ΠΥΡ ΚΑΙ ΜΑΝΙΑ

Πυρ και αήρ σε μια θανάσιμη συμφωνία, περιτύλιξαν την χώρα μας με πυρόξανθες φλόγες. Σερβίροντας την «φλαμπέ», σε προεκλογικό μενού. Ο οικοδεσπότης των λεγομένων δημοκρατικών εκλογών, προετοιμαζόταν εδώ και πολύ καιρό για αυτό το τραπέζι, που θα γινόταν «στην ώρα του». Ήταν πολύ αισιόδοξος, εκ φύσεως, άλλωστε. Όλα καλά και βολικά του έτυχαν στην ζωή.

Ο «Μπάρμπας» του βλέπετε, δεν ήταν απλά από την Κορώνη...

Ήταν από τους πλέον χαρισματικούς ηγέτες. Πατριώτης, οραματιστής, πρωτοπόρος, εργασιομανής, τελειομανής και πάνω από όλα αποτελεσματικός. Με την παρουσία του, σφράγισε την σύγχρονη πολιτική ιστορία της χώρας. Πριν και μετά την δικτατορία. Με και άνευ Βασιλέως. Μέσα σε τρία χρόνια, στο υπουργείο δημοσίων έργων στις αρχές της δεκαετίας του '50, άλλαξε την φυσιογνωμία ολόκληρης της Ελλάδας. Ζωγράφισε κάτι φίδια στους χάρτες, που ονόμασε «εθνικά οδικά δίκτυα» και απαίτησε να γίνουν καθημερινό αυτονόητο. Υποκίνησε και έκτισε υποδομές που χρειάζονται τόμους για να αναφερθούν. Μέσα σε τρια χρόνια, όχι τρεις κυβερνητικές θητείες. Εν συνεχεία έβαλε την Ελλάδα, από το «πουθενά» της μετεμφυλιακής της ύπαρξης, στον στενό πυρήνα της πρώιμης Ευρωπαϊκής Οικονομικής Ένωσης. Δημιουργικότητα, έμπνευση και πείσμα αποτέλεσαν τα δικά του εργαλεία. Γοητεύοντας παράλληλα τις πολυπλοκότερες των προσωπικοτήτων. Πυροδοτώντας τον φθόνο, των άσπονδων ανταγωνιστών.

Με κληρονομιά την τύχη και το βαρύ όνομα, ο οικοδεσπότης μας δεν είχε λόγο να ανησυχεί. Περίμενε πολύ να διαδεχτεί το «Θείο», μα και έως τότε δεν πέρναγε άσχημα. Οι καλύτερες σπουδές. Ταξίδια. Καμιά έννοια για το ζην. Με δεδομένο το Ευ ζειν. Τον καθησύχαζαν καθημερινά οι στενότεροι των αυλοκολάκων του. Στην πλειοψηφία τους άνθρωποι χωρίς μόρφωση, αλλά με περίσσεια πονηριά. Και, ακόμα περισσότερα απωθημένα. Την ώρα που κάποιοι παραχάραζαν την ιστορία, την βάπτιζαν διπλωματία. Ο κάθε σκοπός, αγιάζοντας και το δικό του μέσον. Η ανικανότητα φρόντιζε επιμελώς να καλυφθεί πίσω από σενάρια συνωμοσίας, όπου πάντα κάποιος άλλος ευθυνόταν.

Η εξουσία πήδηξε στα χέρια του, την καταλληλότερη στιγμή. Την μεγαλειώδη εποχή της επιστροφής των Ολυμπιακών αγώνων στην γενέτηρά τους. Το κυριότερο, χωρίς να χρειαστεί να αγχωθεί για τα έργα – υποδομές. Ο προηγούμενος, ένα ανθρωπάκι τόσο δα, ένας καθηγητής που βρέθηκε στα ηνία την κατάλληλη στιγμή, φρόντισε για όλα. Πάλεψε με θεούς και δαίμονες, αλλά ¨έστω και στο παρά ένα¨, τα πάντα ήσαν έτοιμα. Το προφίλ της χώρας απέπνεε αέρα Ευρωπαϊκό. Όπως κάποτε, το ονειρευόταν και ο Θείος του. Το Ελλαδιστάν...ήταν πλέον εξέχων μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Με ολοκαίνουργιο πρόσωπο. Νέες πύλες εισόδου, όπως το αεροδρόμιο. Εκσυγχρονισμένο οδικό δίκτυο και σύστημα μεταφορών. Στάδια, κληρονομιά, αξιοπρέπεια, πολιτισμό. Ασφάλεια. Μια χώρα έτοιμη να γράψει με χρυσά γράμματα, μια νέα σελίδα στην σύγχρονη ιστορία.

Ο συνονόματος καθηγητής, αυτό το εργατικό μυρμήγκι, αποσύρθηκε διακριτικά λίγο πριν την μεγαλειώδη τελετή. Κάθισε να την παρακολουθήσει δίχως έννοιες και πρωτόκολλα του κόκκινου χαλιού. Ικανοποιημένος από το έργο του, έσφιξε το χέρι της αιώνιας γυναίκας του και απελευθέρωσε το περιστέρι της συνείδησης. Η ιστορία κάποτε θα τον μνημονεύει. Ακόμα, ίσως, δεν έχει καταλάβει τι ακριβώς έκανε και πέτυχε ο κος Σσσσσμιτς.

Ο λαός αποφάσισε πως ήταν η ώρα του ελπιδοφόρου «διάδοχου-ανιψιού» του Θείου, να κυβερνήσει, έναντι του άχρωμου γιού, ενός άλλου δημοφιλή Πατέρα. Οι προβολείς του κόσμου στράφηκαν επάνω του και στο αστραφτερό χαμόγελο της δικής του λαμπερής συζύγου. Που έπρεπε όχι μόνο να φαίνεται, αλλά να είναι και τίμια. Φώτισαν την αυλή του. Τους έμπιστους, αλλά και τους κόλακες, που έσπευσαν να τον βοηθήσουν. Ορισμένους κεκαλυμμένους εφιάλτες, διψασμένους για το νέκταρ της εξουσίας. Τα πυροτεχνήματα άστραψαν, τα χειροκροτήματα διήρκεσαν, οι υποκλίσεις άντεξαν και όλα πορεύτηκαν άριστα. Μέχρι που η κορυφαία γιορτή, τελείωσε. Δίνοντας την θέση της στους καθημερινούς αγώνες. Και εκεί τα πράγματα σκούρυναν.

Η Δημόσια τάξη και ασφάλεια αφέθηκε στα χέρια κωμικών τρωκτικών. Ενίοτε επικίνδυνων. Έκλεισαν το μάτι στις υποκλοπές. Η ασυδοσία και η εξουσία όπλισε χέρια που βάφτηκαν ακόμα και με αίμα. Ατιμώρητα. Άρπαξαν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν, ότι μπορούσαν. Έδιναν κιόλας...κλοτσιές! Σε όποιον έκριναν ότι το αξίζει... Ταυτότητα να είχε και διάθεση για επιβολή - προβολή. Ευθύνη...καμία.

Στην οικονομία, ο κλέψας του κλέψαντος. Υποθηκευμένοι ήδη εμείς, υποθηκευμένα και τα παιδιά μας. Από δάνεια και οφειλές που πάνε πίσω γενεές. Αύριο πάντα λένε, βλέπουμε. Χτες όμως, κάποια στιγμή, ορισμένα συντονισμένα τρωκτικά, έφαγαν λέει -για καλό- τα λεφτά των όποιων συντάξεων. Για να τα αυγατίσουν. Μόνο, που οι μόνοι που αυγάτισαν, ήταν οι αυλοκόλακες που μεσολάβησαν για το deal. Οι υπόλοιποι, όλοι, χρεωμένοι, χαμένοι...καταδικασμένοι. Ευθύνη...κανείς.

Η παιδεία, παραστράτησε και έπεσε και χτύπησε και λιποθύμησε και έπαθε αμνησία. Όταν ξύπνησε, επικρατούσε πανικός. Το βαρομετρικό ήταν χαμηλό. Επίτηδες λες, για να φανεί απαραίτητη η καθοδηγημένη ιδιωτικοποίησή της. Κανείς δεν ήξερε προς που. Κανείς δεν ήξερε προς τι. Μέχρι και μετά την τελευταία στιγμή, κανείς δεν ζητούσε συγγνώμη για τα αλλεπάλληλα λάθη. Υπεύθυνη και πάλι η ανευθυνότητα.

Μέχρι που ήρθε και η χαριστική βολή. Εκεί που πίστευαν πως ήταν η κατάλληλη στιγμή, πριν γίνουν τα πράγματα χειρότερα, αποφασίστηκε η ώρα των νέων «άρον – άρον» εκλογών. Μέσα όμως στην ραστώνη και την αναγέννηση των όποιων διακοπών... έπεσε η βόμβα! Τα σχέδια χάλασαν...εν μέσω φλογερών καταστροφών...! Τα πάντα τυλίχτηκαν στην πυρά. Ο Νέρων, ξύπνησε! Συντελέστηκε καταστροφή. Σε κάποιες περιπτώσεις, όπως οι σεισμοί για παράδειγμα, δεν μπορείς να προβλέψεις το πότε θα συμβεί το αναπότρεπτο. Απλά συμβαίνει. Τις φωτιές όμως μπορείς ακόμα και να τις αποτρέψεις.

Λόγω των κλιματικών αλλαγών, βροχή δεν έπεσε. Παρά τις εκκλήσεις των μάγων. Η θερμοκρασία δεδομένα θα ανέβαινε. Ο κίνδυνος πυρκαγιών ορατός, μα όχι και απρόβλεπτος. Υπό κανονικές συνθήκες, εύχεσαι ο «Στρατηγός Άνεμος» να είναι σύμμαχος και όχι εχθρός. Λαμβάνεις μέτρα σε περίπτωση που δεν είναι. Μέτρα πυροπροστασίας. Ετοιμάζεις τον στρατό σου, σαν να σε πρόδωσε ο γείτονας. Ή ακόμα καλύτερα, πολύ πριν σκεφτεί να σε προδώσει. Οργανώνεις την άμυνα αξιοκρατικά. Εδώ δεν χωράνε ούτε τσιγκουνιές, ούτε μικροψυχίες. Όσοι θυσιάζονται, ρισκάρουν και μάχονται, πρέπει να αμείβονται παρά πάνω από καλά. Όχι με μισθό 650 ευρώ. Όχι να αφήνονται βορά και για το τίποτα. Χωρίς οργάνωση. Μόνο με διάλυση. Δυστυχώς, ότι χρειάστηκε δύο και τρεις ζωές για να κτιστεί, γκρεμίστηκε σε μια στιγμή. Την ώρα που ο Ανιψιός ανακοίνωνε στον λαό, πως ήρθε η ώρα των εκλογών, ένα βαρύ σύννεφο σκοτείνιασε τον ουρανό. Η πυρά καταβρόχθιζε τα πάντα. Άφησε πίσω της αποπνικτικά αέρια, μαυρίλα, κουφάρια...έπνιξε μέσα στην δύναμή της, ανθρώπους, ζωές, οξυγόνο, φυσικό και τεχνητό πλούτο. Την ίδια την Θεά Φύση. Τον ίδιο τον Αρχαίο Πολιτισμό. Η Αρχαία Ολυμπία, την οποία σεβάστηκε αιώνες ο χρόνος και η Ιστορία, παρακαλούσε για μια κουταλιά νερό... Πάλι συνωμοτικά, κάποιος άλλος φέρει την ευθύνη...

Τις μέρες πριν την μεγάλη "εκλογική γιορτή", κραυγές σκίζουν τον αέρα. Η απόγνωση ζωγραφισμένη στα πρόσωπα του μικρού αυτού κόσμου. Που φάνηκε πολύ – πολύ μικρός για τις περιστάσεις.Με τη φωτιά, το αλαλούμ. Για κάποιους λουκούμι. Πάνω στα άταφα ακόμα σώματα των «παράπλευρων απωλειών», στήθηκε χορός του κέρδους, της εξαγοράς και των επικοινωνιακών εντυπώσεων. Αν μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά - μαζί με το βασιλικό ποτίζεται και η γλάστρα. Ιδανική ευκαιρία. Βρήκε και ο γύφτος την χαρά του...Βρέθηκε και μια καλή αφορμή να βάλουν όλοι οι έχοντες και μη, το χέρι στην τσέπη και να πληρώσουν το μπουγιουρντί. Όχι το δάσος. Αυτό θα χρειαστεί πολλές, γεμάτες, ανθρώπινες ζωές, για να αναπλασθεί. Ούτε τις ψυχές που έφυγαν σφιχταγκαλιασμένες. Το μαυρισμένο αίμα, δεν ανασταίνεται. Αλλά να, για να ηρεμήσει η συνείδηση. Να πλύνουν τα χέρια. Να ξεπλυθεί το αίμα με χρήμα.

Τώρα... μια βροχή...μια βροχή θα μας σώσει...Να σβήσει τις φλόγες, να απομακρύνει την μαυρίλα, να δροσίσει την ελπίδα για ζωή. Αλλά όχι πολύ δυνατή βροχή. Γιατί από πυροπαθείς, θα περάσουμε μάνι – μάνι στο πλήμμυροπαθείς και δεν αντέχεται, ούτε η ιδέα. Τόσο, Πυρ και μανία. Εκλογείς πάντως θα γίνουμε σίγουρα, όλοι. Πυροπαθείς που αποζημιώθηκαν γρήγορα προεκλογικά, περσινοί που ακόμα περιμένουν, εξουσιομανείς, εργαζόμενοι, φοιτητές, γέροι, γριές, γύφτοι και μη. Όλοι. Το ρολόι χτυπάει. Ρομαντικά, στο χέρι μας είναι να γράψουμε την συνέχεια της ιστορίας. Ο καθένας με την δική του λίθο. Συν Αθηνά και χείρα κίνει. Η ψευδαίσθηση της επιλογής, είναι πάντα καλύτερη από την βεβαιότητα της ματαιότητας. Η γιορτή άλλωστε έρχεται και ο οικοδεσπότης μας νεφελωμένος πια, δοξάζει τουλάχιστον τον «Θείο» που δεν ζει πια, και δεν βλέπει ευτυχώς, πόσο λαβωμένη είναι σήμερα η Ελλάδα...