβουμε σκαθάρια στην άμμο, βρεθήκαμε εγώ να την σκεπάζω και εκείνη να καλύπτεται με χώμα. Κάναμε λέει την κηδεία της. Συνηθισμένα πράγματα. Είχε χωθεί ολόκληρη στον λάκκο και είχε σκεπαστεί τόσο, ώστε το μόνο που ξεπρόβαλλε ήταν το πρόσωπό της. Ακόμα και τα χρυσαφιά μαλλιά της είχαν καλυφθεί από άμμο. Τότε, εμφανίστηκε ο πατέρας της. Ως ο από μηχανής Θεός της. Η Κατερίνα τρόμαξε και σηκώθηκε απότομα, εκτινάζοντας από πάνω της ένα σύννεφο σκόνης. Ήμασταν μόνες στην αυλή, ξεχασμένες από δασκάλες, γεγονός που εξόργισε ακόμα περισσότερο τον πατέρα της. Το παιχνίδι μας δεν του άρεσε καθόλου, κι ας έκλεγε η κόρη του γιατί ήθελε κι άλλο. Μετά χαθήκαμε…Η Κατερίνα δεν ήρθε ποτέ ξανά στο σχολείο. Θυμάμαι τότε τον εαυτό μου, να θέλει για πρώτη φορά να αυτοκτονήσει. Έτσι, για να δώσω στους άλλους να καταλάβουν πως δεν πρέπει να παίζουν με τα αισθήματά μου. Δεν μπορούσαν , ήταν άδικο να μας χωρίσουν με την καλύτερή μου φίλη. Κράτησα την αναπνοή μου για να σκάσω, αλλά δεν άντεξα να μετρήσω πάνω από 30. Τα κόλπο ευτυχώς δεν έπιασε. Δεν έσκασα, έζησα. Πρόσφατα άκουσα για ένα παιδί, που προσπάθησε να απαγχονιστεί γιατί κάπου στο δίκτυο αλίευσε την πληροφορία πως λίγο πριν πνιγείς νιώθεις υπέρτατη ηδονή και εκσπερματώνεις. Αλίμονο. Νεαρός ετών 15. Δεν ξέρει τι θέλει, αλλά δεν θα ησυχάσει αν δεν το αποκτήσει. Προκειμένου να βιώσει, να νιώσει, να αποκτήσει εμπειρία και ηδονή είναι ικανός να πιστέψει οποιονδήποτε μύθο. Να διακινδυνεύσει ακόμα και την ίδια του την ύπαρξη. Κρεμασμένος από μια πετσέτα στο μπάνιο, προσπάθησε να πνιγεί. Είχε ήδη χάσει τις αισθήσεις του. Χάριν στον δικό του από μηχανής Θεό, τον Πατέρα του, που όρμηξε και έσπασε την πόρτα εγκαίρως, ίσως αυτός ο γιος να ζήσει. Να επιζήσει από το παιχνίδι του πνιγμού. Ίσως για κάθε άνθρωπο να υπάρχει κάποια στιγμή, που να θέλει να αυτοκτονήσει. Να πιστεύει πως θα ήταν καλύτερα να μην υπάρχει. Να φλερτάρει με τον θάνατο. Ολόκληρες σχολές σκέψεις, όπως του ρομαντισμού, βασίστηκαν σε αυτήν την ιδέα. Στις μέρες μας η νέα μόδα, με την ετικέτα EMOtional ωθεί τα παιδιά να ρίχνουν μια μαύρη κουρτίνα στην ζωή. Ηδονικά και αχάριστα, να της γυρίζουν την πλάτη και να ζητούν το φιλί του θανάτου, αντί της ζωής. Ίσως διότι όταν δεν υπάρχουν πραγματικά προβλήματα, να πρέπει να τα εφεύρει κανείς. Σε μια ηλίθια προσπάθεια να προκαλέσει την προσοχή, να βιώσει την αποδοχή, να παίξει κορώνα γράμματα την ίδια του την ζωή. Σήμερα, χαίρομαι που μας πρόλαβε ο πατέρας της Κατερίνας, πριν την θάψω ολόκληρη ζωντανή. Ακόμα περισσότερο χαίρομαι που δεν κατάφερα να αυτοκτονήσω, για ένα τόσο γελοίο ζήτημα. Ποια και πού είναι η Κατερίνα σήμερα; Οι από μηχανής Θεοί όμως, δεν πάντοτε παρόντες. Μια στιγμή αρκεί να καταστρέψει μια ολόκληρη ζωή. Αντί να κυριαρχεί η αχαριστία, καλύτερα θα ήταν ο καθένας από εμάς απλώς να εκτιμούσε την ζωή και να την αξιοποιούσε για να εκπληρώσει την όποια επί της γης προσωπική του αποστολή…