ΜΟΝΟ ΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ

Ονειρεύτηκα πριν κάτι μέρες πως η μητέρα με τον πατέρα μιλούσαν. Χωρίς έχθρα, χωρίς ειρωνεία, χωρίς κακία. Χωρισμένοι από το 1989, δεν είχαν ανταλλάξει -έκτοτε- ποτέ πρόταση χωρίς και τα τρία. Εκείνη, δε ούτε κουβέντα δεν ήθελε για τον χοντρό! Εκείνο τον άτιμο, που την παντεύτηκε 20 χρονών σαν την δροσιά και την άφηνε τότε, ετών 38 με δύο παιδιά. "Πάρε και τα παιδιά σου και φύγε!" του μήνυσε, μπροστά στην μεγάλη, έκπληκτη , κόρη. "Θα τα πάρω!". Τα πήρε...και έφυγε. Μα για επιστροφή, ούτε νύξη. Ούτε χρόνος δεν πέρασε και εκείνος παντρεύτηκε ξανά. Την ιδιαιτέρα, κατά δέκα χρόνια πιο νέα, από τη πρώην -πλέον- γυναίκα. "Την τσούλα!" Φώναζε, μέχρι που η αντικατάσταση έσωσε την κατάσταση. Παντρεύτηκε πάλι και εκείνη, όχι πάλι κοιλαρά, αλλά έναν άνδρα με μια γάμπα -γυμνασμένη- να! Πάνε περίπου 20 χρόνια τώρα. Περασμένα, ξεχασμένα, θα έλεγε κανείς. Μα όχι, ακόμα οι θύμισες , δηλητήριο στάζουν. Πληγωμένου εγωισμού, εγκατάλειψης, απώθησης, που δεν θέλεις να προωθήσεις ξανά, από την βαθιά στοιβάδα της ψυχής που έχουν θαφτεί, επάνω στην επιφάνεια. Στο όνειρο λοιπόν θα έτρωγαν λέει έξω και πάλι όλοι μαζί. Όχι τότε, τώρα. Σήμερα. Εκείνη έμοιαζε χαρούμενη, άνετη με το γεγονός. Θα τον συναντούσε ξανά 20 χρόνια μετά και δεν την ένοιαζε. Σαν να μην είχε πληγωθεί στο παρελθόν. Σαν να μην του το κράταγε μανιάτικο. "Λέω να πάμε στον Αβραάμ για κεμπάμπ" της είπα, θα του αρέσει εκεί. "Και εγώ αυτό σκεφτόμουν" απάντησε "...θα του αρέσει πολύ"! Οι ακτίνες του ξύπνιου, μας πρόλαβαν στο πάρκινγκ, άνοιξα τα μάτια, ξύπνησα...Έτσι εξηγείται...Όνειρο ήταν...και τελικά δεν φάγαμε τίποτα! Βγάζει κανείς νόημα;