Wednesday 3 December 2008

ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Κάθε 3η του Δεκέμβρη η μέρα είναι αφιερωμένη στους ανθρώπους με αναπηρία. Τονίζω το "Ανθρώπους". Εκνευρίζομαι μάλιστα στο ακουσμα των κλισέ "άτομα με αναπηρία" ή "με ειδικές ανάγκες". Ομολογώ πως και εγώ κάποτε δεν κατανούσα πλήρως την διαφορά. Χρειάστηκε να περάσω ειδική εκπαίδευση, παραμονές των Παραολυμπιακών αγώνων της Αθήνας, για να εξοικειωθώ με τις ιδιαιτερότητες των αθλημάτων, τις κατηγορίες, τους αθλητές και το όλο σύστημα. Να καταλάβω πως ότι αναπηρία και αν είχαν, ήταν πάνω από όλα αθλητές, που αξιοποιούσαν τις δυνατότητές τους και ξεπερνούσαν τα όριά τους. Θυμάμαι, ήδη από την πρώτη φορά, που συμμετείχα ενεργά και είχα την δυνατότητα να ζήσω αγώνες αθλητών με αναπηρια από κοντά, έννοιωσα άλλος άνθρωπος. Στην αρχή φοβόμουν μην λυγίσω από τα όσα δουν τα μάτια μου, μήπως σοκαριστώ, σύντομα όμως αυτή η φοβική ιδέα διαλύθηκε. Δεν είδα αδυναμίες, αλλά δύναμη. Δεν διαπίστωσα παραίτηση, αλλά υπέρβαση. Δεν λυπήθηκα κανέναν, αντιθέτως θαύμασα πολλούς. Αν μάλιστα ήμουν συναθλήτρια, θα έτρωγα την λάσπη τους στις επιδόσεις. Ο Γιός μου, που ευτυχώς με συνόδευε, τότε ήταν 8 ετών. Κοίταζε ολόγυρα γεμάτος περιέργεια. Πλησίασε τον Σ. Α έναν χρυσό παρολυμπιονίκη του Σύδνευ και άρχισε να τον ρωτάει για το αναπηρικό του καροτσάκι. Ήθελε να μάθει. Ευχαρίστως ο Σ.Α τoυ εξήγησε, με κάθε λεπτομέρεια και τον ρώτησε αν θα ήθελε να κάνει ο ίδιος βόλτα. Ο μικρός ενθουσιάστηκε. Ο Σ. με μια κίνηση έβαλε δύναμη στα χέρια, μετέφερε το σώμα του στον καναπέ και παραχώρησε το αστραφτερό όχημα στον πιτσιρίκο. Σύντομα το λόμπυ του ξενοδοχείου που φιλοξενούσε την ομάδα είχε γίνει πίστα. Όταν ο μικρός κουράστηκε ήρθε αποκαμωμένος και είπε... -"Πιάνονται τα χέρια σου...δεν έιναι εύκολο". Ο ιδιοκτήτης του αμαξιδίου και παραολυμπιονίκης γύρισε τότε προς το μέρος μου και είπε. Αν θέλεις να κατανοήσεις την αναπηρία...κάνε αυτό που έκανε ο γιός σου... Το έκανα και κατάλαβα τι εννοούσε. -Η κλίση του εδάφους αυξάνει τον βαθμό δυσκολίας. Άρα ακόμα και αν υπαρχει ράμπα - λέμε ΑΝ, αλλά έχει λάθος κλίση τα αμαξίδια μπορεί να γίνουν πύραυλοι... -Η πρόσβαση σε κτίρια που έχουν μόνο σκαλοπάτια και όχι ασανσέρ, είναι σχεδόν απαγορευτική. -Επειδή κάποιος παρκάροντας είπε μέσα του "Έλα μωρέ ποιος ανάπηρος θα περάσει τέτοια ώρα από εδώ;" - Εσύ, χτυπήθηκες από τον νόμο του Μέρφυ! Ο κύκλος που πρέπει να κάνεις, μέχρι να βρείς άλλο άνοιγμα στο πεζοδρόμιο,είναι άδικος. Θα μπορούσα να γράφω ώρες για το τί μου δίδαξαν τελικά αυτοί οι άνθρωποι. Γιατί περί ανθρώπων πρόκειτε. Κάποιοι έτυχε να γεννηθούν με μια αναπηρία, χωρίς χέρι, χωρίς πόδι, χωρίς όραση, χωρίς ακοή. Κάποιοι άλλοι, περισσότερο άτυχοι πέρασαν από την αρτημέλεια στην αναπηρία μέσα σε μια κακιά στιγμή. Εκεί θέλει ακόμα περισσότερη δύναμη να το δεχτείς, να το αποδεχτείς, να το παραδεχτείς και να προχωρήσεις. Να ξεχάσεις τα όσα ήξερες και να υιοθετήσεις έναν άλλο τρόπο ζωής. Πρόσφατα, σε μια συνέντευξή της η Δέσποινα Βανδή εξομολογήθηκε, πως κάποτε παραλίγο να έμενε παράλυτη από τον λαιμό και κάτω. "θα προτιμούσα να είχα πεθάνει..." της ξέφυγε και ξεσήκωσε την οργή των ανθρώπων με αναπηρία. Όχι εντελώς άδικα εδώ που τα λέμε. Ο πρόεδρος της Παραολυμπιακής επιτροπής έσπευσε να της θυμήσει τα επιτεύματα του Στήβεν Χώκινς, επιτεύματα ενός παράλυτου που όμως οφελούν όλη την ανθρωπότητα, σε άνιση σύγκριση με την όποια προσφορά της φούστας της κ.Βανδή... Όμως, καταλαβαίνω και την Δέσποινα. Μια ζωή προσέχει το σώμα της. Να είναι γυμνασμένο, ευλύγιστο, αδύνατο, ποθητό. Το κορμί της είναι μέρος της δουλειάς της. Σύμφωνα με τον ήδη υπάρχοντα τρόπο ζωής της δεν μπορεί να φανταστεί πως θα ήταν παράλυτη. Και ποτέ να μην της τύχει της γυναίκας. Σε κανέναν. Μίλησε ειλικρινά. Δεν θα είχε σκεφτεί πως κάποιοι παράλυτοι ζουν εκεί έξω. Μπορεί και να προσπαθούν να αποκτήσουν πρόσβαση στα μαγαζιά που ανά καιρούς εμφανίζεται. Αλλά ίσως και να τρώνε πόρτα γιατί οι χώροι είναι φτιαγμένοι για σαρδέλες - θεατές σε στενές καρέκλες, όχι για αναπηρικές καρέκλες. Η επαφή και μετέπειτα φιλία με κάποιους ανθρώπους με αναπηρία με έμαθε να αγαπώ τον εαυτό μου, γιατί όπως και αν είναι, είναι μοναδικός. Να αγαπώ την ίδια την ζωή. Να την εκτιμώ γιατί είναι εύθραυστη. Να βλέπω τον άλλο άνθρωπο κάτω από το περιτύλιγμα και να τον δέχομαι όπως είναι. Ο καθένας μοναδικός. Σαν έργο τέχνης. Να υποστηρίζω το δικαίωμά του στην εκπαίδευση, την έκφραση, την επιτυχία, την αγάπη, την ίδια την ζωή. Δεν έχει σημασία αν κάποιος είναι ανάπηρος, πάνω από όλα είναι Άνθρωπος.

