FIRST BIRTHDAY WISH

Έναν χρόνο πριν ήρθε στην ζωή ένα πλασματάκι. Ένα μικροσκοπικό ανθρωπάκι... Το μωρό μας! Η ζωή μας άλλαξε. Έγινε περισσότερο δοτική, λιγότερο εγωιστική. Προσωπικά, αυτό το παιδί με άλλαξε πάρα πολύ. Ήδη πριν ακόμα γεννηθεί... Από μια φιλόδοξη και επιτυχημένη γυναίκα καρίερας, με μεταμόρφωσε σε σπιτόγατα (εξού και το ψευδώνυμο που επέλεξα ως Blogger) - μια γυναίκα για σπίτι, ταγμένη στο να αναθρέψει με αγάπη και αφοσίωση μια νέα ζωή. Για όσο χρειαστεί... Δεν σας κρύβω πως το να μεγαλώνεις παιδιά είναι η πιο δύσκολη δουλειά. Ειδικά αν θέλεις να το κάνεις σωστά. Δίνεις - δίνεις - δίνεις και δεν περιμένεις - ούτε παίρνεις- κανένα αντάλλαγμα. Ούτε χρήμα, ούτε δόξα, ούτε τίποτα. Ώρες - ώρες μάλιστα είναι σαν να ζεις ξανά και ξανά την μέρα της μαρμότας. Όμως, αρκεί σκάσει ένα χαμόγελο στα χείλη από ένα τόσο δα μωρούλι, ώστε να ανταμοιφθείς απόλυτα για όλη σου την προσφορά. Ότι και αν έχεις θυσιάσει και όσα δεν ζεις προσωρινά. Σήμερα γιορτάσαμε τα πρώτα γεννέθλια του μπέμπη μας. Κιόλας! Δεν κατάλαβα πως πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος. Κι όμως πέρασε. Ο μικρός μας κοντεύει να περπατήσει. Ήδη λέει μαμά και μπαμπά, χτυπάει παλαμάκια, κουνιέται όταν ακούει μουσική, φωνάζει μαμ- μαμ, όταν βλέπει φαί και απαιτεί ολοένα και περισσότερη προσοχή. Μα πάνω από όλα με τον τρόπο του επικοινωνεί. Δίνει και απαιτεί αγάπη. Απόλυτη αγάπη. Και την αξίζει. Πλέον δυσκολεύομαι με την επιστροφή στην δουλειά. Ο χρόνος της άδειας μητρότητας έληξε και με άφησε να αναλογίζομαι πόσο λάθος είναι να αποσπούν μια μάνα από το παιδί της πριν αυτό φτάσει τουλάχιστον στην ηλικία των 18 μηνών. Καμιά ντα-ντα, γιαγιά ή παιδικός σταθμός δεν μπορεί να αναπληρώσει την μητρική αγκαλιά. Την ασφάλεια και την φροντίδα που μόνο μια συνειδητοποιημένη μάνα μπορεί να προσφέρει. Και επιμένω - για όσους νομίζουν ότι οι "αποκλειστικές" μάνες απλά κάθονται στο σπίτι και δεν κάνουν τίποτα - η μητρότητα σε συνδυασμό με τα οικιακά ΕΙΝΑΙ η πιο σκληρή και μη αναγνωρισμένη εργασία. Αν έχεις 2-3 φιλιππινέζες είναι άλλη ιστορία... Πριν 14 χρόνια όταν έγινα για πρώτη φορά μάνα, δεν είχα περιθώρια. Δούλευα υποχρεωτικά για να ζήσουμε και σπούδαζα ταυτόχρονα. Έτσι, αναγκάστηκα να αφήσω το παιδί σε άλλα χέρια... ήδη από τον δεύτερό του μήνα. Αλλά -κακά τα ψέματα- και εγώ δεν μπορούσα να μείνω σπίτι για να το νταντεύω. Είχα φιλοδοξίες, είχα όνειρα... Σήμερα τόσα χρόνια μετά, συνειδητοποιώ πόσο λάθος ήμουν. Πόσες ανεπανάληπτες στιγμές έχασα από την ζωή του πρώτου παιδιού μου. Πόσες ανεπανάληπτες στιγμές βιώνω τώρα με την ανατροφή του δεύτερου. Σε αυτή την τρυφερή ηλικά τα παιδιά θέλουν απλώς... την μαμά τους. Το βλέπω κάθε φορά που κλαίει ο μπόμπιρας και τον παίρνω αγκαλιά. Η φωνή του εξασθενεί αμμέσως, μέχρι που καταλήγει σε μια βαθειά ανάσα ανακούφισης. Αυτό χρειάζεται. Τίποτα άλλο. Μετά τους 18 μήνες ή ακόμα καλύτερα τους 24, ένα παιδί είναι έτοιμο να κοινωνικοποιηθεί παραπέρα, να ανοίξει τα φτερά του και να προσαρμοστεί στο πρόγραμμα ενός παιδικού σταθμού. Αυτό δεν σημαίνει πως η μάνα πρέπει απαραιτήτως - αν και θα ήταν πολύ καλό - να έχει έως τότε άδεια. Υπάρχει και άλλη λύση. Ειδικά σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, που έχει ανάγκη τις γεννήσεις. Αν το κράτος ήθελε να λύσει το πρόβλημα της υπογεννητικότητας θα έπρεπε -μάλιστα-μαλίστα- να επιχορηγεί τουλάχιστον τις μεγάλες εταιρείες (δημόσιου και ιδιωτικού τομέα) να δημιουργούν στις εγκαταστάσεις τους παιδικούς σταθμούς. Με ωράριο λειτουργίας ανάλογο με αυτό των εργαζομένων. Αλλιώς αποδίδει μια μάνα που αγωνιά πότε θα τελειώσει από την δουλειά και πότε θα παραλάβει τα παιδιά από τα σχολεία...και αλλιώς μια μητέρα που μπορεί έστω και στο παραμικρό διάλειμμα από την δουλειά της να πεταχτεί και να δει αν το βλαστάρι της είναι καλά. Με άλλη άνεση δουλεύεις όταν ξέρεις πως είναι σε καλά χέρια, όσο και αν τραβήξει η δουλειά σου( και η δική μου πιστέψτε με τραβάει πολύ... δεν έχει καθόλου ωράρια - βάρδιες , αργίες, Σ/Κ και γιορτές...) και με άλλη αγωνία παρακαλάς να σε αφήσουν να πάς ίσα- ίσα να το παραλάβεις από τον παιδικό σταθμό που κλείνει- να το παραδώσεις στην γιαγιά ή την νταντά και να επιστρέψεις για να ολοκληρώσεις την δουλειά και ας σε πάει μέχρι τις 11 και 12 την νύχτα. Έτσι είναι τουλάχιστον τα πράγματα στην δημοσιογραφία. Σε ρουφάει τόσο η δουλειά που όχι μόνο δεν καταλαβαίνεις που πήγε η μέρα, αλλά ολόκληρα τα χρόνια. Τα χρόνια μάλιστα περνάνε τόσο γρήγορα... που δεν έχω καταλάβει καν, πότε ο μεγάλος μου γιός έφτασε ήδη στην εφηβεία. Μακάρι να μπορούσα να είχα κάνει και στον μεγάλο και στον μικρό μου γιο, αλλά και σε όλα παιδιά αυτό ακριβώς το δώρο. Έναν παιδικό σταθμό μέσα στον χώρο εργασίας της μαμάς. Αλλά μικρές μου αγάπες το ξέρετε καλά...αυτά συμβαίνουν μόνο στων Ονείρων την Ενέργεια. Αν συμβούν και στην πραγματικότητα εδώ στο Ελλαδιστάν...θα εγκαταλείψω το άλλο - μεγάλο μου όνειρο-...αυτό της μετανάστευσης, σε μια πιο ευαισθητοποιημένη κοινωνικά χώρα! ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΠΟΛΛΑ!