ΠΕΡΙ AΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗΣ

Τί θα πει απογοήτευση; Αν κάνω μια αναδρομή στην ζωή μου μπορώ να θυμηθώ καποιες γεμάτες απογοήτευση στιγμές. Η πρώτη-πρώτη που ανακαλώ ήταν... όταν ακόμα ήμουν 4-5 χρονών. Έβλεπα την Σίρλει Τεμπλ στην τηλεόραση και καθώς την θαύμαζα, βίωνα παράλληλα την απογοήτευση της γνώσης. Εγώ δεν ήμουν και ούτε θα γινόμουν ποτέ παιδί θαύμα και ας της έμοιαζα εκπληκτικά. Κάπου εκεί με έπιασε μια μανία, μια βιασύνη να προλάβω να πετύχω τους στόχους μου νωρίς - νωρίς. Να αξιοποιήσω το δώρο της ζωής μου, καταφέρνοντας κάτι - οτιδήποτε -σπουδαίο. Να είμαι η πρώτη γυναίκα στο φεγγάρι, η νεαρότερη συγγραφέας, μεγάλη φιλόσοφος...δεν ήξερα τί ακριβώς, αλλά ήθελα να αλλάξω τον κόσμο, να γράψω ιστορία. Να είμαι ανάμεσα στους νικητές της ζωής. Αυτούς που την δαμάζουν και δεν δαμάζονται από αυτήν. Στο δημοτικό δεν λέω...ήμουν άνεμος. Πολύ γρήγορη στο τρέξιμο και με αντοχή. Ξεχώρισα στους σχολικούς αγώνες, χωρίς προπονητή. Έγινα πρώτη στην πόλη και προκρίθηκα για συμμετοχή στους πανελλήνιους. Την ημέρα του αγώνα ήταν η πρώτη φορά που θα με έβλεπε ο πατέρας μου να τρέχω και το βάρος των προσδοκιών του μου λύγιζε τα γόνατα. Μετά άπό μια καλή εκκίνηση είδα κάποιες συναθλήτριές μου να με προσπερνάν. Μία μάλιστα με κάρφωσε επίτηδες στο πόδι με τα spike (καρφια) της, τραυματίστηκα και έπεσα κάτω από τους πόνους. Όταν σηκώθηκα είδα την απόσταση που έπρεπε να καλύψω έως τον τερματισμό των 600 μέτρων και με δεδομένη την ήττα, απλώς αποχώρησα. Δεν είχα μάθει ακόμα πως σημασία έχει η συμμετοχή και όχι η νίκη. Απογοητεύτηκα, δεν ήθελα να μείνω τελευταία και εγκατέλειψα τον αγώνα. Απογοήτευσα και τον πατέρα μου, που δεν ήρθε να με δει ποτέ ξανά... Απεριόριστη απογοήτευση μου προκαλούσε η σχέση με τους γονείς μου, ειδικά στην εφηβεία. Δεν καταλάβαιναν πως είχα μεγαλώσει πια. Πως είχα όνειρα και ήθελα λίγη ελευθερία να τα ζήσω. Οι συνεχείς κόντρες μαζί τους με έκαναν σχεδόν να τους "μισήσω". Με απογοήτευε το γεγονός πως άλλοι, άσχετοι, μεγάλοι άνθρωποι, συζητούσαν μαζί μου ισότιμα, ενώ οι γονείς μου έπρεπε σώνει και καλά να κάνουν όχι διάλογο, αλλά κήρυγμα. Τότε αυτό μου φαινόταν βουνό. Που να ήξερα πως κλιμακώνονται οι απογοητεύσεις μεγαλώνοντας. Ο έρωτας είχε απασχολήσει θεωρητικά την σκέψη μου άπειρες ώρες. Ήθελα όλα να είναι τέλεια, ειδικά την πρώτη φορά. Όταν είδα τις "9 1/2 εβδομάδες" επηρρεάστηκα. Πίστεψα πως τελικά...καθυστερώντας το αναπόφευκτο, μάλλον κάτι πολύ ικανοποιητικό έχανα. Αποφάσισα λοιπόν να το δοκιμάσω και να σταματήσω να βασανίζω τον φίλο μου που έβραζε συνεχώς όντας και εκείνος παρθένος. Η πρωτη φορά ήταν και για τους δύο μας οικτρά αδέξια. Δεν κράτησε όλη νύχτα όπως φανταζόμουν. Αντιθέτως διήρκησε λίγα μόλις λεπτά και μετά ο καλός μου γύρισε πλευρά και απλά κοιμήθηκε...Θυμάμαι να αναρωτιέμαι απογοητευμένη..."