ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΜΙΑΣ ΥΠΑΡΞΗΣ ............................10

Μπαίνοντας μέσα στο ξενοδοχείο, ανίχνευσε τον χώρο μήπως και την δει. Μύρισε τον αέρα, μήπως και εντοπίσει την οσμή, τα τόσο έντονα ίχνη από το άρωμα της. Όμως ούτε την έβλεπε, ούτε την οσφριζόταν πουθενά. Τι κρίμα. Τόση καύλα και να πάει χαμένη, σκέφτηκε. Θα μπορούσε να ήταν έξω σε κανένα μπαρ. Να ψάχνει για άλλη γκόμενα. Αλλά που να έτρεχε τώρα... Πρώτη μέρα στο Παρίσι ήταν. Κάτι το ταξίδι, κάτι ο ποδαρόδρομος τον είχαν κουράσει. Μόνο εκεί, στο ξενοδοχείο, θα του ερχόταν βολικά και χωρίς πολύ – πολύ ψηστήρι. Πρόσεξε με την άκρη του ματιού του, πως στον ημιόροφο του ξενοδοχείου υπήρχε το κλασσικό μπαρ. Είχε, όπως συνηθίζεται, και γυναίκες. Μπορεί να την συναντούσε εκεί. Ίσως να έβρισκε και κάποια άλλη διαθέσιμη. Άντε, ένα ποτό της καληνύχτας, σκέφτηκε και ανέβηκε με ύφος τα σκαλιά. Πίσω από την μπάρα στεκόταν ένας μπάρ-μαν γύρω στα 30. Μπροστά από αυτήν τρείς κολασμένες τύπισες, με σέξι ρούχα, βαθειά ντεκολτέ, ακάλυπτα κάλλη. Από κοντά τους δύο μπακούρια. Στα σκόρπια τραπέζια δυο – τρία ζευγάρια ή μη, με μεσήλικες που απολάμβαναν την συντροφιά πολύ νεαρότερων κοριτσιών. Η οπτασία, που είχε δει νωρίτερα στον όροφό του, άφαντη, αλλά δεν τον ένοιαζε πολύ πια. Στρογγυλοκάθισε σε ένα σκαμπό, μπροστά από το μπαρ, δίπλα στα κορμιά που επεδείκνυαν απροκάλυπτα την νιότη τους. Έχει γούστο, βίζιτες του ξενοδοχείου θα είναι αυτές, μονολόγησε. Κρίνοντας από το ξανθό πλατινέ και το ντύσιμο, μάλλον ουκρανές ή φερμένες από άλλες χώρες του ανατολικού μπλόκ. -«Ένα τζόνι με κόλα», έγνεψε στον μπαρ –μαν. -«Ορίστε». -«Ευχαριστώ. Να σου πω φιλαράκο...» είπε με ύφος συνωμοτικό στα αγγλικά. «Ψάχνω μια κοπέλα, που μένει εδώ στον τρίτο όροφο του ξενοδοχείου. Μια μουνάρα με κόκκινα μαλλιά. Μήπως πέρασε νωρίτερα;» - «Δεν γνωρίζω ποιά λες», απάντησε ο μπάρμαν, περιέργως σε άπταιστα αγγλικά. -«Έλα αποκλείεται να μην την έχεις προσέξει. Ψηλή, κορμάρα, με μαλλιά μέχρι την μέση. Πολύ καυτή γκόμενα!» -«Δεν έχει τύχει να την δω. Μένει καιρό στο ξενοδοχείο; Πως την λένε;» -«Α, δεν ξέρω. Την πέτυχα σήμερα όταν πρωτοήρθα και ήλπιζα να την ξανασυναντήσω. Για να μην πω να την γαμήσω...αν καταλαβαίνεις τι εννοώ!» -«Χα, τόσες γυναίκες έχει εδώ για αυτόν τον λόγο, δεν σου κάνει καμία;» Γύρισε και κοίταξε καλά τις γκόμενες γύρω του. Μία ήδη έφευγε μαζί με έναν κοιλαρά, για τα ενδότερα...Μια άλλη ξανθιά σταύρωσε τα μακρύκανα πόδια της κάτω από το κατακόκκινο μίνι και άφησε να φανεί καθαρά το επίσης κατακόκκινο εσώρουχό της. Ένα βρακάκι με μια σχισμή στο κέντρο ίσα με φαράγγι. Δεν άφηνε και πολλά στην φαντασία. -«Χμμ. Το «κρέας εισαγωγής» πόσο πάει; Για πλήρες σέτ, φυσικά... Άλλα κόλπα να ξεδώσω καλά, ξέρεις. Πόσα θα γράψει το κοντέρ για να της κάνω ότι γουστάρω;» Ρώτησε με νόημα. -«Ανάλογα με το τί θέλεις...Αν πας, για να τα πάρεις όλα, θα πληρώσεις κάτι παραπάνω, αλλά δεν θα το μετανιώσεις. Με 100 -120 το πολύ, δεν θα θες να ξημερώσει το πρωί». Πουτάνες, σκέφτηκε... Η μάνα μου το ΄λεγε να προσέχω με δαύτες. Ποιός ξέρει τι αρρώστιες κουβαλάνε. Πόσους παίρνουν κάθε βράδυ και πόσα λεφτά ρουφάνε, μαζί με ότι ρουφάνε, γενικώς. Αλλά από το ολότελα...καλές είναι κι αυτές. Να «αδειάσουνε τα φλόκια». Πρώτο βράδυ στο Παρίσι, τι διάολο, με τη «χείρα και τα πέντε ορφανά» θα τη βγάλω; Μου αξίζει να ξεσκίσω. Έστω και με διπλό προφυλακτικό. - «Φώναξέ το τσόλι με τα κόκκινα. Λέω να της σκίσω ότι έχει και δεν έχει απόψε!» - «Διάλεξες το καλύτερο κομμάτι φίλε. Με εγγύηση. Καθαρό πράμα και με σφραγίδα, 18 καρατίων. Θα σου μείνει αξέχαστη. Σβετλάνα! Έλα στον κύριο από εδώ!»

To be continued....

ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΜΕΡΟΥΣ Η' ΤΟΥ ΣΥΝΟΛΟΥ, ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΕΓΓΡΑΦΗ ΑΔΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ. ΤΟ ΕΡΓΟ ΥΠΑΓΕΤΑΙ ΣΕ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΣ.