LONDON TIMES

Το Λονδίνο δεν αποτελεί τυχαία την νούμερο ένα επιλογή μόνιμης διαμονής των πλουσιότερων ανθρώπων του πλανήτη, από την Μαντόνα έως τους σύγχρονους Ρώσους κροίσους. Είναι μια πόλη μοναδική που συνδυάζει το παλαιό με το σύγχρονο, την ιστορία με την εξέλιξη... Την τάξη με την ποικιλία... Τα ταξί τους αν και ακριβά, έχουν την δυνατότητα να επιβιβάζουν καροτσάκια άνετα και γρήγορα χωρίς να κλείνουν και να μπαίνουν στο πορτ - μπαγκαζ. Είτε είναι για μωρά, είτε αναπηρικά. Γεγονός που προσδίδει σε αυτή την πόλη ένα ακόμα πιο ανθρώπινο πρόσωπο. Εμείς ταξιδέψαμε έως εκεί οικογενειακά. Πρώτο ταξίδι για τον έξι μηνών μπέμπη μας γενικά και πρώτο ταξίδι για τον έφηβο 13χρονο μεγάλο γιο, στο εξωτερικό. Αν και στην αρχή φοβόμουν το πως θα αντιδράσει το μωρό...ο μπέμπης μας επέδειξε απίστευτη προσαρμοστικότητα. Άνοιγε τα μάτια και ρούφαγε εικόνες, αναπαυτικά καθισμένος στο καρότσι του...το δικό του όχημα πολυτελείας. Πήγαμε σε καθεδρικούς ναούς... Στο Παλάτι του Μπάκινχαμ... Στο Βρετανικό μουσείο να αποτίσουμε φόρο τιμής στα μάρμαρα του Παρθενώνα... και σε πολλά ακόμα μέρη. Επισκεφθήκαμε όσα περισσότερα μπορούσαμε στην μια εβδομάδα που περάσαμε εκεί, όχι γιατί εμείς δεν τα είχαμε ξαναδεί , αλλά για να αφήσουν το αποτύπωμά τους κυρίως στο νου, του μεγάλου μας γιου... Από την μια άκρη της πόλης έως την άλλη... κάθε γωνιά είχε την δική της ομορφιά. Το Λονδίνο είναι μια πόλη να την περπατάς και να κρατάς το άρωμά της. Εδώ είμαστε στο προάστιο του Richmond, κάνοντας βόλτα δίπλα στον Τάμεση. Θαυμάζοντας τους αληθινούς πίνακες ζωγραφικής, που φτιάχνει ο άνθρωπος και η φύση... και όταν ο μικρούλης μας πείναγε πολύ...συνεχίζαμε την βόλτα αγκαλιά, όπου πολύ διακριτικά θήλαζε από την μαμά... Από αυτήν την έννοια είναι πιο βολικά τα παιδιά όταν ταξιδεύουν πολύ μικρά. Δεν έχουν ανάγκη από ειδικά φαγητά και δεν τα κυνηγάς δεξιά και αριστερά... Η πιο συγκινητική μέρα όμως ήταν η Μεγάλη Τρίτη. Με οδηγό την μικρή μου αδελφή, που μένει μόνιμα στο Λονδίνο, πήγαμε πίσω στον χρόνο... Ταξιδέψαμε έως το Camberley, το χωριό που ζούσαμε στην Αγγλία 20 χρόνια πριν. Ούτε εγώ, ούτε εκείνη είχε τύχει να βρεθούμε πίσω εκεί ξανά. Εδώ και 20 χρόνια. Δάκρυα, ανατριχίλες και μια απίστευτη συγκίνηση μας έπιασε και τις δύο αντικρίζοντας αυτή την πόρτα. Την πόρτα του τότε σπιτιού μας. Σαν από τύχη η πόρτα ήταν ανοιχτή...λες και το σπίτι μας περίμενε. Δύο παιδάκια έπαιζαν από έξω και μας ρώτησαν γιατί είχαμε βάλει τα κλάματα... Γιατί άραγε...εδώ μέναμε όταν είμασταν περίπου στην ηλικία τους...μόνο που τώρα επιστρέψαμε ολόκληρη οικογένεια! Κάποια περίεργη σύμπτωση της μοίρας, έσπασε μια μέρα πριν το πόδι της μαμάς τους... BREAK A LEG...που λένε... Έτσι έμεινε στο σπίτι με τα παιδιά, μας υποδέχτηκε με χαρά και μας άφησε να μπούμε μέσα...να πάμε στα παλιά μας δωμάτια...να μας κατακλύσουν οι αναμνήσεις. Αυτή ήταν η θέα από το δωμάτιό μου, στην Πίσω αυλή, στην αυλή όπου είχαμε γνωριστεί για πρώτη φορά με σκιουράκια! Η αυλή που ερχόντουσαν και με φλέρταραν για πρώτη φορά αγοράκια. Το ταξίδι στον χρόνο συνεχίστηκε...επόμενη στάση το δημοτικό μου σχολείο...Αυτή είναι η πρόσοψη... και αυτή η πίσω αυλή. Το κτίριο στο κέντρο ήταν η τάξη μου, περιτριγυρισμένο από γκαζον. Αυτό το σχολείο, κάποιοι από εσάς έχουν διαβάσει να το περιγράφω σε παλιότερο ποστ. Εδώ διδάχτηκα την αγγλική παιδεία και τόσα πολλά άλλα πράγματα, που με έκαναν σήμερα αυτή που είμαι. Επιστροφή στο σήμερα. Εδώ που τώρα ζει η αγαπημένη μου little sissy. Σε αυτό το υπέροχο σπίτι 100 ετών παλιό, που όμως σε γεμίζει με τόση ομορφιά και τόση γαλήνη. Αυτή είναι η θέα από το παράθυρο του δωματίου που μέναμε, στην πίσω αυλή. Απλά μαγευτική. Και εδώ το meeting point δίπλα στο παλιό πηγάδι για τσιγάρο...διότι όπως και παντού στην Αγγλία, το κάπνισμα απαγορευόταν αυστηρά μέσα στο σπίτι. Επιτάφιο και Ανάσταση σε εκκλησία δεν κάναμε...κυρίως διότι ήταν μακριά από το σπίτι για να ταλαιωρούμε αργά την νύχτα τον μπεμπούλη...Το αναστάσιμο τραπέζι που ετοιμάζαμε όμως από νωρίς είχε από όλα...μέχρι και μαγειρίτσα! Μοιραστήκαμε τα ελληνικά παραδοσιακά εδέσματα με δύο Κολομβιανούς, μια Τσέχα, έναν Άγγλο και ένα ζευγάρι όπου η κοπέλα ήταν Ελληνίδα και ο σύζυγος Τούρκος...πολιτισμικό ποτ - πουρί! Ακούσαμε το ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ στο ΙΝΤΕΡΝΕΤ και το βιώσαμε βαθιά και κατανυκτικά. Ίσως ακόμα περισσότερο από ότι εάν είμασταν εδώ στην πατρίδα. Φτάνοντας στο τέλος θα ήθελα να ευχαριστήσω από την καρδιά μου την οικογένειά μου... Τον αγαπημένο μου Γάτο που είχε την εκπληκτική ιδέα για αυτό το ταξίδι και την υλοποίησε σε κάθε της λεπτομέρεια με πολλή - πολλή αγάπη... Την αδελφούλα μου που είναι πάντα με μια μεγάλη αγκαλιά... και τους μικρούς ταξιδευτές, τα παιδιά μου ... που είναι απλώς ΥΠΕΡΟΧΑ... Η καλύτερη παρέα παντού και πάντα!