ΕΔΩ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΙΓΕΤΑΙ...

Άνθρωποι κλαίνε τις καμμένες περιουσίες τους, στο νέο μέτωπο της Πεντέλης. Τα σπίτια που ονειρεύονταν και έκτιζαν, μια ολόκληρη ζωή. Κάποιοι είδαν τις περιούσιες τους τυλιγμένες στις φλόγες, ενώ οι ίδιοι ήσαν ακόμα τυλιγμένοι με πετσέτες θαλάσσης στα παραθαλάσσια ταβερνάκια των ελληνικών νησιών. Ανήμποροι να αντιδράσουν, ξεσπούσαν σε λυγμούς, επικοινωνούσαν με γειτόνους, λιποθυμούσαν όταν στους τηλεοπτικούς δέκτες έβλεπαν να καίγεται το δικό τους βιος.

Όλοι, πληγέντες και μη, θρηνούν για το ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ. Πενθούν για κάθε δένδρο που παραδόθηκε στις φλόγες. Για τα αναδασωτέα που πλεόν καταστράφηκαν δια παντός.

Εδώ...ο κόσμος κυριολεκτικά καίγεται...και το κράτος...

Το κράτος αφού ολοκλήρωσε τις ηλιόλουστες θερινές διακοπές του ετοιμάζεται για εκλογές. Ούτε λέξη για τα καμμένα. Ούτε δάκρυ για τα χαμένα. Μόνο αν καεί ο εθνικός κήπος και κινδυνεύσει η Ηρώδου Αττικού και η Βουλή, μάλλον θα ευαισθητοποιηθεί.

Οποία ντροπή.

Επέστρεψα και εγώ από τις διακοπές. Γέμισα την μπανιέρα με νερό. Αύριο μπορεί να καεί και μένα ο κώλος μου και να έρθει άδειο το όχημα της πυροσβεστικής, για να μου πει πως λυπάται πολύ...πάρα πολύ... που ενώ θέλει, δεν μπορεί να τον σβήσει.

Ας έχω λοιπόν την μπανιέρα έτοιμη, γιατί πισίνα δεν έχω, να σβήνω εκεί τις φλόγες που με ζώνουνε, πριν αποφασίσω τι ψήφο θα ρίξω και ποιον θα κρεμάσω!

Spitogata is back...