Wednesday 8 October 2008

POOR PARADISE

Υπάρχει ένα παραθαλάσσιο μπαρ σε ένα εξωτικό νησί της θάλασσας του Ανταμάν. Λέγετε Hippies bar. Κάθε φορά που έχει Πανσέληνο, μα και όταν το φεγγάρι μοιράζεται στην μέση, η νύχτα εκεί ιδρώνει από τον χορό και από την ζέση. Βουτιές κορμιών, στην θάλασσα. Αντανακλάσεις φωτός, φωτιάς και αστεριών. Φωτεινές στο σκοτάδι, σαλεμένες, στιγμές. Πιο ισχυρές, κι από τσουνάμι. Ξαφνικά τα σύνορα, άρχισαν να φλέγονται. Το ταξίδι έως εκεί τώρα δεν μοιάζει με αναψυχή, αλλά με πολεμική αποστολή. Μια χώρα με χρυσό παρελθόν, αλλά παρόν...εν βρασμώ. Ο δικός της Πρωθυπουργός... προτίμησε να μαγειρεύει σπεσιαλιτέ με κάρρυ σε τηλεοπτική εκπομπή, από το να κυβερνάει μια χώρα σαν την Ταυλάνδη! Έβλεπα τώρα στις ειδήσεις την πρωτεύουσα Μπανγκόγκ να φλέγεται. Οδομαχίες,ξύλο, καπνογόνα. Φανταζόμουν τις αντιδράσεις των πλανόδιων και των εκδιδόμενων κοριτσιών. Κακή εποχή για ταξίδι εκεί, λένε τα ταξιδιωτικά γραφεία. Εκδιδόμενη ταξιδιωτική οδηγία. Υπάρχει άραγε ο παράδεισος του φτωχού ή μόνο η κόλασή του;

10 comments:

alekos markellos said...

Πολύ ενδιαφέρουσα χώρα αλλά δυστυχώς οι σύγχρονοι δημοκρατικοί θεσμοί είναι "ξένο σώμα".

Ας τους βοηθήσει ο Βούδας.

Φιλιά ταξιδιάρικα!

Aggelos Spyrou said...

Πριν πάρω θέση για τον "Παράδεισο" ή την "Κόλαση" που ανέφερες, πρέπει να ρωτήσω τους ντόπιους "τι σημαίνει ζωή".

Είμαι σίγουρος ότι θα με εκπλήξουν με τη ρεαλιστική τους φιλοσόφηση, τη σκληρή και απορριπτέα από εμάς, τους "πολιτισμένους" Δυτικούς.

Σε αναβρασμό είμαστε κι εμείς, απλά είναι αόρατος, δεν τον ορίζουν τα στοιχειά όπως η φωτιά, το λένε "κρίση".

Οικονομική ως επί το πλείστον.

Καλησπέρα!

Tzeve said...

καλησπέρα...

δεν έχει τύχει να κατέβω μέχρι εκεί...θα το ήθελα όμως...γιατί οι ομορφιές είναι σπάνιες.

όπου φτωχός και η μοίρα του, και εμείς σαν δυτικός κόσμος και πολιτισμένος τα καταβροχδίζουμε όλα στο πρωϊνό μας.

Η δυστυχία είναι μεγάλη και χωρίς το πύρινο παρόν...και εκεί και σε πολλές άλλες χώρες..Άφρικα...Αμέρικα (Νότια)και Ασία...

Αλητισσα said...

Περίμενε λίγο και θα δεις πως θα είμαστε σε λίγο καιρό, εδώ στην Ελλάδα..
Μας περιμένουν πολύ δύσκολες μέρες νομίζω..

ενας ανοητος αντρας said...

καλησπεριζω...

γιατι υπαρχει ο παραδεισος του πλουσιου? και για ποσο?
και τι να ορισουμε σαν παραδεισο και τι σαν κολαση?
εννοιες σχετικες και πολυ ευμεταβλητες...ο χθεσινος παραδεισος σημερινη κολαση

νασαι καλα
υ.γ. αντε...ακομα λιγο και θα ελθει αλλη μια κορυφωση!!!
και ξανα απ'την αρχη...

Aristodimos said...

