ΚΑΤΙ ΜΥΡΙΖΕΙ...

Τώρα που άνοιξε ο καιρός, κάθε απόγευμα πηγαίνουμε με τον μπέμπη καροτσάδα στο πάρκο της γειτονιάς. Να κάνει κούνια, να πάρει καθαρό αέρα το παιδί, να ανοίξει το μάτι του, να γνωρίσει άλλα παιδάκια, να κουραστεί και να κοιμηθεί πιο άνετα το βράδυ. Η βόλτα στις κούνιες έγινε πάλι μέρος της καθημερινότητάς μας. Βοηθάει και το περπάτημα στην εκγύμναση όλου του σώματος λένε- "πλησιάζει καλοκαιράκι και πρέπει να το κουνήσουμε λιγάκι, για να μην παρακουνιέται στην παραλία, το κωλαράκι-" μεταφράζεται αυτό... Έτσι πολλοί σκοποί αγιάζουν πολλά μέσα ταυτόχρονα, απλά , ακολουθώντας την ιεροτελεστία της απογευματινής βόλτας. Το όχημα παρακαλώ είναι 4Χ4, φέρει όλα τα απαραίτητα αξεσουάρ, για να εξασφαλίζει στον Νικι Λάουντα τζούνιορ σωστή θέση, ασφάλεια και γενική εποπτεία. Από πίσω η περήφανη μαμά, να τσουλάω το καροτσάκι στο ίσιωμα, να το σπρώχνω στις κατηφόρες, να κρατάω κόντρα στις ανηφόρες, έως ότου φτάσουμε στην παιδική χαρά και χαρούμε. Ακόμα ψάχνω την καλύτερη διαδρομή, διότι άλλο να το λες, άλλο να το ζεις... Όλοι οι δρόμοι δεν οδηγούν στις...κούνιες άνετα. Λακούβες από εδώ, κακά σκύλων από εκεί, παρκαρισμένα οχήματα στις στροφές, μαλάκες οδηγοί που δεν σου δίνουν προτεραιότητα στις διαβάσεις, από όλα έχει το σαφάρι εώς τις κούνιες! Υπομονή και χαμόγελο να έχεις...μέχρι να τα χάσεις! Σήμερα είπα να δοκιμάσω την διαδρομή μπροστά από το στρατόπεδο. Ήμουν κάπως κουρασμένη και είπα να την προτιμήσω για συντομία. Άλλωστε αυτήν ακολουθούσα και όταν ήμουν παιδί, για να πάω στο σχολείο... Στην γωνία του στρατοπέδου ακριβώς το πεζοδρόμιο στενεύει, ίσα - ίσα περνάει το καρότσι και δίπλα ακριβώς σφυρίζουν τα αυτοκίνητα σπινιάροντας στην στροφή. Τι, να κάνω θα τα καταφέρω σκέφτηκα...και πήρα μια βαθιά ανάσα. Μέσα από τα κάγκελα του στρατοπέδου υπάρχει φυλάκιο. "Τα καήμενα τα παλικάρια , που φυλάνε σκοπιά" θα μπορούσα να σκεφτόμουνα. Όμως με πρόλαβε η μυρωδιά. Κoντοστάθηκα για λίγο. Τί ήταν αυτή η μυρωδιά; "Μήπως τα έκανε ο κανακάρης μου;" σκέφτηκα... "Μπα του μωρού μου μοσχοβολάνε", έδωσα γρήγορα την απάντηση στον εαυτό μου. "Τι είναι όμως αυτό, μπροστά μου, που απλώνεται;" Μια σακούλα λευκή διάφανη... γεμάτη με κάτι παχουλές... κακοχυμένες... κακούλες... Κοινώς Σκατούλες! Η σακούλα καταλάμβανε σχεδόν όλο το -στενό- πεζοδρόμιο. Αριστερά μάντρα, δεξιά δρόμος - ταχείας κυκλοφορίας- μπροστά σκατούλες. Απόρρησα. Κοίταξα επάνω στο φυλάκιο. Μια σκιά κρύφτηκε πίσω από το μικρό παραθυράκι. Δεν ξέρω αν ήταν δικές του οι εν λόγω σκατούλες, αλλά σίγουρα μπήκαν στον δρόμο μας. Και δεν χρωστάμε τίποτα, σε κανέναν, να μεταφέρουμε τις αυτοκρατορικές κουράδες του στις ρόδες ενός καροτσιού, ενός μωρού. Καταλαβαίνω, τον έπιασε κόψιμο στην σκοπιά, δεν έιχε τι να κάνει... Τα έκανε σε μια σακούλα ο άνθρωπός και τί πιο λογικό... τα πέταξε πάνω από την μάντρα στον δρόμο. Αν αυτός φυλάει την πατρίδα...Θεός να μας φυλάξει από τα "κακά". Δεν πρέπει να προσγειώθηκαν στο κεφάλι κανενός - μάλλον λέω - από τύχη - ήταν όμως πατημένα. Και κοίτονταν εκεί μπροστά μου. Η σακούλα και τα κακά του. Χρειάστηκε να περιμένω να κόψει η κίνηση των οχημάτων, να κάνω έναν ελιγμό, να περάσω από δεξία , να βγω στον δρόμο και να συνεχίσουμε την πορεία μας προς τις κούνιες! Στην επιστροφή διάλεξα άλλη διαδρομή... Άλλη διαδρομή θα έπιλέγω πάντα. Μέχρι να τους βάλουν κάπου κοντά μια λεκάνη ή ακόμα καλύτερα ένα ειδικό συντριβάνι...! Τουλάχιστον εώς ότου οι φαντάροι μας, βρουν άλλο τρόπο να αδειάζουν τα "πυρομαχικά" τους, εμείς μακριά πιτσιρικά. Μην μας σκάσουν την επόμενη φορά στο κεφάλι! Λέει...δεν λέει!