Wednesday 10 December 2008

ΤΟ ΞΕΣΠΑΣΜΑ ΤΟΥ ΜΠΑΧΑΛΟΥ

μπάχαλο το [báxalo] Ο41 : (προφ.) Μεγάλη ακαταστασία, οχλαγωγία, συγκεχυμένη κατάσταση ή αποτυχία, κυρίως συναντάται στις εκφράσεις γίνεται μπάχαλο~ ή τα κάνω μπάχαλο ~. Η λέξη μπάχαλο περιγράφει άριστα την εκρηκτική κατάσταση, που πυροδότησε η άδικη και αδικαιολόγητη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Ενός γλυκύτατου παιδιού, μόλις 15ετών, που του έλαχε να βρεθεί στο λάθος μέρος, την λάθος στιγμή...Καλεσμένος σε μια γιορτή πάτησε το πόδι του στο "Άβατο των Εξαρχείων". Άθελα του έγινε μάρτυρας μιας συνηθησμένης για την περιοχή σκηνής. Ένα περιπολικό που έτυχε να περνάει από τα Εξάρχεια, να χλευάζεται και να διώκεται, συνοδεία του μεγάλου σουξέ: " Μπάτσοι - Γουρούνια - Δολοφόνοι..." Θα είχε ακούσει σίγουρα και ο Αλέξης, πως ειδικά εκεί, οι αστυνομικοί έχουν εντολή να μην αντιδρούν καθόλου σε τέτοιες προκλήσεις. Να κάνουν τις κότες, κοινώς. Να εκτελούν το έργο τους σχεδόν απαρατήρητοι, τυπικώς. Μέσα στο περιπολικό δύο ειδικοί φρουροί, έμπειροι κατά γενικές μαρτυρίες. ΄Εκείνο το βράδυ του Σαββάτου, για ανεξήγητο λόγο πέρασαν την δική τους κόκκινη γραμμή. Αυτή που χωρίζει την σωστή κρίση από την θολή λογική. Ίσως να είχαν πολλά στο μυαλό τους...οικονομικές δυσκολίες, κούραση, άλλες δουλειες, γυναίκες, παιδιά... ίσως να είχε ξεχυλίσει το ποτήρι της ανοχής τους, να είχαν ήδη καταπιεί πολλά... Ίσως να αποφάσισαν -έτσι επειδή τους την έδωσε- να το παίξουν νταήδες...Πάρκαραν το περιπολικό για να το προστατεύσουν και πήγαν 2 να αντιμετωπήσουν ένα τσούρμο 20 -25 άτομα. Μέσα στο σκοτάδι είμαι σίγουρη πως ο φρουρός δεν διέκρινε το φωτεινό πρόσωπο του Αλέξη. Μια απειλητική σκιά ήταν για εκείνον. Όσο και να το σκέφτομαι όμως... Ξανά και ξανά... δεν μπορώ με τίποτα ξεπεράσω τον θάνατο. Την αφαίρεση μιας ζωής. Καθόλου -όπως αποδείχτηκε- απειλητικής. Η βολή από το όπλο του ειδικού φρουρού έσβησε κάθε όνειρο και ελπίδα που έχτιζε μια νέα ζωή. Δεν θέλω να σκέφτομαι πόσο πονάει αυτή η μάνα, η γυναίκα που δημιούργησε αυτή την ζωή. Και με τα μέτρα τα αστικά, προσέφερε και με το παραπάνω, τις προυποθέσεις για να είναι νικητής της. Αν δεν... Έχω γιό 14 ετών και αυτές τις μέρες τον έχω κλείσει στο σπίτι. Φοβάμαι την κακιά στιγμή. Την ώρα, που ενώ το χρυσό μου θα νομίζει ότι μπορεί