ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΜΙΑΣ ΥΠΑΡΞΗΣ.....................2.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΠΟΓΕΥΜΑ...ΙΔΑΝΙΚΗ ΣΤΙΓΜΗ ΓΙΑ ΝΑ ΣΑΣ ΜΕΤΑΦΕΡΩ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ... ΥΠΕΝΘΥΜΙΖΩ ΠΩΣ ΥΠΑΓΕΤΑΙ ΣΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΥΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΣ. ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΧΡΗΣΗ, ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ, ΜΕΡΟΥΣ 'Η ΤΟΥ ΣΥΝΟΛΟΥ ΤΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ, ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΕΓΓΡΑΦΗ ΑΔΕΙΑ ΜΟΥ.

Ένα μαύρο, σπορ, αυτοκίνητο, φτιαγμένη αντίκα του ‘50, διασχίζει απαλά την λεωφόρο. Νύχτα. Τα φώτα του δρόμου άλλοτε κίτρινα, άλλοτε κόκκινα, άλλοτε λευκά. Μουσικές δονήσεις, τονωτικές ενέσεις στην διάθεση και στο πλάι κτίρια, που αφήνουν τις μπαρόκ γραμμές τους να διαγράφονται. Τα χέρια του Φιλίπ χαϊδεύουν λες το τιμόνι, ερωτοτροπούν μαζί του, γλιστράν με άνεση και αυτοπεποίθηση. Κατευθύνεται προς την brasserie “La Νotte”, της οποίας είναι ιδιοκτήτης.

Το εσωτερικό του μαγαζιού, αποπνέει έντονες επιρροές από Ροκοκό. Το στυλ της υπερβολικής διακόσμησης. Καθρέφτες παιχνιδίζουν με τις διαστάσεις και τις αντανακλάσεις. Πλακάκια με μοτίβα μίσχων καλύπτουν τους τοίχους και ασύλληπτα ψηφιδωτά το πάτωμα. Τα χρώματα που κυριαρχούν είναι το πορφυρό, η ώχρα και το μπλε ελεκτρίκ. Τα σαλονάκια κλασσικά, από ξύλο τριανταφυλλιάς και χρυσό κεντητό ύφασμα. Τραπέζια με εντυπωσιακά σκαλίσματα, βγαλμένα θαρρείς από αντικερί. Όλα μαζί, συνθέτουν μια ατμόσφαιρα ζεστή, η οποία σε μεταφέρει σε άλλη εποχή.

Ο Φιλίπ λατρεύει κάθε τι κλασσικό. Γνήσιος Γάλλος bon viveur, είχε κληρονομήσει μεταξύ άλλων, διάφορα κουσούρια, από τον παππού του. Ο γερό - Πιέρ είχε αφήσει ιστορία στο Παρίσι, ως ένας από τους πιο επιτυχημένους επιχειρηματίες, αλλά και Φράνκους εραστές. Η Γιαγιά, η μακαρίτισσα είχε μαλιοτραβηχτεί με όλες τις φίλες της. Μόνο φίλες...καθαρίστριες, δασκάλες των παιδιών, συζύγους φίλων. Τίποτα δεν άφηνε να πάει ανεκμετάλλευτο ο παππούς. Αλλά και η γιαγιά , μέχρι να κλείσει τα μάτια της κατάρες του έριχνε.

-"Πού να μην σου ξανασηκωθεί αλήτη...ξεδιάντροπε"!

Αλλά για να τον αφήσει ούτε λόγος. Πού αλλού θα εξαργύρωνε την κάθε απιστιούλα του παππού, σε χρυσό και διαμάντια; Τις γυναίκες του χεριού της όμως... όπως την καημένη την υπηρέτρια την Λουιζ, τις έβαζε κάτω και τις πλάκωνε στο ξύλο. Άγριο ξύλο. Βάρβαρο. Μια μέρα είχε αρπάξει την σφουγγαρίστρα που καθάριζε η μικρούλα και της την έβαλε στο στόμα. Την χνουδωτή πλευρά. Γιατί το κοντάρι, δεν χρειάζεται να αναφερθεί που κατέληξε!

Όταν πέρασε τα 65 πια, άλλαξε. Έβαζε εκείνη γυναίκες να τυλίγουν τον Πιερ. Ώστε να κάνει εκ του ασφαλούς, τις επενδύσεις της. Κι άλλα διαμάντια, κι άλλη κρουαζιέρα στην Καραϊβική... Εκεί που αν μην τι άλλο, έβρισκε καλλίγραμμους νεαρούς να εκτονώνει με την σειρά της, τα απωθημένα της. Εκεί έφυγε και από την ζωή. Την βρήκαν ένα πρωί στο ξενοδοχείο, ποτισμένη βαρβιτουρικά, γυμνή και νεκρή.

