ΤΟ ΞΕΣΠΑΣΜΑ ΤΟΥ ΜΠΑΧΑΛΟΥ

μπάχαλο το [báxalo] Ο41 : (προφ.) Μεγάλη ακαταστασία, οχλαγωγία, συγκεχυμένη κατάσταση ή αποτυχία, κυρίως συναντάται στις εκφράσεις γίνεται μπάχαλο~ ή τα κάνω μπάχαλο ~. Η λέξη μπάχαλο περιγράφει άριστα την εκρηκτική κατάσταση, που πυροδότησε η άδικη και αδικαιολόγητη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Ενός γλυκύτατου παιδιού, μόλις 15ετών, που του έλαχε να βρεθεί στο λάθος μέρος, την λάθος στιγμή...Καλεσμένος σε μια γιορτή πάτησε το πόδι του στο "Άβατο των Εξαρχείων". Άθελα του έγινε μάρτυρας μιας συνηθησμένης για την περιοχή σκηνής. Ένα περιπολικό που έτυχε να περνάει από τα Εξάρχεια, να χλευάζεται και να διώκεται, συνοδεία του μεγάλου σουξέ: " Μπάτσοι - Γουρούνια - Δολοφόνοι..." Θα είχε ακούσει σίγουρα και ο Αλέξης, πως ειδικά εκεί, οι αστυνομικοί έχουν εντολή να μην αντιδρούν καθόλου σε τέτοιες προκλήσεις. Να κάνουν τις κότες, κοινώς. Να εκτελούν το έργο τους σχεδόν απαρατήρητοι, τυπικώς. Μέσα στο περιπολικό δύο ειδικοί φρουροί, έμπειροι κατά γενικές μαρτυρίες. ΄Εκείνο το βράδυ του Σαββάτου, για ανεξήγητο λόγο πέρασαν την δική τους κόκκινη γραμμή. Αυτή που χωρίζει την σωστή κρίση από την θολή λογική. Ίσως να είχαν πολλά στο μυαλό τους...οικονομικές δυσκολίες, κούραση, άλλες δουλειες, γυναίκες, παιδιά... ίσως να είχε ξεχυλίσει το ποτήρι της ανοχής τους, να είχαν ήδη καταπιεί πολλά... Ίσως να αποφάσισαν -έτσι επειδή τους την έδωσε- να το παίξουν νταήδες...Πάρκαραν το περιπολικό για να το προστατεύσουν και πήγαν 2 να αντιμετωπήσουν ένα τσούρμο 20 -25 άτομα. Μέσα στο σκοτάδι είμαι σίγουρη πως ο φρουρός δεν διέκρινε το φωτεινό πρόσωπο του Αλέξη. Μια απειλητική σκιά ήταν για εκείνον. Όσο και να το σκέφτομαι όμως... Ξανά και ξανά... δεν μπορώ με τίποτα ξεπεράσω τον θάνατο. Την αφαίρεση μιας ζωής. Καθόλου -όπως αποδείχτηκε- απειλητικής. Η βολή από το όπλο του ειδικού φρουρού έσβησε κάθε όνειρο και ελπίδα που έχτιζε μια νέα ζωή. Δεν θέλω να σκέφτομαι πόσο πονάει αυτή η μάνα, η γυναίκα που δημιούργησε αυτή την ζωή. Και με τα μέτρα τα αστικά, προσέφερε και με το παραπάνω, τις προυποθέσεις για να είναι νικητής της. Αν δεν... Έχω γιό 14 ετών και αυτές τις μέρες τον έχω κλείσει στο σπίτι. Φοβάμαι την κακιά στιγμή. Την ώρα, που ενώ το χρυσό μου θα νομίζει ότι μπορεί να τσαμπουκαλευτεί... κατα λάθος θα πέσει στα χέρια καμιάς άυπνης επί 48 ώρες διμοιρίας, που θα δουν στο πρόσωπο του παιδιού μου τον "μέγα τρομοκράτη"! Μην νομίζεται πως είμαι καμία υστερικά υπερπροστατευτική μάνα. Το αντίθετο θα έλεγα. Όσα χρόνια ήμουν στο αστυνομικό ρεπορτάζ, χρειάστηκε να κρατάω από το ένα χέρι το μαρκούτζι και από το άλλο τον μικρό... σε δολοφονίες, όχι απλές πορείες. Την πρώτη φορά που έφαγε δακρυγόνα σε πορεία ήταν μόλις 7 ετών και με ρώταγε μέσα σε αναφιλητά: ¨"Μαμά...εγώ...