να τσαμπουκαλευτεί... κατα λάθος θα πέσει στα χέρια καμιάς άυπνης επί 48 ώρες διμοιρίας, που θα δουν στο πρόσωπο του παιδιού μου τον "μέγα τρομοκράτη"! Μην νομίζεται πως είμαι καμία υστερικά υπερπροστατευτική μάνα. Το αντίθετο θα έλεγα. Όσα χρόνια ήμουν στο αστυνομικό ρεπορτάζ, χρειάστηκε να κρατάω από το ένα χέρι το μαρκούτζι και από το άλλο τον μικρό... σε δολοφονίες, όχι απλές πορείες. Την πρώτη φορά που έφαγε δακρυγόνα σε πορεία ήταν μόλις 7 ετών και με ρώταγε μέσα σε αναφιλητά: ¨"Μαμά...εγώ...γιατί κλαίω χωρίς λόγο;" Άντε να του εξηγήσεις του παιδιού, γιατί τρώμε όλοι ανεξαιρέτως τα δακρυγόνα. Προσωπικά έχω αναπτύξει με τα χρόνια αντοχές απέναντί τους. Ειδικά μετά την Γένοβα το 2001. Κάλυπτα τις διαδηλώσεις, όταν συνειδητοποίησα για πρώτη φορά ότι υπάρχει και η αίσθηση θανάτου. Μέχρι τότε ήμουν πάντα ψύχραιμη και μπορούσα να περιγράψω κάτω από οποιεσδήποτε καταστάσεις. Στην Γένοβα τα έχασα! Την πρώτη μέρα των επεισοδίων με θυμάμαι να έχω εκλωβιστεί σε μια μικρή πλατεία με τρεις ειδόδους - εξόδους. Από την μία έρχονταν ερπυστριοφόρα με κανονάκια που πέταγαν νερό υπο πίεση. Από την άλλη έκαναν ρίψη χημικών οι εντυπωσιακά αρματωμένοι καραμπινιέροι της Ιταλικής Αστυνομίας και από την τρίτη πλευρά έκαναν ντου οι "μπάχαλοι"... Θυμάμαι την αίσθηση να καίγεται το δέρμα μου, να ξεκολλάει σχεδόν από πάνω μου...Να έχουν πρηστεί και θολώσει τα μάτια μου από τα ανεξέλεκτα δάκρυα και να λέω στον εαυτό μου: -"Πρόσεχε, μήν πέσεις και σε πατήσουν!" Βρήκα μια γωνία με μια βρύση και άρχισα να ρίχνω νερό επάνω μου. Ήταν το χειρότερο που μπορούσα να κάνω. Η καύση και το τζούξιμο έγιναν ακόμα πιο επώδυνα. Είχα βρει τρόπο όμως να καλύψω την πλάτη μου και να σταθώ ασφαλής σε ένα σημείο. Μέσα στην γενική οχλαγωγία ακούστηκε ένας πυροβολισμός. Ένας νέος 23 ετών έπεσε νεκρός, από πυρά καραμπινιέρου. Ήταν ο Κάρλο Τζουλιάνι, ο νεκρός μετέπειτα ήρωας του κινήματος της αντι-παγκοσμιοποίησης. Σκοτώθηκε τρία μέτρα πέρα από μένα, μόνο που τα μάτια μου ήταν πολύ πρησμένα για να μπορέσω να τον αντικρύσω. Και να ήθελα να σταματήσω, δεν μπορούσα να μην δακρύζω. Οι καταστροφές που ακολούθησαν την επόμενη μέρα, ως αντίποινα, είναι απερίγραφες. Ο Θάνατος του νεαρού έδωσε το έναυσμα για την βεβήλωση της πολής και την μεγάλη οδομαχία στην παραλία. Η θέση του δημοσιογράφου είναι περίεργη. Πρέπει να βρίσκεται όσο το δυνατόν πιο κοντά στην μάχη. Στην φλόγα. Στην φωτιά. Ανάμεσα σε διασταυρούμενα πυρά που καμία διάθεση δεν έχουν να προστατεύσουν το "έργο της ενημέρωσης". Χωρίς μάσκα και κράνος, τα βρήκα σκούρα, αλλά έκανα την δουλειά μου και προστάτευσα το τομάρι μου όπως - όπως. Ένα όμως έχω να σας πω. Τα δικά μας τα καμάρια ήταν από τα πιο σκληροπυρηνικά της Ευρώπης. Το τί "Έλα ρε μαλάκα...και άλλα πολλά ελληνικά "μπίπ" καλιαρντά ακούστηκαν στο ηγετικό μπλόκ, που συγκρούονταν ανελέητα με τα θηρία της Ιταλικής αστυνομίας δεν χωράει αμφισβήτηση. Προς στιγμήν δεν σας κρύβω πως μου προκάλεσαν και μια εθνική υπερηφάνια. Είπα :" Μπράβο τσαγανό, τα δικά μας τα ανάρχια!". Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, έγινε πορεία και στην Αθήνα. Οι δικοί μας οι αστυνομικοί παρατεταγμένοι και βαριεστημένοι όπως έδειχναν, ήταν για τα κλάματα. Μου ερχόταν να τους φωνάξω, ρε ξέρετε τι φυντάνια έχουμε; Είχε χάρη που ήταν εκτονωμένοι όμως και ήδη αρκετά κουρασμένοι για να δημιουργήσουν μεγάλο μπάχαλο. Τώρα τα πράγματα είναι αλλιώς. Ο κόσμος γενικώς έχει συσωρεύσει καταπιεσμένη οργή. Οι νέοι ακόμα περισσότερη. Τα πιτσιρίκια μεγαλώνουνε με Grand Theft Auto στο Playstation σπάζοντας στο ξύλο γριούλες, κλέβωντας, τρακάρωντας και λεηλατώντας για διασκέδαση. Είναι αποενοχοποιημένα απέναντι στην "ωμή βία" ήδη πριν βγουν στους δρόμους και ρίξουν μολότωφ. Η οικονομική κρίση έχει αντίκτυπο σε όλους και σε αυτά τα παιδιά, γιατί δεν μπορούν όλα να ακολουθήσουν την μόδα με τις φίρμες και τα ακριβά κινητά. Κάποιοι γονείς ίσα- ίσα μπορούν να πληρώνουν μόνο για τα Αγγλικά τους. Και χαρτζηλίκια μετρημένα. Οι δικοί τους -ανεξάρτητα από το που μένουν- στα όποια προάστια ή κεντρικά, δουλεύουν όλη μέρα για να ανταπεξέλθουν οικονομικά ή καριερίστικα και δεν μπορούν να έχουν συνεχώς δεμένα τα παιδιά τους. Ειδικά στην εφηβεία όταν δεν γουστάρουν πειθαρχία και έλκονται ανεξέλεκτα από την παρανομία. Αγόρια και κορίτσια, το φύλο δεν έχει τόσο σημασία. Η αδρεναλίνη είναι το παν. Η αδρεναλίνη είναι σαν ντόπα και αν εθιστείς σε αυτήν, δύσκολα την αφήνεις για αργότερα. Δεν είναι το γιατί πολεμάς και γιατί επαναστατείς, πάνω από όλα είναι αυτή η αίσθηση της υπεροχής όταν αψηφείς τους κανόνες, όταν διασκεδάζεις την ανομία και προκαλείς την αναρχία. -"Μπάχαλο, ρε μαλάκα, τα κάναμε μπάχαλο!". Αυτή είναι η μούρλα. Από κοντά και οι παλιότεροι, που αποτελούν την γενιά των ελάχιστων ευρώ. Προσφέρουν τεχνογνωσία, βενζίνη και μπουκάλια. Άντε τώρα εσύ, με τα σκουριασμένα μυαλά και τα υπογλώσσια να ελέγξεις την σκατάσταση. Όποιος και αν είσαι. Να σταματήσεις τους βανδαλισμούς, το πλιάτσικο, την ολοκληρωτική καταστροφή. Σε μια περίοδο μάλιστα, που όλοι πρόσμεναν κάλυψη. Κάλυψη των αναγκών τους, των χρεών τους, των απωθημένων τους. Τί έχουν τώρα; Tα μαγαζιά,τα αυτοκίνητα, η χρεωμένη περιουσία τους, ο προυπολογισμός ιδιωτών και κράτους, τα πάντα... μέχρι και το δέντρο στο Σύνταγμα...όλα κάηκαν. Όλα, μπάχαλο! Μας βλέπει όλος ο κόσμος και απορεί...Μα είναι δυνατόν...όλα αυτά για ένα παιδί; Όχι λοιπόν δεν είναι απλά ένα παιδί... είναι όλη αυτή η καταπιεσμένη οργή! Βρήκε την αφορμή να εκτονωθεί. Να επιφέρει το χάος. Φοβάμαι ειλικρινά. Δύο πράγματα. -Πρώτον, ότι τώρα το κάθε 14χρονο παιδί - και μάλιστα στην καταθλιπτική emo εποχή- ηρωποιεί τον θάνατο. Βλέποντας όλο αυτόν τον κοινωνικό αντίκτυπο που έχει ο χαμός του Αλέξη, πολλά παιδιά μπορεί να πάνε γυρεύοντας για να φάνε το κεφάλι τους. -Δεύτερον, την κατάρρευση της αστυνομίας. Άυπνοι με ηθικό στα πόδια και νέυρα τσακισμένα μπορεί ανά πάσα στιγμή να ξαναγίνουν θύτες ή θύματα. Σήμερα έχει και νέα πορεία. Εργαζόμενοι, φοιτητές, μαθητές, όλοι οι ειδικοί επί των πορειών και ανάμεσά τους φυσικά και οι μπάχαλοι... θα κατέβουν, παρά τα παρακάλια του Πρωθυπουργού να αναβληθεί. Κανένας δεν έχει προλάβει να ξεκουραστεί, όλοι στην τσίτα είναι... Αν είχα μια συμβουλή να δώσω θα ήταν η εξής. Διακριτική εώς αόρατη αστυνόμευση. Εν ανάγκη με πολιτικά. Στην Φλωρεντία, οι 400.000 διαδηλωτές που είχαν κατακλύσει την πόλη δεν είδαν απέναντί τους ούτε έναν αστυνομικό. Παραφυλούσαν μεν, αλλά δεν έδιναν στόχο. Η πορεία έληξε ειρηνικά και δεν άνοιξε ούτε ρουθούνι. Αυτές οι μέρες είναι περίεργες. Θέλω να πάρω πάλι τον γιό μου από το χέρι και να κατέβουμε στην πορεία... Μπορούμε; Ας μην θρηνήσουμε άλλον κανέναν. Ας μην ξεπλυθεί το αίμα με αίμα. ΦΤΑΝΕΙ ΤΟ ΜΠΑΧΑΛΟ... Ας αφήσουμε και τον Αλέξη να ηρεμήσει... Post song: Another Brick in the Wall - Pink Floyd Για κάθε είδους δασκάλους...και κάθε παιδί, ιδίως αυτό που κρύβουμε μέσα μας!

11 comments:

Νάρκισσος said...

Συμφωνώ απολύτως περί συσσωρευμένης οργής που βρισκει διέξοδο, αλλά...

πιστεύει κανείς στ' αλήθεια πως ΘΕΛΟΥΝ να τους σταματήσουν τόσες μέρες και δεν μπορούν;!

Μήπως, λέω μήπως, είναι λιγάκι βολικό το όλο πράγμα για την (όποια) εξουσία;

Μήπως να σκεφτούμε λίγο ποιο είναι πια αυτό το "τρομερό" τίμημα των καταστροφών που μας παρουσιάζουν τα κανάλια;

Ζημιές στους δήμους, που θα πληρώσουν οι φορολογούμενοι.

Η συντριπτική πλειοψηφία των καλών καταστημάτων είναι φουλ ασφαλισμένα και δεν τους καίγεται καρφί, θα τα πάρουν διπλά.

Οκ, την πλήρωσαν και μερικοί κακομοίρηδες χωρίς ασφάλεια ή που κάηκαν τ' αμάξια τους -μέσα στη γενική εικόνα, είναι μάλλον αμελητέο.

Πολύ τους βολεύει η όλη φάση όπως εξελίχθηκε, με μερικά σπασμένα θα καταφέρουν να πείσουν για άλλη μια δεκαετία τους "νοικοκυραίους" να κλειστούν στο σαλονάκι τους, μπροστά στην τηλεόραση, να προστατέψουν τα ιερά κεκτημένα τους από τα "ζώα" εκεί έξω.

Τρομολαγνεία για άλλη μια φορά. Και τσιμπάμε θαυμάσια.

Spitogata said...

Τρομολαγνεία και λήθη.
Έτσι περνάνε στην λήθη τα άλλα μεγάλα προβλήματα και φάουλ των ημερών. Βατοπαίδι, εξεταστική, ανασχηματισμός, οικονομική κρίση.

Για τις καταστροφές δεν θα ήμουν τόσο επιεικής. Πότε θα προλάβουν να πληρώσουν οι ασφαλιστικές? Θα κάνουν Χριστούγεννα εκατοντάδες οικογένειες?
Και η φορολογούμενη τσέπη μας αντέχει να πληρώσει πάλι τα σπασμένα?

Και όχι δεν μπορείς να σταματήσεις το μπάχαλο εύκολα. Ιδιαίτερα το απρόβλεπτο. Όπως στην Πάτρα που οι πολίτες πήραν τον νόμο στα χέρια τους. Με κομματική ή προσωπική πρωτοβουλία, το θέμα είναι πως δεν είχαν και άλλη επιλογή. Η αστυνομία δεν φτάνει όταν πρέπει να τα βάλει με τόση έκρηξη.

Τώρα αν μπορεί και δεν θέλει...
ας πληρώσει για άλλη μια φορά το τίμημα της χαμένης τιμής.

Καλημέρα και περαστικά μας.

ενας ανοητος αντρας said...

δεν εχω να προσθεσω κατι..ουτε ενα και... ετσι κι αλλιως δεν θα ηθελα να πω τιποτα ολα ή σχεδον ολα εχουν ειπωθει...
σαν πατερας και εγω ενος 13 χρονων παληκαριου δεν μπορω να ξεφυγω απ'την συγκινηση ...
μια λεπτη κοκκινη γραμμη μας κραταει πολλες φορες ....
και ισοροπουμε
αδεξιοι καλιτεχνες ...

ετσι σε χαιρομαι
ζωντανη γραφη ,αναλυση σωστη
συγκινηση οση χρειαζεται
θεσεις ,αντιθεσεις
υποκλινομαι


νασαι καλα

Spitogata said...

Παρά την ευχή σου Ανόητε, πονάω...
Πονάει η ψυχή μου.

Φιλιά ...
βουβά.

ΚΙΡΚΗ said...

Συμφωνά με το Νάρκισσο! Μένω στα σύνορα με Εξάρχεια, απόσταση 200 μέτρα από το Πολυτεχνείο και ενημερώνω: Πολλοί προβοκάτορες ανάμεσα στα 15 χρονα που το παίζουν αναρχία! Μίλησα μαζί τους. Τα άκουσα! Υγιέστατα! Ανοιχτόμυαλα και όχι emo! Χτες σε ένα παρολίγο σπάσιμο βιτρίνας που φρουρούσαμε με γείτονες, πέρασε ένας σαραντάρης σχεδόν και ίσα που του αρπάξαμε το χοντρό καδρόνι με το οποίο χτυπούσε τη βιτρίνα για να την σπάσει. ΜΑΤ πιο πέρα δεν έκαναν τίποτα για να τον συλλάβουν. Πέρασε δίπλα τους και δεν τον ακούμπησαν. Γιατί; Τα συμπεράσματα δικά σας!
Καλή σας Νύχτα, αν και εμείς εδώ φρουρούμε με καφέ και τσιγάρο το δικαίωμα των παιδιών στο όνειρο να μην αμαυρωθεί άλλο ο Αλέξης, να μην αμαυρωθεί άλλο ο δικός τους τσαμπουκάς.

Υ.Γ. Στη Γένοβα; Ήμουν εκεί! Κρίμα που δε γνωριστήκαμε...

nkarakasis said...

Καλύτερα δεν θα μπορούσε να ειπωθεί η αλήθεια.
Η Βία είναι ο γκρεμός της σκέψης και τροφή της η ίδια η βία.
Τελικά είναι πολύ δύσκολο να είναι κανείς γονέας,

βουβούς χαιρετισμούς.

Aristodimos said...

Πως θα δωσουμε πίσω πλεον σ αυτα τα παιδια το οραμα που τους καταρακώσαμε, την ελπίδα που τους στερήσαμε...

πως ;;;

Πως να τα κανεις πάλι να μας εμπιστευθουν αφου τα ματώσαμε και τα πετάξαμε μαζί με τα όνειρά τους ...

πως ;;;

Ας τ αφήσουμε επιτέλους ν ανασάνουν και να εκφραστούν για την ζωη και το μέλλον που τους ανήκει...


Ειναι χρεος μας...


Αρης

Spitogata said...

Κίρκη,
σε βλέπω μέσα στα πράγματα.
Και ανοιχτό μυαλό.
Αυτή την στιγμή, έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, δυσκολεύομαι να προσδιορίσω την προέλευση των προβοκατόρων.

Ωστόσο θα είδες και εσύ, εκτός από το παράδειγμα του 40αρη που ανέφερες και άλλους, να μπουκάρουν ή να ήθελαν να είχαν μπουκάρει μέσα σε μαγαζιά την ώρα του πλιάτσικου. Να κάνουν δικά τους ότι με λεφτά δεν μπορούν να αγοράσουν. ΄
Η φτώχεια και η στέρηση ονειρεύονται τέτοιες "σπάνιες" στιγμές "αφθονίας".

Καλά θα ήταν κάποια στιγμή να βρεθούμε για καφέ και τσιγάρο,εκεί στα μπαρουτοκαπνισμένα.

Πίστεψέ με και εγώ την πραγματοποίηση των ονείρων προσπαθώ να προστατεύσω,
των παιδιών και όλων μας.

Καλό Σαββατοκύριακο.

Spitogata said...

n.karakasis...

Δεν φαντάζεσαι πόσο.
Έχω μόνο 20 χρόνια διαφορά με τον μεγάλο γιό μου και ώρες - ώρες διαπιστώνω πως αγωνιώ, ακριβώς για όσα δεν ήθελα τους γονείς μου να αγωνιούν, για μένα.
Μπέρδεμα.
Μεγάλο μπέρδεμα.
Επιμένω λοιπόν, πως το σημαντικότερο είναι να βάζεις τον εαυτό σου στην θέση του παιδιού και όχι να στριμώχνεις το παιδί στα μέτρα τα δικά σου.

Κάλημέρα και ευχαριστώ για την επίσκεψη.

Spitogata said...

Άρη... σε πολύ δραματική διάθεση.

Μην ξεχνάς πως αυτή η γενιά εφήβων είναι αρκετά καλομαθημένη. Δεν έχει να αντιμετωπίσει πείνα, πολεμικές συνθήκες παγκοσμίων ή εμφυλίων πολέμων και άλλα δεινά που έπληξαν την Ευρώπη τον περασμένο αιώνα.

Έχουν απο νωρίς πρόσβαση σε ΟΛΑ και τρώγονται κατά πολύ με τα ρούχα τους.

Επανάσταση τώρα!

Έχουμε τίποτα καλύτερο να κάνουμε?

Καλημέρα

Aristodimos said...

Δύσκολες μέρες , ασχημες συνθήκες και μεσα σ ολη τουτη την καταχνία και την θολούρα ευχομαι να περάσεις οσο γίνεται...

Καλά Χριστούγεννα γεμάτα αγάπη και χαρα με τους ανθρώπους που αγαπάς...

Αρης