SHOTTING DREAMS

Μια σφαίρα. Μια στιγμή. Είναι αρκετή, για να αφαιρέσει μια ζωή. Να χύσει αίμα. Να γκρεμίσει όνειρα... Μια σφαίρα διέλυσε την ζωή του Αλέξη, δυό σφαίρες σφηνώθηκαν στο κορμί του Διαμαντή. 15 ετών σχολιαρόπαιδο ο ένας, 21 ετών πρωτόβγαλτος αστυνομικός ο άλλος. Και οι δύο παιδιά. Παιδιά με μανάδες. Παιδιά με όνειρα. Παιδιά που κάποτε είχαν μπροστά τους μια ολόκληρη ζωή. Μέχρι εκείνη την στιγμή, που οι σφαίρες άλλαξαν την ζωή τους. Πόνεσα για τον Αλέξανδρο, πολύ. Το να σβήνει τόσο άδικα ένα 15χρονο παιδί, δεν μπορεί σε καμία κοινωνία να δικαιολογηθεί. Δεν μπορεί να συγχωρεθεί. Ούτε να ξεχαστεί... Πονάω όμως και για τον Διαμαντή. Τυχαίνει να ξέρω σπιθαμή, προς σπιθαμή τα επαρχιακά μέρη που μεγάλωσε. Να γνωρίζω μέλη της οικογένειάς του. Την ιστορία του. Ο θείος του, το όνομα του οποίου φέρει, ήταν αστυνομικός. Έπεσε την ώρα του καθήκοντος. Στο μικρό χωριό των ελαχίστων πλέον γνήσιων Ελλήνων γιδοβοσκών, έγινε μεγάλος ήρωας. Παράδειγμα και πρότυπο. Ο Διαμαντής άκουγε από παιδί την ιστορία του. Και πιστέψτε με σαν παιδί δεν έζησε εύκολα χρόνια. Για να πάει σχολείο, έπρεπε να σηκώνεται χαράματα και να διασχίζει χιλιόμετρα στην καρότσα αγροτικών. Οι περισσότεροι συνομήλικοί του δεν τελείωσαν ποτέ το Γυμνάσιο. Παρέμειναν γιδοβοσκοί ή στην καλύτερη σερβιτόροι σε κάποια τάβερνα της περιοχής. Ο Διαμαντής είχε αποφασίσει από νωρίς πως θέλει να ξεφύγει. Να γίνει κάτι. Να σταθεί αντάξιος του ονόματος που είχε ο νεκρός Θείος του. Και τα κατάφερε. Ήταν άθλος για εκείνον. Πέρασε στην σχολή της αστυνομίας, για να κάνει όσο περισσότερο καλό μπορούσε στο μάταιο αυτό κόσμο. Έτσι τουλάχιστον ονειρευόταν. Την τελείωσε. Έναν μόλις μήνα μετά την αποφοίτησή του όμως και έχοντας λάβει μόνο έναν μισθό των 960 ευρώ, ήρθε αντιμέτωπος με την δολοφονική οργή.Αυτή που τόσο φοβόμουν ότι δεν θα ησυχάσει αν δεν ξεπλύνει το αίμα με αίμα.Το αίμα του Αλέξη, με το αίμα ενός - οποιουδήποτε αστυνομικού. Ο Διαμαντής ακόμα και σήμερα παλεύει μες τους εφιάλτες να κρατηθεί στην ζωή. Όσα περιβλήματα και αν έχουν αυτοί που τον πυροβόλησαν στην συνείδησή τους, όσο και αν πιστεύουν πως "μπάτσος καλός - είναι μόνο νεκρός", όσο και αν βάζουν στο ίδιο τσουβάλι όλους τους "μπάτσους-γουρούνια-δολοφόνους", μέσα μου είναι το ίδιο καταδικασμένοι με τον "μπάτσο - νταή" που πήρε την ζωή του Αλέξη. Ο φονιάς, είναι φονιάς. Μόνο που κάποιοι γίνονται φονιάδες μια άτιμη κακιά στιγμή, ενώ κάποιοι άλλοι από επιλογή. Ο ένοπλος αγώνας είναι επιλογή. Και η εμπειρία έχει δείξει πως κοστίζει και τυχαία αθώα θύματα, όπως ο Αξαρλιάν. Πρέπει πάντα να πηγαίνουμε ένα βήμα μπροστά και όχι αιώνες πίσω. Πυροβολόντας Διαμαντήδες για εκδίκηση, κανείς δεν θα σωθεί. Πίσω από την στολή ή την μάσκα του τρομοκράτη υπάρχουν άνθρωποι. Κάποιων παιδιά, αδελφοί, άντρες ή πατέρες ή και παπούδες. Ο ένοπλος βέβαια δεν νοιάζεται για αυτά. Θέλει στην καλύτερη των περιπτώσεων να αφανίσει σαν σύγχρονος Δον - Κιχώτης τους φορείς της διαφθοράς. Ναι,σύμφωνοι. Υπάρχουν και διεφθαρμένοι αστυνομικοί, όπως υπάρχουν διεφθαρμένοι παντού. Ανάμεσά τους όμως δεν ήταν ο Αλέξης, ούτε ο Διαμαντής. Η Διαφθορά έχει πολλά πρόσωπα... Το να σκοτώνει αγνά όνειρα είναι ένα από τα αγαπημένα της. Post song: Στοίχημα - Αποδειχτήκατε χαζοί