BLOGGERS - ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ

«Ξύπνησε και έτρεξε αμέσως να ανοίξει τον υπολογιστή. Σε λίγη ώρα θα ήξερε τα πάντα». Μέχρι να ανοίξει το σύστημα, από το μυαλό της πέρασαν μύριες εικόνες. Οι περισσότερες, μέσα από τις τελευταίες 24ώρες. Ώρες μονάχα. Κρίσιμες ώρες... Χθες το πρωί ήταν που ξύπνησαν αγκαλιά. Μια καρδιά. Ένιωθε ασφάλεια στα χέρια του, απόλυτη αγάπη και αποδοχή. Αυτός έφερε μέσα του την φλόγα της πάλαι ποτέ Περσίας και εκείνη, την δροσιά του Ατλαντικού ωκεανού. Οι διαφορετικές ρίζες τους συναντήθηκαν πριν δύο χρόνια, όταν στην πανεπιστημιακή κοινότητα, μάχονταν και οι δύο για τα δικαιώματα των μεταναστών. Ερωτεύθηκαν αμέσως. Αυτός μελαμψός και αινιγματικός. Εκείνη αέρινη και φωτεινή. Εκείνος, μεγαλωμένος μουσουλμάνος. Αυτή χριστιανή. Οι θρησκείες τους παραδόξως, δεν στάθηκαν εμπόδιο στην ένωσή τους, ούτε στον ταχύτατο γάμο τους. Επέλεξαν μια λιτή, πολιτική τελετή και παντρεύτηκαν. Πολλοί «δικοί» της άνθρωποι, άφηναν να εννοηθεί πως ο γαμπρός την χρησιμοποίησε, προκειμένου να εξασφαλίσει την παραμονή του στην χώρα. Πόσο μικρούς και φοβικούς τους έβλεπε. Άλλωστε ο καθένας τους κρινόταν από αυτά που υποψιαζόταν. Εκείνη ήξερε τον άνθρωπό της και μαζί του ήταν απολύτως ευτυχισμένη. Τουλάχιστον μέχρι χθές... Το ζευγάρι, απολάμβανε την ηρεμία του σπιτιού τους. Εκείνη απορροφημένη σε πανεπιστημιακά συγγράμματα. Εκείνος, περνούσε απλώς την ώρα του στον υπολογιστή. Χαμένος ως συνήθως μέσα σε αραβουργήματα επικοινωνούσε με τα «αδέλφια» του. Είχε πολλά αδέλφια, σε Πακιστάν, Αμερική, Ευρώπη. Μεγάλη οικογένεια. Η γυναίκα του δεν είχε γνωρίσει παρά ελάχιστους συγγενείς του. Κυρίως άντρες. Διακριτικές παρουσίες, που σπάνια έκαναν αισθητή την εμφάνισή τους. Επικοινωνούσαν μεταξύ τους, κυρίως μέσω διαδικτύου, στα αραβικά. Ήταν μόλις πέντε το απόγευμα, όταν κάτι σημαντικό συνέβη. Το πληροφορήθηκε από τα αδέλφια του. Έμοιαζε εξαιρετικά επείγον. Σηκώθηκε βιαστικά από τον υπολογιστή. Την πλησίασε στο κρεβάτι. Της είπε πως έπρεπε να την αφήσει. Για λίγο. Σφράγισε το στόμα της με ένα φιλί και έφυγε να συναντήσει τον «αδελφό», που έιχε άμεσα ανάγκη την βοήθειά του. Ένα περίεργο συναίσθημα αγωνίας την κατέκλυσε. Σαν εκατομμύρια ψύλλοι να είχαν μπεί στο αίμα της και να χοροπηδούσαν ανεξέλεγκτα. Ήταν άραγε φλόγα ζήλιας; Ανασφάλεια; Ο αγαπημένος της δεν έφευγε συχνά από το σπίτι, πόσο μάλλον τόσο άξαφνα. Ποια να ήταν άραγε αυτή η ανάγκη, που τώρα τον οδηγούσε μακριά της; Κάθε λεπτό, με την απουσία του, φαινόταν αργό. Κάθε στιγμή της ώρας, η απορία γινόταν βασανιστική. Προσπάθησε να αποβάλλει από το νου της, κάθε νευρωτική σκέψη. Πάλεψε να συνεχίσει το διάβασμα , μα μάταια. Δεν μπορούσε να ησυχάσει. Δεν της ήταν δυνατόν να σταματήσει το μυαλό της, από το να οργιάζει. Άνοιξε την τηλεόραση, με την ελπίδα πως όλο και κάτι θα της αποσπούσε την προσοχή. Το πρώτο κανάλι που άνοιξε, μετέδιδε απευθείας