γιατί κλαίω χωρίς λόγο;" Άντε να του εξηγήσεις του παιδιού, γιατί τρώμε όλοι ανεξαιρέτως τα δακρυγόνα. Προσωπικά έχω αναπτύξει με τα χρόνια αντοχές απέναντί τους. Ειδικά μετά την Γένοβα το 2001. Κάλυπτα τις διαδηλώσεις, όταν συνειδητοποίησα για πρώτη φορά ότι υπάρχει και η αίσθηση θανάτου. Μέχρι τότε ήμουν πάντα ψύχραιμη και μπορούσα να περιγράψω κάτω από οποιεσδήποτε καταστάσεις. Στην Γένοβα τα έχασα! Την πρώτη μέρα των επεισοδίων με θυμάμαι να έχω εκλωβιστεί σε μια μικρή πλατεία με τρεις ειδόδους - εξόδους. Από την μία έρχονταν ερπυστριοφόρα με κανονάκια που πέταγαν νερό υπο πίεση. Από την άλλη έκαναν ρίψη χημικών οι εντυπωσιακά αρματωμένοι καραμπινιέροι της Ιταλικής Αστυνομίας και από την τρίτη πλευρά έκαναν ντου οι "μπάχαλοι"... Θυμάμαι την αίσθηση να καίγεται το δέρμα μου, να ξεκολλάει σχεδόν από πάνω μου...Να έχουν πρηστεί και θολώσει τα μάτια μου από τα ανεξέλεκτα δάκρυα και να λέω στον εαυτό μου: -"Πρόσεχε, μήν πέσεις και σε πατήσουν!" Βρήκα μια γωνία με μια βρύση και άρχισα να ρίχνω νερό επάνω μου. Ήταν το χειρότερο που μπορούσα να κάνω. Η καύση και το τζούξιμο έγιναν ακόμα πιο επώδυνα. Είχα βρει τρόπο όμως να καλύψω την πλάτη μου και να σταθώ ασφαλής σε ένα σημείο. Μέσα στην γενική οχλαγωγία ακούστηκε ένας πυροβολισμός. Ένας νέος 23 ετών έπεσε νεκρός, από πυρά καραμπινιέρου. Ήταν ο Κάρλο Τζουλιάνι, ο νεκρός μετέπειτα ήρωας του κινήματος της αντι-παγκοσμιοποίησης. Σκοτώθηκε τρία μέτρα πέρα από μένα, μόνο που τα μάτια μου ήταν πολύ πρησμένα για να μπορέσω να τον αντικρύσω. Και να ήθελα να σταματήσω, δεν μπορούσα να μην δακρύζω. Οι καταστροφές που ακολούθησαν την επόμενη μέρα, ως αντίποινα, είναι απερίγραφες. Ο Θάνατος του νεαρού έδωσε το έναυσμα για την βεβήλωση της πολής και την μεγάλη οδομαχία στην παραλία. Η θέση του δημοσιογράφου είναι περίεργη. Πρέπει να βρίσκεται όσο το δυνατόν πιο κοντά στην μάχη. Στην φλόγα. Στην φωτιά. Ανάμεσα σε διασταυρούμενα πυρά που καμία διάθεση δεν έχουν να προστατεύσουν το "έργο της ενημέρωσης". Χωρίς μάσκα και κράνος, τα βρήκα σκούρα, αλλά έκανα την δουλειά μου και προστάτευσα το τομάρι μου όπως - όπως. Ένα όμως έχω να σας πω. Τα δικά μας τα καμάρια ήταν από τα πιο σκληροπυρηνικά της Ευρώπης. Το τί "Έλα ρε μαλάκα...και άλλα πολλά ελληνικά "μπίπ" καλιαρντά ακούστηκαν στο ηγετικό μπλόκ, που συγκρούονταν ανελέητα με τα θηρία της Ιταλικής αστυνομίας δεν χωράει αμφισβήτηση. Προς στιγμήν δεν σας κρύβω πως μου προκάλεσαν και μια εθνική υπερηφάνια. Είπα :" Μπράβο τσαγανό, τα δικά μας τα ανάρχια!". Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, έγινε πορεία και στην Αθήνα. Οι δικοί μας οι αστυνομικοί παρατεταγμένοι και βαριεστημένοι όπως έδειχναν, ήταν για τα κλάματα. Μου ερχόταν να τους φωνάξω, ρε ξέρετε τι φυντάνια έχουμε; Είχε χάρη που ήταν εκτονωμένοι όμως και ήδη αρκετά κουρασμένοι για να δημιουργήσουν μεγάλο μπάχαλο. Τώρα τα πράγματα είναι αλλιώς. Ο κόσμος γενικώς έχει συσωρεύσει καταπιεσμένη οργή. Οι νέοι ακόμα περισσότερη. Τα πιτσιρίκια μεγαλώνουνε με Grand Theft Auto στο Playstation σπάζοντας στο ξύλο γριούλες, κλέβωντας, τρακάρωντας και λεηλατώντας για διασκέδαση. Είναι αποενοχοποιημένα απέναντι στην "ωμή βία" ήδη πριν βγουν στους δρόμους και ρίξουν μολότωφ. Η οικονομική κρίση έχει αντίκτυπο σε όλους και σε αυτά τα παιδιά, γιατί δεν μπορούν όλα να ακολουθήσουν την μόδα