ΚΑΛΠΑΖΟΥΣΑ ΦΑΝΤΑΣΙΑ

Όταν για πρώτη φορά αναρωτήθηκα σοβαρά, τι θέλω να γίνω στην ζωή μου, η απάντηση μου βγήκε αβίαστα. Να γίνω Συγγραφέας!

Καθόμουν στο βαρύ γραφείο του πατέρα μου, από σκαλιστό ξύλο, προσπαθώντας να διαβάσω Γεωγραφία. Το μυαλό μου όμως δεν συγκεντρωνόταν με τίποτα. Για κάθε χώρα που διάβαζα, φανταζόμουν ότι την διάβαινα. Πατούσα στις υψηλότερες κορφές και βρεχόμουν στα μακρύτερα ποτάμια. Ήταν σαν να τα έβλεπα. Όμως, όταν την επόμενη μέρα έπρεπε να θυμηθώ τα ονόματά τους, δεν μπορούσα. Μου έμενε η αίσθηση, όχι η γνώση. Στα διαγωνίσματα πολλές φορές περιέγραφα με εικόνες, τις έννοιες που λησμονούσα. Τελικά οι δασκάλες, κάτω από τον βαθμό, σχεδόν πάντα συμπλήρωναν: "Καλπάζουσα φαντασία". Αυτό το καλπάζουσα, δεν μπορούσα να το καταλάβω. Όταν φοιτούσα στην Αγγλία έγινε: "Vivid Imagination". Ζωηρή φαντασία. Περισσότερο κατανοητό.

Μάλιστα, πως θα μπορούσα λοιπον αυτό μου το ελάττωμα, να το μετατρέψω σε προτέρημα; "Μα, με το να γίνω συγγραφέας", μου άναψε η ιδέα. Ήμουν εννέα. Στην Τετάρτη Δημοτικού.

Αμέσως άνοιξα το πιο όμορφο τετράδιο, για να αρχίσω να γράφω το πρώτο μου βιβλίο. Στην θέση των κενών σελίδων, οι φαντασιώσεις μου έπρεπε να γονιμοποιηθούν. Να σχηματιστούν, να γεννηθούν. Σύντομα, σκέφτηκα το μέγεθος ενός βιβλίου και αποκαρδιώθηκα.

"Πως θα γράψω, εγώ τόσα πολλά";

"Δεν έχω τόση εμπειρία από την ζωή".

"Για να γίνει κανείς συγγραφέας", ξανασκέφτηκα,

"θα πρέπει να έχει πολλές εμπειρίες και κατασταλαγμένες απόψεις".

"Τί ξέρω εγώ από την ζωή; Τίποτα."

Έτσι, ανέβαλα την έναρξη του πρώτου μου βιβλίου και την πιθανότητα να γίνω παιδί - θαύμα στα 9. Το μόνο που έγραψα ήταν κάτι απειλητικά γράμματα. Προς εμένα! Φανταζόμουν ότι τα έγραφε ένας κακός και άσχημος, που ζήλευε την ευτυχία μου και ήθελε να με καταστρέψει. Τα απειλητικά γράμματα πήγαιναν κάπως έτσι:

" Αν νομίζεις πως θα μου ξεφύγεις, είσαι γελασμένη. Θα σε κάνω δική μου και κάθε μέρα θα υποφέρεις".

Υπογραφή :

Ποντικο-ουράς.

Με το τελικό ς τραβηγμένο, ώστε να μοιάζει με ουρά ποντικού. Κάποια μέρα ο πατέρας μου ανακάλυψε ένα τέτοιο γράμμα, κλεισμένο σε φάκελο, μέσα στο γραμματοκιβώτιο, με το όνομα μου γραμμένο με μαύρα γράμματα. Προφανώς από περιέργεια το άνοιξε. Ω! Ποια έκπληξη τον περίμενε... Σε αυτό το γράμμα ο Ποντικο - ουράς απειλούσε ότι θα σκοτώσει τους γονείς μου! Ήταν η πρώτη φορά που με έτρεξαν οι γονείς μου σε ψυχίατρο και η τελευταία.

-"Το παιδί, έχει πολύ ζωηρή φαντασία'', μας είπε .

Τίποτα καινούργιο δηλαδή.

Στο Λύκειο άρχισα να γράφω ποιήματα. Ο Έρωτας μαλλον μου ξύπνησε κάποια ευγένεια ψυχής. Η σελήνη, τα άστρα και οι ουρανοί, έγιναν πρωταγωνιστές στις μεταφορές μου. Κάθε φορά που βασανιζόταν η ψυχή μου, αλλά και όποτε βασάνιζα αυτούς που με αγαπούσαν, κατέφευγα στα κατάστιχα. Κρυφό ταλέντο στην ομοιοκαταληξία δε. Ίσως κάποτε αξιωθώ να τα αφήσω να ταξιδέψουν στο διαδίκτυο.

Ακόμα όμως οι εμπειρίες μου δεν ήταν αρκετές. Δεν μπορούσαν να δώσουν στα γραπτά μου την αίγλη...μιας αληθινής ιστορίας. To Based on a true story, που λέμε. Έτσι αποφάσισα να γίνω κυνηγός εμπειριών. Να ζήσω. Να πάθω. Να μάθω. Να ταξιδέψω. Να χαρώ. Να πονέσω. Και μετά...μετά να γράψω.

Το μόνο επάγγελμα που μου τα εξασφάλιζε όλα αυτά και θα αποτελούσε και ένα καλό σκαλί προς την συγγραφή, θεώρησα πως είναι η δημοσιογραφία. Θεώρησα. Τώρα δεν το θεωρώ πια. Τώρα μετά από 14 χρόνια στα "μέσα".

Η Δημοσιογραφία είναι μια καθημερινή εμπειρία. Κάθε μέρα και μια νέα. Βιώνεις καταστάσεις, που άλλοι δεν έχουν την ευκαιρία. Απομυθοποιείς πρόσωπα, γεγονότα. Αγγίζεις όσα θαυμάζεις. Σε αγγίζουν περισσότερα από όσα αντέχεις. Δεν έχεις όμως ποτέ αρκετό χώρο ή χρόνο να τα εκφράσεις. Βαθειά, ουσιαστικά και αληθινά. Πάντα περιορίζεσαι από τις συμβάσεις, τις γραμμές και τα όρια. Λυπάμαι που το ομολογώ, αλλά από τις 100 πληροφορίες που μαθαίνω κάθε μέρα, μόνο ένα 10% βγαίνει στον αέρα. Όχι γιατί λογοκρίνεται, αλλά γιατί πρέπει πάντα να επιλέξεις αυστηρά την ουσία, ώστε να μην γίνει συνουσία. Ο χρόνος είναι χρήμα στις μέρες μας. Ειδικά ο διαφημιστικός.

Πέρυσι τέτοιο καιρό, μετά από ένα ταξίδι στο Παρίσι, αποφάσισα ότι ήρθε πλέον η ώρα, να βάλω μπροστά. Όχι για παιδί, αλλά για πνευματικό παιδί. Να γεννήσω επιτέλους το βιβλίο μου. Γνώρισα μια πανέμορφη κοπέλα σε μια Brasserie. Ήταν μόλις 23 χρονών και ήδη ζούσε από τα βιβλία της. Περι Hip Hop μουσικής για το MTV, ήταν το πρώτο, αλλά με τα χρήματα που της εξασφάλισε, έκλεισε μια καταπληκτική Loft με θέα στον Σηκουάνα, για πέντε χρόνια.

Της άνοιξα την καρδιά μου. Της είπα το απωθημένο μου. Πως θέλω και εγώ να γράψω. Να γίνω επιτέλους συγγραφέας. Αλλά το αναβάλλω, εώς ότου θεωρήσω πως έχω αποκτήσει πια αρκετές εμπειρίες και κατασταλαγμένες απόψεις. Η κουβέντα μας κράτησε 4 ώρες, στο τέλος μου είπε: ''Αν είχα τις μισές από τις εμπειρίες σου θα είχα γράψει ήδη πέντε βιβλία".

Αυτό ήταν. Γύρισα πίσω και άρχισα να γράφω μετά μανίας. Τι; Mια ιστορία φαντασίας. Το based on a true story, το νοιώθω πολύ προσωπικό. Το υποτιθέμενο βιβλίο, ακόμα στα σπάργανα είναι. Δεν ξέρω αν θα τελειώσει ποτέ. Μπορεί και το όνειρο να γίνω συγγραφέας, να είναι και αυτό της φαντασίας μου.

Πριν λίγο καιρό ενέδωσα στα blog. Εδώ τουλάχιστον μπορώ να γράφω ότι θέλω. Να εκφράζομαι όπως θέλω. Να πειραματίζομαι. Να μην περιορίζομαι. Να συνδυάζω λόγο, μουσική και εικόνα, χωρίς να πληρώνομαι για αυτό. Άρα και χωρίς να λογοδοτώ.

Θα προτιμούσα τα blog να μπορούν να διαβάζονται και ανάποδα. Να γράφεις ένα κεφάλαιο και την επόμενη μέρα να μπορείς να συνεχίζεις το επόμενο. Να διαβάζεται σαν βιβλίο. Και να βλέπεις άμεσα τις αντιδράσεις των αναγνωστών. Αν συμφωνούν, αν διαφωνούν, αν θέλουν άλλη εξέλιξη στο σενάριο. Ίσως έτσι, να μην χρειαστεί να τιθασεύσω την αχαλίνωτη φαντασία μου, μόνο να αφήσω και άλλους να καλπάσουν μαζί της.