10 comments:

Masterpcm said...

Αφήνω το ίχνος μου, απλά για να υποβάλω τα σέβη μου στον τρόπο της σκέψη σας...

Καλό σας βράδυ..

Tzeve said...

πολύ σωστά είναι αυτά που λες, αγαπητή σπιτόγατα...παρ'όλα αυτά αναπηρία με αναπηρία διαφέρει...

καταρχάς δε θέλω να βάλω σε καμία ζυγαριά καταστάσεις οι οποίες είναι άσχημες...από το πολύ απλό έως το πολύ σύνθετο...

κάθε άνθρωπος ανάλογα με αυτά που κάνει και αυτά που αγαπά, βιώνει διαφορετικά όλες αυτές τις καταστάσεις...

δεν διαφωνώ οτι ο στιφεν χοκινς είναι μοναδικός...αλλά έχει και ένα μοναδικό μυαλό που η αναπηρία τον "βοήθησε" να υπερκαλλιεργήσει...

είσαι σίγουρη οτι εάν ήταν ένας άνθρωπος χωρίς τα σωματικά αυτά προβλήματα θα είχε φτάσει στο επίπεδο διανόησης που έχει;;;;

εγώ δεν είμαι...

η ζωή όμως δεν τελειώνει...και δεν πρέπει να τελειώνει...πάντα πρέπει να υπάρχει η σπίθα της...

θα σου θυμίσω τον μεγάλο Μπόμπαν Γιάνκοβιτς...ο οποίος μετά από μία χαζή ενέργεια για ένα ανάποδο φάουλ έμεινε ανάπηρος από τη μέση και κάτω...η γυναίκα του τον παράτησε, έμεινε σχεδόν άστεγος, οι φίλοι του χάθηκαν...και ευτυχώς μέχρι ένα σημείο υπήρχε ο Πανιώνιος ο οποίος του προσέφερε κάποια ικανοποίηση ζωής μέχρι που τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε ήταν ανυπέρβλητα από κάθε είδους ψυχολογική ανάταση...

δε μπορούμε να είμαστε απόλυτοι...ναι στην ζωή..ναι στην προσπάθεια...αλλά ναι και στην επιλογή της ποιότητας της ζωής μας όπως ο κάθε ένας αντιλαμβάνεται...

συμφωνώ απόλυτα με τις ταινίες η θάλασσα μέσα μου και million dollar baby...

φιλάκια πολλά

Spitogata said...

Λάσπη επικοινωνούσαμε ανάποδα.
Όση ώρα -εσύ- άφηνες εδώ το σοβαρότατο στίγμα σου, εγώ απαντούσα σε σένα -με delay-
στο προηγούμενο θέμα, με ανάλαφρη διάθεση!

Ας σοβαρευτώ λοιπόν!

Έχεις δίκιο, αναπηρία από αναπηρία διαφέρει σημαντικότητα. Για αυτό τον λόγο μετριέται και με ποσοστά.
Όσο μεγαλύτερο το ποσοστό αναπηρίας, τόσο πιο δύσκολη η κατάσταση.
Έχω δει περιπτώσεις που έχουν αξιοποιήσει στο έπακρο τις υπάρχουσες ή εναπομείναντες δυνατότητες τους, αλλά έχω μεγαλώσει και με την εικόνα των ανάπηρων επαιτών.
Ο Χώκινς είναι μια πολύ σατανική περίπτωση ανθρώπου, αν θες την γνώμη μου. Τον φοβάμαι, όσο και τον θαυμάζω. Φαντάζεσαι τι άλλο θα έκανε αν είχε και την σωματική ρώμη;

"δε μπορούμε να είμαστε απόλυτοι...ναι στην ζωή..ναι στην προσπάθεια...αλλά ναι και στην επιλογή της ποιότητας της ζωής μας όπως ο κάθε ένας αντιλαμβάνεται..."

έγραψες Λάσπη και δεν είμαι σίγουρη τι εννοείς.
Αν εννοείς πως κάποιος μπορεί θεωρεί ποιότητα ζωής το να είναι σπίτι και να πηγαίνει από τον καναπέ στο κρεββάτι και από το κρεββάτι στον καναπέ, εμείς οι σπιτόγατοι δεν θα διαφωνήσουμε!

Όταν όμως δεν είναι θέμα επιλογής, αλλά αποδοχής και προσαρμογής;
Πόσο εύκολα νομίζεις προσαρμόζεσαι;
Για μένα αυτοί οι άνθρωποι πέρα από τις καθημερινές ανασφάλειες που αντιμετωπίζουμε όλοι μας, έχουν και ορισμένα επιπλέον εμπόδια στον δρόμο τους.
Δουλειά δική μας είναι να τα βγάζουμε από τον δρόμο τους, χωρίς δεύτερη σκέψη. Όχι να αφήνουμε την κυρία στο αναπηρικό καροτσάκι να ζητάει βοήθεια για να ανέβει στο λεωφορείο. Οι ράμπες δεν δουλεύουν και χρειάζονται δύο γεροδεμένοι άντρες να ανεβοκατεβάσουν ένα καρότσι με τον επιβαίνοντα.
Λές να μην θέλει η εν λόγω κυρία να κυκλοφορεί με δύο body-quards;
Ά...ξέχασα...δεν τους καλύπτει το ΙΚΑ.

Καλημέρα σε όλους και προσοχή στους δρόμους.

Αλητισσα said...

Υπέροχο κείμενο Γατούλα..δε θα πω τρυφερό κι ευαίσθητο, μια και είμαι σωματικά σε θέση ισχύος απέναντι σε τέτοιους ανθρώπους και είναι εύκολο να νιώθεις έτσι όταν δεν έχεις κληθεί ποτέ να αντιμετωπίσεις κάτι τέτοιο, θα πω όμως ανθρώπινο και μάλιστα με κεφαλαία γράμματα..
Πιστεύω κατεξοχήν στη δύναμη του ανθρώπου να υπερβαίνει τον εαυτό του σε δύσκολες στιγμές και νιώθω θαυμασμό για όσους το κάνουν και έμπρακτα, με αναπηρία ή όχι..
Ελπίζω κάποτε ο κόσμος να γίνει πιο δεκτικός και ανθρώπινος σε οποιαδήποτε ιδιαιτερότητα, είτε λέγεται αναπηρία, είτε ανιάτη ασθένεια, είτε εθισμός, είτε οτιδήποτε περιθωριοποιεί έναν άνθρωπο..

Tzeve said...

η κοινωνία μας..δε φημίζεται για τον φιλανθρωπισμό της παρά μόνο σε τρανταχτές περιπτώσεις...

σήμερα ήταν σταματημένο το λεωφορείο στο φανάρι και μία τυφλή κυρία έπεσε πάνω στο λεωφορείο...κανένας δε συγκινήθηκε...απλά έπρεπε να πω στον οδηγό να ανοίξει την πόρτα να ανεβάσω στο πεζοδρόμιο την κυρία...

σαφώς δε με χάλασε που οι ανυπόμονοι οδηγοί κορνάρανε και το λεωφορείο έφυγε...

αυτοί είμαστε κούκλα μου...

το σχόλιο που έβαλες σε εισαγωγικά έχει να κάνει με την ατάκα της Βανδή και τις ταινίες που αναφέρω...

για μένα ποιότητα είναι να τρέχω να παίζω μπάσκετ...και να πηγαίνω τουαλέτα και να αυτοκαθαίζομαι μόνος μου...you know what i mean...

αν προσωπικά εγώ...ήμουν καθηλωμένος σε κρεβάτι...και το μόνο που θα μπορούσα είναι να ρουφάω ένα καλαμάκι...θα επιθυμούσα να υπήρχε ένα κράτος που νομικά να προέβλεπε το δικαίωμα μου στην ευθανασία...

φιλάκια...

ΥΓ: είμαι πρίγκιπας...και ιππότης και περιμένω το δικό μου παραμύθι να εκπληρωθεί...

marianaonice said...

Όταν βλέπω τη δύναμη ψυχής που έχουν οι άνθρωποι αυτοί νοιώθω τόσο φτωχή και μηδαμινή μπροστά στο μεγαλείο τους!
Όμως συνειδητοποιώ ότι τελικά δεν είμαστε μόνο σώματα! Είμαστε πρώτα απ' όλα ψυχή!!!
Στο διαδίκτυο υπάρχει ένα βίντεο με ένα Κινέζο με ένα πόδι και πατερίτσα και μία Κινέζα με ένα χέρι που χορεύουν μπαλέτο συναρπαστικά και τόσο μοναδικά που δεν βλέπεις ότι τους λείπει κάτι!
Νομίζεις ότι είναι αρτιμελείς!!
Ναι φαίνεται ότι η ψυχή κάνει το περιτύλιγμα και όχι το σώμα!!
Πολύ ανθρώπινη ανάρτηση!
Καλό ξημέρωμα!

ΣΠΙΘΑΣ said...

"Ανάπηροι είμαστε όσοι δεν βλέπουμε την δική μας αναπηρία, την όποια."
Καλή σου νύχτα, καλή μου.

Spitogata said...

Λάσπη,
διαφωνώ κάθετα μαζί σου.
Ευθανασία ναι, σε περιπτώσεις όμως όπου κάποιου η ζωή είναι αβάσταχτη από τους πόνους και δεν υπάρχει λύτρωση.
Όχι επειδή δεν μπορεί σε ορισμένες περιπτώσεις να αυτοεξυπηρετηθεί. Ακόμα και μόνο το κεφάλι να λειτουργεί τέλεια, το πνεύμα, η σκέψη, μπορούν να προσφέρουν τόσο στον ίδιο, όσο και σε άλλους.

Προσωπικά δεν σου μιλάω για επίφαση "φιλανθρωπίας" με την έννοια που επικρατεί.
Μιλάω για "Ανθρωπιά".
Να νοιάζεσαι.
Να βοηθάς.
Χωρίς κέρδος.
Χωρίς αντάλλαγμα.
Να μπαίνεις στην θέση του άλλου...
και ποτέ να μην κάνεις αυτό που δεν θα ήθελες να κάνουν σε σένα.

Καλημέρα και καλή εβδομάδα, Ιππότη της στρογγυλής λάσπης.
Αυτά.

Spitogata said...

Μαριάννα,
άλλη μια έκφραση που έχω μάθει ότι μισούν αυτοί οι Άνθρωποι...είναι το ΔΥΝΑΜΗ ΨΥΧΗΣ.
Έχουν βαρεθεί να το ακούν.
Όλο τους το είναι καταθέτουν κάθε μέρα, σώμα, μυαλό, καρδιά, ψυχή, πνεύμα.
Τους αξίζει να μην τους κοιτάει κανένας μέσα από το πρίσμα της αρτημέλειας, αλλά της "μοναδικότητας", όπως σωστά σημείωσες.
Ο καθένας μας μοναδικός, όπως και είμαστε...

Φιλιά πολλά καλή μου φίλη
και καλή εβδομάδα.

Spitogata said...

Σπίθα,
η μεγαλύτερη αναπηρία για μένα είναι η κακία και η συνεπαγόμενη έλλειψη αισθημάτων.

Αυτούς τους ανθρώπους λυπάμαι...τους κακούς!

Καλή εβδομάδα σπίρτο.