ΕΙΣ ΥΓΕΙΑΝ

2 Ιουνίου 2007. Η επόμενη μέρα...

Πόσο γρήγορα πέρασε η πρώτη του μηνός. Κάποιοι, ξεχάσαμε να πούμε μεταξύ μας, ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ. Προσωπικά ξέχασα πως ήταν και η επέτειος του γάμου του πατέρα μου, του Στρατηγού... γεγονός που όπως μου επεσήμανε με μήνυμα τα μεσάνυχτα ο ίδιος, θυμήθηκε και η "κουτσή Μαρία'. Περίμενε, έως τα μεσάνυχτα πάντως, μήπως και το θυμηθώ! Μάταια όμως. Ούτε "καλό μήνα" δεν πήρα για να πω...Τόσο αμελής πια;

Πως να θυμηθώ όμως αυτή την επέτειο, όταν όλη την ημέρα το μυαλό μου και η ενέργεια μου είχαν επικεντρωθεί σε έναν κατά την άποψή μου ευγενή σκοπό. Την διάδοση του μηνύματος της Αμαλίας. Χρειάστηκε όλος ο χρόνος και η λιγοστή φαιά ουσία που διαθέτω, για να ανταπεξέλθω. Δεν μπορούσα να παραμέινω αδρανής. Έστω και από το σπίτι. Είχα την δυνατότητα να κάνω δουλειά. Send...Send...Send...Μου έχουν απαντήσει με αυτόματα mail πάνω από 20 ευρωβουλευτές. Οι έλληνες βουλευτές δεν ξέρω, ίσως και να ενοχλήθηκαν, από όλα τα μηνύματα με τίτλο "για την Αμαλία",που αναγκαστικά έλαβαν (αν τα τσεκάρει και αυτιπροσώπος κανείς!). Κάποιοι προσπάθησαν να με πείσουν πως το υπουργείο υγείας δέχτηκε μόνο 15 επιστολές. Αδύνατον. Εγώ μόνο, έστειλα δύο στο γραφείο τύπου και ξεχωριστά σε κάθε υπουργό και υφυπουργό. Και σίγουρα δεν ήμουν η μόνη.

Θαύμασα την θέληση, την μαχητικότητα, την ταχύτητα, την δημιουργικότητα, το ομαδικό πνεύμα, που ξύπνησε μεταξύ αγνώστων, αυτή η προσπάθεια, μα την η αδικία που υπέστη αυτή η κοπέλα. Δεν το έκανα όμως μόνο για την Αμαλία. Το έκανα και για το νεογέννητο που έσβησε, γιατί δεν υπήρχε ασθενοφόρο με θερμοκοιτίδα, το έκανα για την Κατερινούλα που έφυγε πέρσι από καρκίνο σε ηλικία 4 ετών...Εις μνήμη όσων χάθηκαν, αλλά και εις υγείαν όλων των άλλων, που ακόμα αναπνέουν. Που ακόμα είμαστε ζωντανοί.

Η Αμαλία σίγουρα δεν ήταν η πρώτη, ούτε δυστυχώς η τελευταία που θα υποφέρει. Όμως κατείχε την δύναμη του λόγου. Την αξία του γραπτού λόγου. Έκανε τις λέξεις της, φωνή και η φωνή της μας δίνει δύναμη να απαιτήσουμε.

Τι να αλλάξει; Καταρχήν η νοοτροπία του μη εξετάζειν. Οι περισσότεροι γιατροί, εάν δεν είσαι συστημένος ή μούρη ή με το φάκελλο ανά χείρας, δεν σου δίνουν δεύτερη ματιά. Με το ύφος "όλα τα ξέρω", σου λένε "νομίζεις πως πονάς...δεν είναι τίποτα."..και μετά από 6 μήνες μαθαίνεις πως αν το προλάβαινες εγκαίρως, ίσως και να είχες παραπάνω από 2 μήνες ζωής.

ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ: Πρωτίστως η ανθρώπινη ζωή και όχι η τσέπη ή η βολή!

Κατά δεύτερον, να υιοθετηθεί η πολλή σωστή πρόταση, της κίνησης για την Αμαλία, για ψηφιακό μητρώο ασφαλισμένων. Με μια κάρτα σαν πιστωτική, να μπορεί ο κάθε εμπλεκόμενος στο ιατρικό σύστημα να μάθει το ιατρικό ιστορικό σου (αλλεργίες, ευαισθησίες, παλαιότερα νοσήματα), ώστε να ακολουθεί και την αρμόζουσα αγωγή. Αν είσαι μόνος και σε κώμα, άντε να ξέρουν τις ιδιαίτερες ανάγκες σου οι όποιοι γιατροί...

Στην εποχή όπου η τεχνολογία παρέχει τεράστια μέσα, είναι αδιανόητο να μην υπάρχει τέτοια υποδομή. Εκτός και αν κολλάει το σύστημα, στο ποιος κολλητός θα πάρει την μίζα για να καθυστερήσει και πάλι στην εφαρμογή της τη σχετική σύμβαση...ξέρετε εσείς!

Πολλά μπορεί να αλλάξει αυτή η ιστορία, ίσως όμως πρέπει να καταγράψουμε κάπου σοβαρά όλες τις απόψεις. Το διαδίκτυο αποδείχτηκε πως προσφέρεται. Ένα πρωτόγνωρο μέσο, που εμείς ως πρώτη γενιά το γευόμαστε. Γκρέμισε τα τείχη της μοναξιάς και της απομόνωσης και μας ένωσε με μια αδιόρατη γραμμή. Αύριο θα είναι τα πάντα, βιβλιοθήκη,τηλεόραση, κομπιούτερ, playroom, ραδιόφωνο...η φαντασίωση και η γνώση μαζί. Ένα μέσο. ONE. Γρήγορο, interactive, μαχητικό, δημοκρατικό. Ήδη είναι , θα γίνει ακόμα περισσότερα. Ευτυχώς.

Κατά την διάρκεια αυτής της διαμαρτυρίας υπήρξαν και αγκάθια που με πλήγωσαν. Δεν θα ασχοληθώ με τους υβριστές της μνήμης της Αμαλίας, αυτοί δεν είναι ούτε άνθρωποι, ούτε ζώα. Είναι απλώς καταδικασμένοι στην ανυπαρξία τους. Θα ασχοληθώ όμως με όσους έλαμψαν δια της απουσίας τους. Ντροπή! Στημένη στα δελτία των οκτώ, περίμενα να τσεκάρω τι θα προβάλλουν τα ιδιωτικά μέσα ενημέρωσης, σχετικά με την ημέρα για την Αμαλία. Έκανα τακτικό ζαπινγκ. Σχεδόν ζαλίστηκα. Όχι από τον ανταγωνισμό...Ζαλίστηκα από τις φωνές, τον εντυπωσιασμό, τα παράθυρα, τα λόγια του αέρα, το απόλυτο τίποτα. Αυτό είπαν. Απολύτως τίποτα. Κανένα ιδιωτικό κανάλι στο κεντρικό δελτίο του δεν αφιέρωσε ούτε δευτερόλεπτο.

Τόση αδιαφορία συνάδελφοι...δεν την περίμενα. Μάλλον έπρεπε να την περιμένω. Δεν είχατε την μανούλα της Αμαλίας να κλαίει στα παράθυρα και να καταριέται τους γιατρούς, που σκότωσαν την κόρη της...είχατε; Όχι. Άρα ανάξια λόγου η κινητοποίση των bloggers. Και ποιοι είναι αυτοί αναρωτιέστε, για να τους δώσουμε σημασία; Εσείς είσαστε οι φίρμες, εσείς παίρνετε χοντρά λεφτά για να εντυπωσιάζεται στα παράθυρα. Ποιοί είναι αυτοί που με αξιοπρέπεια, συλλογική στάση και μια φωνή τόλμησαν να αρνηθούν μια θέση στα ευάερα - ευήλια παρτέρια σας; Γιατί ό,τι κάνουν- αυτοί οι τρελοί bloggers - δεν το κάνουν, για προσωπική προβολή, για τα νούμερα και τις τηλεθεάσεις, αλλά ως κύτταρα ενός απρόσωπου, μα αλοζώντανου συνόλου! ΤΟ ΟΛΟΝ!

