ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΜΙΑΣ ΥΠΑΡΞΗΣ.....................9

«Όταν υπηρετείς τους άλλους, σαν να υπηρετείς τον ίδιο σου τον εαυτό, τότε δεν μπορείς παρά να προσφέρεις το καλύτερο». Η λογική του Φιλίπ, έχει μια ιδιόμορφη βάση. Ειδικά σε έναν κόσμο όπου ο καθένας κοιτά πρωτίστως πως να ικανοποιήσει τις δικές του βουλιμικές διαθέσεις. Σε μια εποχή όπου εκλείπουν οι καλές προθέσεις. Αντιθέτως, συνήθως, κυριαρχούν οι εγωιστικές βλέψεις. Όση ώρα σαγηνευόταν από το τραγούδι της απρόσμενης και απρόσκλητης γυναίκας, μπορούσε να αισθανθεί πως κάτι βαθύτερο την είχε πληγώσει. Τα τείχη που ύψωνε, δεν μπορεί να ήταν τίποτα άλλο, παρά η πανοπλία της ψυχής της. Τσακισμένης από ποιά άγρια εμπειρία άραγε;

Ο Φιλίπ ανασηκώθηκε από την θέση του. Διέσχισε το κατάμεστο μπαρ και πλησίασε διστακτικά την κοπέλα με τα πύρινα μαλλιά και την εξαίσια φωνή. Εκείνη τον αντιλήφθηκε σαν μια σκιά, που πλέον όμως δεν ήταν απειλητική. Δεν τινάχτηκε πάλι από την θέση της, όπως την πρώτη φορά. Δεν τον κοίταξε άγρια. Στο βλέμμα της τώρα έλαμπε μια σεμνή ικανοποίηση. Ίσως το τραγούδι, ίσως η αυτοέκφραση, να είχαν λειτουργήσει λυτρωτικά. -“Μπορώ να καθίσω”; Την ρώτησε ευγενικά. -« Μπορώ να σου το αρνηθώ»; Αποκρίθηκε με ειρωνική διάθεση. - “Δεν ήταν ότι ήλπιζα να ακούσω...αλλά θα την εκλάβω ως ρητορική ερώτηση!»

Τράβηξε απαλά την ρετρό πολυθρόνα με τα χρυσά σκαλίσματα και το πορφυρό βελούδο και έκατσε αρχοντικά και αναπαυτικά. - «Δεν σε ενδιαφέρει η γνώμη μου; Πως μου φάνηκαν τα τραγούδια σου”; - «Ίσως ναι, ίσως και όχι. Αυτά τα κομμάτια δεν τα έγραψα για τους άλλους, αλλά για μένα. Είναι σαν παιδιά μου. Οι γονείς λοιπόν, ότι και να τους πεις για τα παιδιά τους, δεν παύουν να τα αγαπούν και να νομίζουν πως είναι τα καλύτερα». - «Δεν έχεις άδικο. Όμως τα δικά σου παιδιά, είναι αξιοθαύμαστα. Όσο και αν ήθελα να σου πω κάτι αρνητικό, έτσι για να μην νομίζεις πως θέλω να σου χαιδέψω τα αυτιά, δεν μπόρεσα να βρω ψεγάδι. Δεν έχω να σου προσθέσω τίποτα, να κάνω καμιά υπόδειξη, που θα τα έκανε ακόμα ωραιότερα». - «Η μουσική έκφραση είναι υποκειμενική. Σε κάποιους άλλους η φωνή μου μπορεί να ακούγεται τραγική». - «Και σε άλλους...μαγευτική!». Σχεδόν ταυτόχρονα ανασήκωσαν τα ποτήρια τους. Με ουίσκι εκείνη, κολωνάτο με σαμπάνια του Φιλίπ. -«Φοβάμαι μάλιστα πως και οι υπόλοιποι θαμώνες, την βρήκαν εξίσου εξαιρετική». Συνέχισε να της μιλάει, μα παρατήρησε πως το βλέμμα της είχε ήδη χαμηλώσει. Στα γαλλικά κομπλιμέντα, δεν ανταποκρινόταν. Φαινόταν να την κλειδώνουν και πάλι στον εαυτό της. - «Αλλά, για να είμαι ειλικρινής, με δύο τραγούδια μόνο δεν μπορεί να εκτιμήσει σωστά κανείς. Τέτοια ώρα μάλιστα και όντας μεθυσμένοι οι περισσότεροι, ακόμα και ουρλιαχτά να ακούσουν θα τους φανούν θεσπέσια...» συμπλήρωσε σε μια προσπάθεια να της τραβήξει και πάλι την προσοχή. - «Νομίζω πως πρέπει να πηγαίνω. Είχα μια δύσκολη μέρα και το ξενοδοχείο μου είναι αρκετά μακρυά”. Απάντησε εκείνη κοφτά. Να μια πρώτη αποκάλυψη. Μένει σε ξενοδοχείο, άρα όχι μόνιμα στο Παρίσι. Περαστική, σε διακοπές, για δουλειά, ποιός ξέρει... - «Περίμενε! Πριν φύγεις, θα ήθελα να σου προτείνω να τραγουδίσεις και πάλι στο μαγαζί». - «Δεν εμφανίζομαι επαγγελματικά. Δεν ξεπουλάω τα παιδιά μου για λεφτά». - «Αν πρόσεξες καλά, εδώ εμφανίζονται κυρίως νέοι με δημιουργικό ταλέντο και διάθεση έκφρασης. Όπως και εσύ, μπορεί ο καθένας να τραγουδίσει οποιαδήποτε στιγμή. Σε παρακαλώ σκέψου το. Δεν είναι μόνο ότι θα ήθελα να σε ξαναδώ. Θέλω να σε ακούσω ξανά». - «Θα το σκεφτώ. Στο υπόσχομαι. Μα, τώρα πρέπει να φύγω. Είναι αργά. Α...και μην μου προτείνεις να με συνοδεύσεις σε παρακαλώ». - «Όπως θέλεις. Κάτι τελευταίο θα ήθελα μόνο. Το όνομά σου...Το όνομα σου, μπορώ να το μάθω;» - «Αφροδίτη»...είπε, και χάθηκε μέσα στο σκοτάδι της νύχτας.

To be continued...

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΜΙΑΣ ΥΠΑΡΞΗΣ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ ΗΠΙΑ - ΗΠΙΑ. ΥΠΕΝΘΥΜΙΖΕΤΑΙ ΠΩΣ ΤΟ ΕΡΓΟ ΥΠΑΓΕΤΑΙ ΣΕ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΣ. ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ, ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗ Ή ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΜΕΡΟΥΣ Ή ΤΟΥ ΣΥΝΟΛΟΥ, ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΕΓΓΡΑΦΗ ΑΔΕΙΑ ΤΗΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΣ.