ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΜΙΑΣ ΥΠΑΡΞΗΣ ...............6

ΠΡΟΣΟΧΗ: ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΓΙΑ ΑΝΗΛΙΚΟΥΣ. ΕΜΠΕΡΙΕΧΕΙ ΑΣΕΜΝΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ. ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΜΕΡΟΥΣ ,ΤΟΥ ΣΥΝΟΛΟΥ Ή ΤΗΣ ΙΔΕΑΣ. ΤΟ ΕΡΓΟ ΥΠΑΓΕΤΑΙ ΣΕ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΣ.

Οι δρόμοι στο Παρίσι, γεμάτοι ζωή. Νέοι που μοιάζουν να έρχονται από κάθε γωνιά της γης γεμίζουν τις Brasserie. Γελάνε, μιλάνε, περπατούν ανέμελα. Πριν λίγο καιρό βλέπαμε στις ειδήσεις, διαβάζαμε στις εφημερίδες για εξεγέρσεις παιδιών μεταναστών στην πρωτεύουσα της Γαλλίας. Μέρες και νύχτες τα προάστια των μεταναστών φλέγονταν. Οι εικόνες που αντικρίζω τώρα είναι ολότελα διαφορετικές.

Ο Σηκουάνας δροσίζει ευχάριστα την ατμόσφαιρα, καθώς το αεράκι ανεμίζει το φουλάρι μου. Κοιτάζω απέναντι μου την πλάγια πλευρά του Λούβρου. Είναι απίστευτο! Τόση λεπτομέρεια, σε απαράμιλλο όγκο. Νομίζω πως ζω σε όνειρο. Θα περάσω πολλές μέρες στο Λούβρο, αλλά και στο Πομπιντού, το μουσείο σύγχρονης τέχνης. Η αλήθεια είναι πως για τον λόγο αυτό, είμαι εδώ. Φοιτητής Ιστορίας της τέχνης. Το Παρίσι, η Ρώμη, η Φλωρεντία, είναι πόλεις που όφειλα να επισκεφθώ. Δεν πρέπει να αφήσω μουσείο για μουσείο…

Καλά βέβαια όλα αυτά, αλλά Παρίσι σημαίνει κι άλλα πολλά. Υπάρχει και...η τέχνη του έρωτα, οπότε αν υπάρχει καμία συμφοιτήτρια διαθέσιμη να μου γιατρέψει τις καύλες, δεν θα αρνηθώ! Η πόλη του έρωτα και του φωτός δεν λένε; Αλίμονο μη φύγω από εδώ με το πουλί στο χέρι. Και συμφοιτήτρια να μην είναι, δεν θα χαλαστώ!

Σαν το κορμί που έσκασε μύτη απο το ασανσέρ νωρίτερα, στο ξενοδοχείο... Μόνο που την σκέφτομαι, μου σηκώνεται. Θα είμαστε και στο ίδιο ξενοδοχείο… Θα έχουμε ποικιλία, το πρωί στα τέσσερα στο δωμάτιο μου και το βράδυ «κυρία» να κάθεται στο καβλί μου και να τις λέω το ποίημα...στο δικό της. Να μην πω…πως θα γούσταρα να την σκίσω στην κορυφή του Άιφελ... Να τις αλλάξω τα φώτα σε δημόσια θέα. Τι κομμάτι είναι αυτό Θεέ μου? Αχ, να μου κάτσει μόνο... θα την ξεσκίσω…

Καλά, έχω ξεφύγει. Κοιτάζοντας το Λούβρο…καύλωσα και μόνο με την ιδέα της! Λοιπόν, αυτή τη γκόμενα θα την κυνηγήσω. θα την στήσω στο χωλ του ξενοδοχείου και θα την περιμένω. Ναι! Αυτό πρέπει να κάνω. Που θα πάει, κάποια στιγμή, θα σκάσει μύτη…Θα τσεκάρω αν είναι σόλο ή την έχει φάει άλλος πρώτος. Αν έχει γκόμενο ή γκόμενους. Την κόβω να έχει αντοχές.

Ίσως δεν πρέπει να της την πέσω και από την αρχή. Να δω αν παίζει το μάτι της, άν έχει φαγούρα το μωρό... Είναι διαθέσιμη ή όχι; Γιατί χυλόπιτες και τέτοια… εγώ δεν τα σηκώνω. Δεν έχει γεννηθεί ακόμα η γκόμενα που θα μου το παίξει «δε γουστάρω». Ξέρω να βρίσκω τα κουμπιά τους και να τις κάνω να λιώνουν. Να κρέμονται από το παλαμάρι μέχρι να πούνε το Δεσπότη...Παναγιώτη! Να κάνουν ότι τους λέω. Να τις κοπανάω αλύπητα : Από κάτω, από πάνω, στα τέσσερα… Να χύνουν και να παρακαλάνε να σταματήσω. Κι εγώ εκεί, να συνεχίζω. Να εκλιπαρούν και όταν πια τις έχω σκάψει ανελέητα, να τις σκίζω και από πίσω.

Α…δεν υπάρχει μεγαλύτερη αλήθεια: Όταν η γυναίκα καυλώνει, την έχεις σκλάβα σου. Την κάνεις ότι θες. Κατά βάθος όλες ψάχνουν για επιβήτορες. Να ουρλιάζουν καθώς τις καρφώνεις, να κλαιν. Κι αν ματώνουν κιόλας…άστες να σκούζουνε, αφού μετά από λίγο τους αρέσει. Δεν τα ξέρω νομίζουν αυτά; Η αρχή είναι το ζόρι. Μετά όλες τον παίρνουν γλυκά… κάθονται στο εργαλείο και βγάζουν το σκασμό...

Αχ! Φτιάχτηκα. Ρε τι Λούβρο, πάω στο ξενοδοχείο να τη στήσω. Ώρα για ταρζανιές, ετοιμάσου μωρό μου, σού ΄ρχομαι...

To be continued...