με τις φίρμες και τα ακριβά κινητά. Κάποιοι γονείς ίσα- ίσα μπορούν να πληρώνουν μόνο για τα Αγγλικά τους. Και χαρτζηλίκια μετρημένα. Οι δικοί τους -ανεξάρτητα από το που μένουν- στα όποια προάστια ή κεντρικά, δουλεύουν όλη μέρα για να ανταπεξέλθουν οικονομικά ή καριερίστικα και δεν μπορούν να έχουν συνεχώς δεμένα τα παιδιά τους. Ειδικά στην εφηβεία όταν δεν γουστάρουν πειθαρχία και έλκονται ανεξέλεκτα από την παρανομία. Αγόρια και κορίτσια, το φύλο δεν έχει τόσο σημασία. Η αδρεναλίνη είναι το παν. Η αδρεναλίνη είναι σαν ντόπα και αν εθιστείς σε αυτήν, δύσκολα την αφήνεις για αργότερα. Δεν είναι το γιατί πολεμάς και γιατί επαναστατείς, πάνω από όλα είναι αυτή η αίσθηση της υπεροχής όταν αψηφείς τους κανόνες, όταν διασκεδάζεις την ανομία και προκαλείς την αναρχία. -"Μπάχαλο, ρε μαλάκα, τα κάναμε μπάχαλο!". Αυτή είναι η μούρλα. Από κοντά και οι παλιότεροι, που αποτελούν την γενιά των ελάχιστων ευρώ. Προσφέρουν τεχνογνωσία, βενζίνη και μπουκάλια. Άντε τώρα εσύ, με τα σκουριασμένα μυαλά και τα υπογλώσσια να ελέγξεις την σκατάσταση. Όποιος και αν είσαι. Να σταματήσεις τους βανδαλισμούς, το πλιάτσικο, την ολοκληρωτική καταστροφή. Σε μια περίοδο μάλιστα, που όλοι πρόσμεναν κάλυψη. Κάλυψη των αναγκών τους, των χρεών τους, των απωθημένων τους. Τί έχουν τώρα; Tα μαγαζιά,τα αυτοκίνητα, η χρεωμένη περιουσία τους, ο προυπολογισμός ιδιωτών και κράτους, τα πάντα... μέχρι και το δέντρο στο Σύνταγμα...όλα κάηκαν. Όλα, μπάχαλο! Μας βλέπει όλος ο κόσμος και απορεί...Μα είναι δυνατόν...όλα αυτά για ένα παιδί; Όχι λοιπόν δεν είναι απλά ένα παιδί... είναι όλη αυτή η καταπιεσμένη οργή! Βρήκε την αφορμή να εκτονωθεί. Να επιφέρει το χάος. Φοβάμαι ειλικρινά. Δύο πράγματα. -Πρώτον, ότι τώρα το κάθε 14χρονο παιδί - και μάλιστα στην καταθλιπτική emo εποχή- ηρωποιεί τον θάνατο. Βλέποντας όλο αυτόν τον κοινωνικό αντίκτυπο που έχει ο χαμός του Αλέξη, πολλά παιδιά μπορεί να πάνε γυρεύοντας για να φάνε το κεφάλι τους. -Δεύτερον, την κατάρρευση της αστυνομίας. Άυπνοι με ηθικό στα πόδια και νέυρα τσακισμένα μπορεί ανά πάσα στιγμή να ξαναγίνουν θύτες ή θύματα. Σήμερα έχει και νέα πορεία. Εργαζόμενοι, φοιτητές, μαθητές, όλοι οι ειδικοί επί των πορειών και ανάμεσά τους φυσικά και οι μπάχαλοι... θα κατέβουν, παρά τα παρακάλια του Πρωθυπουργού να αναβληθεί. Κανένας δεν έχει προλάβει να ξεκουραστεί, όλοι στην τσίτα είναι... Αν είχα μια συμβουλή να δώσω θα ήταν η εξής. Διακριτική εώς αόρατη αστυνόμευση. Εν ανάγκη με πολιτικά. Στην Φλωρεντία, οι 400.000 διαδηλωτές που είχαν κατακλύσει την πόλη δεν είδαν απέναντί τους ούτε έναν αστυνομικό. Παραφυλούσαν μεν, αλλά δεν έδιναν στόχο. Η πορεία έληξε ειρηνικά και δεν άνοιξε ούτε ρουθούνι. Αυτές οι μέρες είναι περίεργες. Θέλω να πάρω πάλι τον γιό μου από το χέρι και να κατέβουμε στην πορεία... Μπορούμε; Ας μην θρηνήσουμε άλλον κανέναν. Ας μην ξεπλυθεί το αίμα με αίμα. ΦΤΑΝΕΙ ΤΟ ΜΠΑΧΑΛΟ... Ας αφήσουμε και τον Αλέξη να ηρεμήσει... Post song: Another Brick in the Wall - Pink Floyd Για κάθε είδους δασκάλους...και κάθε παιδί, ιδίως αυτό που κρύβουμε μέσα μας!