Ήξερα τι να περιμένω από την ΝΕΤ και τον δημοσιογράφο, που παρουσίασε το θέμα, τον Αλέκο Μάρκελλο. Το χειρίστηκε με την πρέπουσα αξιοπρέπεια. Δεν λέω μακάρι να είχε προλάβει να μιλήσει η Αμαλία. Δεν μπόρεσε όμως. Οι γονείς της φαντάζομαι χρειάζονται χρόνο φαντάζομαι. Ζουν με ανάμικτα συναισθήματα. Εισπράττουν απεριόριστη συμπαράσταση και από την άλλη ξέρουν πως η Αμαλία επιτέλους χορέυει. Διδάσκει. Παίζει scrabble. Δεν θα κουραστεί άλλο. Ότι είχε να πει το έγραψε. Μας το άφησε σε σημείο, όπου μπορούμε να το διαβάσουμε όλοι. NO MODERATION. ONLY GOOD MOTIVATION. fakellaki.blogspot.com

Δεν περίμενα όμως να είναι μόνο η ΝΕΤ (και ας εργάζομαι σε αυτήν 15 χρόνια), που θα ασχοληθεί. Με εξαίρεση το alter στο μεσημεριανό του δελτίο, όπου παρουσίασε ένα εξαιρετικό ρεπορτάζ. Δεν περίμενα την ΝΕΤ, να το δείξει στους τίτλους ,πάνω από το νεογέννητο και τόσο άδικα χαμένο βρέφος. Η δική του οικογένεια ήθελε να πει τον πόνο της και βρήκε φιλόξενη θέση στα υπόλοιπα παράθυρα, όμως. Ο Ρόλος της Δημόσιας τηλεόρασης πρέπει να είναι διαφορετικός.

Πόσο πονάω και για αυτούς τους γονείς του μωρού ωστόσο...Εύχομαι ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΩΣΕΙ ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΤΟ ΞΕΠΕΡΑΣΟΥΝ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΠΛΑΣΟΥΝ!

Επιστρέφω, γιατί παρασύρομαι και εύκολα. Ήλπιζα πως περισσότεροι άνθρωποι - δημοσιογράφοι θα είχαν ευαισθητοποιηθεί. Όχι για να ψάξουν στο σπίτι της Αμαλίας, παρουσία κάμερας, κάποιο κρυμμένο κομμάτι της ψυχής της (ναι κάποιοι είχαν το θράσσος να προτείνουν στην μητέρα της κάτι ανάλογο), αλλά να είχαν ζήσει στο παρόν αυτό που έγινε την πρώτη του Ιούνη 2007... και ΑΝ Ειναι δυνατόν να μπορέσουν να οσμηστούν το μέλλον.

A! Και στο μέλλον να μην ξεχάσω την Αμαλία! Όπως ξέχασα την επέτειο του Μπαμπα και της πρωτόπλαστης Εύας μας...Είμαι απαράδεκτη. Το γνωρίζω. Γνώθι σε εαυτόν, πάντα λες. Χμμμ. Μαθαίνω ακόμα από τα λάθη. Να είμαστε πάντα γεροί και αγαπημένοι, σας εύχομαι. Κάθε μέρα πιο πολύ. Οι μέρες νομίζω δεν έχουν και τόση σημασία. Ας είναι καλύτερα, κάθε μέρα γιορτή.

ΕΙΣ ΥΓΕΙΑΝ - ΚΟΙΝΩΣ, ΓΕΙΑ ΜΑΣ!