ΤΟΛΜΩ...

Τολμώ, 
να ταράξω
την ισορροπία του σύμπαντος;
Να αφεθώ σε ποταμούς συναισθημάτων;
Ή να πατήσω στην στείρα λογική;
Να αφήσω πίσω ότι αγάπησα,
μα και όσα με πόνεσαν;


Τολμώ;


Να απογυμνωθώ,
Να απομονωθώ, 
Να κλάψω,
Να γελάσω,
Να αγαπήσω,
να φιλοσοφήσω
και να ξεχάσω;


Μπορώ;


Να ξαναγεννηθώ;
Να ξεριζωθώ,
να σκοτώσω,
ότι όμορφο
μα και όσα όνειρα
έγιναν εφιάλτες...
μέσ΄ το μυαλό;


Μπορώ;


Τον κόσμο να αλλάξω;
Σαν ενέργεια να πετάξω,
πάνω από τα σύννεφα
το δειλινό;
Μέχρι τα άστρα και το φεγγάρι
σαν έχει πανσέληνο;




Ένα, φιλί. Μια αγκαλιά. 
Γύρω από την υδρόγειο.
Μια κλεφτή ματιά
κάτω από την ζώνη
του Ωρίωνα...
Ένα ερωτικό παιχνίδι 
Αφροδίτης  Άρη,
Αχ, Πως κοιτάζει 
πάντα το Ερμή,
ο Δίας με καμάρι...


Μπορώ!
Όλα τα Τολμώ!
Δεν θέλω...
Δεν θέλω,
Αν δεν έχω μαζί μου
ότι Αγαπώ.


Ότι με έκανε ότι είμαι
και δεν μπορώ να μοιραστώ.
Τις αλήθειες , τις συνήθειες
τις στιγμές αδυναμίας,
της δεδομένης ευτυχίας,
μιας αβέβαιης επιτυχίας,
ή της ολοκληρωτικής αποτυχίας.


Όλα είναι εδώ,
έτοιμα να σκορπίσουν 
σε χαμένους ορίζοντες.
Παράπλευρες απώλειες
ενός ηθικού πολέμου.
Πίστη και προδοσία.
Λέξεις με βαριά σημασία.
Ανοιχτές πληγές
χωρίς αναισθησία.




Τολμώ.

Μπορώ!

Δεν θέλω...

Δεν θέλω,

Αν δεν έχω μαζί μου

ότι Αγαπώ.

Ένα 
πληγωμένο σκυλί,
πεταμένο στην άκρη του δρόμου
Ανίκανο να γλύψει τις πληγές του.
Ένα ακόμα παιδί, που μπορεί
να μεγαλώσει μόνο.
Πιστεύω πως η αγάπη μπορεί,
να γιατρέψει αληθινά κάθε πόνο.