Friday 18 June 2010

Οι Φευ-Γάτοι...



Στην αλυσίδα των κρίκων που σχηματίζουν οι στιγμές μιας ζωής,
όλα συνδέονται. Με αρχή, μέση και τέλος.
Αιτία και αποτέλεσμα.
Συνήθως εκ του αποτελέσματος αναζητούμε τα αίτια.
Στην πράξη καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα.
Όσο ιδανική ή μη και αν είναι αυτή.
Και ας μην υπάρχει για όλα απάντηση στο "Γιατί;"
Η ζωή μαζί με τις χαρές,
έχει και μια σειρά από πληγές,
ενίοτε ανεξίτηλες.
Για όσους με γνωρίζουν καλά,
η σιωπή δεν αποτελεί αρετή μου.
Την επέλεξα συνειδητά, ένα χρόνο πριν...
Όταν συνειδητοποίησα πόσο ανίσχυρη ήμουν τελικά
να προστατεύσω ότι πιο πολύτιμο στην ζωή,
το ίδιο το παιδί μου.
Έκανα τα πάντα και δεν πέτυχα τίποτα.
Το άδικο μας έπνιξε.
Για ένα ζήτημα όπως η Δυσλεξία του,
το ελληνικό δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα
αντί να μας συμπαρασταθεί...
μας τιμώρησε,
αλύπητα.
Το Ελληνικό γυμνάσιο αποδείχτηκε
χάσιμο χρόνου, χρήματος, ψυχικής και σωματικής υγείας.
Για όλους μας στην οικογένεια.
Πρωτίστως, στην δική του εφηβική ψυχή.
Διαβάζοντας συνεχώς για θέματα μαθησιακών δυσκολιών,
αφυπνίστηκα. Οι ενδείξεις ήταν εκεί.
Τα κομμάτια του πάζλ, περίμεναν να ενωθεί.
Και ο μικρότερος μας γιός ήρθε και το συμπλήρωσε.
Αν η Δυσλεξία μας φάνηκε βουνό...
στην στροφή μας περίμενε ακόμα μια μεγαλύτερη έκπληξη!
Το είχαμε υποψιαστεί,
αλλά από την υποψία έως την επιβεβαίωση...
μεσολαβεί πάντα η ελπίδα...
"Μπορεί το παιδί να είναι χαρισματικό"
λέγαμε μέσα μας,
"...Δεν είναι δυνατόν δεκαοκτώ μηνών να ξέρει την αλφάβητο απέξω και ανακατωτά,
να μετράει τα πάντα...σε ηλικία 2 ετών να αναγνωρίζει και να λέει χρώματα, σχήματα, ακόμα και τους πλανήτες...σε δύο γλώσσες!"
ΑΛΛΑ...
Υπάρχει πάντα ένα αλλά...
Να μην μπορεί να πει το όνομά του.
Να μην μπορεί να απαντήσει σε απλές ερωτήσεις.
Να μην σε κοιτάει στα μάτια.
Να περιμένει ΕΣΥ να καταλάβεις τον κόσμο του,
γιατί Αυτός, ως Αυτιστικός, δεν μπορεί να στον εξηγήσει...
Όταν η υποψία , επιβεβαιώνεται...
αναγκαστικά πεθαίνει η ελπίδα!
Εκείνη η πρώτη...η αρχική.
Την ακολουθεί η γνώση.
Η επίγνωση.
Η δύναμη που ξαφνικά πρέπει να βρεις
για να αντιμετωπίσεις τα νέα δεδομένα.
Αν η Δυσλεξία είναι βουνό...
τί ακριβώς είναι ο ΑΥΤΙΣΜΟΣ;
Μέσα στην πρώτη απόγνωση...
μια νέα ελπίδα αναδύεται.
Στο worst case senario
είμαστε στην best case πλευρά.
Υψηλής λειτουργικότητας,
πιθανότατα σύνδρομο Asperger.
Τον κοιτάζω...
είναι τόσο όμορφος.
Στα μάτια μου...
απλώς μοναδικός,
ξεχωριστός,
τυχερός,
γιατί μεγαλώνει με αγάπη.
ΑΛΛΑ...
Πάντα αυτό το αλλά...
Πως είναι δυνατόν να προσφέρεις σε ένα παιδί τόσο ξεχωριστό...
Την εκπαίδευση που του αξίζει ΕΔΩ.
Όταν με την Δυσλεξία δυσκολεύεσαι να τελειώσεις Γυμνάσιο.
Όταν δεν κατανοούν, πως είναι να έχει κάποιος διαφορετικό νου.
ΑΔΥΝΑΤΟ.
Μας έτρωγε μέσα μας καιρό...
Μια ανάγκη για φευγιό...
Ώρα να το κάνουμε πράξη.
Ένα νέο κεφάλαιο αρχίζει στην ζωή μας.
Αρχίζουμε πάλι από το Α.
Από την αρχή.
Να εξερευνήσουμε έναν νέο κόσμο.
Με την ελπίδα πως κάπου εκεί
υπάρχει μια κοινωνία αρκετά ανεκτική.
Άνθρωποι που θα μπορέσουν να αγκαλιάσουν την ιδιαιτερότητά μας
και ειδικοί που θα καθοδηγήσουν σωστά εμάς και τα παιδιά μας.
Φεύγουμε από την Ελλάδα.
Το συντομότερο.
Άραγε υπάρχει δικαίωμα στο όνειρο ή μόνο αληθινοί εφιάλτες;
Αν δεν ακολουθήσεις την ροή της ζωής φτάνεις στο τέλμα της.
Φευ-γάτοι...
post song: Love me two times - The Doors.