Μετά το θάνατό της ο Γερο - Πιερ δεν μαράζωσε ακριβώς. Τουναντίον, άνοιξε φτερά. Αποενοχοποιημένος πια, γευόταν την μια απόλαυση μετά την άλλη. Για αρκετά χρόνια ένοιωθε ανάλαφρος, σαν φυσαλίδα ακριβής σαμπάνιας, μέσα σε κρυστάλλινο ποτήρι.

Λίγο πριν το θάνατο του, ανακοίνωσε σοβαρά στα δύο του παιδιά (αυτά που είχε κάνει με την γιαγιά) πως έχασε ότι είχε και δεν είχε, σε κάτι ομόλογα στο χρηματιστήριο. Η επένδυση απέτυχε. Τώρα, η ακίνητη και κινητή περιουσία του είχε κατασχεθεί. Δεν είχε καν, ούτε που να μείνει ο γερο -Πιερ. Ποιος να το περίμενε! Τα παιδιά αγανάκτησαν! Άφησε να χαθεί μια τόσο μεγάλη περιουσία, χωρίς να τα έχει εξασφαλίσει προηγουμένως; Ούτε να τον φτύσουν δεν ήθελαν, όχι να το φιλοξενήσουν. Τον έκλεισαν, χωρίς αναβολή σε ένα φτηνό γηροκομείο. Γηροκομείο η "Καλή Καρδιά" λεγόταν. Τι ειρωνεία. Κανένας τους δεν πήγαινε να τον επισκεφθεί. Κανένας εκτός από τον Φιλίπ. Του άρεσε τόσο να ακούει τις ιστορίες του παππού. Πέρναγε ώρες κοντά του, κρατώντας το χέρι του, γνωρίζοντας πως αυτό που ένοιωθε ήταν καθαρή και ανιδιοτελής αγάπη. Σε κάποια πράγματα έμοιαζαν, σε άλλα όχι. Ειδικά στο θέμα των γυναικών ο παππούς, αν και διασκεδαστικός ήταν κακός σύμβουλος! Πόσο μάλλον στο θέμα των χρημάτων... Μια Αυγουστιάτικη νύχτα ο παππούς έκλεισε τα μάτια για πάντα. Είχε φροντίσει όμως να αφήσει διαθήκη. Εξηγούσε σε αυτήν πως τελικά δεν είχε χάσει τίποτα, η περιουσία του αντιθέτως όλα αυτά τα χρόνια είχε μεγαλώσει. Για την ακρίβεια ήταν μυθική! Σκοπίμως είπε ψέματα στα παιδιά του, την κόρη και το γιο του. Ήθελε να δει ποιος θα έμενε στο πλευρό του μέχρι τέλους, χωρίς να αποσκοπεί στο κέρδος, στην κληρονομιά. Ο μόνος που το έκανε, εν αγνοία του, ήταν ο Φιλίπ. Αυτός έγινε και ο μοναδικός κληρονόμος. Σε αυτόν άφησε όλη του την περιουσία.

Το «La Notte» είναι η τρέλα του νεαρού. Όχι μια επιχείρηση από την οποία περιμένει να ζήσει. Πολλές από τις αντίκες που το διακοσμούν ήταν έπιπλα του παππού. Τα είχε κρύψει σε μια αποθήκη ο άτιμος. Στην είσοδο της brasserie, δεσπόζει ένας μεγάλος πίνακας, πορτραίτο του οικογενειακού ευεργέτη. Απεικονίζει τον παππού σε ηλικία 35 ετών, πλαισιωμένο από μια βαριά, χρυσή, σκαλιστή κορνίζα. Πάντα θυμάται τον Πιερ όταν μπαίνει μέσα και κοιτάζει την φιγούρα του στον τοίχο. Μετά, επικεντρώνεται στο μαγαζί . Στους καλλιτέχνες που πρέπει να δει.

Ο Φιλίπ αγαπάει ιδιαιτέρως την μουσική. Κάθε νύχτα φιλοξενεί στον χώρο του σπουδαστές της μουσικής ή απλούς καλλιτέχνες, που έτυχε να βρίσκονται στο Παρίσι και θέλουν να παρουσιάσουν το ταλέντο τους, ώστε να παρατείνουν την διαμονή τους στην πόλη του φωτός. Η μουσική που πλημμυρίζει το La Notte, εξαπλώνεται και σε όλη την λεωφόρο. Ήχοι από σαξόφωνα, τρομπέτες, κλασσικές κιθάρες και βιολιά προσελκύουν μυημένους γνώστες ή και τυχαίους περαστικούς. Όταν όλα τα σαλόνια γεμίζουν, ο κόσμος στέκει όρθιος, αποσβολωμένος να ακούει τους μουσικούς και να μαγεύεται από την μουσική τους.

To be continued...