OLDER BUT NO WISER

Είπα να το κρατήσω κρυφό μιας και όταν μια γυναίκα πατήσει τα 34 μάλλον πρέπει να αρχίσει να κρύβει τα χρoνάκια της. Αλλά αφενός με μαρτύρησε η Αλήτισσα και αφετέρου θέλω να απολαμβάνω κάθε στιγμή, ώρα, μέρα, μήνα, χρόνο της ζωής μου. Να αποδέχομαι τις αλλαγές και να δημιουργώ σε πείσμα τους. Στις 7 Φεβρουαρίου λοιπόν γεννήθηκα. Μια χιονισμένη μέρα πριν 34 χρόνια. Έκτοτε θήλασα, μπουσούλησα, περπάτησα, έπεσα, έμαθα, ερωτεύτητα, έγινα μητέρα, είμαι πια γυναίκα. Όχι μωράκι, παιδάκι, κοριτσάκι, γκομενάκι, αλλά ΓΥΝΑΙΚΑ ολόκληρη. Θα ήθελα να αξιωθώ να γίνω γιαγιά και προγιαγιά. Αποδεχόμενη σιγά - σιγά τις ρυτίδες και την βαρύτητα του χρόνου στο κορμί μου. Απολαμβάνοντας τις δημιουργίες της ζωής. Φοβάμαι όμως, αν θα τα καταφέρω, γιατι δεν προσέχω όσο θα έπρεπε τον εαυτό μου. Επιρεπής στις καταχρήσεις... (Τα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια, που έχουν κλείσει τα καλύτερα τα σπίτια...) καθημερινά ζώ εις βάρος μου. Θέλω να ξεφύγω από τις αδυναμίες μου, αλλά είναι τόσο γλυκιές που μερικές φορές αναρωτιέμαι αν αξίζει κανείς να ζει χωρίς αυτές. Χωρίς σπιτική τούρτα bitter σοκολάτα και πορτοκάλι, παρά τις θερμίδες της και τα ήδη αφράτα μου πιασίματα. Χωρίς ξενύχτια με φίλους και αγαπημένους. Χωρίς χορό, απροκάλυπτα ερωτικό. Χωρίς να χάνεσαι στο φως της σελήνης. Χωρίς δικαίωμα στο χουζούρι το πρωί. Χωρίς μια αγκαλιά να τα μοιράζεσαι όλα αυτά. Χωρίς ασφάλεια ότι θα μπορείς να ζεις όμορφα για πάντα. Αυτό το ουτοπικό για Πάντα, είναι που κάνει την διαφορά. Τι δύει και τί αναδύει μέσα του. Μια νέα ηλικιακή χρονιά χαράζει. Κερνάω σπιτικό λικεράκι, της θείας Μαίρης. Ένα ποίημα. Αυτό είναι κέρασμα. Κόκκινο, γλυκό, φρουτώδες, παιχνιδιάρικο, μεθυστικό. Γεύση που μένει στα χείλη, ακόμα και όταν η γουλιά χαθεί. ΕΙΣ ΥΓΕΙΑΝ! Η καλύτερη ευχή. Να έχουμε την υγειά μας! Να μπορούμε να απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή και να μοιραζόμαστε αγάπη! Post song: One Love - Bob My Marley