11 comments:

Αλητισσα said...

Για όποιον αγαπάει υπάρχει μόνο ελπίδα..
Όλα θα πάνε καλά,είμαι σίγουρη ..

Νάρκισσος said...

Φιλιά πολλά σε όλους σας, σας σκεφτόμαστε και σας αγαπάμε.

Tzeve said...

δεν είσαι στην αρχή...έχεις διανύσει πολλά μίλια σε αυτό που λέγεται ζωή και θα είναι και ο φάρος σου για τα επόμενα...

καλή δύναμη και φιλιά στον κρυφό Αινστάιν που μεγαλώνεις...

ΚΙΡΚΗ said...

Τίποτα δεν έχει αξία, παρά μόνο η Αγάπη!
Υπάρχουν παιδιά που είναι έτσι και υπάρχουν παιδιά που είναι αλλιώς. Ας φροντίσουμε η κοινωνία ν' αλλάξει και να δέχεται τους ανθρώπους, όπως τους έφτιαξε η Φύση και όχι να τους αγνοεί και να τους τιμωρεί γι' αυτό που είναι! Διδάσκω σε τέτοιο παιδί και μου έμαθε κάτι που ούτε οι γονείς μου δεν κατάφεραν: την άδολη Αγάπη! Και έγινε εκείνη δασκάλα μου και φίλη. Μπορώ μαζί της να είμαι και πάλι παιδί και ας έχω πατήσει τα 45! Από τη δική σου σελίδα λοιπόν,νιώθω την ανάγκη τώρα να πω: ένα μεγάλο ευχαριστώ στο γιο σου και στην Άνη που υπάρχουν. Μας θυμίζουν πάντα την αξία του ιδιαίτερου!
Φιλί

Spitogata said...

Αλήτισσα...
Tί έγινε με εκείνο το περιβόητο:
"...και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα!"...;

Δεν υπάρχει.

Ελπίδα, αγάπη και υγεία να αντέχουμε όλα όσα δεν φανταζόμαστε ότι έρχονται χρειάζεται.

Σε φιλώ γλυκά, να προσέχεις τα μουτράκια σου.

Spitogata said...

Νάρκισσε και εμείς, δεν σας ξεχνάμε.
Επειδή είσαστε από τους ανθρώπους που θα μας λείψουν πολύ, ας βρεθούμε όσο μπορούμε.

Μάκια


Λάσπη,
δεν έχεις άδικο. Είμαστε το σύνολο των εμπειριών μας. Κάθε μια έχει την σημασία της. Και την αξία της.

Τον Αινστάιν τον διεκδικούν τόσο οι Δυσλεκτικοί, όσο και οι Αυτιστικοί!
Όπως και να ήταν... μας κάνει!

Θύματα, να μην πέφτουν, της άγνοιας και της εκμετάλλευσης, εκ μέρους των ¨νορμάλ΅.

Αυτό εύχομαι.
Η νέα αρχή, έχει όμως 'τώρα πια' ακόμα μεγαλύτερη αξία. Τα παιδιά χρειάζονται κάτι καλύτερο και αν χρειαστεί να γυρίσουμε τον κόσμο πάνω κάτω , θα το κάνουμε.

ΦΙΛΙΑ

Spitogata said...

ΚΙΡΚΗ...

Μακάρι να είχαν όλοι την γνώση και την ευαισθησία σου.
Τα περισσότερα άτομα και ακόμα περισσότερο τα παιδιά είναι σκληρά, απέναντι στην οποιαδήποτε ιδιαιτερότητα.
Πόσο μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο;
Ορκίζομαι να αφιερώσω την ζωή μου στην αφύπνιση άλλων, ειδικά τώρα που το φαινόμενο λαμβάνει μεγάλες διαστάσεις. Εξαπλώνεται. Ένα στα 100 παιδιά και ιδιαίτερα αγόρια τείνουν να γεννηθούν με κάποιας μορφής Αναπτυξιακή Διαταραχή.

Το Γιατί, είναι δύσκολο να απαντηθεί.

Κάποιοι, αν όχι όλοι, θα πρέπει να αφεθούμε να διδαχτούμε, να εξερευνήσουμε τον κόσμο τους, ξεναγώντας τα παράλληλα ευχάριστα στον δικό μας.

Άλλωστε όλοι κάπου χαμένοι στον κόσμο μας είμαστε...

ΦΙΛΙΑ

ενας ανοητος αντρας said...

αγαπημενη μου τιγρουλα
ολα θα πανε καλα
δεν σε φοβαμαι
εχεις και συντροφο παληκαρι
οποτε ολα καλα

νεα αρχη !!!!!!!!!!!!
πιθανον στον τελευταιο παραδεισο
ποιος σας πιανει
κρατα αυτο και ολα τα αλλα
θα βρουν τον δρομο τους
με ενα μαγικο τροπο


ανοητα φιλια

emfortos said...

Συγκλονίζομαι,αλλά δεν κλονίζομαι

Πιστεύω σε σένα, στο σύζυγο,σε σας

Αλλαγή ταχύτητας, βάζετε πρώτη και προχωράτε.

Ο κόσμος τους εσείς
και γιατί όχι
και εμείς;

Σας σφίγγω το χέρι
σας κλείνω το μάτι.

Είναι τα καμάρια σας
Είστε οι λεβεντιές τους
και θα σας το πουν
μετά πολύ μετά.

Spitogata said...

Ανόητε και Έμφορτε...

σας ευχαριστούμε θερμά για την πίστη και την εμπιστοσύνη.

Μακάρι κάθε εμπόδιο στον δρόμο μας να γίνει σκαλοπάτι στην εξέλιξή μας, μα κυρίως την εξέλιξη των παιδιών.

Σας φιλώ γλυκά

Φευ'γάτα.

Aphrodite said...

Κάποια στιγμή θα σας πω από κοντά τι παπαριές είχαν πει στους γονείς μου για μένα, από άγνοια (και κακία?!) κάποιοι μικρόνοες εκπαιδευτικοί. Η επιστήμη ακόμη δεν μπορεί να εξηγήσει απόλυτα πώς είναι wired ο εγκέφαλός μας, πόσο μάλλον όταν διαφέρουμε, πολύ ή λίγο.

Ενα θα σου πω: στα 23, που προσφέρθηκα οικειοθελώς για μια μελέτη (μπας και ξεστραβωθούν μερικοί), είχα μια ολόκληρη κλινική να τρέχει να ερμηνεύσει το πώς είχα γίνει ένα καθ'όλα "νορμάλ" άτομο με -δόξα τω θεώ- επιτυχίες (ακαδημαικές, προσωπικές, επαγγελματικές), την ώρα που τους είχα μουρλάνει με ένα κάρο πράγματα που δεν μπορούσαν να τα εξηγήσουν. Που για μενα ήταν απόλυτα φυσιολογικά! "Μα πώς γίνεται να σκέφτεσαι με αυτή την αλληλουχία όταν κανείς δεν...?!?!?!", "Μα πώς γίνεται να μπορείς να αντιλαμβάνεσαι αυτό κι αυτό από τη στιγμή που μάτι-αυτί δουλεύει με αυτόν τον τρόπο κι όχι τον άλλον?!?!?!...", "Αυτή η θεωρία δεν έχει αποδειχτεί και τα μέχρι στιγμής αποτελέσματα δεν έχουν σχέση με αυτό που περιγράφεις..."

Τι (πικρό) γέλιο! Τι ανθρωπάκια...

Βασικός παράγοντας που βοήθησε?

Η στήριξη και η αγάπη της οικογένειας.

Και το -για την εποχή- σχετικά ώριμο περιβάλλον, ό,τι δεν κατανοούσαν, το σέβονταν και το αγαπούσαν γιατί έτσι (σήμερα αυτό μεταφράζεται σε "όχι Ελλάδα").

Είμαι σίγουρη ότι τα δυο σας αστέρια είναι πιο αστέρια από πολλά! Κι αυτό είναι το πιο σημαντικό.

Ολα τ'άλλα είναι μπαρμπούτσαλα!

Φιλιά κι αγάπη,

Αφροδίτη