Monday 3 November 2008

FIRST BIRTHDAY WISH

Έναν χρόνο πριν ήρθε στην ζωή ένα πλασματάκι. Ένα μικροσκοπικό ανθρωπάκι... Το μωρό μας! Η ζωή μας άλλαξε. Έγινε περισσότερο δοτική, λιγότερο εγωιστική. Προσωπικά, αυτό το παιδί με άλλαξε πάρα πολύ. Ήδη πριν ακόμα γεννηθεί... Από μια φιλόδοξη και επιτυχημένη γυναίκα καρίερας, με μεταμόρφωσε σε σπιτόγατα (εξού και το ψευδώνυμο που επέλεξα ως Blogger) - μια γυναίκα για σπίτι, ταγμένη στο να αναθρέψει με αγάπη και αφοσίωση μια νέα ζωή. Για όσο χρειαστεί... Δεν σας κρύβω πως το να μεγαλώνεις παιδιά είναι η πιο δύσκολη δουλειά. Ειδικά αν θέλεις να το κάνεις σωστά. Δίνεις - δίνεις - δίνεις και δεν περιμένεις - ούτε παίρνεις- κανένα αντάλλαγμα. Ούτε χρήμα, ούτε δόξα, ούτε τίποτα. Ώρες - ώρες μάλιστα είναι σαν να ζεις ξανά και ξανά την μέρα της μαρμότας. Όμως, αρκεί σκάσει ένα χαμόγελο στα χείλη από ένα τόσο δα μωρούλι, ώστε να ανταμοιφθείς απόλυτα για όλη σου την προσφορά. Ότι και αν έχεις θυσιάσει και όσα δεν ζεις προσωρινά. Σήμερα γιορτάσαμε τα πρώτα γεννέθλια του μπέμπη μας. Κιόλας! Δεν κατάλαβα πως πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος. Κι όμως πέρασε. Ο μικρός μας κοντεύει να περπατήσει. Ήδη λέει μαμά και μπαμπά, χτυπάει παλαμάκια, κουνιέται όταν ακούει μουσική, φωνάζει μαμ- μαμ, όταν βλέπει φαί και απαιτεί ολοένα και περισσότερη προσοχή. Μα πάνω από όλα με τον τρόπο του επικοινωνεί. Δίνει και απαιτεί αγάπη. Απόλυτη αγάπη. Και την αξίζει. Πλέον δυσκολεύομαι με την επιστροφή στην δουλειά. Ο χρόνος της άδειας μητρότητας έληξε και με άφησε να αναλογίζομαι πόσο λάθος είναι να αποσπούν μια μάνα από το παιδί της πριν αυτό φτάσει τουλάχιστον στην ηλικία των 18 μηνών. Καμιά ντα-ντα, γιαγιά ή παιδικός σταθμός δεν μπορεί να αναπληρώσει την μητρική αγκαλιά. Την ασφάλεια και την φροντίδα που μόνο μια συνειδητοποιημένη μάνα μπορεί να προσφέρει. Και επιμένω - για όσους νομίζουν ότι οι "αποκλειστικές" μάνες απλά κάθονται στο σπίτι και δεν κάνουν τίποτα - η μητρότητα σε συνδυασμό με τα οικιακά ΕΙΝΑΙ η πιο σκληρή και μη αναγνωρισμένη εργασία. Αν έχεις 2-3 φιλιππινέζες είναι άλλη ιστορία... Πριν 14 χρόνια όταν έγινα για πρώτη φορά μάνα, δεν είχα περιθώρια. Δούλευα υποχρεωτικά για να ζήσουμε και σπούδαζα ταυτόχρονα. Έτσι, αναγκάστηκα να αφήσω το παιδί σε άλλα χέρια... ήδη από τον δεύτερό του μήνα. Αλλά -κακά τα ψέματα- και εγώ δεν μπορούσα να μείνω σπίτι για να το νταντεύω. Είχα φιλοδοξίες, είχα όνειρα... Σήμερα τόσα χρόνια μετά, συνειδητοποιώ πόσο λάθος ήμουν. Πόσες ανεπανάληπτες στιγμές έχασα από την ζωή του πρώτου παιδιού μου. Πόσες ανεπανάληπτες στιγμές βιώνω τώρα με την ανατροφή του δεύτερου. Σε αυτή την τρυφερή ηλικά τα παιδιά θέλουν απλώς... την μαμά τους. Το βλέπω κάθε φορά που κλαίει ο μπόμπιρας και τον παίρνω αγκαλιά. Η φωνή του εξασθενεί αμμέσως, μέχρι που καταλήγει σε μια βαθειά ανάσα ανακούφισης. Αυτό χρειάζεται. Τίποτα άλλο. Μετά τους 18 μήνες ή ακόμα καλύτερα τους 24, ένα παιδί είναι έτοιμο να κοινωνικοποιηθεί παραπέρα, να ανοίξει τα φτερά του και να προσαρμοστεί στο πρόγραμμα ενός παιδικού σταθμού. Αυτό δεν σημαίνει πως η μάνα πρέπει απαραιτήτως - αν και θα ήταν πολύ καλό - να έχει έως τότε άδεια. Υπάρχει και άλλη λύση. Ειδικά σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, που έχει ανάγκη τις γεννήσεις. Αν το κράτος ήθελε να λύσει το πρόβλημα της υπογεννητικότητας θα έπρεπε -μάλιστα-μαλίστα- να επιχορηγεί τουλάχιστον τις μεγάλες εταιρείες (δημόσιου και ιδιωτικού τομέα) να δημιουργούν στις εγκαταστάσεις τους παιδικούς σταθμούς. Με ωράριο λειτουργίας ανάλογο με αυτό των εργαζομένων. Αλλιώς αποδίδει μια μάνα που αγωνιά πότε θα τελειώσει από την δουλειά και πότε θα παραλάβει τα παιδιά από τα σχολεία...και αλλιώς μια μητέρα που μπορεί έστω και στο παραμικρό διάλειμμα από την δουλειά της να πεταχτεί και να δει αν το βλαστάρι της είναι καλά. Με άλλη άνεση δουλεύεις όταν ξέρεις πως είναι σε καλά χέρια, όσο και αν τραβήξει η δουλειά σου( και η δική μου πιστέψτε με τραβάει πολύ... δεν έχει καθόλου ωράρια - βάρδιες , αργίες, Σ/Κ και γιορτές...) και με άλλη αγωνία παρακαλάς να σε αφήσουν να πάς ίσα- ίσα να το παραλάβεις από τον παιδικό σταθμό που κλείνει- να το παραδώσεις στην γιαγιά ή την νταντά και να επιστρέψεις για να ολοκληρώσεις την δουλειά και ας σε πάει μέχρι τις 11 και 12 την νύχτα. Έτσι είναι τουλάχιστον τα πράγματα στην δημοσιογραφία. Σε ρουφάει τόσο η δουλειά που όχι μόνο δεν καταλαβαίνεις που πήγε η μέρα, αλλά ολόκληρα τα χρόνια. Τα χρόνια μάλιστα περνάνε τόσο γρήγορα... που δεν έχω καταλάβει καν, πότε ο μεγάλος μου γιός έφτασε ήδη στην εφηβεία. Μακάρι να μπορούσα να είχα κάνει και στον μεγάλο και στον μικρό μου γιο, αλλά και σε όλα παιδιά αυτό ακριβώς το δώρο. Έναν παιδικό σταθμό μέσα στον χώρο εργασίας της μαμάς. Αλλά μικρές μου αγάπες το ξέρετε καλά...αυτά συμβαίνουν μόνο στων Ονείρων την Ενέργεια. Αν συμβούν και στην πραγματικότητα εδώ στο Ελλαδιστάν...θα εγκαταλείψω το άλλο - μεγάλο μου όνειρο-...αυτό της μετανάστευσης, σε μια πιο ευαισθητοποιημένη κοινωνικά χώρα! ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΠΟΛΛΑ!

