ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Κάθε 3η του Δεκέμβρη η μέρα είναι αφιερωμένη στους ανθρώπους με αναπηρία. Τονίζω το "Ανθρώπους". Εκνευρίζομαι μάλιστα στο ακουσμα των κλισέ "άτομα με αναπηρία" ή "με ειδικές ανάγκες". Ομολογώ πως και εγώ κάποτε δεν κατανούσα πλήρως την διαφορά. Χρειάστηκε να περάσω ειδική εκπαίδευση, παραμονές των Παραολυμπιακών αγώνων της Αθήνας, για να εξοικειωθώ με τις ιδιαιτερότητες των αθλημάτων, τις κατηγορίες, τους αθλητές και το όλο σύστημα. Να καταλάβω πως ότι αναπηρία και αν είχαν, ήταν πάνω από όλα αθλητές, που αξιοποιούσαν τις δυνατότητές τους και ξεπερνούσαν τα όριά τους. Θυμάμαι, ήδη από την πρώτη φορά, που συμμετείχα ενεργά και είχα την δυνατότητα να ζήσω αγώνες αθλητών με αναπηρια από κοντά, έννοιωσα άλλος άνθρωπος. Στην αρχή φοβόμουν μην λυγίσω από τα όσα δουν τα μάτια μου, μήπως σοκαριστώ, σύντομα όμως αυτή η φοβική ιδέα διαλύθηκε. Δεν είδα αδυναμίες, αλλά δύναμη. Δεν διαπίστωσα παραίτηση, αλλά υπέρβαση. Δεν λυπήθηκα κανέναν, αντιθέτως θαύμασα πολλούς. Αν μάλιστα ήμουν συναθλήτρια, θα έτρωγα την λάσπη τους στις επιδόσεις. Ο Γιός μου, που ευτυχώς με συνόδευε, τότε ήταν 8 ετών. Κοίταζε ολόγυρα γεμάτος περιέργεια. Πλησίασε τον Σ. Α έναν χρυσό παρολυμπιονίκη του Σύδνευ και άρχισε να τον ρωτάει για το αναπηρικό του καροτσάκι. Ήθελε να μάθει. Ευχαρίστως ο Σ.Α τoυ εξήγησε, με κάθε λεπτομέρεια και τον ρώτησε αν θα ήθελε να κάνει ο ίδιος βόλτα. Ο μικρός ενθουσιάστηκε. Ο Σ. με μια κίνηση έβαλε δύναμη στα χέρια, μετέφερε το σώμα του στον καναπέ και παραχώρησε το αστραφτερό όχημα στον πιτσιρίκο. Σύντομα το λόμπυ του ξενοδοχείου που φιλοξενούσε την ομάδα είχε γίνει πίστα. Όταν ο μικρός κουράστηκε ήρθε αποκαμωμένος και είπε... -"Πιάνονται τα χέρια σου...δεν έιναι εύκολο". Ο ιδιοκτήτης του αμαξιδίου και παραολυμπιονίκης γύρισε τότε προς το μέρος μου και είπε. Αν θέλεις να κατανοήσεις την αναπηρία...κάνε αυτό που έκανε ο γιός σου... Το έκανα και κατάλαβα τι εννοούσε. -Η κλίση του εδάφους αυξάνει τον βαθμό δυσκολίας. Άρα ακόμα και αν υπαρχει ράμπα - λέμε ΑΝ, αλλά έχει λάθος κλίση τα αμαξίδια μπορεί να γίνουν πύραυλοι... -Η πρόσβαση σε κτίρια που έχουν μόνο σκαλοπάτια και όχι ασανσέρ, είναι σχεδόν απαγορευτική. -Επειδή κάποιος παρκάροντας είπε μέσα του "Έλα μωρέ ποιος ανάπηρος θα περάσει τέτοια ώρα από εδώ;" - Εσύ, χτυπήθηκες από τον νόμο του Μέρφυ! Ο κύκλος που πρέπει να κάνεις, μέχρι να βρείς άλλο άνοιγμα στο πεζοδρόμιο,είναι άδικος. Θα μπορούσα να γράφω ώρες για το τί μου δίδαξαν τελικά αυτοί οι άνθρωποι. Γιατί περί ανθρώπων πρόκειτε. Κάποιοι έτυχε να γεννηθούν με μια αναπηρία, χωρίς χέρι, χωρίς πόδι, χωρίς όραση, χωρίς ακοή. Κάποιοι άλλοι, περισσότερο άτυχοι πέρασαν από την αρτημέλεια στην αναπηρία μέσα σε μια κακιά στιγμή. Εκεί θέλει ακόμα περισσότερη δύναμη να το δεχτείς, να το αποδεχτείς, να το παραδεχτείς και να προχωρήσεις. Να ξεχάσεις τα όσα ήξερες και να υιοθετήσεις έναν άλλο τρόπο ζωής. Πρόσφατα, σε μια συνέντευξή της η Δέσποινα Βανδή εξομολογήθηκε, πως κάποτε παραλίγο να έμενε παράλυτη από τον λαιμό και κάτω. "θα προτιμούσα να είχα πεθάνει..." της ξέφυγε και ξεσήκωσε την οργή των ανθρώπων με αναπηρία. Όχι εντελώς άδικα εδώ που τα λέμε. Ο πρόεδρος της Παραολυμπιακής επιτροπής έσπευσε να της θυμήσει τα επιτεύματα του Στήβεν Χώκινς, επιτεύματα ενός παράλυτου που όμως οφελούν όλη την ανθρωπότητα, σε άνιση σύγκριση με την όποια προσφορά της φούστας της κ.Βανδή... Όμως, καταλαβαίνω και την Δέσποινα. Μια ζωή προσέχει το σώμα της. Να είναι γυμνασμένο, ευλύγιστο, αδύνατο, ποθητό. Το κορμί της είναι μέρος της δουλειάς της. Σύμφωνα με τον ήδη υπάρχοντα τρόπο ζωής της δεν μπορεί να φανταστεί πως θα ήταν παράλυτη. Και ποτέ να μην της τύχει της γυναίκας. Σε κανέναν. Μίλησε ειλικρινά. Δεν θα είχε σκεφτεί πως κάποιοι παράλυτοι ζουν εκεί έξω. Μπορεί και να προσπαθούν να αποκτήσουν πρόσβαση στα μαγαζιά που ανά καιρούς εμφανίζεται. Αλλά ίσως και να τρώνε πόρτα γιατί οι χώροι είναι φτιαγμένοι για σαρδέλες - θεατές σε στενές καρέκλες, όχι για αναπηρικές καρέκλες. Η επαφή και μετέπειτα φιλία με κάποιους ανθρώπους με αναπηρία με έμαθε να αγαπώ τον εαυτό μου, γιατί όπως και αν είναι, είναι μοναδικός. Να αγαπώ την ίδια την ζωή. Να την εκτιμώ γιατί είναι εύθραυστη. Να βλέπω τον άλλο άνθρωπο κάτω από το περιτύλιγμα και να τον δέχομαι όπως είναι. Ο καθένας μοναδικός. Σαν έργο τέχνης. Να υποστηρίζω το δικαίωμά του στην εκπαίδευση, την έκφραση, την επιτυχία, την αγάπη, την ίδια την ζωή. Δεν έχει σημασία αν κάποιος είναι ανάπηρος, πάνω από όλα είναι Άνθρωπος.