Μια χώρα με φυσικό πλούτο αστείρευτο και ιστορία ζηλευτή... Μια χώρα που ετυχε να επισκεφθώ πολλές φορές και πάντα εφευγα με την ελπίδα να τυχει να ξαναπάω σύντομα...
Κι όμως... Κρίμα ! ! !
Εμεις κάνουμε κόλαση τον κάθε μας παράδεισο...

Την καλησπέρα και την αγάπη μου
Αρης

"ζαχαρούλα.." said...

καλησπέρα αγαπημένη μου!!!

ενδιαφέρουσα ανάρτηση!!!!!!!!

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ said...

"΄Οπου ο φτωχός κι' η μοίρα του" έλεγε η γιαγιούλα μου στ' Ανάπλι.

Το "Χαμομηλάκι" ξεκίνησε μια όμορφη κίνηση(εικονο-μαραθώνιο το λέω εγώ) για τα παιδιά. Τί καλύτερη και πιο τρυφερή εικόνα από εκείνη στο Λονδίνο που θηλάζεις το μωρό σου.

;-)

Καλή σου εβδομάδα,

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Spitogata said...

"ο χθεσινος παραδεισος σημερινη κολαση"

Πιανομαι από την φράση του Ανόητου για να απαντήσω σε όλους.
Θα αναρωτηθεί κανείς γιατί εν μέσω παγκόσμιας οικονομικής κρίσης εγώ κοιτάζω προς Ταυλανδη. Κι όμως. Όλα σχετίζονται...

Όπως και Αριστόδημος έχω επισκεφτεί την αυτή πανέμορφη χώρα και την έχω γυρίσει.
Σε μαγεύουν η ομορφιά, οι γεύσεις, τα αρώματα, τα αγγίγματα της.
Το ταυλανδέζικο μασαζ είναι ένα ευεργετικό δώρο προς το κορμί, τον, νού και την ψυχή μας.
Και όχι ως είδος πολυτελείας. Αλλά παντού με 4 έως 8 ευρώ την ώρα.

Η τιμή αυτή είναι αντιπροσωπευτική της Ταυλάνδης, όπου ο μέσος μισθός ενός δημοσίου υπαλλήλου ή ενός εκπαιδευτικού ήταν το 2006 μόλις 130 ευρώ το μήνα.

Μέναμε σε καλύβες με 6 ευρώ, τρώγαμε εξωτικά και λουκούλεια με μόλις 10.
Η Ταυλάνδη μοιάζει με τον παράδεισο του μέσου ή και φτωχού Ευρωπαίου. Τα εισητήρια κοστίζουν, αλλά κάνεις απόσβεση όσο περισσότερο μένεις εκεί.

Την τελευταία φορά που έφυγα από εκεί είπα θα κάνω την ζωή κόλαση στον Δ/ντή μου, να με απολύσει, να με αποζήμιώσει και να γυρίσω πίσω για όσο μου φτάσουν τα λεφτά...κανα δυο -τρία χρόνια δηλαδή. Το σενάριο αυτό δεν υλοποιήθηκε ποτέ βέβαια...
αλλά πάντα στο μυαλό μου η Ταυλάνδη είναι το καταφύγιο που με περιμένει. Να ξεφύγω από την όποια κόλασή μου.

"Εμεις κάνουμε κόλαση τον κάθε μας παράδεισο..."

γράφει ο Αριστόδημος και με επαναφέρει.

Έχεις τόσο δίκιο φίλε μου.
Οι άνθρωποι δημιουργούμε και καταστρέφουμε τα πάντα.
Καμιά φορά φοβάσαι και να ομολογήσεις πόσο όμορφα είναι στον δικό σου παράδεισο, για να μην βρεθεί κανείς να ζηλέψει και να στον κλέψει.

Άλλες φορές καίγεσαι μαζί με ξερά.
Πριν λίγο άκουγα πάλι στις ειδήσεις.
Μάχες στα σύνορα Ταυλάνδης - Καμπότζης...

Πόσο φαιδροί πρέπει να είναι οι ηγέτες που αντί να ταίσουν τον φτωχό λαό τους , τον στέλνουν θυσία σε λάθος μάχες.

Καλή μέρα σε όλους.
Όσους αφήσατε το στίγμα σας και όσους σιωπήσατε...

"ζαχαρούλα.." said...

σου έχω προσκλησούλα!!!!!!!!!!

καλημέρες γλυκιά μου!!