εξελίξεις, σε έκτακτο δελτίο. Breaking news. Η παρουσιάστρια εμφανώς προβληματισμένη, έδινε το στίγμα της είδησης. «Βομβιστική επίθεση στον κεντρικό σταθμό του Μετρό. Δεκάδες νεκροί, σε εκατοντάδες υπολογίζονται ήδη οι τραυματίες». Ρεπόρτερ, όλων των μέσων ενημέρωσης είχαν καταφθάσει στον χώρο έξω από τον κεντρικό σταθμό. Ασθενοφόρα και περιπολικά έβαφαν κόκκινη την νύχτα. Ουρλιαχτά απελπισίας και απόγνωσης έσκιζαν τον αέρα. Από απόσταση ασφαλείας ο δημοσιογράφος του καναλιού προσπαθούσε να περιγράψει όσο το δυνατόν πιο ψύχραιμα τα γεγονότα, που είχαν προηγηθεί. «Ήταν λίγο μετά τις επτά, εδώ στον κεντρικό σταθμό του Μετρό, όταν σημειώθηκαν εκρήξεις στον συρμό, που εκτελούσε το δρομολόγιο Κέντρο – Αεροδρόμιο. Δυστυχώς, τα βαγόνια ήταν γεμάτα επιβάτες. Δεκάδες άνθρωποι έχουν χάσει την ζωή τους. Ανυπολόγιστος είναι ο αριθμός των τραυματιών, ενώ στον σταθμό υπάρχει και μεγάλος αριθμός εγκλωβισμένων». Ακούμπησε τις παλάμες στα μάγουλά της. Χαρακτηριστική, ανθρώπινη αντίδραση, στο άκουσμα δυσάρεστων γεγονότων. Άραγε να πήρε και ο άντρας της το μετρό; Δεν της είχε πει λεπτομέρειες για το που θα πήγαινε. Στο κέντρο απέφευγε να χρησιμοποιεί το αυτοκίνητο. Λόγω ελλείψεως θέσεων πάρκινγκ. Προτιμούσε να περπατάει και να παίρνει το τραίνο. Να απολαμβάνει την διαδρομή. Πήγε μέχρι το γκαράζ. Το αυτοκίνητο ήταν εκεί. Άθικτο. Οι παλμοί της ανέβηκαν και άλλο. Σήκωσε το ακουστικό και τον κάλεσε στο κινητό τηλέφωνο. Μόνο να ακούσει πως είναι καλά ήθελε. Τίποτα άλλο. Η ιδέα της ξαφνικής και αναπάντεχης τραγωδίας, την είχε αναστατώσει ακόμα περισσότερο. Είχε κάθε λόγο να τον αναζητήσει. Όσο περίμενε στο ακουστικό, η σιωπή την έκανε να ανατριχιάσει. Κανένα σήμα. Ούτε καν προώθηση. Μονάχα μια βουβή, απόλυτη σιωπή. «Τα πρώτα ευρήματα στον τόπο της τραγωδίας, οδηγούν τις αρχές στο συμπέρασμα πως πρόκειται για τρομοκρατική επίθεση. Πιθανών, επίθεση αυτοκτονίας. Οι βόμβες τοποθετήθηκαν σε πέντε διαφορετικά βαγόνια και πυροδοτήθηκαν ταυτόχρονα». Η έκτακτη μετάδοση ενισχυόταν συνεχώς με νέες πληροφορίες. Μα δεν είχε την ψυχραιμία να παρακολουθήσει τις εξελίξεις. Καλούσε ξανά και ξανά τον αριθμό του. Κάθε φορά με μεγαλύτερη αγωνία. Περισσότερη ένταση. Μεγαλύτερη προσμονή. Το αποτέλεσμα όμως ήταν πάντα το ίδιο. Σιωπή. «Συγγενείς ή άλλοι ενδιαφερόμενοι παρακαλούνται να μην προσεγγίζουν στον χώρο του σταθμού. Όσοι έχουν χάσει επαφή με δικά τους πρόσωπα, παρακαλούνται να παραμείνουν σπίτια τους, να κρατούν ελεύθερες τις τηλεφωνικές γραμμές και να περιμένουν ενημέρωση». Δεν ήθελε ούτε να φανταστεί πως ο άντρας της μπορεί να βρίσκεται ανάμεσα στα θύματα της επίθεσης. Η ιδέα και μόνο την άφησε μουδιασμένη. Την παρέλυσε. Σαν να μην ένοιωθε το αίμα της να κυλά στις φλέβες της. Κρατώντας σφιχτά το τηλέφωνο στο χέρι, κάπου ανάμεσα στον καναπέ και την συσκευή της τηλεόρασης, λιποθύμησε. Μέσα στην παραζάλη της φώναζε το όνομά του. Η εικόνα του ερχόταν στο μυαλό της, δίχως να είναι ξεκάθαρο αν πρόκειται για όνειρο ή εφιάλτη. Τον έβλεπε εκεί που καθόταν πάντα. Στον υπολογιστή του. Μα ξαφνικά η οθόνη μάτωσε. Τα χέρια του γέμισαν αίμα. Γύρισε την κοίταξε στα μάτια για μερικά δευτερόλεπτα και έπειτά…το κορμί του τινάχτηκε, έγινε χίλια κομμάτια. Ξύπνησε και έτρεξε στον υπολογιστή. Η αναμονή μέχρι να ανοίξει της φάνηκε αιώνια. Ήθελε να ψάξει να βρει το μήνυμα που έλαβε ο άνδρας της. Αυτό που τον έκανε να φύγει. Ίσως και να μην ξαναγυρίσει. Μπορεί να μάθαινε τον τόπο συνάντησης, να απέκλειε τουλάχιστον το ενδεχόμενο να ήταν στον κεντρικό σταθμό. Έπρεπε να μάθει τα πάντα. Πληκτρολόγησε τον κωδικό του μα…ήταν άκυρος. Τον είχε αλλάξει. Το πότε δεν είχε τόση σημασία. Τώρα όμως, δεν είχε τρόπο να μπει στα αρχεία ή στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο του. Χτύπησε το χέρι στο γραφείο και ξέσπασε σε κλάματα. «Οι αρχές μελετούν καρέ – καρέ τις κασέτες από τις κάμερες ασφαλείας του σταθμού. Ήδη έχουν εντοπίσει πλάνα με τους πιθανούς δράστες της βομβιστικής επίθεσης. Πληροφορίες αναφέρουν πως και οι πέντε καμικάζι αυτοκτονίας, ανήκουν σε εξτρεμιστική ισλαμική οργάνωση». Το κανάλι είχε εξασφαλίσει αποκλειστικά πλάνα, από τις κάμερες ασφαλείας, που πιθανόν κατέγραφαν τις κινήσεις των υπόπτων. Επεξεργασμένα τεχνικά, ώστε να μην διακρίνονται πρόσωπα. Η ματιά της στάθηκε στο καμηλό παλτό, ενός εκ των υπόπτων. Της φάνηκε πως αναγνώρισε το δώρο που είχε κάνει στον άντρα της, φέτος στα γενέθλιά του. Σκούπισε νευρικά τα δάκρυα από τα μάτια της και γονάτισε μπροστά στην οθόνη της τηλεόρασης. Δεν είχε δει καλά. Έπρεπε να περιμένει την επανάληψη των πλάνων, για να βεβαιωθεί. Πέρασε τα χέρια μέσα από τα μακριά μαλλιά της και τα άφησε να κρέμονται εκεί. Μια κραυγή ξεπήδησε αυτόματα από μέσα της. Ήταν εκεί. Στον σταθμό. Τον έβλεπε. Τον αναγνώρισε. Από το περπάτημά του. Το ανάστημά του. Το πρόσωπο ήταν θολό. Αλλά πέρα από αυτό ήταν σίγουρη. Ο άντρας της ήταν στο μετρό. Ανάμεσα στους νεκρούς ή τους τραυματίες άραγε; Μήπως ήταν ακόμα εγκλωβισμένος; Μα γιατί να του συμβεί αυτό; Ποια κακιά στιγμή τον έφερε στον πυρήνα της έκρηξης; Που έπρεπε τώρα ως γυναίκα του να απευθυνθεί; Ο ειρμός της διακόπηκε απότομα, από τα απανωτά χτυπήματα στην πόρτα. «Αστυνομία, ανοίξτε, έχουμε ένταλμα». Άνοιξε, πνιγμένη και κατακόκκινη από τα αναφιλητά. «Αναγνωρίζεται αυτόν τον άνδρα, κυρία μου;» Ρώτησε ένας ένστολος, με την φωτογραφία του συζύγου της στο χέρι. «Ναι! Είναι ζωντανός;» Μπόρεσε μόνο να ψελλίσει. «Όχι μόνο δεν είναι, αλλά οδήγησε στον τάφο τουλάχιστον άλλους 156 αθώους...» ΣΠΙΤΟΓΑΤΑ ΤΟ ΔΙΗΓΗΜΑ ΑΥΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟ ΤΟΥ 2007 ΣΤΟ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΕΡΓΟ "BLOGGERS-ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ" ΜΙΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ARTBOMBER ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΟΚΟΛΗ