Bonjour Pari! ..............1

ΑΠΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΡΧΙΖΩ ΤΗΝ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΕΝΟΣ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΕΧΩ ΑΡΧΙΣΕΙ , ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ... ΘΑ ΟΔΗΓΗΘΟΥΜΕ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΜΑΖΙ... ΤΑ ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΝΟΙΚΟΥΝ ΣΕ ΜΕΝΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ. ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ, ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΕΝΥΠΟΓΡΑΦΗ ΑΔΕΙΑ ΜΟΥ. ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΑΣΕΜΝΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ. ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΣΕ ΑΤΟΜΑ ΚΑΤΩ ΤΩΝ 18...(ΛΕΜΕ ΤΩΡΑ)! ΚΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ!

Στο Παρίσι είναι πιο ανώδυνο να προσπαθήσεις να μιλήσεις γαλλικά, ακόμα και αν δεν γνωρίζεις παρά μόνο τα βασικά. Δεν έχει νόημα άλλη γλώσσα. Ιδιαιτέρως τα αγγλικά. Αυτό το γνωρίζουν όλοι όσοι έχουν στοιχειώδη ιστορική παιδεία. Τα αγγλικά πάλι, για μένα είναι η δεύτερη μητρική μου γλώσσα. Γαλλικά γνωρίζω ελάχιστα. Έχω όμως έμφυτο ταλέντο στην υποκριτική, ανεπιτήδευτο. Κάθε φορά που ταξιδεύω σε χώρες, όπου οι περισσότεροι δεν μιλάνε άνετα αγγλικά και εγώ δεν γνωρίζω την δική τους γλώσσα, υιοθετώ αρχικά την ντόπια προφορά. Την πγοφογά στα γαλλικά.

Βρέθηκα στο Παρίσι με αφορμή, ένα πρόγραμμα ανταλλαγής φοιτητών. Στο έτος που όφειλα να διδαχθώ ιστορία τέχνης. Έφτιαξα την βαλίτσα μου. Έβαλα μέσα της τα ρούχα που αγαπούσα πιο πολύ, εκείνη την εποχή. Ριγέ πουκάμισα, τζιν, απαλά πουλόβερ για το κρύο, δύο κουστούμια, ένα κοτλέ και ένα βαμβακερό, το μαύρο δερμάτινο παλτό και πολλά κασκόλ. Στο μυαλό μου, όλοι στο Παρίσι έπρεπε να φοράνε κασκόλ ή φουλάρια, χειμώνα – καλοκαίρι. Με φανταζόμουν στις γέφυρες του Σηκουάνα, με το παλτό να ανεμίζει και εγώ να φλερτάρω νόστιμες Γαλλιδούλες.

Η προσγείωση ωστόσο ήταν επιεικώς εκνευριστική. Χρειάστηκαν 2 ώρες για να φτάσω από το αεροδρόμιο έως το Παρίσι με Ταξί. Είχε πολύ κίνηση στην περιφερειακή λεωφόρο και ο Αχμέτ, ο οδηγός, παιδί μεταναστών, Συριακής καταγωγής δεν ήξερε καν αγγλικά, ώστε να περάσουμε την ώρα συνομιλώντας. Με τα λίγα γαλλικά που γνώριζα εγώ, έμαθα όσα έμαθα για αυτόν.

Μια δεύτερη απογοήτευση ένοιωσα όταν αντίκρισα για πρώτη φορά το ξενοδοχείο που θα έμενα τις επόμενες εβδομάδες. Μια τρυπούλα όλη και όλη, όχι και στο καλύτερο διαμέρισμα των Παρισίων. Φθαρμένη μοκέτα, πρόχειρη διακόσμηση, κλειστοφοβικό ασανσέρ. Όχι ότι ονειρευόμουν, μα ακριβώς ότι μπορούσε να διαθέσει ο πιστωτικός μου λογαριασμός. Έκανα τις συνεννοήσεις όπως – όπως και ανέβηκα από τις σκάλες, για να εξερευνήσω το δωμάτιο που θα γινόταν σπίτι μου για λίγο χρόνο.

Πριν προλάβω να δοκιμάσω το κλειδί στην πόρτα με τον αριθμό 7, μια άλλη άνοιξε. Άρωμα από γιασεμί και Ιλάνγκ- Ιλάνγκ εξαπλώθηκε αστραπιαία στον διάδρομο. Γαργάλισε την μύτη μου και έστρεψε όχι μόνο τα μάτια μου, αλλά υποσυνείδητα και το υπόλοιπο σώμα μου προς την κατεύθυνση από όπου αναδυόταν. Ήταν η πρώτη αίσθηση που μου αφύπνισε. Η όσφρηση. Σχεδόν αστραπιαία σαγηνεύτηκε και η όραση. Ένα πλάσμα, ανόμοιο με κάθε άλλο, από όσα έως εκείνη την στιγμή είχα ξαναδεί, με μάγεψε. Πρόλαβα να δω τα μακριά πυρόξανθα μαλλιά της, το λευκό δέρμα της, τα ανάλαφρα ρούχα, που αναδείκνυαν το χυτό κορμί της. Νομίζω πως για ένα κλάσμα δευτερολέπτου είδα μια θάλασσα στα μάτια της και ασυναίσθητα κατάπια. Πριν προλάβω καν να γνέψω με το χέρι μου ένα υποτυπώδες «γεια», η οπτασία χάθηκε.

Η είσοδος στο δωμάτιο συνοδεύτηκε από ένα αίσθημα χαρμολύπης. Ήμουν απόλυτα ευτυχισμένος και απόλυτα εξαρτημένος από την εικόνα της. Ένοιωθα πως πέρα από την όσφρηση και την όραση, ήθελα να ανιχνεύσω αυτό το πλάσμα με όλες μου τις αισθήσεις. Ήταν σαν να πήρα μια δόση ενός ισχυρού ναρκωτικού, από αυτά που σου αλλάζουν την διάθεση μέσα σε ένα λεπτό και σε κρατούν δέσμιο για πάντα.

Άφησα την βαλίτσα όπως – όπως και έτρεξα στο κατόπι της. Κατέβηκα τα σκαλοπάτια τρία – τρία. Απορώ πως δεν τσακίστηκα. Διέσχισα τρέχοντας το λόμπι του ξενοδοχείου, ακολουθώντας σαν υπνωτισμένος το άρωμα. Αχ, αυτό το άρωμα. Ήταν παντού, κόλλαγε πάνω μου. Μα εκείνη, πουθενά. Βγήκα στον δρόμο τρελαμένος, μα όσο και αν την αναζητούσα με το βλέμμα μου, εκείνη δεν φαινόταν πουθενά.

Όλη η κούραση από το ταξίδι σαν να με βάρυνε ξαφνικά. Ένοιωσα την ανάγκη να καταρρεύσω. Χρειαζόμουν ένα ζεστό μπάνιο να χαλαρώσω, μα δεν ήθελα να ξεκολλήσω την αίσθηση του αρώματος της από πάνω μου. Αυτή την φορά πήρα το ασανσέρ για να ανέβω. Άλλωστε εκεί μέσα χάθηκε αυτή, εκείνη την άτιμη, την φευγαλέα στιγμή, από τα μάτια μου. Μπαίνοντας μέσα του, έκανα βουτιά στην οσμή της.

Κλείνοντας την πόρτα του δωματίου πίσω μου, άρχισα να αφήνω ένα – ένα τα ρούχα μου να γλιστρήσουν στο πάτωμα. Έπεσα γυμνός στο κρεβάτι. Δεν σήκωσα καν τα σκεπάσματα. Την έφερα ξανά στο μυαλό μου, προσπαθώντας να συμπληρώσω με την φαντασία, όσα σε μια μόνο στιγμή δεν πρόλαβα να αποτυπώσω. Το αφεντικό εκεί κάτω, είχε από την πρώτη στιγμή που την είδαν τα μάτια μου, ξεσηκωθεί. Ο ερεθισμός μου ήταν ασύλληπτος. Ήταν η πρώτη φορά που τον έπαιξα και έχυσα για χάρη της.

To be continued...