38 comments:

marianaonice said...

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΝΑ ΤΟ ΧΑΙΡΕΣΤΕ ΤΟ ΜΙΚΡΟΥΛΙ ΣΑΣ!! Να το καμαρώσετε όπως ποθείτε!! και να ζήσετε την εκπλήρωση των ονείρων του!!
Καλό ξημέρωμα και καλή εβδομάδα!!

Πολύ ωραία ιδέα το χειμερινό κολύμπι!
το επιδιώκω και εγώ κάπου κάπου!
:))))))

Spitogata said...

Marianna,
περιέργως όσο έγραφα πέρασες από το μυαλό μου. Δεν περίμενα ότι ταυτόχρονα πέρασες και από το μλόγκ μου!

Σε ευχαριστω για τις ευχές γλυκιά μου, ίσως κάποια στιγμή να κολυμπήσουμε μαζί!

Καλή εβδομάδα.

Masterpcm said...

Σας καταλαβαίνω κι έχετε δίκιο (31/10/2007 γεννήθηκε η μικρή μου).
Ζούμε σε έναν τόπο που "τρώει" τα παιδιά του δυστυχώς...

Να σας ζήσει!
Και να το δείτε, όπως ΕΠΙΘΥΜΕΙ...

Spitogata said...

Τέλεια ευχή Master!

Όπως ακριβώς επιθυμούν...για να είναι αυτά χαρούμενα και ευτυχισμένα στην ζωή! Έτσι θα είμαστε και εμείς!

Να σας ζήσει και εσάς η σκορπίνα,
που σίγουρα θα σας έχει ξετρελάνει!

Καλή εβδομάδα σε όλους εμάς τους ξενύχτηδες!

Tzeve said...

να σου ζήσει, όπως και τα άλλα δύο παιδάκια σου...

δυστυχώς εκφράζεις μία πικρή πραγματικότητα...την οποία όμως θεωρώ πώς εσείς οι γυναίκες...δημιουργήσατε σε μεγάλο βαθμό...

anyway...μεγάλη συζήτηση...και δυστυχώς στις μέρες μας για να ζήσει μία οικογένεια θα πρέπει να δουλεύουν και οι 2 γονείς...στο full

Νάρκισσος said...

Χρόνια του πολλά!!! Ζούληξέ το λιγάκι από εμένα και το άντρα μου! :)
Σμουτς

ΣΠΙΘΑΣ said...

Χρόνια πολλά!!
Να το χαίρεστε:)
Εξαιρετικά τρυφερό και όμορφο το κείμενο σου.
Πάντα τέτοιες ομορφιές!

ενας ανοητος αντρας said...

να ειστε ολοι καλα
γεροι και χαρουμενοι
μεχρι τα βαθεις σας γεραματα
για παντα.....

ξερω το μεγεθος της λεξης

Αλητισσα said...

Να τον χαίρεστε τον παίδαρο να είναι υγιής και παντα να τον καμαρώνεται..
Είναι μεγάλη τύχη να μπορείς να χαρείς την ανατροφή των παιδιών σου, και που να δεις τι γίνεται αν είσαι ελέυθερη επαγγελματίας, τότε όχι μόνο δε σε στηρίζει το κράτος αλλά υποχρεώνεσαι να πληρώνεις και παραπάνω για να σε αντικαταστήσει κάποιος όχι μόνο στο σπίτι αλλά και στη δουλειά..
Τώρα βέβαια μειώνουν τα ασφάλιστρα των νέων μητέρων, που είναι ελέυθεροι επαγγέλματίες, στο 50% για ένα χρόνο..Το μέτρο ισχύει από τον Απρίλιο 1998 και το αναφέρω σε περίπτωση που το δει κάποια ενδιαφερόμενη και δεν το ξέρει..
Κι εγώ όπως και τόσες άλλες έχασα πολλά απ' τα παιδιά μου και λυπάμαι ο χρόνος όμως πίσω δε γυρίζει αλλά που να το ήξερα τότε..

Aggelos Spyrou said...

Τι να ευχηθώ; Ευτυχία, όση πιο πολλή γίνεται!!!

Έχεις δίκιο για την άδεια μητρότητας, είναι αντικατοπτρισμός της σκληράδας της εποχής σε μια χώρα που θέλει να λέγεται αναπτυγμένη κοινωνικά. Δεν είναι όμως...

Δεν ξέρω τι έχω πάθει απόψε... Λίγο θέλω να με πάρουν τα ζουμιά...

Με αγγίζουν αφάνταστα όσα αφορούν μικρά παιδιά...

DR PAKO® said...

Πρόσφατα μου είπε ο πατέρας μου :
"α, ρε Πάκο... κάποτε τρέχαμε με τη μάνα σου, να ξεσκατώσει εκείνη εσένα, ενώ εγώ κυνηγούσα τον αδερφό σου... μετά, κάναμε όλοι μαζί βουτιές, στις διακοπές μας... ύστερα, ο αδερφός σου άρχισε να δουλεύει, ενώ εσύ έφυγες σε άλλη χώρα για σπουδές... τώρα, ο αδερφός σου παντρεύτηκε και εσύ έγινες γιατρός... και αυτό που θυμάμαι, είναι μόνο αυτές οι στιγμές που σου είπα... γαμώ τη δουλειά μας"!
Διευκρίνηση : οι γονείς μου δουλεύουν μαζί, τα τελευταία 32 χρόνια, Δευτέρα εώς Παρασκευή (αν και παλιότερα εώς Σάββατο) από τις 9 το πρωί, ως τις 12-1 το βράδυ...
Να σας ζήσει ο μικρός, όπως και το άλλο (ή τα άλλα) παιδί(α) και να κάνεις ό,τι περνάει από το χέρι σου για να παραμείνεις κοντά του(ς)!!!
Τα φιλιά μου, γεννεθλιακά...

Υ.Γ. : Συγχώρεσέ με, ξέρω πως το σχόλιο μου είναι λίίίγο μεγάλο, αλλά ήθελα τόσο πολύ να μοιραστώ τα λόγια του μπαμπά μου, μαζί σου/σας!

Spitogata said...

Λάσπη, οι γενικεύσεις του τύπου ...
"εσείς οι γυναικες" δεν μου αρέσουν καθόλου.

Ο Ίδιος άνθρωπος , ανεξάρτητα από φύλα, μπορεί να αλλάξει πολλές φορές μυαλά μέσα σε αυτή την σύντομη ζωή.

Καταλαβαίνω που το πας...
στο φεμινιστικό κίνημα και την χειραφέτηση της γυναίκας.
Στην εποχή τους ήταν απαραίτητα βήματα.

Δεν λέω οτι οι γυναίκες πρέπει να κλειστούν σπίιτι και να μεγαλώνουν παιδιά και μόνο.

Απλά κάθε πράγμα στον καιρό του...

Όταν η γυναίκα μεγαλώνει βρέφος πρέπει να απολαμβάνει περισσότερα κοινωνικά προνόμια.

Για μένα εκεί έπρεπε να πάνε τα μεγάλα πακέτα - στην κοινωνική πολιτική ...και όχι στους μεγαλοκαρχαρίες των τραπεζών!

Καλημέρα

Spitogata said...

Y.Γ ΓΙΑ ΛΑΣΠΗ ΠΑΛΙ...

Καλέ μου δύο παιδιά έχω όλα και όλα... προς το παρόν τουλάχιστον. Χε..χε εκτός και αν ξέρεις κάτι που δεν ξέρω ακόμα!!!

-----------------------------------

Νάρκισσε ευχαρίστως...
αν και θα προτιμούσα να έρθετε να του τα δώσετε αυτοπροσώπως!

Ματςςςς

Spitogata said...

Σπιθάκο σε ευχαριστώ πολύ!

Καλώς τον και ας άργησε!

Ξεχωρίζεις για την ευγένεια σου,
πάντα ευτυχίες και για σένα εύχομαι!

Spitogata said...

Ανόητε, ξέρεις ότι με αγγίζουν αυτά τα γλυκά "για πάντα"!

Φαντάζομαι πως όλοι θέλουμε την οικογένεια δίπλα μας ειδικά στα βαθειά γεράματα.

Το θέμα είναι να προτιμάς να προσφέρεις στην οικογένεια - και όχι δεξιά και αριστερά - όσο είσαι τα τσακίρ ντουζένια!

Φιλιά πολλά!

Spitogata said...

Αλλητούλα...

σωστή, όπως πάντα.
Τώρα σου γράφω με το ένα χέρι. Με το άλλο κρατάω τον μπέμπη. Που σου στέλνει φιλάκια...

Σε κάποιες χώρες της "πραγματικής" Ευρώπης, με το που μένει μια γυναίκα έγκυος και στραφεί στην πρόνοια, της εξασφαλίζουν σπίτι, ένα ικανό ποσό να διαβιώσει η ίδια και να μεγαλώσει το παιδί της και χρόνο μαζί του.

Αλλού ξερώ...

Spitogata said...

Μπαμπάς είσαι Άγγελε...είναι φυσικό.

Βλέπεις τι ανάγκες έχει ένα παιδί και ξέρεις τι ανεπανάληπτες στιγμές σου χαρίζει.

Και για να μην σας αδικώ...
ακόμα πιο ευτυχισμένα είναι τα παιδιά πουεισπράτουν αγάπη και προστασία και από τους δύο γονείς. Η ανατροφή τους δε είναι πολύ ευκολότεροι όταν το ζευγάρι συνεργάζεται και "ξεκουράζεται".


Να μου φιλήσεις τον δικό σου και να απολαμβάνεις κάθε στιγμή μαζί του.

Spitogata said...

Doctor,

αυτά σου μένουν και γλυκαίνουν την ζωή σου.
Για μένα είναι πολύ σημαντικό το ζευγάρι να μπορεί να συνεργάζεται και μέσα στο σπίτι και στην δουλειά.
Μόνο τα πιο αγαπημένα ζευγάρια μπορούν να δουλέψουν μαζί και αχώριστα.

Τα σέβη μου στους γονείς σου.
Να είναι πάντα περήφανοι για εσάς!

Σπύρος said...

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ :)!!!!!!!!!! ΕΥΧΟΜΑΙ ΤΑ ΚΑΛΥΕΡΑ..!!!! ΠΑΝΤΑ ΥΓΕΙΑ ΕΥΤΥΧΙΑ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ (ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΧΕΙ ΣΙΓΟΥΡΑ)..

Ειναι πολυ γλυκουλι παντα χαρες! παντα !!!

Ποσα παιδακια εχεις ; να τα χαιρεσαι :)!!!

φιλια οτι καλυτερο !!! τελειες οι φωτος

Tzeve said...

Σπιτόγατα...

σαν μεγαλύτερη κάτι θα ξέρεις παραπάνω...εννοώ για τα 2 παιδιά σου..:)

να σου ζήσουν και εύχομαι να τα δεις όπως επιθυμείς...και Ολυμπιακούς...

όσον αφορά τον υπόλοιπο χείμαρρο...οι γενικεύσεις είναι το αγάπημένο μου sport...

μέσα στις γενικεύσεις χωράνε όλες οι λάσπες που εκτοξεύω...

στον κόσμο αυτόν που ζούμε...οι άντρες σαν κατώτερα όντα που είναι...γεννετικά...(σε έναν παγκόσμιο εσείς και οι κατσαρίδες θα επιζήσετε)...έχουν έρθει για να σας τα "φέρνουν" κοινώς...

αντί εσείς να απολαύσετε...τα προνόμια της φύσης...βαλθήκατε να μας πάρετε τις θέσεις...

παρ'όλα αυτά εγώ είμαι γενναιόδωρος και επιβραβεύω την γυναίκα μου να κάνει καριέρα για να "μου τα φέρνει"...

και τότε...θα μεγαλώσουν τα παιδιά όπως πρέπει...με τον πατέρα τους κοντά τους...

γήπεδο...γυμναστήρια...γκόμενες (για τ'αγόρια μόνο) και spa...

και θα βγάζουμε το λάδι στη μαμά να φέρνει όλο και περισσότερα...

ωραία ζωή...

..φιλάκια

Tzeve said...

το fearless που ακούω τώρα από το blog σου, στο αφιερώνω σε εσένα και στην υπέροχη οικογένεια σου...

marianaonice said...

Tηλεπάθεια ή ταύτιση απόψεων;;
Κανείς δεν ξέρει!!
Συμβαίνει πάντως!
Πολύ θα το χαιρόμουν να κολυμπήσω με μία σπιτόγατα!
:)))
Φιλιά!

K@terin@ said...

σπιτόγατα ,
Σήμερα κατάφερα να διαβάσω την αναρτησή σου . Υπέροχα τα συναισθήματα που δημιουργεί. Εύχομαι να σου ζήσουν και τα 2 και να έχετε πάντα μια αρμονικά δεμένη οικογένεια.
Ταυτιζόμαστε σε όλες τις απόψεις , αλλά δυστυχώς , όσο τα σύνορα που θα μας περικλείουν θα είναι Ελληνικά , αυτά που λες θα υπάρχουν μόνο στων ονείρων την ενέργεια...
Τα φιλιά μου

Aristodimos said...

Να σας ζήσουν και οι δυο . . . παίδαροι και κάθε ονειρο σου γι αυτα, ευχή μου...

Χαθήκαμε μήπως για λίγο ;;;;

Την αγάπη μου

Αρης

freemer said...

να ζήσει να ευτυχίσει και με πολλές γυναίκες.
Αν και τόσο κουκλος που είναι δεν τη χρειάζεται τη τελευταια ευχή καθώς η μοιρα του σ αυτό είναι προδιαγεγραμμένη

Spitogata said...

Λοκ..

δύο γιούς έχω και έναν Γάτο...
αρσενικός και αυτός.
Ένα σπίτι με τσουτσούνια σε όλα τα μεγέθη!

Σε ευχαριστούμε για τις ευχές σου ειναι πάντα τρυφερές!

Οι φωτό είναι επίτηδες διαλεγμένες να είναι λίγο θαμπές και κουνημένες. Σε αυτές είναι μόλις 4 μηνών...
Τώρα που κλείσαμε χρόνο να δεις γλύκες!

Καλή εβδομάδα

Spitogata said...

Λασπολόγε που σου αρέσει να είσαι και γενικόλογος...

Μεγαλύτερη απο σένα ναι, μπορεί να είμαι...μεγάλη όχι!
Ειδικά στο μυαλό...κουκουτσάκι μου έλαχε!
Διότι ποτέ μου δεν περίμενα έναν άντρα να μου τα φέρνει...Άντιθέτως επειδή η γιαγιά μου με μεγάλωσε με την ρήση : " Ότι δουλειά και αν κάνει ο άντρας σου κοριτσάκι μου, όσα χρήματα και αν βγάζει...εσύ πρέπει να είσαι ανεξάρτητη. Να εργάζεσαι και να έχεις τα δικά σου...", εγώ άρχισα να δουλεύω 17 χρονών σε 1-2 ή και 3 δουλειές ταυτόχρονα.

Πολύ σωστά το έθεσες βέβαια και εσύ. Αν δεν τρως από έτοιμα, αναγκάζεσαι να μαγειρεύεις.
Αν δεν υπάρχει οικονομική άνεση επιβάλλεται να δουλεύουν - "μαγειρεύουν" και οι δύο.

Καλά έκανα και δούλεψα τότε όμως, για να έχω σήμερα το προνόμιο να κάθομαι για καλό σκοπό. Εξ-Ασφαλισμένη και εγώ και τα παιδιά μου. Με λίγα και καλά. Τα παραπάνω θέλουν πολύ περισσότερη δουλειά, χρόνο, στρες ή πολύ ταλέντο και τύχη. Ο καθένας κάνει τις δικές του επιλογές.

Για λίγο καιρό μάλιστα ο πρώτος σύζυγος προσφέρθηκε να κάνει αυτό που προτείνεις.
Τότε εβγαζα αρκετά, πιο πολλά από εκείνον και θέλησε να μείνει σπίτι με το παιδί.
Στους τρεις μήνες ήθελε ψυχιατρείο και δεν σου κάνω πλάκα!
Δεν άντεξε ο άνθρωπος.

Θέλει γυναικεία μυαλά το να είσαι "Δούλα και Κυρά"!
Η αντιστροφή των ρόλων ρίχνει υπερβολικά τον εγωισμό ενός άνδρα και λίγοι το κάνουν με χαρά.

Αυτά ,

τα πολλά.

Με παρασύρεις και μαζεύεις λάσπη...
η ΔΙΦΟΡΆ

Spitogata said...

ή μήπως κόβεις...

ANYWAY

Καλό είναι να υπάρχουν επιλογές.
Άφοβες...Fearless ή και τρομακτικές.


ΚΑΤΕΡΙΝΑΚΙ ...

Πως τον αντέχεις;

Εσύ φαίνεσαι σκέτη γλύκα,
πως κυλίστηκες στην λάσπη μαζί του;
Εκτός και αν σε ξεγέλασε λέγοντας πως η λάσπη είναι σοκολάτα...

Την σοκολάτα μάλιστα... θέλει να την φάει μόνος του και στο τέλος να σου στείλει και τον λογαριασμό!!!

Καλή είναι μωρέ η Ελλα-δούλα μας...
το κακό είναι πως σε αυτήν ζούνε κάτι Έλληνες...

Άστα...

Κλό κουράγιο φιλενάδα!

-----------------------------------

Μαριάννα,
αυτή η τηλεπάθεια
μου συμβαίνει μόνο με ανθρώπους που έχω στην καρδιά μου.
Όσο λίγο και αν γνωριζόμαστε μάλλον έχεις μπει στην καρδιά μου.

Καλή εβδομάδα γλυκιά μου

Spitogata said...

Άρη, σε ευχαριστούμε πολύ.
Τώρα, πίσω μου...
ο μικρός σκαρφαλώνει από το τραπέζι στην βιβλιοθήκη και αναρωτιέται τι σκανταλιά να κάνει.

Δεν χαθήκαμε...

απλά όπως καταλαβαίνεις είμαι Aλλού...fun park!

Έχω ξεμωραθεί και παράλληλαπρέπει να τα έχω και 400!

Εύχομαι πάντα τα καλύτερα για σένα

Φιλιά
----------------------------------

Αν θέλετε να πούμε για χαμένους...
ας γράψουμε για τον Seadreamer!

Αυτός και αν έιχε εξαφανιστεί!

Τι έγινε καπουτάν?

Πιάσαμε λιμάνι?

Είναι μούτρο ο άτιμος. Και οι δύο, αλλά με τα μωρά είπαμε ξεμωραίνεσαι.

Ας έχει όσες γυναίκες τον κάνουν ευτυχισμένο. Αν είναι μία και καλή , ακόμα καλύτερα.
Αλλά επειδή υπάρχει μεγάλη και αξιόλογη προσφορά...
κατανοώ πως είναι δύσκολο να αποφύγεις την ποικιλία.

Φιλάκια αλμυρά

"ζαχαρούλα.." said...

διαβάζοντας.. έζησα την ευτυχία σου...
χαίρομαι μαζί σου... να σου ζήσει!!! να είσαι πάντα χαρούμενη , γελαστή και έτοιμη να ανταπεξέλθεις στις απαιτήσεις του!!!!

σε φιλώ...

Spitogata said...

Ζαχαρούλα μας γλυκιά σε ευχαριστούμε.

Οι ικανότητες και οι απαιτήσεις του μάλιστα από σήμερα αυξάνονται.

ΕΠΙΣΗΜΩΣ Ο ΜΠΕΜΠΗΣ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΤΟΥ ΒΗΜΑΤΑ ΜΟΝΟΣ!

Δέκα -δέκα και εμείς κυνηγάμε από πίσω και χτυπάμε παλαμάκια!

Φιλάκια...πάω στον Baby Walker!

K@terin@ said...

spitogata : τον αντέχω και ας πετάει λάσπη όλη την ώρα .. έτσι είναι τα ιπποποταμάκια χοντρά και θέλουν την απόλυτη προσοχή σου και αν δεν την έχουν τότε λένε διάφορα για να προκαλούν ...
Καταβάθος είναι χαριτωμένα και βρώμικα (μόνο εξωτερικά όμως )!!!
φιλιά!!!

Anonymous said...

Να σας ζήσει ο γλυκός μπόμπιρας...μίλησες μέσα στην καρδιά πολλών μαμάδων...που αφήνουν απο ανάγκη τα παιδιά τους σε ξένα χέρια για να εργαστούν.
Το κράτος πρέπει να κάνει πολλά και κυρίως να μεγαλώσει το διάστημα αδειών για τις μάνες...
Χάνουμε τόσα πολλά απο τα παιδιά μας κι εκείνα απο εμάς.
Πονεμένη ιστορία...δυστυχώς.

Πολλά φιλιά

Spitogata said...

Εύγε Κατερίνα...
Έτσι πρέπει να παινεύεις το σπίτι σου.

Βοήθα τον όμως να κάνει και κανένα μπανάκι...

Φιλάκια

Spitogata said...

Τρελόφ...
έχεις και εσύ παιδάκι και ξέρεις.
Στην Αγγλία αν μια νέα κοπέλα μείνει έγγυος της δίνουν σπίτι να μείνει και επίδομα ανατροφής έως ότου βρει δουλειά.

Να μας ζήσουν πάντως γερά και ευτυχισμένα και εμείς να τα χαιρόμαστε όσο μπορούμε.

Φιλιά στην όμορφη Θεσ/νίκη.

AVRA said...

σου ευχομαι τα καλυτερα πρωτα για τον μικρουλι και υστερα για ολη την οικογενεια!!!

καταλαβαινω τι εννοεις , και εγω υπεφερα οταν αφησα τον γιο μου και γυρισα στη δουλεια.Τωρα με την κορουλα μου ειμαι πιο σκληραγωγημενη.Το ειχα η ιδια αναγκη να βγω απο το σπιτι.Ομως μου λειπει πολυ και η μικρουλα μου , οταν ειμαστε μαζι, δεν τη χορταινω!

Spitogata said...

Έτσι είναι αύρα, από την μία το σπίτι δεν αντέχεται, από την άλλη σπαράζει η καρδιά σου να αφήνεις αυτά τα πλασματάκια.

Να μας ζήσουν, να έιναι γερά και ευτυχισμένα.

Φιλιά πολλά, χάρηκα με την επάνοδό σου!

K@terin@ said...

αλητισσά ,

Πες μου τώρα τι κατάλαβες που και ο λασπολόγος μελαγχόλησε και γράφει περί απογοήτευσης ?
Σας έχω ικανούς να δημιουργήσετε καίνουργιο blog-παιχνιδο τύπου γράψτε τους 4 λόγους για τους οποίους απογοητευτήκατε στην ζωή σας !!!