Αυτό ήταν;" Αυτό. Ο γκόμενος βέβαια μαζί με την παρθενιά μου πήρε έτοιμο και το μεγάλο μου όνειρό. Το να φύγω για να σπουδάσω στην Αμερική. Έβαλε στην βαλίτσα του τα λεφτά των γονιών του και πήγε. Εγώ έμεινα πίσω να κοιτάζω τον άδειο μου κουμπαρά και βολεύτηκα -το πολύ-πολύ με σπουδές στην Αθήνα. Η επόμενη απογοήτευση νομίζω ήρθε στα επαγγελματικά. Αν και ξεκίνησα να δουλεύω και να σπουδάζω παράλληλα, ήδη από τα 17. Αρχικά όλα πήγαιναν από το καλό στο καλύτερο. Μέχρι τα 25 η εξέλιξή μου ήταν γρήγορη σε σχέση με την ηλικία μου, γιατί και εγώ ήμουν πάντα πιο ώριμη και ιδιαίτερα εργατική. Μέχρι που κάποιος Δ/ντης με όνομα σαπουνιού αποφάσισε να ανακόψει την πορεία μου, γιατί απλά δεν του καθόμουνα και αποτελούσα απειλή για τις άλλες που του έδιναν γή και κορμί. Τουλάχιστον μου έμεινε η περηφάνια πως η εξέλιξή μου ποτέ δεν βασίστηκε σε έμμεσα μέσα, παρά μόνο σε μένα και στις δυνάμεις μου. Όταν στράφηκα για βοήθεια στο σωματείο μας, άκουσα το απογοητευτικό..."Έλα μωρέ...Δέν πειράζει, είσαι πολύ μικρή ακόμα, περίμενε να μεγαλώσεις και θα επιβληθείς διαφορετικά". Σήμερα που έχω πλέον περάσει τα τριάντα κάτι φοβάμαι πως πάρα - μεγάλωσα. Η Δόξα δεν ήρθε τελικά... τα οικονομικά είναι απογοητευτικά και μετράει αντίστροφα ο χρόνος. Νέα παιδιά με περισσότερες αντοχές και ανοχές πήραν σειρά. Εγώ είμαι πλέον και μια μάνα με δύο παιδιά. Οι προτεραιότητες άλλαξαν. Και όμως ακόμα μεγαλύτερη απογοήτευση ήρθε από τον τομέα του πρώτου γάμου. Όνειρα , ελπίδες, έρωτες και αγάπες έγιναν βορρά στην σκληρή πραγματικότητα της καθημερινότητας. Ακόμα και το σέξ έγινε φαρμακευτική συνταγή με μπλέ χάπι για να κρατηθεί στην ζωή. Μέχρι που πέθανε εντελώς, το υποκατέστησε η απιστία και τελικά έσβησε στα δικαστήρια με την αναπόφευκτη λύση του γάμου. Τί έμεινε; Τα παιδιά. Η χαρά και η ελπίδα της ζωής. Εώς ότου έφτασε ο μεγάλος στην εφηβεία και άρχισε να επαναστατεί. Τον βλέπω τώρα να διεκδικεί αυτός την ελευθερία του και να με αποκαθηλώνει από το μόνο βάθρο που είχε μείνει όρθιο, αυτό της αγαπημένης μάμας. Τώρα είμαι ο εχθρός, η μεγάλη, η κλασσική ελληνίδα μάνα που τον κυνηγάει με το γάλα και φωνάζει "διάβασεεεε!". Πάνε όλες οι φιλοσοφίες μου πως εγώ θα μεγάλωνα καλύτερα τα δικά μου παιδιά. Κάτι τέτοιες ώρες, δεν ξέρω τι μου φταίει ακριβώς και μουρμουρίζω. Ίσως να φταίει η παγερή πανσέληνος, ίσως πάνω από όλα με απογοητεύω εγώ. Η ίδια η ζωή μου. Οι επιλογές μου. Το είναι μου. Το γεγονός ότι δεν κατάφερα να αλλάξω κανέναν κόσμο. Μάλλον με άλλαξε αυτός. "Γίνε η αλλαγή που θέλεις να δεις στον κόσμο" είχε πει ο Γκάντι. Τώρα που το ξανασκέφτομαι...αν γύριζα πίσω...μάλλον δεν θα άλλαζα και πολλές από τις επιλογές, τις αρχές, τις αξίες και τις φιλοσοφίες μου. Όσο απογοητευτική και αν είναι ώρες - ώρες η ζωή, το θέμα είναι να μην παύεις να την ζεις. Η ζωή είναι το μεγαλύτερο θαύμα! Post song: Who wants to live forever - Queen