Οι Φευ-Γάτοι...

Στην αλυσίδα των κρίκων που σχηματίζουν οι στιγμές μιας ζωής,

όλα συνδέονται. Με αρχή, μέση και τέλος.

Αιτία και αποτέλεσμα.

Συνήθως εκ του αποτελέσματος αναζητούμε τα αίτια.

Στην πράξη καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα.

Όσο ιδανική ή μη και αν είναι αυτή.

Και ας μην υπάρχει για όλα απάντηση στο "Γιατί;"

Η ζωή μαζί με τις χαρές,

έχει και μια σειρά από πληγές,

ενίοτε ανεξίτηλες.

Για όσους με γνωρίζουν καλά,

η σιωπή δεν αποτελεί αρετή μου.

Την επέλεξα συνειδητά, ένα χρόνο πριν...

Όταν συνειδητοποίησα πόσο ανίσχυρη ήμουν τελικά

να προστατεύσω ότι πιο πολύτιμο στην ζωή,

το ίδιο το παιδί μου.

Έκανα τα πάντα και δεν πέτυχα τίποτα.

Το άδικο μας έπνιξε.

Για ένα ζήτημα όπως η Δυσλεξία του,

το ελληνικό δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα

αντί να μας συμπαρασταθεί...

μας τιμώρησε,

αλύπητα.

Το Ελληνικό γυμνάσιο αποδείχτηκε

χάσιμο χρόνου, χρήματος, ψυχικής και σωματικής υγείας.

Για όλους μας στην οικογένεια.

Πρωτίστως, στην δική του εφηβική ψυχή.

Διαβάζοντας συνεχώς για θέματα μαθησιακών δυσκολιών,

αφυπνίστηκα. Οι ενδείξεις ήταν εκεί.

Τα κομμάτια του πάζλ, περίμεναν να ενωθεί.

Και ο μικρότερος μας γιός ήρθε και το συμπλήρωσε.

Αν η Δυσλεξία μας φάνηκε βουνό...

στην στροφή μας περίμενε ακόμα μια μεγαλύτερη έκπληξη!

Το είχαμε υποψιαστεί,

αλλά από την υποψία έως την επιβεβαίωση...

μεσολαβεί πάντα η ελπίδα...

"Μπορεί το παιδί να είναι χαρισματικό"

λέγαμε μέσα μας,

"...Δεν είναι δυνατόν δεκαοκτώ μηνών να ξέρει την αλφάβητο απέξω και ανακατωτά,

να μετράει τα πάντα...σε ηλικία 2 ετών να αναγνωρίζει και να λέει χρώματα, σχήματα, ακόμα και τους πλανήτες...σε δύο γλώσσες!"

ΑΛΛΑ...

Υπάρχει πάντα ένα αλλά...

Να μην μπορεί να πει το όνομά του.

Να μην μπορεί να απαντήσει σε απλές ερωτήσεις.

Να μην σε κοιτάει στα μάτια.

Να περιμένει ΕΣΥ να καταλάβεις τον κόσμο του,

γιατί Αυτός, ως Αυτιστικός, δεν μπορεί να στον εξηγήσει...

Όταν η υποψία , επιβεβαιώνεται...

αναγκαστικά πεθαίνει η ελπίδα!

Εκείνη η πρώτη...η αρχική.

Την ακολουθεί η γνώση.

Η επίγνωση.

Η δύναμη που ξαφνικά πρέπει να βρεις

για να αντιμετωπίσεις τα νέα δεδομένα.

Αν η Δυσλεξία είναι βουνό...

τί ακριβώς είναι ο ΑΥΤΙΣΜΟΣ;

Μέσα στην πρώτη απόγνωση...

μια νέα ελπίδα αναδύεται.

Στο worst case senario

είμαστε στην best case πλευρά.

Υψηλής λειτουργικότητας,

πιθανότατα σύνδρομο Asperger.

Τον κοιτάζω...

είναι τόσο όμορφος.

Στα μάτια μου...

απλώς μοναδικός,

ξεχωριστός,

τυχερός,

γιατί μεγαλώνει με αγάπη.

ΑΛΛΑ...

Πάντα αυτό το αλλά...

Πως είναι δυνατόν να προσφέρεις σε ένα παιδί τόσο ξεχωριστό...

Την εκπαίδευση που του αξίζει ΕΔΩ.

Όταν με την Δυσλεξία δυσκολεύεσαι να τελειώσεις Γυμνάσιο.

Όταν δεν κατανοούν, πως είναι να έχει κάποιος διαφορετικό νου.

ΑΔΥΝΑΤΟ.

Μας έτρωγε μέσα μας καιρό...

Μια ανάγκη για φευγιό...

Ώρα να το κάνουμε πράξη.

Ένα νέο κεφάλαιο αρχίζει στην ζωή μας.

Αρχίζουμε πάλι από το Α.

Από την αρχή.

Να εξερευνήσουμε έναν νέο κόσμο.

Με την ελπίδα πως κάπου εκεί

υπάρχει μια κοινωνία αρκετά ανεκτική.

Άνθρωποι που θα μπορέσουν να αγκαλιάσουν την ιδιαιτερότητά μας

και ειδικοί που θα καθοδηγήσουν σωστά εμάς και τα παιδιά μας.

Φεύγουμε από την Ελλάδα.

Το συντομότερο.

Άραγε υπάρχει δικαίωμα στο όνειρο ή μόνο αληθινοί εφιάλτες;

Αν δεν ακολουθήσεις την ροή της ζωής φτάνεις στο τέλμα της.

Φευ-γάτοι...

Οικογενειακά...

post song: Love me two times - The Doors.